29/7/11

Φέρελπις Μνεία: Πώς μπορεί να αναγεννηθεί η Ελλάδα και ο Ελληνισμός

Το Σύνταγμα και οι τρεις Εξουσίες


του Σταύρου Καλεντερίδη*
Το άρθρο δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα του Πολιτικού Οργανισμού "Δημοκρατία Ιδεών", που είναι ο πρώτος πολιτικός οργανισμός που ιδρύεται στον κόσμο (www.dimokratiaideon.com).
Η αρχή της Διάκρισης των Εξουσιών αποτελεί έμπνευση του Montesquieu την οποία εξέφρασε κατά τον 18ο αιώνα. Σύμφωνα με την αρχή αυτή, ο Γάλλος πολιτικός φιλόσοφος πρέσβευε ότι για την ομαλή πολιτική λειτουργία μιας χώρας απαιτείται ένα σύστημα εξισορρόπησης των δυνάμεων εξουσίας (Νομοθετική, Δικαστική, Εκτελεστική). Η επαναστατική αυτή ιδέα θεωρείται πλέον αυτονόητη στις μέρες μας. Κάθε δημοκρατικό πολίτευμα ενέχει την αρχή αυτή ως απαραίτητη ανάγκη αποκέντρωσης της εξουσίας και καταμερισμό του δημοσίου έργου και της δημόσιας ευθύνης.

