Κίβδηλη Ελπίδα

Δεν είμαι συγγραφέας ούτε άεργος: η τραγική κατάσταση της πατρίδας μας με ανάγκασε να επενδύσω χρόνο για να συμβάλλω, έστω με ένα μικρό λιθαράκι, στην εθνική αφύπνιση. Από το εύρος και το βάθος των αντιδράσεων που υπήρξαν στα κείμενά μου στο διαδίκτυο, είναι βέβαιο ότι προβλήθηκαν αυτά που έπρεπε πέρα από εκεί που έπρεπε. Πλέον των γενικόλογων παρατηρήσεων και διαπιστώσεων, πλέον της οποιασδήποτε προσωπικής γνώμης, μετά λύπης μου διαπιστώνω ότι έπεσα μέσα σε όλα όσα φοβόμουν και επεσήμανα με αρκετό, τότε, προσωπικό ρίσκο.

Η ψυχολογική βία ‘Μνημόνιο ή χρεοκοπία’ ήταν μέσο υλοποίησης ‘αναγκαστικού νομοθετήματος’ ή ‘διοικητικής πράξης’ άλλων εποχών. Η ψυχολογική βία ‘Μεσοπρόθεσμο ή χρεοκοπία’ ακόμα ένα μέσο υλοποίησης ‘αναγκαστικού νομοθετήματος’. Η βίαιη κατάλυση του Συντάγματος δεν είναι γνώμη ή άποψη κάποιου Έλληνα πολίτη: αποδείχθηκε από τη δήλωση του Αντιπροέδρου της Κυβερνήσεως και Υπουργού Οικονομικών περί ‘επιλεκτικής χρεοκοπίας’. Όταν θέτεις ένα δίλλημα για να εξυπηρετήσεις την ψήφιση μιας ‘διοικητικής πράξης’ που καταλύει μέρος του Συντάγματος ‘εις όφελος υπέρτερου εθνικού σκοπού’, ο οποίος γνωρίζεις πως δεν είναι εφικτό να εξυπηρετηθεί με την εν λόγω πράξη, είναι μαθηματικά εξαγόμενο πως απλά ασκείς ψυχολογική βία για να υλοποιήσεις ένα ‘αναγκαστικό νομοθέτημα’ – θα μπορούσα εύλογα να ισχυριστώ κάτι ακόμα πιο βαρύ σε προσωπικό επίπεδο, αλλά η βίαια κατάλυση του Συντάγματος είναι πιο σημαντική εθνικά από οποιαδήποτε προσωπική κατάσταση.
Η ενυπόθηκη κάλυψη του χρέους μέσω του ‘αναγκαστικού νομοθετήματος’ δεν αποτελεί την επιτομή αυτής της διαδικασίας. Έχω εξηγήσει ενδελεχώς την προσέγγιση της κυβέρνησης για το ζήτημα των υδρογονανθράκων και πολύ φοβάμαι ότι κάτι παρόμοιο συμβαίνει στον τομέα της άμυνας. Αυτή η μεσιτική συμπεριφορά είναι η ίδια πολιτική προσέγγιση με αυτή που υπήρχε σε όλη τη διάρκεια της μεγάλης χούντας της μεταπολίτευσης που ακολούθησε τη μικρή χούντα του ’67–’74, με τη μόνη διαφορά ότι παλαιότερα υπήρχε αντικείμενο ‘sale and lease back’ κρατικής περιουσίας, ενώ τώρα, που δεν έχουμε λεφτά ούτε για να πληρώνουμε τα νοίκια, απλά πουλάνε την πατρίδα μας.

