Το νοσούν πολιτικό μας σύστημα και οι θεράποντες ιατροί του

του Γ. Σέκερη

Κατά γενική εκτίμηση η Ελλάδα διέρχεται τη σοβαρότερη δοκιμασία των τελευταίων δεκαετιών, με την κρίση που την πλήττει να μετεξελίσσεται ήδη, από οικονομική και κοινωνική, σε μια γενικευμένη αμφισβήτηση της κρατούσης πολιτικής τάξης πραγμάτων. Ωστόσο, η λαϊκή οργή δεν προσφέρει αφ’ εαυτής τη θεραπεία των εθνικών μας δεινών. Ορατός μάλιστα είναι ο κίνδυνος αδίστακτοι, ή απλώς ανεγκέφαλοι, δημαγωγοί να την χειραγωγήσουν προς εθνικώς επιζήμιες κατευθύνσεις.

Άμεση πηγή του κακού είναι καταφανώς η εκτεταμένη διαφθορά και ανεπάρκεια του πολιτικού προσωπικού της χώρας. Η διασπάθιση του δημόσιου χρήματος, η αναξιοκρατική πρόσληψη και ανέλιξη των στελεχών του στενού και, ακόμη περισσότερο, του ευρύτερου κρατικού τομέα και η παρασιτική τους διόγκωση, ο χρηματισμός πολιτικών και κρατικών λειτουργών, η άκρατη ρουσφετολογία και ο συνακόλουθος εκμαυλισμός σημαντικού μέρους του εκλογικού σώματος είναι τα αναπόφευκτα επακόλουθα.

Εν απογνώσει, πολλοί στρέφονται προς τους εναλλασσόμενους στην εξουσία επαγγελματίες της πολιτικής καλώντας τους να ανανήψουν. Απευθύνονται, δυστυχώς, εις ώτα μη ακουώντων. Η κουλτούρα διαφθοράς που κυριαρχεί στους κόλπους των κομματικών μηχανισμών καθυποτάσσει και αλλοτριώνει και τους πλέον εναρέτους κατά την εκκίνηση της κομματικής τους διαδρομής – και κατά συνέπειαν ελάχιστοι είναι οι πολιτικοί μας που παραμένουν αλώβητοι.

Δεν εκπλήσσει επομένως ότι όλο και περισσότερο η σωτηρία αναζητείται στη συγκρότηση μιας νέας πολιτικής κίνησης, τοποθετημένης στους αντίποδες του αμαρτωλού κομματικού μας συστήματος. Η καταδίκη, όμως, της σημερινής κακοδαιμονίας, όσο θορυβώδης ή και ειλικρινής και αν είναι, δεν αρκεί για να καταξιώσει μια ανανεωτική πρωτοβουλία. Για να λειτουργήσει ως γνήσιος ανορθωτικός παράγων, ο όποιος νέος πολιτικός φορέας επιβάλλεται να διαθέτει, όχι μόνο άφθαρτα και επαρκή στελέχη, αλλά και σωστή ιδεολογική βάση. Με άλλες λέξεις, οι θέσεις του ως προς την ακολουθητέα πολιτική, εσωτερική και εξωτερική, πρέπει να ανταποκρίνονται στο καλώς νοούμενο εθνικό συμφέρον, μακράν τυφλών παθών και ολέθριων προκαταλήψεων. Μερικά παραδείγματα:

Πρώτον. Ο σεβασμός της έννομης τάξης – η αυστηρή εφαρμογή των νόμων – αποτελεί βασική προϋπόθεση για την επιτυχή άσκηση της όποιας επί μέρους πολιτικής. Η εκκολαπτόμενη αναρχία και η ήδη διαφαινόμενη οχλοκρατία απειλούν την ίδια την υπόσταση του κράτους μας. Όσοι τις ενθαρρύνουν – και μάλιστα με το προσωπικό τους παράδειγμα – προσφέρουν χειρίστη υπηρεσία στην Ελλάδα.

Δεύτερον. Μαγική φόρμουλα για την ανώδυνη αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης δεν υπάρχει. Οι διάφορες θαυματουργικές λύσεις που ενίοτε προβάλλονται θυμίζουν το περιβόητο «νερό του Καματερού» για τη θεραπεία της επαράτου. Από τη στήλη αυτή έχει επανειλημμένως επισημανθεί ότι εδώ και τριάντα τουλάχιστον χρόνια, ως κράτος και ως κοινωνία, δαπανούσαμε πολύ περισσότερα από όσα παρήγαμε – χρηματοδοτώντας τη διαφορά χάρις στη δωρεάν κοινοτική βοήθεια, αλλά κυρίως με δανεικά. Καλούμεθα τώρα να καταβάλουμε το τίμημα της διαχειριστικής αβελτηρίας μας.