Σήμερα στην Ελλάδα (και όχι μόνο) βιώνουμε μία ολοκληρωτική διαστρέβλωση της εν λόγω αρχής. Το πολιτικοκοινωνικό μας σύστημα καθώς και η Κοινωνία των Πολιτών φαίνεται να έχει αποδεχθεί μία στείρα και επίπεδη «ονομαστική» διάκριση των τριών εξουσιών. Επί της ουσίας είναι κοινώς γνωστό και δυστυχώς αποδεκτό, ότι το πολιτικό μας σύστημα ελέγχεται απόλυτα από μία πανίσχυρη Εκτελεστική εξουσία η οποία και έχει την πολιτική, νομοθετική, και δικαστική πρωτοκαθεδρία σε κάθε ανερχόμενο θέμα και ζήτημα. Με άλλα λόγια, έχουμε όλοι μας αποδεχτεί ένα πυραμιδικό σύστημα εξουσίας στο οποίο μία και μόνο προσωπικότητα, ο πρωθυπουργός – δυνάστης (με την αυλική του ακολουθία – το κόμμα), αποφασίζει ανεξέλεγκτα και τις περισσότερες φορές αυθαίρετα, για τη μοίρα και την πορεία μιας ολόκληρης χώρας.
Αφού αποσαφηνιστεί η πολιτική δομή και λειτουργία της χώρας, γίνεται σαφές ότι η ισχύουσα κατάσταση είναι άκρως επικίνδυνη και καταστροφική. Είναι αδιανόητο και εξευτελιστικό οι άμεσα εκλεγμένοι εκπρόσωποι των Πολιτών – οι Έλληνες βουλευτές - να είναι υποχείρια και στο έλεος ενός ανθρώπου και της επιλεγμένης κυβερνητικής του ομάδας για να νομοθετήσουν. Είναι αδιανόητο και εξευτελιστικό οι ανώτατοι και ικανότεροι δικαστικοί της χώρας να φαντάζουν αδύναμοι και ο λόγος τους να είναι είτε συμβουλευτικός (!) είτε να αναιρείται και να χλευάζεται από την σπείρα της κυβερνήσεως. Είναι αδιανόητο και εξευτελιστικό να επαφίεται η τύχη της Ελλάδος, της ζωής μας και των παιδιών μας στα χέρια ενός και μόνο ανθρώπου, γράφοντάς του μία λευκή επιταγή ανανεώνοντάς την κάθε τέσσερα χρόνια.
Επιπλέον, γίνεται εύκολα κατανοητό, ότι ακόμα και ο πιο ηθικός και τίμιος άνθρωπος θα κινδύνευε να διαφθαρεί λόγω της παντοδυναμίας της θέσης του πρωθυπουργού. Ο παπικού τύπου πολιτικός του θρόνος τον περιβάλλει με αντίστοιχα θεόσταλτα δικαιώματα, όπως αυτό της πρωτειάς και του αλάθητου. Είναι επίσης υπεράνω νόμου μιας και τα ανώτατα δικαστικά σώματα ορίζονται και διορίζονται από αυτόν και δεν θα μπορούσαν ποτέ να ελέγξουν αυτόν και τους αγαπημένους του ακολούθους. Το πιο τρομαχτικό όλων είναι ότι έχοντας τον πλήρη έλεγχο ολόκληρης της χώρας και 10 εκ. Πολιτών, ο πρωθυπουργός – δυνάστης μπορεί να μας οδηγήσει με την δική του προσωπική αποτυχία στην συνολική αποτυχία και καταδίκη ενός ολόκληρου έθνους.
Η Εκτελεστική εξουσία δεν είναι ανώτερη από τις άλλες δύο εξουσίες. Το γεγονός ότι στη χώρα μας η Νομοθετική και Δικαστική εξουσία υπόκεινται σε αυτήν αποτελεί απλά και ευδιάκριτα μια πολιτική διαστρέβλωση. Ένα πολιτικό καρκίνωμα το οποίο μειώνει τις άλλες δύο εξουσίες και τις προσωπικότητες που τις αποτελούν, και υποθηκεύει το μέλλον όλων μας σε ένα ριψοκίνδυνο παιχνίδι πλήρης παντοδυναμίας της ανώτατης κυβερνητικής σέκτας.
Για όλους τους λόγους που αναφέρθηκαν μπορεί να κρίνει κανείς την ισχύουσα κατάσταση ως ένα μείζον συστημικό πρόβλημα της χώρας μας το οποίο έχει βασικότατη ευθύνη για τον εξευτελισμό της πολιτικής και για την κρίσιμη κατάσταση στην οποία έχει υποπέσει τώρα η Ελλάδα.
Επομένως, είναι αναγκαίο, και απαιτείται η ενδυνάμωση της έννοιας της διάκρισης των εξουσιών όπου αυτή δεν είναι αρκετή. Απαιτείται μία απόλυτη Αυτοδυναμία των Εξουσιών απέναντι στις άλλες, για κάθε θέμα της αρμοδιότητάς τους. Για παράδειγμα, απαιτείται η Νομοθετική εξουσία να έχει την μοναδική ικανότητα νομοθετικής πρωτοβουλίας και να μην υπόκειται στις θελήσεις και τις ορέξεις της κυβέρνησης. Επίσης απαιτείται η ενδυνάμωση της Δικαστικής εξουσίας έτσι ώστε αυτή να μπορεί να ελέγξει και να διώξει τους παράνομους Νομοθέτες και μέλη της κυβέρνησης. Επιπλέον είναι αυτονόητο ότι μια Αυτοδύναμη Δικαστική αρχή θα μπορούσε να σταματήσει απόλυτα και οριστικά κάθε νομοθετική πρωτοβουλία ή κυβερνητική απόφαση που διέκρινε ως αντισυνταγματική.
Στην περίπτωση που τα ανωτέρω γινόντουσαν πράξη θα είμασταν όλοι μάρτυρες μιας αληθινής πολιτικής αναγέννησης στη χώρα. Με ένα σύστημα ισορροπίας δυνάμεων, κάθε εξουσία θα έπρεπε να λάβει υπ’ όψιν της τις άλλες δύο με αποτέλεσμα κάθε πρωτοβουλία να ήταν πιο νόμιμη, πιο δίκαιη και πιο δημοκρατική. Ταυτόχρονα, θα παρατηρούσαμε την ανέλιξη ικανών προσωπικοτήτων και στις τρεις εξουσίες (και όχι μόνο στην Κυβέρνηση), οι οποίες θα προσέθεταν με την διανοητική και πολιτική τους γνώση και κατάρτιση στο πολιτικό κεφάλαιο της χώρας. Επιπλέον, το πολιτικό τους κύρος και η αξία των ανεμπόδιστων (από την αυταρχική κυβέρνηση) προσπαθειών τους θα εμπλούτιζε την Δημοκρατικότητα της χώρας και θα οδηγούσε στην γενική πολιτική πρόοδο και ανάπτυξη.
Αξίζει να αναφερθεί ένα παράδειγμα το οποίο αναδεικνύει τα οφέλη από την ύπαρξη αυτοδύναμων εξουσιών και προσωπικοτήτων – ηγετών τους που συνεργάζονται, αλληλοελέγχονται, αλληλοϋποστηρίζονται, και με τον ευγενή τους ανταγωνισμό και τον μεταξύ τους υγιή και απαραίτητο διάλογο, ανυψώνουν την πολιτική ζωή στη χώρα και εξυμνούν την Δημοκρατία.
Ο Thomas Jefferson, κατά την διάρκεια ανάληψης των προεδρικών του καθηκόντων (διετέλεσε ως 3ος Πρόεδρος των Η.Π.Α.), εξέφρασε την βεβαιότητά του ότι η ύπαρξη μεγάλων ηγετών στην Βουλή και στο Ανώτατο Δικαστήριο θα του προσφέρει «αποθέματα σοφίας, αρετής, και ανταγωνισμού τα οποία θα τον βοηθήσουν σε όλες του τις δυσκολίες». Ακόμα, ο ίδιος θεωρούσε τον εαυτό του τυχερό για την «υποστήριξη, και καθοδήγηση» που θα λάμβανε από τους συνεργάτες του από τις υπόλοιπες εξουσίες.
Έτσι λοιπόν και κάτω από αυτές τις συνθήκες πρέπει να αναλαμβάνει τα καθήκοντά του ο αρχηγός κάθε Δημοκρατικού κράτους. Αυτός, θα πρέπει να ξέρει ότι γίνεται ηγέτης μιας Δημοκρατίας και τίποτα λιγότερο, όπου θα συναντήσει απέναντί του και δίπλα του καταξιωμένες προσωπικότητες των άλλων εξουσιών τις οποίες οφείλει να ακούσει, να συνεργαστεί μαζί τους, και να τιςς αξιοποίησει στο έπακρο (ως συμβούλους, ως απεσταλμένους στις διεθνείς σχέσεις, κτλ.). Ταυτόχρονα, οι υπόλοιπες εξουσίες πρέπει να παρέχουν και να παράγουν δυνατές και εμβριθείς πολιτικές και δικαστικές μονάδες που θα υποστηρίζουν τον αρχηγό της χώρας για το εθνικό συμφέρον, αλλά
-θα τον ανταγωνίζονται σε θέματα που διαφωνούν,
-θα τον ελέγχουν και θα τον μέμφονται για τις τυχόν του αυθαιρεσίες, καθώς και
-θα αναλαμβάνουν το βάρος της διακυβέρνησης της χώρας σε περίπτωση δικής του ανεπάρκειας, ανικανότητας ή και προδοσίας.
Στις μέρες μας, έχουμε υπάρξει θύματα και ανεπαρκών, και ανίκανων και εθνικά προδοτικών κυβερνήσεων, και δεν υπήρξε κανένας απέναντι ή/και δίπλα σε αυτές έτσι ώστε να διασώσει την κατάσταστη. Ένα γεγονός που είχε ως σκληρό αποτέλεσμα τις μάυρες σελίδες στην ιστορία του Ελληνισμού.
Εν κατακλείδι, διακρίνεται ως απαραίτητη ανάγκη για τις αναφερθείσες πολιτικές εξυγίανσης του Ελληνικού συστήματος διακυβέρνησης και λειτουργίας, η ανάλογη συνταγματική και πολιτειακή μεταρρύθμιση.

