Τα αφελή και επικίνδυνα με τα ελληνικά προϊόντα

Με αφορμή το άρθρο για τις «Ιστορίες Εξαγωγών» ο Μηχανικός Παραγωγής Ν. Στρατάκης μου έστειλε μια ενδιαφέρουσα τοποθέτηση. Διαβάστε την.
Αγαπητέ κύριε,
διάβασα το εξαιρετικό σας άρθρο για τις ‘Ιστορίες Εξαγωγών’. Επειδή δεν έχω τη πολυτέλεια να φτιάξω το δικό μου μπλογκ, θα σας παρακαλούσα να δημοσιεύσετε το παρακάτω κείμενο, έστω στα σχόλια του μπλογκ σας. Είναι προσωπικές μου απόψεις, αλλά αφορουν το δικαίωμα στη παραγωγική εργασία αρκετών χιλιάδων ελλήνων, που κινδυνευουν απο λαϊκίστικες καταγγελίες με εύκολα συνθήματα..

Νικος Στρατάκης
Μηχανικός Παραγωγής
Ακολουθεί το άρθρο με τίτλο "Τα αφελή και επικίνδυνα με τα ελληνικά προϊόντα":
Το τελευταίο καιρό διαβάζω διάφορα αφελή που μου στέλνουν με ηλεκτρ ταχυδρομείο για τη στήριξη των ελληνικών προϊόντων. Επειδή έχω πικρή εμπειρία απο το τι είναι και τι δεν ειναι εγχώριο προΙόν, ειπα να γράψω πέντε λόγια, επειδή οι υπεραπλουστεύσεις που διαβάζω μπορει να κάνουν ζημιά σε εκατοντάδες ελληνες που θα χάσουν τη δουλειά τους, απο ένα κύμα καταδίωξης.
Πριν τέσσερα χρόνια εφυγα απο μια πολυεθνική που έχει εργοστάσια στην Ελλάδα και απασχολεί εκατοντάδες ατομα και πήγα σε μια εταιρεία ελληνικής ιδιοκτησίας, που μου έκανε μια δελεαστική πρόταση. Ειδα και επαθα σε αυτο τον ‘ελληνα’ εργοδότη, ώσπου πριν ένα χρόνο βρήκα την ευκαιρία και μεταπήδησα σε μια τριτη εταρεία. Ειναι και αυτή ελληνικής ιδιοκτησίας, αλλά σοβαρή και κάνει εξαγωγές. Εχοντας αυτη τη διαδρομή, μπορώ να μοιραστώ μαζί σας μερικές σκέψεις, για να μην καταπιείτε αμάσητα αυτα που λενε αφελείς ή κάποιοι που έχουν συμφέροντα.

Τι θα πει ‘ελληνική εταιρεία και ελληνικά προϊόντα’;