Χωρίς αμφιβολία, ο πέλεκυς της δικαιοσύνης πρέπει να πλήξει αλύπητα τους καθ’ οιονδήποτε τρόπο χρηματισθέντες πολιτικούς και κρατικούς λειτουργούς, εξαντλουμένων των περιθωρίων της κειμένης νομοθεσίας – η οποία κατά τα λοιπά πρέπει, το συντομότερο, να αναθεωρηθεί επί το πολύ αυστηρότερο. Η τιμωρία, όμως, των επιόρκων ουδόλως αναιρεί την επιτακτική ανάγκη για την επιβολή δημοσιονομικής πειθαρχίας, την πάταξη της φοροδιαφυγής, και την πραγμάτωση σκληρών διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, όπως οι ιδιωτικοποιήσεις, η αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, ο περιορισμός του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων σε συνδυασμό με την αξιοκρατική πρόσληψη, αξιοποίηση και προαγωγή τους, και το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων.

Ανεξάρτητα από το όποιο «Μνημόνιο», τα μέτρα αυτά και άλλα συναφή έπρεπε να είχαν ληφθεί εδώ και χρόνια – και μάλιστα υπό πολύ ευνοϊκότερες για τη μεθόδευσή τους συνθήκες. Σήμερα πάντως είναι αναπόδραστα, εάν η Ελλάδα πρόκειται να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την πρόκληση του υπέρογκου δημόσιου χρέους της και της χαμηλής ανταγωνιστικότητάς της. Το δυστύχημα είναι ότι το πολιτικό προσωπικό της χώρας δεν φαίνεται να μπορεί να τα κάνει πράξη.

Τρίτον. Ο Δυτικός μας προσανατολισμός είναι αδιαπραγμάτευτος. Υφίσταται ως εθνική σταθερά από καταβολής νεοελληνικού κράτους και, στο υπό διαμόρφωση παγκόσμιο και εγγύς γεωπολιτικό περιβάλλον μας, εξυπηρετεί υπέρποτε άλλοτε ύψιστα στρατηγικά, διεθνοπολιτικά και οικονομικά εθνικά μας συμφέροντα. Κάθε σκέψη για έξοδο από ΝΑΤΟ και ΕΕ ή για χαλάρωση των δεσμών μας με τους δύο αυτούς πυλώνες του ευρωατλαντικού κόσμου αντιστρατεύεται ευθέως τα συμφέροντα αυτά.

Περιθώρια άρα για τριτοκοσμικούς πειραματισμούς δεν διαθέτουμε. Φυσικώ τω λόγω, υπό την προϋπόθεση του σεβασμού των νατοϊκών και κοινοτικών μας δεσμεύσεων, διατηρούμε – όπως άλλωστε και οι λοιποί Δυτικοί σύμμαχοι και εταίροι μας – πλήρη ελευθερία ενεργείας έναντι τρίτων χωρών. Και ειδικότερα σε σχέση με μεγάλες περιφερειακές δυνάμεις, όπως η Ρωσία, η Κίνα ή η Ινδία. Κατά τα άλλα, η αποτελεσματική προώθηση των εκάστοτε εθνικών μας θέσεων στους κόλπους των Δυτικών οργανισμών εξαρτάται πρωτίστως από την ικανότητά μας να πείσουμε και να διαπραγματευθούμε.

Τέταρτον. Τα Ελληνοτουρκικά, το Κυπριακό και οι σχέσεις μας με τους βόρειους γείτονες, του Σκοπιανού συμπεριλαμβανομένου, αποτελούν αυτονοήτως κορυφαίες προτεραιότητες της ελληνικής εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής. Για τον επιτυχή, όμως, χειρισμό τους είναι ανάγκη να διαμορφωθεί – μακράν των λαϊκισμών και των εύκολων παρ’ ημίν αλληλοκατηγοριών επί εθνικισμώ ή επί εθνική μειοδοσία – μια, ανύπαρκτη εδώ και δεκαετίες, ολοκληρωμένη στρατηγική, συνδυάζουσα την αποτρεπτική επάρκεια με την ευέλικτη διαπραγμάτευση.

Οι ως άνω επισημάνσεις πολύ απέχουν του να εξαντλούν τον κατάλογο των προς αντιμετώπιση μειζόνων ζητημάτων της χώρας. Παιδεία, Ένοπλες Δυνάμεις, Σώματα Ασφαλείας, Υγεία, Περιβάλλον, Μεταναστευτικό και Λαθρομετανάστευση αποτελούν κρίσιμες διαστάσεις της εθνικής μας ζωής – επηρεάζουσες σε ποικίλλοντα βαθμό και την εθνική μας ισχύ – ως προς τις οποίες όποιοι φιλοδοξούν να μας δείξουν τον δρόμο της εθνικής ανόρθωσης οφείλουν, επίσης, να λάβουν σαφή θέση.

Διπλωματικό Περισκόπιο