Υπόμνημα 1: Το εν λόγω άρθρο τίθεται ως βάση και απαρχή για την έρευνα που θα οδηγήσει σε μία τελική, ολοκληρωμένη και επίσημη πρόταση για το νέο σύγχρονο Ελληνικό σύνταγμα το οποίο θα εξασφαλίσει την πάταξη της πολιτικής λοιδορίας, αδαημοσύνης, ανικανότητας, θεσιθηρίας και λοιπών πολιτικών δεινών, και θα οδηγήσει στον πολιτικό εξευγενισμό της Ελλάδας και στην ανύψωση της ποιότητας της Δημοκρατίας της.
Υπόμνημα 2: Ακολουθεί μια συνοπτική παρουσίαση της πολιτικής δομής της χώρας για να σκιαγραφηθεί το πολιτικό σκηνικό στη χώρα, και να αναδειχθούν οι απαραίτητες πολιτικές αλλαγές.
α) Το πολίτευμα της Ελλάδος είναι Republic.
Σε μία Republic οι πολίτες φηφίζουν και εκλέγουν εκπροσώπους οι οποίοι αποφασίζουν για την μοίρα της χώρας. Σε μια Δημοκρατία οι πολίτες φηφίζουν και αποφασίζουν οι ίδιοι για την μοίρα της χώρας τους.
β) Ο πρωθυπορυγός της Ελλάδας λειτουργεί νόμιμα ως δικτάτορας με την καθαρή πολιτική έννοια της λέξης.
Η λέξη δικτάτωρ είναι λατινογενής, διαφέρει απόλυτα από την Ελληνική λέξη τύρρανος και δημιουργήθηκε στην Ρεπουμπλικάνικη Ρώμη (Roman Republic). Ο δικτάτορας ήταν ένα καθόλα νόμιμο καθήκον το οποίο αναλάμβανε ένας εκ των δύο Υπάτων της Ρώμης μετά από σχετική πρόταση της Ρωμαϊκής Γερουσίας. Συγκεκριμένα, η Γερουσία μπορούσε να περάσει έναν νόμο (senatus consultum ultimum) με τον οποίο έδινε απεριόριστες εξουσίες (Imperium magnum) σε έναν Ύπατο. Αυτό γινόταν σε περιόδους μεγάλων κρίσεων όπου απαιτείτο η λήψη άμεσων αποφάσεων από μία ενισχυμένη εκτελεστική εξουσία – τον δικτάτορα. Όπως και στην σύγχρονη πραγματικότητα στην Ελλάδα (και όχι μόνο), ο δικτάτορας ήταν απολύτως νόμιμος και συνταγματικά κατοχυρωμένος έτσι ώστε να έχει την απόλυτη πρωτοκαθεδρία σε μία ολόκληρη χώρα. Επίσης, όπως και στην περίπτωσή μας ο δικτάτορας αναλάμβανε την δικτατορία για ορισμένο χρονικό διάστημα, αλλά κατά την διάρκεια εκείνη δεν μπορούσε κανείς να τον σταματήσει (η προσπάθεια του Ιούλιο Καίσαρα να διατηρήσει τον ρόλο του δικτάτορα για παραπάνω από τα προβλεπόμενα έτη οδήγησε στον χαρακτηρισμό του ως τύραννο και στην αναγκαστική του δολοφονία από τον Βρούτο, τον Κάτωνα και τους λοιπούς συνωμότες). Οι ομοιότητες με την απόλυτη παντοδυναμία του Έλληνα πρωθυπουργού κατά τα τέσσερα χρόνια διακυβέρνησης είναι προφανής. Ίσως η πιο ευδιάκριτη διαφορά των δύο θεσμών – Ρωμαίου δικτάτορα και Έλληνα πρωθυπουργού – είναι ο υποχρεωτικός απολογισμός του δικτάτορα στη Γερουσία μετά τη λήξη της θητείας του, κάτι που δεν υπάρχει στην Ελληνική περίπτωση.
Συνοψίζοντας, το ισχύων πολίτευμα και σύνταγμα στη χώρα αποτελούν μια Republic, της οποίας η ηγεσία ελέγχεται από έναν μόνιμα εναλασσόμενο δικτάτορα.


