2/6/11

Ζητείται Ηγέτης

Οι αγανακτισμένοι πολίτες, από το κέντρο της πλατείας Συντάγματος έως την κορυφή του πιο απομακρυσμένου χωριού της Ελλάδας, πληθαίνουν διαρκώς. Έντυπος και ηλεκτρονικός τύπος, Πανεπιστημιακοί και άνθρωποι του πνεύματος γενικότερα, θεσμικοί παράγοντες και κάθε άλλη γενική και ειδική κατηγορία συμφωνούν ότι "κάτι πρέπει να αλλάξει". Τι ακριβώς;

«Οποιαδήποτε λύση πρέπει να είναι πολιτική και να εκφραστεί μέσω των υφιστάμενων κομματικών μηχανισμών», φωνάζουν κάποιοι στα κανάλια: μιλάμε για τους μηχανισμούς τους οποίους ελέγχουν αυτοί που εκφράζουν το πολιτικό σύστημα που έχει οδηγηθεί πλέον σε αδιέξοδο;

«Οι εκφράσεις απέχθειας προς τους Βουλευτές είναι ασέβεια προς τον Κοινοβουλευτισμό.»: αλήθεια, το δεδομένο ότι, παρόλο που ο Πρωθυπουργός της χώρας έχει πολλάκις τονίσει από το Βήμα της Βουλής των Ελλήνων τις καταστροφικές συνέπειες της διαφθοράς, ΚΑΝΕΝΑΣ πολιτικός δεν έχει υποστεί τις συνέπειες, δεν είναι ασέβεια που παρέχει άλλοθι, αν όχι κίνητρο, για τέτοιες ενέργειες; 


Στα πλαίσια του Συντάγματος, η λύση είναι μόνο μία: ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και τα κόμματα να αλλάξουν πολιτική και πολιτικούς. Πρόγραμμα που θα εφαρμοστεί και άνθρωποι που θα το συντάξουν και θα το εφαρμόσουν. Πρόγραμμα Ελληνικό, γραμμένο από Έλληνες, από την Ελλάδα για την Ελλάδα. Που θα εξυπηρετεί ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ τα Ελληνικά συμφέροντα, που θα θεμελιώνει με απτό και πρακτικό τρόπο ένα καλύτερο αύριο για το Ελληνικό έθνος και για τον Έλληνα πολίτη.
 
Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα: ας κάνουμε ένα shortlist υποψηφίων!
Από το σύνολο των Ελλήνων εντός και εκτός Ελλάδας, εξαιρούνται όσοι δεν:
•        Είναι πατριώτες.

•        Έχουν πάει στρατό.

•        Μιλάνε και γράφουν καλά Ελληνικά.

•        Δύνανται λόγω τυπικού κωλύματος (εξαρτήσεις, μπες-βγες στη φυλακή, σοβαρές ψυχικές και άλλες διαταραχές, κτλ).

•        Έχουν κάποια βασικά τυπικά προσόντα: έστω ένα πτυχίο σε μια σχετική με το αντικείμενο του λειτουργήματος επιστήμη (π.χ. ζωγράφος ή καρδιολόγος δεν είναι, προφανώς, επιλέξιμα) και μια ξένη γλώσσα (να την μιλάει και κάποιος άλλος εκτός από αυτόν).

•        Έχουν δουλέψει στον πραγματικό κόσμο (ανεπάγγελτοι ή εικονικά εργαζόμενοι με ένσημα του μπαμπά ή των φίλων του μπαμπά του, του κόμματος ή της κλαδικής δεν μετράνε).

•        Δύνανται να λειτουργήσουν με επιχειρησιακούς ρυθμούς (μάλλον θα ζήσουν πολλά χρόνια αλλά δεν κάνουν για τη δουλειά).

•        Έχουν στρατηγική σκέψη.

•        Έχουν αποφασιστικότητα, ικανότητα διαχείρισης και παραγωγής αποτελεσμάτων, διαπραγματεύσεων και επίλυσης προβλημάτων.

