18/6/11

Ασκήσεις χρέους

του Ν. Αναγνώστου
Καθώς η κρίση έχει καθιερώσει τα δικά της ημερολόγια (ξέρετε, τα τελευταία 30,40, 50 χρόνια που έγιναν αυτά ή εκείνα κτλ) θα υιοθετήσω το Ανδρέειο ημερολόγιο που αρχίζει το σωτήριον έτος 1981 του Γρηγοριανού.
Το έτος 2 λοιπόν του Ανδρέειου ημερολόγιου, που ήταν ακόμα νωπά τα πράγματα, μόλις τότε δημιουργείτο ο Οργανισμός Ανασυγκρότησης Προβληματικών (αυτή η λαμπρή σχολή του μάνατζμεντ) και δεν είχαν κοινωνικοποιηθεί ακόμα όλες οι προβληματικές, ούτε είχε μπει ο μισός πληθυσμός στο Δημόσιο -πάλι κατά την επικρατούσα αφήγηση του Ανδρέειου ημερολόγιου- συνέβη να περάσω το καλοκαίρι μου σαν ασκούμενος ηλεκτρολόγος μηχανικός σε μια Δημόσια Επιχείρηση. Πολύ Δημόσια όμως. Την Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού.

Ήταν δε μια άσκηση θεωρητικά από τις πιο ενδιαφέρουσες που μπορούσε να έχει ένας νεαρός τεχνολόγος, καθώς δεν ήταν σε μια οποιαδήποτε μονάδα ή υπηρεσία αλλά στο Κέντρο Δοκιμών και Προτύπων. Το Κέντρο δεν ξέρω τι έκανε όσον αφορά τα πρότυπα αλλά για τις δοκιμές ήταν πολύ ξεκάθαρη η αποστολή του: τεστάριζε υλικό που είχε ή επρόκειτο ν' αγοράσει η ΔΕΗ.
Η ανάμνηση που έχει μείνει στο μυαλό μου από τους μηχανικούς της ΔΕΗ τότε είναι ότι πρόκειτο για γατόνια. Είχαν και θεωρητική κατάρτιση και είχαν λερώσει τα χέρια τους. Ένας δε εργοδηγός που μας επέβλεπε ήξερε τα διπλοτριπλα από μας τους 'σπουδασμένους'.


Όμως η ατμόσφαιρα στο κέντρο ήταν νωχελική. Για μας τουλάχιστον. Ήταν σαφές ότι ήμασταν ενόχληση για το προσωπικό. Και βέβαια δεν είχαμε αντικείμενο.
Ήμασταν 2 σπουδαστές από Ελλάδα, 1 από Κύπρο κι 1 από Γερμανία (το ξέρω ότι δεν το πιστεύετε αυτό αλλά είναι αλήθεια).
Το πιο ενδιαφέρον μέρος του κέντρου ήταν εκεί που γινόντουσαν οι δοκιμές αντοχής των υλικών σε βραχυκυκλώματα. Χρησιμοποιείτο γι αυτό το σκοπό μια ειδική γεννήτρια, μοναδική στην Ελλάδα, που είχε έρθει από Γερμανία. Το αποτέλεσμα της κάθε δοκιμής ήταν μια μικρή έκρηξη, εξόχως θεαματική που ακριβώς για το λόγο ότι ήταν έκρηξη, γινόταν σε ειδικά ασφαλισμένο δωμάτιο, αλλά μπορούσες να την παρακολουθήσεις πίσω από ειδικό τετράπαχο τζάμι. Γι αυτές τις δοκιμές και μόνο το πέρασμα μας από κει άξιζε τον κόπο. Αλλά πόσες να παρακολουθήσεις; Σύντομα είχαν εξαντληθεί σα θέμα.