*Ο Σταύρος Καλεντερίδης είναι Πολιτικός Επιστήμων-Διεθνολόγος-Επικοινωνιολόγος

13 σχόλια:

  1. Η Ελλάδα, ο Ελληνισμός, θα αναγεννηθεί όταν ενσκύψει στις Ελληνικές αξίες όπως εκανε η Δύση πριν λίγους αιώνες και αφήσει κατά μέρος της Ρωμαιωσύνες, όπως τις άφησαν και οι Ιταλοί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ένα ανεξάρτητο, παντοδύναμο δικαστικό σώμα, με σωστά κριτήρια προαγωγής των μελών του, είναι βασική προϋπόθεση και ισχυρή δικλείδα ασφαλείας για ένα αληθινά δημοκρατικό πολίτευμα.
    Όταν είναι ισχυρό έναντι όλων εγγυάται την ομαλή λειτουργία της κοινωνίας και τίποτα δεν μπορεί να "διαβρώσει" τους θεσμούς της δημοκρατίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Σταύρο,όλα καλά αυτά που γράφεις, αλλά δεν τα θεωρώ Ελληνικά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μετά την αναθεώρηση του Συντάγματος το 1985, οι προεδρικές εξουσίες μεταφέρθηκαν στον πρωθυπουργό και το πολιτικό σύστημα έγινε πρωθυπουργοκεντρικό. Απ' εκεί, όμως, μέχρι να τον συγκρίνουμε με τους Ρωμαίους δικτάτορες, υπάρχει τεράστια απόσταση και η σύγκριση δεν έχει σχέση με την ελληνική πραγματικότητα.

    Πολύ κοντύτερα στον τύπο του εκλεγμένου δικτάτορα, είναι ο πρόεδρος των ΗΠΑ, ο οποίος προεδρεύει και κυβερνά, έχει δικαίωμα veto, που δεν έχει ο Έλληνας πρωθυπουργός κλπ. Γι αυτό εκλέγεται απ' ευθείας από τον λαό για τέσσερα χρόνια, τα οποία δεν μπορεί να είναι ούτε λιγότερα ούτε περισσότερα. Στην Ελλάδα, σπανίως ένα κόμμα (άρα κι ένας πρωθυπουργός, αφού αυτός είναι και ο πρόεδρος του κυβερνώντος κόμματος κατ' έθιμον) βγάζει την τετραετία. Όχι, δεν έχει δικτατορικές εξουσίες, άλλως θα μπορούσε να φιμώνει άμεσα (ίσως το κάνει έμμεσα, αλλά αυτό δεν είναι συνταγματικό του δικαίωμα, αλλά γκαγκστερική κατάχρηση εξουσίας) τον τύπο, να παρακολουθεί τηλέφωνα, να καταργεί το απορρητο της αλληλογραφίας, να συλλαμβάνει χωρίς ένταλμα κλπ., κλπ.

    Στο μόνο που συμφωνώ με το παραπάνω άρθρο είναι ότι δεν υπάρχει πλήρης ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΣ (αυτό λέει ο Montesquieu και όχι "εξισορρόπηση") των εξουσιών, κυρίως ως προς την Δικαστική, διότι οι δικαστές διορίζονται από το κράτος (=> κυβέρνηση), άρα θέλουν να είναι αρεστοί στον πολιτικό προϊστάμενό τους. Αυτό ναι, είναι τελεία διαστρέβλωση του δημοκρατικού πολιτεύματος, γι αυτό και οι πολιτικοί μένουν σκανδαλωδώς στο απυρόβλητο(*) και η νομοθετημένη ατιμωρησία τους αποθράσυνε εντελώς, ώστε να χάσουν κάθε επαφή με την πραγματικότητα.