•        Είναι ικανοί να «τρέξουν» ένα περίπτερο (αν δεν παίρνει στροφές, είτε κατασκευαστικά είτε από το πολύ «κάπνισμα» στα φοιτητικά του χρόνια, δεν είναι επιλέξιμος).

Εξαιρούνται επίσης όσοι:
§  Διατέλεσαν Υπουργοί, Βουλευτές, Γενικοί & Ειδικοί Γραμματείς, υψηλόβαθμα ή μεσαία κομματικά στελέχη από το 1974 έως σήμερα (εκ του οικονομικού αποτελέσματος που βιώνουμε σήμερα, αυτή η κατηγορία υπάγεται στην προηγούμενη κατηγορία, αλλά, προς αποφυγή τυχόν παρεξηγήσεων, είπα να το αναφέρω ξεχωριστά).

§  Είναι μέρος του βαθέος κράτους: άτομα που παίρνουν κρατικές θέσεις διοίκησης από το κόμμα εξουσίας και, αντίστοιχα, δημόσιοι λειτουργοί που, ως δια μαγείας, ανεβαίνουν απότομα σκαλοπάτια (με αντίστοιχο δικαίωμα υπογραφής και ελέγχου) από το κόμμα εξουσίας λόγω των πολιτικών τους πεποιθήσεων ή λόγω των υποσχέσεών τους για «διευθέτηση» ζητημάτων.

§  Είναι επαγγελματίες Έλληνες: χρησιμοποιούν την ανάγκη της πατρίδας σε διάφορα ζητήματα εθνικής σημασίας (εξοπλισμοί, προμήθειες, ασφάλεια, πληροφορίες) για να χτίσουν παραμάγαζα εντός ή εκτός του κράτους.

§  Δεν γνωρίζουν τις παθογένειες του Ελληνικού κράτους, του κρατικού μηχανισμού και του κομματικού και συνδικαλιστικού συστήματος (επιβάλλεται να έχει βασικές γνώσεις λειτουργίας του συστήματος που πρέπει να αλλάξει και όχι να ξεκινήσει να μαθαίνει από το μηδέν).

 
Αυτονόητα δεν φαίνονται; Ε δε ζητάμε πια να είναι, εκτός των παραπάνω, και πάνω από 1.90, εμφανίσιμος, γυμνασμένος, με πράσινα μάτια!
 
Αν έχει αυτά τα προσόντα, μήπως θα πρέπει να είναι εντελώς τρελός για να βάλει το κεφάλι του στον ντορβά, να καταστρέψει τη ζωή του και το μέλλον του, να γεράσει 30 χρόνια για κάθε μήνα που θα περάσει στην ηλεκτρική καρέκλα, να ξέρει ότι θα τον μισήσουν ΟΛΟΙ ανεξαρτήτως εάν αναγνωρίσουν ότι εξυπηρετεί το Δημόσιο Συμφέρον, την πατρίδα και τίποτα άλλο;

Έχουμε ανάγκη από κάποιον που λέει τα πράγματα με το όνομά τους. Κάποιον που λέει, ανεξαρτήτως του κόστους, την ωμή αλήθεια, όχι κάποια πολιτική ή διπλωματική έκφανσή της. Κάποιον που θα φροντίσει για το μέλλον μας.
 
Χρειαζόμαστε έναν πραγματικό μαχητή. Κάποιον που δεν θα χαριστεί για να κρατήσει τις ισορροπίες του συστήματος ούτως ώστε να εξασφαλίσει οφέλη. Κάποιον που θα σου δίνει ελπίδα από την όψη και μόνο.
 