Αλήθεια, ποια παραγωγική δομή δημιούργησε η μεταπολίτευση;
Αν αύριο το πρωΐ μηδενιστεί το χρέος, μπορούμε να γίνουμε βιώσιμοι; Μπορούμε να πούμε ότι είμαστε χρήσιμοι, σε επίπεδο παραγωγής, για εμάς και τον πλανήτη;
Ή μήπως έχουμε μάθει να πουλάμε μόνο μεσαζοντιλίκι μέσω του πολιτικού συστήματος, είτε ως πολιτικοί, είτε ως παρατρεχάμενοι, είτε ως κακοί επιχειρηματίες που εκμεταλλευόμαστε τον γνωστό για να διασφαλίσουμε για την επιχείρησή μας μια κερδοφορία που δεν αξίζουμε;
Μήπως τελικά ο απλός εργαζόμενος είναι αυτός που, ενώ οι στατιστικές δείχνουν πως λιώνει στη δουλειά, την πληρώνει πάντα;
Μήπως αυτοί που δεν πλήρωναν φόρους θα συνεχίσουν να μην πληρώνουν τους υψηλότερους φόρους που προϋπολόγισε η κυβέρνηση ότι θα πληρώσουν;
Μήπως η καθυστέρηση απόδοσης της δικαιοσύνης εξυπηρετεί τη νοοτροπία του μεσάζοντα; Μήπως και άλλοι θεσμοί έχουν περιοριστεί ούτως ώστε να εξυπηρετείται αυτή η κατάσταση; Μήπως κάποιοι χρησιμοποιούν τη θέση από την οποία ασκούν το λειτούργημά τους ούτως ώστε να εξυπηρετήσουν τη φράξιά τους αντί να προστατέψουν το Δημόσιο Συμφέρον; (Μιας και το ανέφερα, γνωστέ-άγνωστε Χ, θέλω μια Bentley ή Jaguar για τις διακοπές μου, μήπως ξέρεις κανέναν μισθοσυντήρητο υφιστάμενό σου που να έχει καμία πρόχειρη για να μου δανείσει;)
Εν ολίγοις, μήπως θα πρέπει να σκεφτούμε τον τρόπο αναδιάρθρωσης του συνόλου της παραγωγικής προσέγγισης στον τόπο μας; Μήπως αυτό ΔΕΝ μπορεί να το αναλάβει μέρος του αποτυχημένου συστήματος; Μήπως αυτή η φαυλότητα – να περιμένουμε την αλλαγή από το σύστημα που δεν έχει απολύτως κανένα κίνητρο να την φέρει – είναι η ρίζα των προβλημάτων μας;
Έχει σκεφτεί κανείς ότι οι έφηβοί μας είναι κουρασμένοι, κυρίως ψυχολογικά; Ότι δεν έχουν βάσιμη ελπίδα για τη ζωή τους; Ότι, αν έχουν λίγη αξιοπρέπεια, σιχαίνονται τα πρότυπα που πρέπει να υπηρετήσουν για να γίνουν αποδεκτοί από το σάπιο σύστημα που βρήκαν από εμάς;
Έχει σκεφτεί κανείς ότι οι νέοι μας δουλεύουν μόνο οι μισοί, σε άθλιες συνθήκες, με έλλειψη αξιοκρατίας, με αβεβαιότητα, και ούτε καν τολμούν να σκεφτούν το γάμο και την τεκνοποίηση όταν είναι σε ηλικία που όντως μπορούν; Έχει σκεφτεί κανείς τις ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΕΣ επιπτώσεις αυτής της κατάστασης στη βιωσιμότητα του Ελληνικού Έθνους;
Έχει σκεφτεί κανείς ότι, στην κορυφή της παραγωγικής τους ζωής, οι 35–50 παλεύουν να τα βγάλουν πέρα και, σύμφωνα με τις στατιστικές, οι μισοί από αυτούς χωρίζουν; Η φράση ‘H οικογένεια, ως θεμέλιο της συντήρησης και προαγωγής του Έθνους, καθώς και ο γάμος, η μητρότητα και η παιδική ηλικία τελούν υπό την προστασία του Kράτους.’ πιστεύετε ότι είναι ένα γραφικό σύνθημα σε κάποιο τοίχο;
Οι Έλληνες έχουν υποχρέωση να σέβονται το Σύνταγμα και τους νόμους που συμφωνούν με αυτό. Η προσπάθεια κατάλυσης του Συντάγματος μέσω βίας, π.χ. ψυχολογικής, δίνει το δικαίωμα και υποχρεώνει κάθε Έλληνα να αντισταθεί με κάθε μέσο.
Αν απαξιώσουμε το Σύνταγμα, θα πάψουμε να υπάρχουμε σαν Έθνος.
Ministre plénipotentiaire