    (*) Πρόσφατο παράδειγμα η περίπτωση Τσοχατζόπουλου, η οποία όχι μόνο δεν τιμά την χώρα, αλλά την κάνει και διεθνώς περίγελο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα που δείχνει πόσο καταστροφική μπορεί να αποβεί η συγκέντρωση εξουσιών σε έναν, είναι η περίπτωση του Χίτλερ νομίζω.
    Λίγο πριν δαγκώσει την κάψουλα υδροκυανίου, είπε "Γιατί δεν με συμβούλεψε κανένας απ΄όσους με περιέβαλαν ως τώρα, να προλάβω το αδιέξοδο; Γιατί δεν μου το είπε κανένας πριν να είναι αργά;"
    Πολύ απλά, διότι τους είχε όλους υπό τον έλεγχό του.
    Ελίνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Πράγματι, πολλές φορές σκέφθηκα πως παρ' ολίγο να ήταν ο Τσοχατζόπουλος . . . . . πρωθυπουργός . . . . (sic!)!

    Ευμένης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. @ Nativist
    Δυστυχώς, το δικαίωμα αρνησικυρίας είναι ένα από τα τελευταία εργαλεία τα οποία λείπουν από το πολιτικό οπλοστάσιο του Έλληνα πρωθυπουργού.

    Ας αναλύσουμε λίγο τώρα το σκεπτικό σου. Αρχικά, αναφέρθηκες στις προεδρικές εξουσίες οι οποίες έχουν μεταφερθεί στον πρωθυπουργό. Εύκολα συμπεραίνει λοιπόν κανείς ότι ο ρόλος του προέδρου της Δημοκρατίας είναι μία ποταπή αμφίεση ενός ανίσχυρου και πολιτικά έρμαιου "βετεράνου" πολιτικού ο οποίος ΔΕΝ εκφράζει την πλειοψηφία των Ελλήνων Πολιτών και ουσιαστικά λειτουργεί ως ένα ανενεργό και μισοσβησμένο σύμβολο μιας εποχής που η Ελλάδα δοκίμασε αλλά δεν της ταίριαξε ποτέ. Από αυτό μπορούμε να καταλήξουμε στο συμπέρασμα της ανάγκης νέου Συντάγματος το οποίο να θέτει το θεσμό του προέδρου της Δημοκρατίας ως αναχρονιστικό και να τον εκμηδενίζει.

    Στη συνέχεια μιλάς για κόμματα. Είμαι της άποψης ότι οι πολιτικές αυτές οντότητες είναι ότι πιο καταστροφικό υπάρχει σήμερα στην Ελληνική πολιτική πραγματικότητα. Η μονοπώληση της πολιτικής ζωής και εξουσίας από αυτά αποτελούν πιθανώς το ουσιαστικότερο συστημικό πρόβλημα της Ελλάδας. Ο αρχηγός λοιπόν του κόμματος, ο πρωθυπουργός, αποτελεί έναν κομματοκράτη ο ο οποίος με τον μανδύα του "ύψιστου κρατιστή" αλλά και δικτάτορα αποδίδει φόρο τιμής στο κόμμα και μεταβιβάζει την εθνική κυριαρχία από τους Πολίτες στον εθνοφθόρο μηχανισμό του κόμματος. Ο δικτάτορας της αρχαίας Ρώμης απήυθυνε την ίδια τιμή στο πολιτικό του κόμμα (είτε τους Populares είτε τους Οptimates). Σε αυτό το σημείο να σε παραπέμψω στο άρθρο "Η πτώση της κομματικής αυτοκρατορίας" (http://dimokratiaideon.com/content/010/10.html) στο οποίο διακρίνεται η ανάγκη απόρριψης του κομματικού συστήματος που υποστηρίζει και αποδέχεται τον δικτάτορα.

    Όσον αφορά το θέμα της τετραετής ή μειωμένης θητείας ενός πρωθυπουργού αυτό έχει να κάνει ΜΟΝΟ με την ανικανότητα των τελευταίων - δυστυχώς πολλών - κυβερνήσεων στην Ελλάδα. Αντιθέτως, η λευκή επιταγή που υπογράφεται κάθε τέσσερα έτη στον Έλληνα δικτάτορα παραμένει, και συνεπώς παραμένει και το επιχείρημά μου.