Δεν πρέπει ψάχνουμε για έναν από μηχανής Θεό: πρέπει να ψάχνουμε για κάποιον άνθρωπο της διπλανής πόρτας που, επειδή τον βλέπουμε κάθε μέρα, δεν μας πέρασε από το μυαλό ότι μπορεί να είναι αυτός. Αν διαβάσουμε όμως προσεκτικά ένα-ένα τα χαρακτηριστικά, θα διαπιστώσουμε ότι αυτός που ψάχνουμε δεν είναι μόνο στη φαντασία μας: σίγουρα υπάρχει κάπου γύρω μας. Έχουμε χρέος να τον βρούμε και να τον αναδείξουμε.
 
Ministre plénipotentiaire

7 σχόλια:

  1. «Όντε λογιάσεις μια δουλειά
    Όρτσα και μη φοβάσαι!
    Αμόλα τη τη νιότη σου
    Και μη τηνε λυπάσαι»

    «Όρτσα διάλε την πίστη του
    Κι όπου το βγάλει η βράση
    Για πού θα σιάξει μια δουλεία,
    Για πού θ αποχαλάσει!»

    «Εχ κακομοίρη κοτσιφέ
    ΄ντε η γιορά σου
    Και πας να κάτσης στο δέντρο
    Και τρέμουν τα κανιά σου!»

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σίγουρα υπάρχουν πολλοί που ικανοποιούν τα παραπάνω κριτήρια. Έτσι πρόχειρα:

    -Θέμος Αναστασιάδης

    -Μάρκος Σεφερλής

    -Α.Μ.Α.Ν.

    -κλπ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πρώτα πρέπει να ξεριζώσουμε το παρών πολιτικό σύστημα.

    Σε δεύτερη φάση να προχωρήσουμε στη δημιουργία ενός νέου υγιούς και πάνω απ'όλα πραγματικά Δημοκρατικού μοντέλου διακυβέρνησης.

    Προσωπικά προτιμώ τη διάλυση όλων των κομμάτων εντός κοινοβουλίου,όλοι οι βουλευτές ανεξάρτητοι και πάνω απ'όλα δεν θα ασκούν εκτελεστική εξουσία παρά μόνο νομοθετική,δεν θα υπουργοποιούντε.Οι βουλευτές να έχουν δυνατότητα μέχρι 2 εκλογών.

    Στην εξουσία του Πρόεδρου της Δημοκρατίας να περάσουν τα υπουργεία ΥΠΟΙΚ,ΥΠΕΞ και ΥΠΕΘΑ.
    Ο Πρόεδρος να εκλέγεται απευθείας απο το λαό.

    Ο πρωθυπουργός θα διατηρήσει όλα τα υπόλοιπα υπουργεία,αυτός να εκλέγεται απο τους βουλευτές.

    Έτσι θα υπάρξει απόλυτη διάκριση μεταξύ των τριών εξουσιών.

    Επιπλέον,μπορεί να υπάρξει η δημιουργία ενός σώματος γερουσίας,εκεί να υπηρετούν μόνον όσοι βουλευτές υπηρέτησαν τουλάχιστον 2 τετραετίες και ο λαός τους επέλεξε και πάλι για γερουσιαστές,οι γερουσιαστές θα νομοθετούν μόνον στα θέματα αρμοδιότητας του Προέδρου και όχι οι Βουλευτές.

    Δηλαδή,οι νόμοι για τα πιο κρίσιμα υπουργεία(ΥΠΟΙΚ,ΥΠΕΞ και ΥΠΕΘΑ) θα ψηφίζοντε απο τους πιο έμπειρους πολιτικούς.

    Είναι πολλά που μπορούν να γίνουν,αρκεί να το πάρουμε απόφαση,τότε και μόνο τότε θα βρούμε τον Ηγέτη που ψάχνουμε.

