Από τον Μεντερές στον Ερντογάν

Με τον Λάζαρο Μαύρο

Ο Λ Ε Σ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΑ οι τουρκικές κυβερνήσεις, των τελευταίων 56 ετών, από Αντνάν Μεντερές (1954 - 1960) μέχρι Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν (2002 - 2011, που κέρδισε την Κυριακή 12.6.11 ξανά τις εκλογές), είτε ήταν ποικίλων διαβαθμίσεων κεμαλικές ή ισλαμικές ή ανάμεικτες, είτε ήταν πραξικοπηματικές, ή διορισμένες από τον στρατό ή εκλελεγμένες απ’ τον λαό, επέδειξαν αταλάντευτα επίμονη κι απαρέγκλιτα ανυποχώρητη επεκτατική κατά της Κύπρου πολιτική.

Ο βαθμός επιτυχίας κάθε διαδοχικής κυβέρνησης, στην προώθηση των επεκτατικών της στόχων, υπήρξε προϊόν, λιγότερο των δικών της ικανοτήτων και πολύ περισσότερο των ελληνικών σφαλμάτων. Διακυμαινομένων απ’ το επίπεδο της στρατηγικής ανεπάρκειας και των ψευδαισθήσεων, μέχρι και το επίπεδο των εγκλημάτων (χούντα 1967 - 1974). Για να επιβεβαιώνεται διαρκώς το Α-144 του αειθαλούς Θουκυδίδη: «μάλλον γάρ πεφόβημαι τάς οικείας ημών αμαρτίας ή τάς τών εναντίον διανοίας»…

Π Ρ Ι Ν ΤΗΝ άνοδο Ερντογάν στην εξουσία, οι διαδοχικές κυβερνήσεις υλοποιούσαν τη «Στρατηγική Νιχάτ Ερίμ», όπως ονομάζεται εξαιτίας των «Εκθέσεων» για το Κυπριακό που ετοίμασε για την κυβέρνηση Μεντερές το 1956, ο τότε καθηγητής, κομματικός αντίπαλος του Μεντερές και, πολύ μετέπειτα, το 1971, χουντικός πρωθυπουργός. Η «Στρατηγική Νιχάτ Ερίμ» ήθελε την Κύπρο υπό τουρκικό έλεγχο, για λόγους ασφάλειας της Τουρκίας. Μην τύχει και απειληθεί απ’ το νησί, εκ νότου, η Τουρκία…

Α Π Ο ΤΗΣ ανόδου των Ισλαμιστών στην εξουσία, το 2002, η επεκτατική στρατηγική απέκτησε έναν επιπλέον ευρύτερο στόχο. Την διά της Κύπρου Επιθετική Θαλάσσια Στρατηγική. Είν’ η «Στρατηγική Νταβούτογλου», απ’ τ’ όνομα του στρατηγικού μέντορα των εν εξουσία Ισλαμιστών, καθηγητή, κι απ’ το 2009 υπ.Εξ. του Ερντογάν, Αχμέτ Νταβούτογλου. Διατυπωμένη, απ’ το 1999, αναλυτικά στο βιβλίο του «Στρατηγικό Βάθος», όπου αναπτύσσονται, κατά συγκροτημένο τρόπο, οι νεο-οθωμανικές επιδιώξεις. Η σαφής διεύρυνση των περί Κύπρου στόχων είναι γραμμένη και στη σελ. 280 (ελλην. έκδ.) του βιβλίου Νταβούτογλου: Η Τουρκία θέλει τον έλεγχο της Κύπρου «όχι [μόνο πια] ως στοιχείο μιας [δικής της] αμυντικής κυπριακής πολιτικής που προσανατολίζεται στη φύλαξη του ισχύοντος καθεστώτος, αλλά ως ένα από τα διπλωματικού χαρακτήρα βασικά στηρίγματα μιας επιθετικής στρατηγικής θαλάσσης»…

Α Κ Ο Υ Σ Α Τ Ε , άραγε, κανέναν Χριστόφια, Αναστασιάδη και λοιπούς ημετέρους, να έχουν αντιληφθεί ή να έχουν καταγγείλει ΑΥΤΗΝ την τουρκική πολιτική, τα τελευταία εννέα χρόνια, έστω και μια φορά;