    Τώρα σχετικά με την φίμωση του τύπου, αυτό θα αποτελούσε στοιχείο μίας τυρρανίδας και όχι μιας δικτατορίας. Θα παρατηρήσεις ότι οι δύο έννοιες έχουν ριζικές διαφορές, η πρώτη είναι αρχαιοελληνική και η δεύτερη αρχαιορωμαϊκή. Όπως και στην περίπτωση του Ρωμαίου δικτάτορα,δεν υπάρχει ούτε παρεμπόδιση της λειτουργίας της Βουλής, ούτε της ελεύθερης έκφρασης απόψεων κ.ο.κ. Ταυτόχρονα όμως ο Έλληνας πρωθυπουργός όπως ακριβώς και οι Ρωμαίοι δικτάτορες, απολαμβάνει την απόλυτη πολιτική πρωτοκαθεδρία. Μια πρωτοκαθεδρία η οποία συμπεριλαμβάνει την δεσπόζουσα ύπαρξή του στους κόλπους της Βουλής, και την απυρόβλητη θέση του σε θέματα δικαιοσύνης.

    Όπως αναφέρεις συμφωνούμε στην ανάγκη αυτοδυναμίας των εξουσιών αλλά θα πρέπει να δώσουμε αυξημένη βαρύτητα στην νομοθετική εξουσία η οποία έπειτα από δεκαετίες καταπίεσης έχει καταστεί ένα ανενεργές, βραδυκίνητο και υποταγμένο σώμα το οποίο αδυνατεί ουσιαστικά να επιτελέσει το έργο του, ΔΕΝ συμπεριλαμβάνει στις πράξεις του τη θέληση και το συμφέρον της μειοψηφίας (κάτι που χαρακτηρίζει μια αληθινή Δημοκρατία) και δέχεται απόλυτα τις μονομερείς και συνεπώς μέτριες ή/και καταστροφικές νομοθετικές πρωτοβουλίες του Έλληνα πρωθυπουργό - δικτάτορα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Όπως διακρίνεται και στο άρθρο η Δημοκρατία Ιδεών αναλαμβάνει την πρωτοβουλία να συντάξει μια ολοκληρωμένη και δημιουργική πρόταση για το σύγχρονο Ελληνικό σύνταγμα.

    Θα ήθελα να προσκαλέσω τον κάθε Έλληνα Πολίτη να συμμετέχει στην όλη διαδικασία και να παρουσιάσει τις ιδέες και προτάσεις του στο διαδικτυακό Forum του Οργανισμού.

    link: http://dimokratiaideon.com/forum/showtopic/008001.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. @ Σταύρο Καλεντερίδη

    Για το δικαίωμα αρνησικυρίας (veto) υπάρχουν διιστάμενες απόψεις. Υπήρχε στο Σύνταγμα του ’74 και την είχε ο ΠτΔ.

    Συμφωνώ με όσα γράφεις για τον σημερινό ρόλο του ΠτΔ. Όπως πολλάκις έχω γράψει, είναι ο πρώτος αργόμισθος του κράτους, αφού πληρώνεται και μάλιστα πανάκριβα, χωρίς να χρησιμεύει σε κάτι. Είναι μία «γλάστρα», χωρίς την παραμικρή εξουσία, που ωστόσο θα ήταν αναγκαία σε κάποιες περιπτώσεις (π.χ. παρέμβαση όταν διαπιστωθεί διάσταση απόψεων εκλογικού σώματος με κυβέρνηση – βλέπε και Σύνταγμα 1952). Αν διώξεις τον ΠτΔ και τον τίτλο τον δώσεις στον πρωθυπουργό, αυτομάτως πας στην προεδρική δημοκρατία.

    Γράφεις ”Στη συνέχεια μιλάς για κόμματα”. Πού; Στην αναφορά μου στον πρωθυπουργό, ο οποίος είθισται να είναι ο αρχηγός του κυβερνώντος κόμματος; Και βέβαια τα κόμματα είναι ό,τι πιο καταστροφικό υπάρχει και εντάσσονται στην φενάκη του «παρλιαμανταρισμού», όπως συνήθιζαν αρχικά να λένε τον κοινοβουλευτισμό. Τι ακριβώς είναι αυτές οι φατρίες, φρόντισε να μας το πει και ο Ροΐδης. Εκτός από την χιουμοριστική πλευρά, το γιατί είναι φενάκη για να βαυκαλίζεται ο λαός, έχει πολλάκις εξηγηθεί και νομίζω ότι πρέπει να το ξέρεις. Το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα, είναι ολιγαρχικό και θα μπορούσε να ονομασθεί κομματοκρατία. Η προέλευση των σημερινών κομμάτων είναι αγγλικής εμπνεύσεως και δεν έχουν σχέση με τις παρατάξεις (κακώς πολλοί τις αποκαλούν κόμματα) της αρχαιότητος. Παρατάξεις υπήρχαν και στο φασιστικό σύστημα (fasces => fascismο), που αντικατέστησαν τα κοινοβουλευτικά κόμματα (κορπορατισμός ή κορπορατιβισμός). Το σύστημα αυτό είχε βρει πολλούς μιμητές στο διάστημα του Μεσοπολέμου, ακόμη και στην δημοκρατική Μ. Βρετανία, αλλά σταματώ εδώ, διότι τραβά μακριά η βαλίτσα.