    ΥΓ
    Κανείς Ηγέτης με τα παραπάνω χαρακτηριστικά δεν θα έπαιρνε πρωτοβουλία για ένα λαό που ανέχεται ακόμη αυτούς τους άθλιους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. 1971 ΑΠΘ νομική σχολή καθηγητής Δελιβάνης Δ.
    Ερώτηση : ποιο οικονομικό σύστημα κατά τη γνώμη σας θα απέδιδε καλλύτερα στην πατρίδα μας.
    Απάντηση:Η οικονομική προκοπή της χώρας δεν είναι θέμα συστήματος αλλά ανθρώπων.
    Ερώτηση:και ποιό είναι αυτό το είδος των ανθρώπων;
    Απάντηση: θα έλεγα ο σκληρός πυρήνας των κυβερνόντων πχ πρωθυπουργός -υπουργοί συντονισμού -Εθν.οικονομίας κλπ ,όλοι αυτοί θα έπρεπε να είναι πρωτίστως έντιμοι,να γνωρίζουν καλά την αγορά (πιάτσα) και να έχουν επαρκείς οικονομικές γνώσεις, τότε η χώρα θα βρεί τον δρόμο της.
    Μήπως κάποιους τέτοιους πρέπει να ψάξουμε να βρούμε σήμερα:::

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Γεώργιος Σουρής (1853-1919)

    Ποιος είδε κράτος λιγοστό
    σ' όλη τη γη μοναδικό,
    εκατό να εξοδεύει
    και πενήντα να μαζεύει;
    Να τρέφει όλους τους αργούς,
    νά 'χει επτά Πρωθυπουργούς,
    ταμείο δίχως χρήματα
    και δόξης τόσα μνήματα;
    Νά 'χει κλητήρες για φρουρά
    και να σε κλέβουν φανερά,
    κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε
    τον κλέφτη να γυρεύουνε;
    Όλα σ' αυτή τη γη μασκαρευτήκαν
    ονείρατα, ελπίδες και σκοποί,
    οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν
    δεν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.
    Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι,
    κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.
    Κι από προσπάππου κι από παππού
    συγχρόνως μπούφος και αλεπού.
    Θέλει ακόμα -κι αυτό είναι ωραίο-
    να παριστάνει τον ευρωπαίο.
    Στα δυό φορώντας τα πόδια που 'χει
    στο 'να λουστρίνι, στ' άλλο τσαρούχι.
    Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαίο,
    ύφος του γόη, ψευτομοιραίο.
    Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,
    λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.
    Και ψωμοτύρι και για καφέ
    το «δε βαρυέσαι» κι «ωχ αδερφέ».
    Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς
    σαν πιάσει πόστο: δερβέναγάς.
    Δυστυχία σου, Ελλάς,
    με τα τέκνα που γεννάς!
    Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα,
    τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;


    Αυτή ήταν είναι και θα είναι η Ελλάδα γιατί απλά έτσι είμαστε και ήμασταν εμείς .
    Οι όποιοι ηγέτες κατά καιρούς εμφανίστηκαν ήταν η εξαίρεση που απλά επιβεβαιώνει τον κανόνα

    Καλημέρα σε όλους

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Εμ η εξαίρεση χρειάζεται τώρα. Γιατί μετά το ΤΕΛΟΣ, ούτε κανόνες υπάρχουν πια ούτε εξαιρέσεις.
    Ελίνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Πρώτα θα πρέπει όντως να αναδειχθεί ένας πραγματικός ηγέτης, ένας ταγός που θα μεταφέρει Όραμα, στόχο, ελπίδα.

    Η ηγέτης, (με την έννοια πάντοτε του μπροστάρη, της εμπροσθοφυλακής που αναδύεται μέσα από τις τεραστίου μεγέθους ανουσίες της "καθημερινότητας" και πηγαίνει πάντοτε στην ουσία : η ουσία είναι πως κάθε έννοια του τι είναι ανθρώπινος πολιτισμός έχει αλωθεί από την πνευματική διαστροφή των οικονομικών συζητήσεων. Όλοι μιλούν για χρήματα, οι πάντες, με αποτέλεσμα να χαθεί στην μετάφραση το τι είναι όντως μια κοινωνία ανθρώπων. Τα χρήματα αποτελούν απλώς ένα μέσο. Είναι σαν να συζητάμε όλη μέρα και να διαφωνούμε για τη χρησιμότητα μιας πένσας. Κοινωνίες χωρίς την ενεργό, ανιδιοτελή προσφορά των μελών τους σε αυτές δεν μπορούν να υπάρξουν.

