Νέος στρατηγικός εκβιασμός

Α. Λυκαύγη 
Μπορεί μεν η Aγκυρα να ταλανίζεται από υφέρπουσα κρίση, της οποίας ενδεικτική συνέπεια είναι η παραίτηση της σύνολης ηγεσίας του στρατεύματος. Θα ήταν όμως τουλάχιστον άσοφο να υποτιμηθούν οι απειλές Ερντογάν που διετύπωσε σε υψαύχενα τόνο και με αλαζόνα τρόπο για την Κύπρο. Και ειδικότερα ότι: Εάν δεν προκύψει λύση σε συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα στο Κυπριακό (δηλαδή προ του επομένου Ιουνίου), θα τροχιοδρομηθούν διαδικασίες αναγνωρίσεως του κατοχικού ψευδοκράτους! Το οποίο και αποτελεί όχι μόνον υποτελές μόρφωμα της Aγκυρας, αλλά δυνάμει στρατηγικό προγεφύρωμα για τα επέκεινα. Δια του οποίου δηλαδή: Αφενός ασκείται κυριαρχικός έλεγχος στο σύνολο της κυπριακής γεωγραφίας. Και αφετέρου προεκτείνει ουσιαστικά τον ζωτικό ρόλο και ανατάσσει την πολιτικο-στρατιωτική παρουσία της Τουρκίας στην κρίσιμη περιοχή.


Να μην αυταπατώμεθα. Κι επιμετρώντας τα δεδομένα, πρέπει να είμεθα έτοιμοι για χειρότερα. Και κυρίως ότι: Εάν η Αγκυρα το θελήσει κι ενεργοποιήσει ανάλογη γραμμή, τότε αριθμός μουσουλμανικών κρατών (και ιδιαίτερα των λεγομένων τουρκογενών) θα προχωρήσουν προς αυτή την κατεύθυνση. Είτε δηλαδή πλήρους αναγνωρίσεως του ψευδοκράτους. Είτε τουλάχιστον προαγωγής συνθηκών εμμέσου θεσμικής αποδοχής του. Η οποία και θα καταλήξει αφεύκτως σε ό,τι φοβούμεθα. Προς το παρόν, η απειλή επέχει θέση εκβιασμού. Θα ήτο λάθος όμως να εκτιμηθεί μόνο σε αυτή της τη διάσταση. Γιατί τέτοιες απειλές δεν είναι συνήθεις. Και μέχρι τώρα η Αγκυρα τις απέφευγε, για λόγους ευανάγνωστους, που είχαν να κάμουν με τις ευρύτερες στρατηγικές της επιδιώξεις. Οι οποίες και υπηρετούντο αποτελεσματικότερα με λύσεις που της παρείχαν νόμιμα ερείσματα στρατηγικής επικυριαρχίας. Αρα της διασφάλιζαν προοπτικές ολοκληρώσεως των βλέψεών της, μέσω συγκεκριμένων σχεδιασμών. Και με τις δυναμικές που θ' απέρρεαν από συνομοσπονδιακές ρυθμίσεις...

Ρυθμίσεις συνεταιρισμού στη βάση δύο συνιστώντων κρατών, με πολιτική ισότητα. Και σε διζωνική επικράτεια. Η οποία θ' απέληγε φυσικά σε "μίαν μεν Κύπρον, αλλά διά δύο κι εξ αδιαιρέτου". Με ό,τι αυτό σημαίνει. Και σημαίνει ουσιαστικά ενεργοποίηση αντιστρόφου μετρήσεως για το ανίσχυρο σκέλος ενός τέτοιου συνεταιρισμού. Εάν προπαντός το νέο μόρφωμα θα επανετίθετο υπό την υποθηκευτική αίρεση (και μέγγενη) της Συνθήκης Εγγυήσεως! Κάτι που εξ υπαρχής θεωρείται sine qua non για την Τουρκία. Με ομόθυμη συνηγορία της Βρετανίας. Η οποία έτσι διασφαλίζει τη δική της παρουσία και τον στρατηγικό ρόλο στην περιοχή.

Ο βρετανικός ρόλος (και κυρίως ο δόλος) ήτο πάντοτε -και είναι σήμερα- κυριολεκτικώς πρωταγωνιστικός. Υπούλως υφέρπων. Ανεξάρτητα όμως από αυτό, το θέμα είναι για την ελληνική πλευρά: Να προλάβει και τελικά ν' αποσοβήσει τα επαπειλούμενα. Γιατί εάν έστω και μία ή δυο αναγνωρίσεις υπάρξουν, θα ενεργοποιηθεί αναποδράστως ντόμινο τέτοιων εκτός ελέγχου της ελληνικής πλευράς ομοιοτύπων εξελίξεων. Κάτι που δεν θα είναι αναιρετέον. Και που αυτονοήτως θα δημιουργήσει εντελώς νέα κατάσταση πραγμάτων στο Κυπριακό. Με άλλες ισορροπίες. Και δεδομένα. Με τα νέα τετελεσμένα να δημιουργούν προοπτικές de jure μετεξελίξεως του σημερινού status quo. Οπόταν και η γεωπολιτική κρεούργηση της Κύπρου θα έχει δυνάμει μονιμοποιηθεί.