    ”Όσον αφορά το θέμα της τετραετής ή μειωμένης θητείας ενός πρωθυπουργού αυτό έχει να κάνει ΜΟΝΟ με την ανικανότητα των τελευταίων - δυστυχώς πολλών - κυβερνήσεων στην Ελλάδα. Αντιθέτως, η λευκή επιταγή που υπογράφεται κάθε τέσσερα έτη στον Έλληνα δικτάτορα παραμένει, και συνεπώς παραμένει και το επιχείρημά μου.”

    Μάλλον δεν κατάλαβες τι έγραψα. Έκανα σύγκριση με το αμερικανικό σύστημα στο οποίο για κανέναν απολύτως λόγο δεν γίνονται εκλογές πριν ή μετά τα 4 χρόνια. Δεν έκανες επ' αυτού κανένα σχόλιο. Ο Αμερικανός πρόεδρος είναι δικτάτωρ περισσότερο από τον Έλληνα πρωθυπουργό, ναι ή όχι;
    Καμμία λευκή επιταγή δεν υπογράφεται σε κανέναν Έλληνα δικτάτορα. Γι αυτό (πρέπει να) υπόκειται σε συνεχή κοινοβουλευτικό έλεγχο. Ωραία τα θεωρητικά που γράφεις, αλλά, όπως σου επεσημάνθη κι από άλλον παραπάνω, άσχετα με την σημερινή ελληνική πραγματικότητα και πρακτική. Μην παίζουμε με όρους και έννοιες. Τελικά, δεν διαφωνούμε επί της ουσίας, ή κάνω λάθος; Αν ναι, εντόπισέ το ακριβώς, να το δούμε.

    YΓ: Θα δω τον σύνδεσμο που προτείνεις. Δεν πρόλαβα ακόμη.

    @ Ελίνα Γαληνού
    Υπάρχει κάποια αναφορά (ιστορική πηγή) για την φράση αυτή του Χίτλερ; Πότε, πού την είπε; Δεν την αμφισβητώ, απλώς δεν την γνωρίζω ούτε την έχω ξανακούσει/διαβάσει κάπου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. @ Σταύρο Καλεντερίδη

    Επειδή φρονώ ότι για κάθε μας ενέργεια πρέπει να λαμβάνουμε υπ’ όψιν τα δεδομένα, θέλω να σου υπενθυμίσω ότι το Σύνταγμα ψηφίζεται από την Βουλή και όχι από τον λαό, όπως αλλού. Επίσης τροποποιείται από την Βουλή. Δηλαδή, οι συντάκτες του πρώτου μεταπολιτευτικού Συντάγματος φρόντισαν ευθύς εξ αρχής να αποκλείσουν τον λαό από οποιαδήποτε πρόσβαση στα πολιτικά, όσο σοβαρά κι αν είναι, κατοχυρώνοντας συνταγματικά την δικτατορία (εδώ πάει ο όρος) των κομμάτων. ΕΝΑ δημοψήφισμα έγινε όλο κι όλο, αυτό με το οποίο αποφάνθηκε ο ελληνικός λαός, αν θέλει βασιλευομένη ή αβασίλευτη. Δεν ρωτήθηκε αν ήθελε προεδρική, ή προεδρευομένη (και ποιος θα ήξερε άραγε να απαντήσει;), γι αυτό και το Σύνταγμα ήταν από την αρχή ένα εξάμβλωμα: Ενώ προέβλεπε έναν πανίσχυρο ΠτΔ, όπως στην προεδρική δημοκρατία, άφηνε να τον εκλέγει η Βουλή, πράγμα που δεν γίνεται στα πολιτεύματα αυτά (βλέπε ΗΠΑ, Γαλλία, Κύπρος κλπ.). Το ίδιο Σύνταγμα καθιστούσε την διενέργεια δημοψηφισμάτων ουσιαστικά αδύνατη (διάβασε σχετικά άρθρα Συντάγματος).

    Βλέπουμε, λοιπόν, ότι μάλλον εσκεμμένα ο εκ φύσεως αυταρχικός Καραμανλής, ήθελε να αποκλείσει τον «κοσμάκη» από τις πολλές παρεμβάσεις. Εν άλλοις, δεν τον ήθελε στα πόδια του, γι αυτό και έβαλε την Ελλάδα στην τότε ΕΟΚ χωρίς δημοψήφισμα (δεν θυμάμαι αν μπήκε έτσι άλλη χώρα). Ούτε για κανένα άλλο λόγο, που κράτη άλλα κάνουν δημοψηφίσματα, έγιναν ποτέ εδώ.