    Αντιακαθίστονται με αυτό που ζούμε σήμερα, και εδώ ερχόμαστε στο δεύτερο μέρος της ουσίας : Εκτός από ηγέτη, η ελληνική κοινωνία χρειάζεται πολίτες. Πρεαγματικούς πολίτες που να τιμούν τον όρο, να ενεργούν πρός όφελος της κοινωνίας και όχι κατα κανόνα του δικού τους, να σέβονται τα δημοκρατικά αποτελέσματα όσο και αν διαφωνούν μαζί τους, να αντιληφθούν πως υπάρχει πρώτα απ΄όλα και πάνω απ΄όλα η προσωπική ευθύνη του καθενός ξεχωριστά, στο πως συμπεριφέρεται στον συνάνθρωπο, στο πως δεν προσπερνά κοιτάζοντας αλλού την αδικία, στο πως δεν συμμετέχει στην διαφθορά, στο πως μεγαλώνει τα παιδιά του. Στην ελλάδα, η συντριπτική πλειονότητα των γονιών πίστευαν πως οι υποχρεώσεις τους πρός τα παιδιά τους τελείωναν όταν έφερναν τα χρήματα σπίτι τους και όταν συμπεριφέρονταν με κάποια τρυφερότητα.

    Έτσι, αδιάφοροι, αδρανείς και αποξενωμένοι, παρήγαγαν αντί για πραγματικά πρότυπα και παιδεία, τον ίδιο ακριβώς φαύλο κύκλο που είχαν ζήσει και οι ίδιοι παιδιά με απέραντη ανωριμότητα και ανευθυνότητα από την ιερή υποχρέωση να παραδώσουν στην κοινωνία των ανθρώπων άτομα καλύτερα από τους ίδιους, πιο ολοκληρωμένα, πιο ευθυτενή.

    Αυτό το φαινόμενο είναι τόσο εκτεταμένο (παντού, όχι μόνο στις οικογένειες) που δεν είναι να απορεί κανείς για την ποιότητα της συμπεριφοράς των πολιτών μας.

    Το ψαρι στις ανθρώπινες κοινωνίες δεν βρωμάει μόνο από το κεφάλι, συμμετέχει εξίσου και η ουρά. Σαράντα χρόνια τώρα, οι πολίτες δεν έκαναν τίποτε άλλο από το ή να υποστηρίζουν ή να διαμαρτύρονται, αποσυρμένοι στις μαλακές τους πολυθρόνες, αφήνοντας τη μοίρα τους στε χέρια άλλων. Αν γινόταν μια δημοσκόπηση σε όλους τους έλληνες με την ερώτηση "πόσο χρόνο έχετε ξοδέψει μέχρι τώρα στην ζωή σας σε κάποια εθελοντική προσπάθεια ;" τα αποτελέσματα θα ήταν τραγικά....

    Ναί, χρείαζεται ηγέτης. Κάποιος που να μπορεί να εμπνεύσει όραμα, ελπίδα, να πιστεύει τόσο βάθιά στις επιλογές του που να παρακινήσει και άλλους πολλούς άλλους να συμμετέχουν μαζί, να χύσουν αίμα ιδρώτα και δάκρυα για να τα καταφέρουν.

    Χρειάζονται όμως (πιθανότατα περισσότερο) πραγματικοί πολίτες που να έχουν συνειδητοποιήσει πως η κοινωνία δεν είναι κάτι το αυθύπαρκτο, αντιθέτως υπάρχει από την ενεργό, ανιδιοτελή προσφορά και συμμετοχή ΟΛΩΝ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.