Ο μέγιστος κίνδυνος που εμφανίστηκε απροσδόκητα μπροστά στο βαθύ κράτος από το ενδεχόμενο συναίνεσης ήταν ο παραγκωνισμός του και, μοιραία, ο εκ των πραγμάτων στιγματισμός του ως το πρόβλημα. Η αντιμετώπιση του εν λόγω κινδύνου έγινε με συνοπτικές διαδικασίες: βραχυπρόθεσμα με μπλοκάρισμα της θετικής για το Δημόσιο Συμφέρον εξέλιξης δημιουργίας Κυβέρνησης εθνικής ενότητας, και μεσοπρόθεσμα με τον εμπαιγμό δημοψηφίσματος επί των αλλαγών του πολιτικού συστήματος.
«Υπάρχει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο, με αρχή, μέση και τέλος», είπε ο Πρωθυπουργός, ενώ λίγο πριν είχε αναφέρει καθαρά και ξάστερα πως η προσπάθεια της διαχείρισης του χρέους είναι συνεχής και η επιτυχία δεν είναι εξασφαλισμένη, ακόμα και αν κάνουμε όλα όσα μας επιβάλλουν οι δανειστές μας. Τι αποδεικνύει αυτή η δήλωση;
1. Δεν υπάρχει δημοσιευμένο σχέδιο από την Κυβέρνηση, συνεπώς είτε συνεχίζονται οι σκοτεινές διαβουλεύσεις είτε η Κυβέρνηση δεν έχει σχέδιο. Αντίθετα, είναι πλέον βέβαιο ότι οι δανειστές μας έχουν σχέδιο, το οποίο, ενώ ωθούν την προσοχή μας στην καθημερινή εφαρμογή ανώφελων μέτρων και σε μικροπολιτικά παίγνια, μεθοδικά μας επιβάλλουν.
2. Ακόμα και να μας εξυπηρετούσε η εφαρμογή του σχεδίου των δανειστών μας, πράγμα το οποίο είναι σχεδιαστικά σχεδόν απίθανο, η εφαρμογή του εξαρτάται από την τεχνογνωσία του μυωπικού Ελληνικού πολιτικού συστήματος και του σαθρού βαθέος κράτους. Είναι λοιπόν σαφές πως οι τεχνοκράτες που θα επιβληθούν από την τρόικα να εφαρμόσουν το σχέδιο, θα το πράξουν άνευ εσωτερικής αντιλογίας και συνυπολογισμού των εθνικών επιπτώσεων. Αν σκεφτούμε δε λίγο πιο πονηρά, είναι εξόχως επικίνδυνη η εγχώρια τεχνοκρατική γύμνια έναντι των επιθέσεων των αλλοδαπών ειδικών: με πολιτικά τερτίπια δεν θα καταστεί εφικτή η ανάσχεση των σχεδίων τους.
3. Έχει πετύχει πλήρως ο ψυχολογικός πόλεμος που υφιστάμεθα. Έχουμε αποδεχθεί ότι είμαστε όλοι ίδιοι, ότι είμαστε το πρόβλημα και ότι οι άλλοι ξέρουν τον καταλληλότερο τρόπο για να μας εξυγιάνουν. Ακόμα χειρότερα, έχουν επιτύχει να μας διχάσουν επί των ουσιαστικών προβλημάτων, να μας αποπροσανατολίσουν από αυτονόητους στόχους εθνικής επιβίωσης και να μας ενώσουν σε επιλογές-μονόδρομους για την επίτευξη των στόχων τους.
Μπορεί η υφιστάμενη δομή να μας βγάλει από την κρίση διατηρώντας ένα ελάχιστο σεβασμό στο βαθύ κράτος; Έστω, ας κάνουμε την υπόθεση εργασίας ότι το πολιτικό σύστημα γνωρίζει τρόπους επίλυσης του προβλήματος του χρέους και ότι λειτουργεί με βάση το Δημόσιο Συμφέρον. Το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι ούτε το χρέος, ούτε η κατανόηση των πηγών από τις οποίες προέρχεται: το πραγματικό πρόβλημα είναι η αδυναμία αποδοχής του δεδομένου ότι το σύστημα που δημιούργησε τις αιτίες του χρέους δεν έχει κίνητρο να κάνει κάτι παραπάνω από την επιφανειακή διαχείρισή του, αντί για την στρατηγική επίλυσή του ως πρόβλημα της Ελλάδας.