    Πού θέλω να καταλήξω. Με τις παρούσες συνθήκες, μπορείς να συζητάς για να βρεις ένα καταλληλότερο σύνταγμα για την Ελλάδα, αλλά το πρόβλημα είναι πώς και από ποιον θα εφαρμοσθεί. Οι 300 που κυβερνούν αποκλείεται να δεχτούν Σύνταγμα, το οποίο θα δίνει στον λαό περισσότερα δικαιώματα/εξουσίες. Δεν σκοπεύουν να κάνουν το επάγγελμά τους ανοικτό, έστω κι αν θέλουν να ανοίξουν όλα τα άλλα επαγγέλματα. Άρα, αντί να ψάχνουμε για νέο Σύνταγμα, μάλλον πρέπει πρώτα να ψάξουμε για το πώς θα εφαρμοσθεί αυτό, αφού πρώτα ασφαλώς θα έχουμε ξεφορτωθεί τους αλήτες που μας έχουν κάτσει στο σβέρκο εδώ και 37 χρόνια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. @ Nativist
    Ο πατέρας μου είχε διαβάσει σχετικά με τις τελευταίες ημέρες του Χίτλερ, στο καταφύγιο- εκεί που αυτοκτόνησε.
    Ηταν μια σειρά βιβλίων στα γερμανικά, για τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο που τα είχε δανειστεί από φίλο του. Δυστυχώς δεν έχω συγκρατήσει τους τίτλους και τις εκδόσεις. Πάντως αυτό το έλεγε συχνά για τον Χίτλερ, σαν παράδειγμα προς αποφυγή που δείχνει τους κινδύνους του συγκεντρωτισμού-όχι μόνο στην πολιτική αλλά και στη ζωή γενικότερα. Ελίνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. @ Nativist

    Έκρινα πως δεν έχει καμμία σχέση με την Ελληνική πραγματικότητα η δικτατορικότητα του Αμερικανού προέδρου για αυτό και δεν την ανέλυσα. Πάντως πιστεύω ότι το κατά πόσο ο ίδιος αποτελεί σύγχρονος δικτάτορας το αποδεικνύει η πολιτική αδυναμία στην οποία έχει φτάσει ο Barack Obama αυτές τις ημέρες για το θέμα της άυξησης των ορίων του κρατικού χρέους. Συνοπτικά, ο πρόεδρος των Η.Π.Α. φαντάζει αδύναμος να επιφέρει τις απαραίτητες νομοθετικές αλλαγές για να αποφύγει η χώρα του την πτώχευση και φαίνεται ο ίδιος να έχει τεθεί στο έλεος του 1/2 του Κογκρέσου (τη Γερουσία την ελέγχουν οι Δημοκρατικοί). Με άλλα λόγια αν η κάτω Βουλή (των Αντιπροσώπων) δεν "κάνει πίσω" μέχρι την ερχόμενη Τρίτη, ο πρόεδρος θα αναγκαστεί να παραδεχτεί μία μεγάλη πολιτική ήττα η οποία πιθανώς να του στερήσει και την επανεκλογή του το 2012. Και αυτό είναι μόνο ένα παράδειγμα για ένα γεγονός το οποίο παρατηρούμε αυτές τις μέρες.

    Εν κατακλείδι όμως θεωρώ ότι επί της ουσίας συμφωνούμε.

    Αυτό που θα ήθελα να προσθέσω για την δεύτερη απάντησή σου είναι ότι η Δημοκρατία Ιδεών θα φροντίσει:
    α) Να δημιουργήσει μία συγκεκριμένη και ολοκληρωμένη σύγχρονη συνταγματική πρόταση για την Ελλάδα και,
    β) να προωθήσει την εν λόγω πρόταση προς κάθε κατεύθυνση και κυρίως προς την κατεύθυνση της ανερχόμενης Κοινωνίας Πολιτών στην χώρα.

    Ο σκοπός εδώ, όσο αυτονόητος είναι άλλο τόσο είναι και πρωτοποριακός. Καταλαβαίνουμε απόλυτα την ανάγκη του κόσμου να αντιδράσει και να συγκεντρωθεί στο Σύνταγμα, αλλα όταν η στιγμή της αλλαγής γίνει πραγματικότητα, δεν θα υπάρχει πλέον η ανάγκη για μούτζες, βρισιές και βωμολοχίες αλλά για συγκεκριμένες και δημιουργικές προτάσεις. Και η Δημοκρατία Ιδεών με την πλήρη συνταγματική της πρόταση θα φροντίσει δυνητικά να καλύψει αυτό το κενό.

    Για μία ακόμα φορά να καλέσω τον κάθε δημιουργικό Πολίτη που ενδιαφέρεται να πάρει μέρος, και συμμετέχοντας στις συλλογικές μας διαδικασίες να επηρεάσει το τελικό προϊόν της σύγχρονης συνταγματικής πρότασης του Οργανισμού μας.

    http://dimokratiaideon.com/forum/showtopic/008001.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Το καλύτερο άρθρο που έχω διαβάσει σχετικά με τη λειτουργία του "δημοκρατικού" μας πολιτεύματος. Με εκφράζει απόλυτα. Θερμά συγχαρητήρια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.