Η εμπειρία μου απο την εταιρεία που έφυγα πέρυσι ήταν σκληρή. Ο έλληνας ιδιοκτήτης ήταν περισσότερο τυχοδιώκτης και λιγότερο επιχειρηματίας. Εφτιαξε ένα μικρό εργοστάσιο παίρνοντας συνεχώς κρατικές επιδοτήσεις, που δεν μπορώ να ξέρω αν όλες επενδύθηκαν στην επιχείρηση. Αντι να ασχολείται με το πώς θα κάνει καλύτερο προϊόν, αφιέρωνε το περισσότερο χρονο να κάνει καταγγελίες εναντίον των ανταγωνιστών του. Είχε πάρει και πολλά τραπεζικά δάνεια, που δεν μπορουσε να αποπληρώσει , οπότε νοιωθαμε τη πίεση μιας έκκρυθμης κατάστασης.
Οι περισσότεροι εργαζόμενοι στην παραγωγή ήταν αλλοδαποί. Κάποιοι απο αυτους χωρίς χαρτιά. 
Ο ιδιοκτήτης έδινε τη δική του μάχη, αλλά ειχε και χρόνο να κάνει πολλά προσωπικά ταξίδια στο εξωτερικό και να ασχολείται με προσωπικές μπίζνες που δεν είχαν σχέση με το εργοστάσιο. Δυο έλληνες managers και εγώ που ειμαι μηχανικός, ζητούσαμε να γίνουν κάποια σεμινάρια που θα βοηθούσαν να βελτιώσουμε τη ποιότητα, αλλά πότε δεν είχαμε λεφτά και πάντοτε δεν βρίσκαμε χρόνο.
Δεν ειμαι ειδικός στο marketing, αλλά καταλάβαινα ότι γινόταν με γιουρούσια και ξαφνικές ιδέες που ερχονταν στο αφεντικό. Οι ιδέες , τις πιο πολλές φορές, εμεναν στη σύλληψη. 
Ευτυχώς που ο ιδιοκτήτης της ελληνικής εταιρείας που δουλεύω τώρα ειναι διαφορετική περίπτωση. Κάνει και αυτος τα λάθη του, αλλά το παλεύει και σκίζεται να κάνει ταξίδια για να αυξήσει τις εξαγωγές. Το ερώτημα ειναι αν θα καταφέρει να αντέξει τις αγριες συνέπειες της κρίσης και της δυσφήμισης που έχει υποστεί επειδή η εταιρεία του λειτουργεί στην Ελλάδα. Ενώ ο ιδιος και η εταιρεία του κάνουν καλή δουλειά, οι ξένοι τον κυτάνε με μισο μάτι, λόγω του κακου ονόματος που εχει αυτη την εποχή σ ολο το κόσμο η χώρα μας.
Μερικές φορές, τρεις συνάδελφοί μου και εγώ αναρωτιόμαστε αν θα έχουμε τη δύναμη να πάμε κόντρα σε όλο αυτο το κύμα της οικονομικής δυσπραγίας και της δυσφήμισης. Οι τράπεζες εχουν κλείσει τις κανουλες και οι ξένοι προμηθευτές για να μας στείλουν πρώτη ύλη, ζητάνε τις πληρωμές προκαταβολικά και σε ρευστό. Εμεις οι 4 πιστεύουμε οτι η εταιρεία μας θα δώσει μάχη και μπορει να τα καταφέρει. Κάνουμε οτι περνάει απο το χέρι μας για να βοηθήσουμε, γιατι ξέρουμε καλά ότι παίζουμε τη δουλειά μας.

Για τους 5 φίλους πουναι ανεργοι

Οσοι έχουμε δουλεψει περι τα 15 χρόνια στην ελληνική βιομηχανία, έχουμε πολλές παραστάσεις και δεν εχουμε αυταπάτες. Εχω πέντε συμφοιτητές απο το Πολυτεχνείο που είναι άνεργοι. Ενας εκτος  ανησυχεί, γιατι ενώ δουλεύει σε μια καλή βιομηχανία, μαθαίνει για τις επιθέσεις που γίνονται χύμα σε εταιρείες που έχουν παραγωγή στην Ελλάδα , αλλα εχουν πολυεθνικό ιδιοκτήτη.
Στο ονομα λοιπόν αυτών των συναδέλφων και για λογαριασμό όποιων επιστημόνων και μηχανικών έχουν μείνει άνεργοι, θέλω να κάνω μια έκκληση: να ειμαστε προσεχτικοί στις ανώνυμες καταγγελίες που βοηθάνε -οπως νομίζουν-  τα ελληνικά προϊόντα. Τι θαπρεπε να κάνουμε; Να γίνουμε πιο απαιτητικοί. Να ζητάμε να ενισχυθουν τα προϊόντα που παράγονται στην Ελλάδα απο σοβαρές εγκαταστάσεις και βιομηχανίες.
Δυστυχώς τα τελευταία 30 χρονια, μετά την είσοδο της Ελλάδας στην ΕΕ, παρα πολλές ελληνικές βιομηχανίες πωλήθηκαν σε διεθνείς εταιρείες. Οι έλληνες ιδιοκτήτες τους έκριναν σωστό για τα συμφέροντά τους να τις πωλήσουν και οι ίδιοι να αποκομίσουν ένα μεγαλο κερδος. Πήραν τα λεφτα οι περισσότεροι και προτίμησαν να ειναι εισοδηματίες ή να εγκατασταθουν μόνιμα στο εξωτερικό.  Δεν τα επένδυσαν ξανά στη χώρα. 
Οι περισσότερες απο αυτές τις βιομηχανίες που πωλήθηκαν σε διεθνείς εταιρείες, συνεχίζουν να λειτουργουν. Τι θα κάνουμε τώρα; Θα τιμωρήσουμε τους έλληνες εργαζόμενους, επειδή οι έλληνες ιδιοκτήτες πούλησαν αυτές τις επιχειρήσεις; Στην τυποποίηση ελαιολαδου λχ, στις τηλεπικοινωνίες, στην καπνοβιομηχανία, οι εργοδότες με τα περισσότερα ατομα προσωπικού ειναι διεθνείς εταιρείες που αγόρασαν τα εργοστάσια απο ελληνες επιχειρηματίες. 
Να είμαστε πολύ προσεχτικοί έπίσης οταν θεωρούμε ελληνικό ένα εργοστάσιο των 40 εργαζομένων, ενώ θεωρούμε ‘κακό’ ένα ανταγωνιστικό εργοστάσιο των 1000 εργαζομένων, επειδή πουλήθηκε σε διεθνή όμιλο. Αν κάνουμε τώρα προπαγάνδα υπέρ του εργοστασίου των 40 εργαζομένων, τι θα γίνει αν αυτό αύριο πουληθεί σε καποια άλλη πολυεθνική εταιρεία, όπως έχει γίνει πολλές φορές μέχρι τώρα;