«Σας απέρριψαν», είπε ο Πρωθυπουργός προς τον Αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης σχετικά με την αντιμετώπιση που είχε από τους Ευρωπαίους ηγέτες. «Θέλετε να σύρετε την Ελλάδα σε νέες περιπέτειες;», συνέχισε. Μα είναι ποτέ δυνατό να γίνει μετά χαράς αποδεκτό από τους εκπροσώπους των δανειστών ένα σχέδιο, καλό ή κακό, το οποίο είναι ελαφρύτερο από αυτό που έχει επιβληθεί στην Κυβέρνηση και, άρα, εις βάρος των συμφερόντων των δανειστών; Είναι ποτέ δυνατό να μπουν στην περιπέτεια μιας διαπραγμάτευσης που θα μειώσει τη δυνατότητά τους να ελέγχουν το εύρος της εθνικής μας κυριαρχίας μέσω του χρέους στο διηνεκές; Είναι όντως ζητούμενο να συνειδητοποιήσουμε ότι οι αλλοδαποί εξυπηρετούν τα δικά τους συμφέροντα, τα οποία δεν είναι μόνο οικονομικά: θα έπρεπε να αποτελεί πατριωτικό καθήκον η διαμόρφωση μιας εθνικής αντιπρότασης. Ατάκες όπως «δεν επετεύχθη αυτό που θέλαμε», ωσάν η σωτηρία της Χώρας να εξαρτάται από κάποιον από μηχανής Θεό, στερούνται του ελάχιστου πατριωτισμού.
«Όλοι θα αλλάξουμε από αυτή τη διαδικασία», είπε ο Πρωθυπουργός. Πώς;
Η δημιουργία Επιτροπής Προσωπικοτήτων, η οποία θα δημιουργήσει ένα κατάλογο λύσεων εξέλιξης του πολιτικού συστήματος, αποτελεί το τέλειο άλλοθι: δεδομένου του φιλτραρίσματος των προτάσεων από την Κυβέρνηση και την Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής, το δημοψήφισμα που θα ακολουθήσει είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα εξυπηρετήσει τις αλλαγές που εξυπηρετούν αποκλειστικά το υπάρχον πολιτικό σύστημα και όχι το Δημόσιο Συμφέρον.
Η εν λόγω ύπουλη πρόταση είναι πλήρως συνδιακυμαινόμενο με την προσέγγιση «όλες οι προτάσεις πρέπει να περάσουν από τους μηχανισμούς των υφιστάμενων κομμάτων: ακηδεμόνευτες προτάσεις δεν χωράνε στην Κοινοβουλευτική Δημοκρατία», όπως, εν ολίγοις, ανέφερε με κυνικό τρόπο κορυφαίο πολιτικό στέλεχος.
Οποιοδήποτε δημοψήφισμα τυπολογίας «αξιοκρατικών διαδικασιών μέσω του opengov» αποτελεί τον τραγέλαφο της έκφρασης ενός συστήματος που συνεχίζει να εθελοτυφλεί και να αυθυποβάλλεται. Όμως, πλέον, «το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού εστί»: η κοροϊδία έχει γίνει τόσο κατανοητή στον απλό πολίτη που δεν πρόκειται να την ανεχθεί. Οι ελπίδες του βαθέος κράτους να διασκεδάσει τις αυθόρμητες αντιδράσεις αηδίας και επιθετικότητας του μέσου Έλληνα θα αποδειχθούν φρούδες: έχει γίνει κοινό βίωμα πως όσες φορές και να αλλάξει δέρμα, το φίδι δεν γίνεται περιστέρι.
Ministre plénipotentiaire
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.
- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.