Μέναμε λοιπόν να προσπαθούμε να εκτελέσουμε την 'άσκηση' μας στο απέναντι υπόστεγο. Οι ώρες εκεί κυλούσαν νωχελικά, πιο αργά από παγωμένο μέλι, μέσα στη ζέστη και πάνω σε άβολες καρέκλες. (Εφιστώ την προσοχή στους νεώτερους ότι μιλάμε για μια εποχή που δεν υπήρχαν κινητά στις τσέπες ή υπολογιστές στα γραφεία και που η μόνη δυνατή τεχνολογική παρηγοριά ήταν ένα τρανζιστοράκι).
Αυτό το άλλο υπόστεγο ήταν επιφορτισμένο επίσης με τις δικές του δοκιμές. Πιο λάιτ αλλά όχι χωρίς ενδιαφέρον. Μόνο που γίνονταν με το σταγονόμετρο. Ως τη μέρα που ο υπεύθυνος του τμήματος, βλέποντας ότι κινδυνεύαμε να πεθάνουμε από ανία, αφού μας έδειξε τι πρέπει να κάνουμε, μας ανέθεσε να φέρουμε σε πέρας το σύνολο των δοκιμών. 


Αν θυμάμαι καλά, πρόκειτο για πάνω από 200 διακόπτες μέσης τάσης. Για να βάλετε στο μυαλό σας μέγεθος, δείτε τον καθένα με τη φαντασία σας σαν ένα γκρι ψυγείο. Γιατί για τέτοιο όγκο μιλάμε. 
Επιπλέον οι διακόπτες δεν βρίσκονταν στο χώρο δοκιμών (το υπόστεγο) αλλά σ' ένα άλλο υπόστεγο κι έπρεπε να μετακινηθούν με κλάρκ, ένας ή δυο τη φορά.
Η δοκιμή προϋπέθετε το ξεπακετάρισμα του κάθε διακόπτη, μια ειδική συνδεσμολογία, την εκτέλεση της δοκιμής και την καταγραφή του αποτελέσματος, το ξαναπακετάρισμα του κάθε διακόπτη και την επιστροφή στην αρχική του θέση.
Με τον ενθουσιασμό του ότι θα είχαμε να κάνουμε κάτι, και την ενεργητικότητα και το σφρίγος των 20 χρόνων, 'ξεπετάξαμε' το σύνολο των δοκιμών σε κάτι λιγότερο από δύο μέρες. 


Ναι, το είχαμε δει σαν παιχνίδι κάπως, κάναμε και κάτι μικροζημιές αλλά, what the hell, ασκούμενοι ήμασταν. Όταν τελειώσαμε τα χαμόγελα ικανοποίησης ήταν ζωγραφισμένα σ' όλα τα πρόσωπα. Είχαμε μάθει, είχαμε κάνει κάτι χρήσιμο και περιμέναμε να μας ανατεθούν και νέα καθήκοντα. 


Αντ' αυτού αντιμετωπίσαμε τη χλυαρή επιδοκιμασία του προϊσταμένου μας (που τώρα έπρεπε να ξανασπάσει το κεφάλι του να βρει τι θα μας κάνει), αλλά κυρίως το σοκ της επιπληξης ενός απλού τεχνίτη: "Ρε σεις, τελειώσατε σε δυό μέρες τη δουλειά. Τι θα κάνουμε όλο το υπόλοιπο καλοκαίρι;".
Το έτος 2 λοιπόν του Ανδρέειου ημερολόγιου έμαθα κάτι σημαντικό: ότι τα προβλήματα που τώρα μας ταλανίζουν ήταν ήδη εκεί πριν εγώ τ' αντιληφθώ ως προβλήματα. 
"Ε, και;",  θα μου πείτε. 


Απλά έχει σημασία όταν προσπαθείς να φορτώσεις το εθνικό πρόβλημα στον αποδιοπομπαίο τράγο της μεταπολίτευσης.

Στο δίχτυ

3 σχόλια:

  1. Δηλαδή το 1983 είχαν προσληφθεί ήδη 4 επιπλέον πάνω στους επιπλέον; Σε 30 χρόνια τί έγινε χαλασιά μου Ελλάδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μπήκαμε κι ἀπὸ πάνω καὶ στὸ εὐρὼ καὶ τὴν πατήσαμε γιὰ τὰ καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Οψεις παραγωγικής αποδόμησης, εκ των έσω....
    Συγνώμη, αλλά η πιό "παραγωγική" διαδικασία που μπορούσε να κάνει κανείς για να λάβει εύσημα τότε, ήταν ο συνδικαλισμός.
    Αν ήθελες να δουλέψεις, θα σε λυντσάριζαν από το εργατικό κίνημα.
    Τελικά, τίποτα δεν ήταν τυχαίο.
    Ελίνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.