Η απασχόληση και η τσέπη μας

Ναι, λοιπόν να σηκώσουμε την ελληνική σημαία, χωρίς όμως κραυγές και ανακρίβειες. Να μην γίνουμε νεροκουβαλητές σε κάποιους που κάνουν θόρυβο γιατι θέλουν να πουλήσουν ακριβά την -ελληνική μέχρι τώρα- βιοτεχνία τους ή θελουν να κρύψουν τα λάθη τους. 
Στο σημειο αυτο πρέπει να πούμε  ότι σαν υπεύθυνοι πολίτες, πρέπει πρώτα απόλα να κυτάζουμε το συμφέροντά μας, δηλαδή να αγοράζουμε εκείνα τα προϊόντα που έχουν συμφέρουσα τιμή και καλή ποιότητα. Δεν έχει έννοια να στηρίζουμε προϊόντα που εμφανίζονται σαν ελληνικά, που έχουν αμφίβολη ποιότητα και οχι καλή τιμή.
Αν θέλουμε να στηρίξουμε τη χώρα μας, τότε το κριτήριό μας πρέπει να είναι ο σεβασμός σε παραγωγικές μονάδες που απασχολούν ένα μεγάλο αριθμό εργαζομένων στη χώρα μας, κάνουν επενδύσεις και δείχνουν ότι δεν θα εγκαταλείψουν το ελλαδικό χώρο στη πρώτη ευκαιρία που θα βρουν ένα καλό αγοραστή, ούτε θα κλείσουν τη πρώτη χρονιά που θα αντιμετωπίσουν κάποιο πρόβλημα απο την οικονομική κρίση της χώρας.
Ναι, να πέσουμε στη φωτιά για να στηρίξουμε τις καλές, παραγωγικές ελληνικές εταιρείες, που δεν ειναι κρατικοδίαιτες και κυτάνε να κάνουν εξαγωγές, όχι με ‘ενέσεις’ κρατικού χρήματος. Παράλληλα όμως να διαμορφώσουμε ένα πλαίσιο, που να ειναι ελκυστικό για διεθνείς εταιρείες, που θα λειτουργούν εργοστάσια στην Ελλάδα , γιατι -τώρα πια- μονο αυτές μπορουν να κάνουν τέτοιες επενδύσεις στη χώρα μας. Ετσι λειτουργεί  η παγκόσμια οικονομία στη δεκαετία 2010-2020. Η Ελληνική οικονομία,  που βρίσκεται στη χειρότερη θέση στο παγκόσμιο χάρτη, δεν θα οφεληθεί σε τίποτε απο παλιομοδίτικες ‘πατριωτικές’ κινήσεις, που ειναι εκτός τόπου και χρόνου.
fotisk's posterous