Η «ενεργειακή υπέρβαση» της κρίσης

Του Χριστόδουλου Κ. Γιαλλουρίδη

Διερωτάται κανείς, εκ πρώτης όψεως, και με βαθιά θλίψη, πώς τα κατάφεραν Αθήνα και Λευκωσία, δύο ελληνικά κράτη, να βρίσκονται σε μια βαθιά, σχεδόν υπαρξιακή κρίση, με προφανείς τις συνέπειες σε όλα τα επίπεδα της ζωής και παρουσίας τους στο κόσμο, και με ιδιαίτερη βέβαια έμφαση στο πολιτικό επίπεδο, όπου οι εκδηλώσεις της βαθιάς κρίσης στο επίπεδο της κυριαρχίας και της ικανότητας διαπραγμάτευσης και χάραξης στρατηγικής είναι πρόδηλες.
Η Κύπρος, μετά το ολέθριο πλήγμα αυτοχειρίας που υπέστη την 11η Αυγούστου, με δεδομένες τις δυνατότητες που έχει ο ελληνισμός στη Μεγαλόνησο να μετατρέπει τις κρίσεις σε ευκαιρίες ανάκαμψης, αλλά και την παραδοσιακή ικανότητά του όχι μόνο να πειθαρχεί, να προσλαμβάνει την έννοια του κοινού καλού, να λειτουργεί συναινετικά και να σέβεται τους θεσμούς, μπορεί να ανακάμψει, μετατρέποντας την κρίση σε ευκαιρία.

Όμως, προς τούτο, οφείλει το πολιτικό προσωπικό της χώρας και ιδιαιτέρως οι ηγέτες της χώρας, να προχωρήσουν σε άμεσες στρατηγικές κινήσεις, που σημαίνει την από κοινού χάραξη των τακτικών εκείνων κινήσεων, δηλαδή των μέσων που θα οδηγήσουν σε νέες πολιτικές, σε όλα τα επίπεδα, που θα μπορέσουν να αλλάξουν συνολικά το σκηνικό της πολιτικής στο σύνολο της. 

Προς τούτο, πρέπει κατεπειγόντως να συσταθεί κυβέρνηση εθνικής ενότητας με τη συμμετοχή όλων των κοινοβουλευτικών πολιτικών δυνάμεων της Κύπρου, η οποία με τη συνεργασία ειδικών εμπειρογνωμόνων και επιστημόνων υψηλού επιπέδου να επεξεργαστεί σχέδιο οικονομικής ανάκαμψης, και στο οποίο θα πρέπει να αξιοποιηθούν στο έπακρο:

Α) Η οικονομική διάσταση της ενέργειας και των τεραστίων ενεργειακών αποθεμάτων που βρίσκονται στο χώρο μεταξύ Κύπρου - Ισραήλ, και Κύπρου - Αιγύπτου. Θα πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι η Κύπρος μπορεί να μετατραπεί σε αυτό που γεωπολιτικά είναι, την ενεργειακή εμπροσθοφυλακή τη Ευρώπης στη Μέση Ανατολή, αφού είναι γνωστό ότι μόνο τα «οικόπεδα» που υπάρχουν μεταξύ Κύπρου και Ισραήλ, μπορούν από μόνα τους να καλύψουν για πολλές δεκαετίες τις ενεργειακές ανάγκες της Ευρώπης. Αυτό θα μετέτρεπε την Κύπρο σε στρατηγικά «προστατευόμενο χώρο» της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αφού μπορεί σχετικά εύκολα να μετατραπεί σε «Κατάρ της Ανατολικής Μεσογείου». Η σε «fast track» αξιοποίηση της ενέργειας μπορεί να λύσει από μόνη της το οικονομικό πρόβλημα της Κύπρου, με ταυτόχρονα ενίσχυση της κρατικής της οντότητας και της ευρύτερης πολιτικής της διαπραγμάτευσης. Για να γίνει αυτό, πρέπει η ηγεσία του τόπου να λειτουργήσει όχι μόνο γρήγορα και αποφασιστικά, αλλά και απαλλαγμένη από ιδεοληψίες του παρελθόντος, περί Αράβων και Παλαιστινίων, αφού η συνεργασία με το Ισραήλ είναι πλέον ένας εκ των ων ουκ άνευ όρος επιβίωσης της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Β) Η Εθνική Φρουρά και το σύστημα ασφάλειας της χώρας, που σήμερα υποβαθμίστηκε και θεωρείται αναξιόπιστο, όχι μόνο δεν πρέπει να αφεθεί και να εγκαταλειφθεί στην τύχη του, αλλά αντίθετα πρέπει να ενισχυθεί τα μάλα, έτσι ώστε οι τρίτοι, επενδυτές και χώρες που ενδιαφέρονται να συνεργασθούν στο ενεργειακό πεδίο με την Κύπρο, να αισθάνονται ασφαλείς. Προς τούτο, οφείλει η Κύπρος να συνεργασθεί σε ένα πλαίσιο πολυμερούς συνεργασίας και συμμαχιών εξωτερικής εξισορρόπησης και με άλλες χώρες, πλην της Ελλάδος, όπως είναι το Ισραήλ, αλλά και ευρωπαϊκές δυνάμεις, όπως είναι η Γαλλία και η Γερμανία. Η ναυτική βάση στο Μαρί, η οποία πρέπει να ανοικοδομηθεί τάχιστα, όπως και η αεροπορική βάση «Ανδρέας Παπανδρέου» που είναι εγκαταλελειμμένη και ερημωμένη, οφείλουν να αξιοποιηθούν, αναδεικνύοντας τη γεωπολιτική υπεραξία της Κύπρου και διασφαλίζοντας τηνακώλυτη ροή των υδρογονανθράκων από την περιοχή της Κύπρου στην Ευρώπη και τη Δύση.

Γ) Η νέα κυβέρνηση εθνικής ενότητας, την οποία οφείλει να σχηματίσει ο Πρόεδρος Χριστόφιας, πρέπει να περιλαμβάνει στους κόλπους της υπουργούς σε κρίσιμα υπουργεία όπως το Οικονομικών, το Παιδείας και το Άμυνας, που να είναι εγνωσμένης αξίας, να διακρίνονται για την αποφασιστικότητα, τη γνώση του αντικειμένου και την απόλυτη προσήλωσή τους στο εθνικό συμφέρον της χώρας.

Η Κύπρος, για να επιβιώσει, πρέπει να τα αλλάξει όλα, να ενταφιάσει τους ιδεοληπτικούς πειραματισμούς τής τελευταίας τριετίας, να σκεφθεί και να σχεδιάσει το μέλλον σε ένα μακροχρόνιο αγώνα ανάκαμψης και διεκδίκησης του δικαιώματος του λαού για ελευθερία και αποκατάσταση της διεθνούς νομιμότητας στο κατεχόμενο τμήμα, το οποίο οι πολιτικές των τελευταίων ετών, θα λέγαμε οι ολέθριες αντιλήψεις περί «τουρκοκυπριακής ικανότητας» για εξεύρεση λύσης, οδήγησαν σταδιακά σε μια ντε φάκτο νομιμοποίηση.

Αυτό πρέπει να αλλάξει, γιατί προδίδει την ιστορία του ελληνισμού της Κύπρου καιενταφιάζει το μέλλον του, ως πολιτισμού, και πολιτικής παρουσίας σε μια από τις σημαντικότερες γωνιές του κόσμου.
* Ο Χριστόδουλος Κ. Γιαλλουρίδης είναι καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. 

ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ 31/07/2011