Ε Κ Ε Ι Ν Ο Ι που με το στρατιωτικό πραξικόπημα της 27ης Μαΐου 1960 ανέτρεψαν την κυβέρνηση Μεντερές και απαγχόνισαν (16 & 17.9.61) τον ίδιο, τον ικανότατο υπουργό του των Εξωτερικών Φατίν Ρουστού Ζορλού και των Οικονομικών Χασάν Πολατκάν, όχι μόνο δεν εγκατέλειψαν, αλλ’ αντίθετα, ενίσχυσαν έτι περαιτέρω την επεκτατική κατά της Κύπρου στρατηγική των ανατραπέντων. Επίσης: Παρότι ο Μεντερές δικάστηκε και για το ανθελληνικό πογκρόμ των Σεπτεμβριανών του 1955 της Κωνσταντινούπολης, οι ανθελληνικοί στόχοι, και στην Πόλη, παρέμειναν κεντρική κατεύθυνση των δημίων του.

Ε Κ Τ Ο Τ Ε , επί εννέα διαδοχικών προέδρων της Τουρκίας, Μπαγιάρ, Γκιουρσέλ, Σουνάι, Κορουτούρκ, Εβρέν, Οζάλ, Ντεμιρέλ, Σεζέρ και Γκιουλ, τεσσάρων πραξικοπημάτων και όλων των διαδοχικών κυβερνήσεων, μία αναλλοίωτη, επίμονα επεκτατική, παραμένει η τουρκική κατά της Κύπρου πολιτική. Όσες κατά καιρούς περί του αντιθέτου άγνοιες, εικασίες, ψευδαισθήσεις, αυταπάτες, ανόητους κι αμόρφωτους ευσεβοποθισμούς κι αν τρέφουν αθεραπεύτως οι εν Αθήναις και εν Λευκωσία ημέτεροι διαδοχικοί ηγέτες…

Α Π Ο 18ης Νοεμβρίου 2002, η κυβέρνηση του «νέου πολιτικού Ισλάμ» των Ερντογάν - Γκιουλ ξηλώνει συστηματικά κι αντικαθιστά βαθμηδόν τη στρατο-κεμαλική δομή εξουσίας. Επιβάλλοντας τη δική της, έως και με ισλαμικό «βαθύ κράτος». Για 1η φορά και με ισλαμιστή πρόεδρο από το 2007 τον Γκιουλ. Γεμίζοντας και τις φυλακές με αντιπάλους της, μέχρι και στρατηγούς. Στους οποίους αποδίδει συνωμοσίες πραξικοπηματικής ανατροπής της. Σ’ όλη τούτη την εννιάχρονη περίοδο, 2002 - 2011, όμως, ποτέ και σε καμία περίπτωση δεν υπήρξε η παραμικρή επί της ουσίας παρέκκλιση των κυβερνώντων ισλαμιστών, από την 56χρονη, ήδη, σταθερά επεκτατική στρατηγική της Τουρκίας εναντίον της Κύπρου.

Α Ν Τ Ι Θ Ε Τ Α : Δεδηλωμένο καύχημα των ισλαμιστών Ερντογάν είναι ότι, «τα καταφέρνουν πολύ καλύτερα» από τους κεμαλιστές, «χωρίς να φύγει ούτ’ ένας Τούρκος στρατιώτης και χωρίς να επιστραφεί ούτε σπιθαμή εδάφους στην Κύπρο». Υπέρ των τουρκικών στρατηγικών συμφερόντων, επεκτεινομένων σε νεο-οθωμανικές επιδιώξεις, η σχέση Ερντογάν με την πολιτική των προκατόχων του, τους οποίους ξηλώνει, είναι όμοια κι αντίστοιχη με τη σχέση εκείνων που κρέμασαν τον Μεντερές, υιοθετώντας κι ενισχύοντας την πολιτική του εναντίον της Κύπρου.

Θ Λ Ι Β Ε Ρ Α συγκριτικό είναι ότι, μετά από τόσα χρόνια και τόσα παθήματα, οι ημέτεροι ηγέτες, δυστυχέστατα, παραμένουν, αντιστοίχως, αθεράπευτοι στις αυταπάτες και στις ψευδαισθήσεις τους…

ΛΑΖΑΡΟΣ Α. ΜΑΥΡΟΣ-http://www.sigmalive.com/