Ακυβέρνητη κρίση

της Ελίνας Γαληνού
Αυτήν την εποχή, κορυφώνονται οι εντάσεις που τείνουν προς γενικευμένη κρίση στην Ελλάδα. Μπορεί η οικονομική κρίση να αποτελεί το κύριο μέρος του προβλήματός της, όμως είναι μόνο ένα μέρος. Γενικά η χώρα σ΄αυτή τη φάση, μοιάζει σαν ένα μετακινούμενο μωσαικό κρίσεων, καθώς η μια κρίση διαδέχεται την άλλη δημιουργώντας ένα ανεξέλεγκτο ντόμινο. Δεν χρειάζεται νομίζω άλλη σαφέστερη απόδειξη για την παταγώδη αποτυχία της κυβέρνησης, η οποία ωστόσο, κομπάζει "περί επιτυχιών"...

Είναι βέβαιο πια ότι η κυβέρνηση αυτή, αδυνατεί να διαχειριστεί την κατάσταση. Δεν αρκεί δυστυχώς ένα Μνημόνιο, ένα Μεσοπρόθεσμο και μια συμφωνία των Βρυξελλών για να εγγυηθούν την σταθερότητα στην πολιτική ζωή και την κοινωνία. Η απεργία των ταξιτζήδων που έχει τις τελευταίες εβδομάδες, δημιουργήσει αναρίθμητα προβλήματα, δεν αποτελεί παρά ένα σύμπτωμα της αποσταθεροποίησης και εκτροπής. Υπάρχουν και πάρα πολλά άλλα όμως. Ο έλληνας πολίτης, έχει την αίσθηση ότι πατάει πάνω σε ναρκοπέδιο και σχεδόν δεν εκπλήσσεται πια με τις ξαφνικές εκρήξεις. Αποδεικνύεται συνεχώς ότι τα εγχειρήματα της κυβέρνησης προκειμένου "ν΄αλλάξει την Ελλάδα", πέτυχαν μόνο σε ένα πράγμα. Να προκαλέσουν ραγδαία διάλυση των πάντων, χωρίς όμως να έχουν προβλέψει για την επόμενη μέρα. Το δύσκολο βέβαια έγκειται στο "τι μέλλει γενέσθαι" μετά την διάλυση. Αλλά προς το παρόν, ακούμε μόνο για καλές προθέσεις και αισιοδοξία θετικής έκβασης της δοκιμασίας. Τελευταία, αρχίσαμε να ακούμε κάτι και περί ανάπτυξης.
Η πρόοδος όμως αυτών των "οραμάτων", προυποθέτει πρώτα απ΄όλα, την εύρυθμη λειτουργία του κράτους και διασφάλιση της χώρας από εθνικούς κινδύνους που μπορεί να προκύψουν ανά πάσα στιγμή, σ΄έναν κόσμο που βράζει συνεχώς γύρω μας. Ακόμα περισσότερο όμως, προυποθέτει μια οργανωμένη στρατηγική διαχείρισης κρίσεων που υπάρχουν και που θα συνεχίσουν προφανώς να ανακύπτουν, ίσως και δριμύτερες. Διότι όπως είπαμε, οι κρίσεις είναι πολλές και αν δεν αντιμετωπιστούν, η χώρα δεν πρόκειται να κάνει βήμα μπροστά. Αντιθέτως, θα οπισθοδρομήσει...απροβλέπτως.
Επομένως, η οργάνωση διαχείρισης κρίσεων είναι ο βασικός και ουσιαστικός " πάτος στο βαρέλι" εφ΄όσον μιλάμε για τη σωτηρία της χώρας και μάλλον σημαντικότερος από τα "πακέτα" των Βρυξελλών. Στην παρούσα φάση όμως, όπου η αποσταθεροποίηση στην Ελλάδα κορυφώνεται και ίσως επιδεινωθεί στο άμεσο μέλλον, αναδεικνύεται έντονα το εξής οξύμωρο. Ολοι δηλώνουν "υπεύθυνοι" αλλά στην ουσία... δεν είναι κανένας. Οι κρίσεις θεριεύουν και ο εκάστοτε "αρμόδιος" κυνηγάει τη γάτα του και η γάτα την ουρά της. Με ακυβέρνητες κρίσεις όμως, όχι πάτους βαρελιών δεν μπορούμε να υπολογίζουμε, αλλά ούτε κάν βαρέλια...