Επιστολές - Συμμαχίες - Εκλογές

του Απόστολου Αποστολόπουλου
Ο χρόνος ως τις εκλογές είναι ο χρόνος που έχει στη διάθεσή του το άρχον συγκρότημα (πολιτικό/οικονομικό/κοινωνικό) για να αναδιαμορφωθεί και να αποκαταστήσει την κλονισμένη εξουσία του.
Άμεσος στόχος του να επικρατήσει όχι σε ένα (όπως τώρα) αλλά σε όλα τα κόμματα εξουσίας. Να συγκροτηθεί, δηλαδή, το «κόμμα του Μνημονίου» που θα ενδύεται όλες τις παλαιές μορφές, από τη συντηρητική παράταξη της Δεξιάς ως τη «σοσιαλιστική Αριστερά». Αυτό είναι το διακύβευμα από την πλευρά της κυβερνώσας ελίτ. Το υποτιθέμενα «τεχνοκρατικό» υποκατάστατο υπό τον κ. Παπαδήμο προσφέρει στο άρχον συγκρότημα μια επί πλέον ανάσα, αλλά δεν επιλύει το πρόβλημα. Στερείται νομιμοποίησης και έχει προσωρινό χαρακτήρα. Οι κατηγορίες περί «ακροδεξιάς» που εκτοξεύει κατά του ΛΑΟΣ η Αριστερά αφήνουν ασυγκίνητη την απαξιωμένη κυβερνώσα ελίτ θεωρώντας πραγματικό αντίπαλο τη λεγόμενη «λαϊκή δεξιά». Αυτή εμποδίζει την απόλυτη κυριαρχία της στη συντηρητική παράταξη.
Η ηγεσία της ΝΔ, εγκατέλειψε κάθε πρόθεση να δώσει κινηματικό χαρακτήρα στην πολιτική της και προσπαθεί να διασώσει την ενότητα του κόμματος ως τις εκλογές ελπίζοντας σε μεγαλύτερα εκλογικά ποσοστά και για να αποτρέψει διαρροές προς τη Δημοκρατική Συμμαχία. Ελπίζει ότι μετεκλογικά η νεοφιλελεύθερη πτέρυγα θα αποδυναμωθεί, ότι νέοι βουλευτές θα εκλεγούν και επομένως θα έχει μεγαλύτερη άνεση κινήσεων. Ωστόσο η ένταση της σύγκρουσης «λαϊκών και νεοφιλελεύθερων» στη ΝΔ αν δεν οδηγήσει στη διάσπαση προεκλογικά θα υπονομεύει τη συνοχή της μετά τις εκλογές.
Η προεκλογική περίοδος που ήδη άρχισε είναι ασυνήθιστη και πρωτότυπη. Το πραγματικό της αντικείμενο, όπως περιγράφεται στην αρχή, συγκαλύπτεται από τις επείγουσες οικονομικές ανάγκες. Την επίτευξη του στόχου της κυβερνώσας ελίτ εμποδίζουν μικρές και μεγαλύτερες ρωγμές στην κοινωνία που αλλάζουν ή και ανατρέπουν, μέρα με τη μέρα, συνήθειες και σκέψεις. Υπάρχει αφύπνιση και εγρήγορση.
Το δέλεαρ, ωστόσο, των μνημονιακών χρηματικών δόσεων είναι ελκυστικό. Είναι κίνητρο συγκατάθεσης στην ασκούμενη πολιτική επειδή απαντά καθησυχαστικά στο ερώτημα «θα έχω αύριο δουλειά; Θα έχω μισθό και σύνταξη;». Η συγκατάθεση περικλείει και την υποταγή στην υποτέλεια, την αποδοχή της. Αν δεν εκπληρωθεί η υπόσχεση, (είναι δύσκολο έως αδύνατον) θα υπάρξει ανοιχτή και ίσως ανεξέλεγκτη, ρήξη και σύγκρουση. Μια τέτοια ρήξη θα είχε ίσως ήδη συμβεί αν υπήρχε εναλλακτική λύση. Αλλά η Αριστερά, μόνη, πλέον, αδιάλλακτα συνεπής αντιμνημονιακή δύναμη, δεν είναι έτοιμη να την προτείνει πειστικά.
Στην Ελλάδα, όσο καμία πολιτική δύναμη δεν μπορεί να απαντήσει πειστικά στο ερώτημα αν οι Ευρωπαίοι θέλουν και μπορούν (δηλαδή χωρίς να βλάψουν τα συμφέροντά τους) να μας διώξουν από το ευρώ, την ΕΕ κλπ, η Ελλάδα θα υφίσταται εκβιασμούς και θα υποκύπτει. Αν δεν ξέρεις τον αντίπαλο είσαι χαμένος εξαρχής. Η Αριστερά μιλάει πολύ για τον εαυτό της αλλά καθόλου για τον αντίπαλο, εκτός αν πρόκειται να τον καταραστεί. Ξορκίζει το διάβολο αντί να κάνει την ανατομία του.
Το γενικό σύνθημα της Αριστεράς είναι ότι για να αντιμετωπιστεί, έστω με τις ελάχιστες ελπίδες επιτυχίας, ο τυφώνας της νεοαποικιοποίησης, θα πρέπει να ενωθεί. Σωστά. Αλλά αυτό που συγκροτεί, συσπειρώνει και μετατρέπει το διάσπαρτο πλήθος σε λαϊκό κίνημα δεν είναι (μόνο) οι συνεννοήσεις σε επίπεδο κορυφής. Είναι η πολιτική πρόταση.
Σε μια πολιτική πρόταση δεν χωράνε άπαντες, κάθε καρυδιάς καρύδι. Κάθε σημαντική πολιτική πρόταση συνενώνει ετερόκλιτες επιθυμίες και διαφορετικά συμφέροντα αλλά χρειάζεται μια ελάχιστη συνοχή. Το παράδειγμα της ΝΔ είναι προφανές. Οι ακροβασίες περί την Δανειακή Σύμβαση κουκουλώνουν αλλά δεν επιλύουν τα προβλήματα. Οι συγκρούσεις υποβόσκουν χωρίς καν να έχουν τεθεί καίρια ζητήματα, πχ το Σκοπιανό ή το Μεταναστευτικό. Άλλες συμμαχίες είναι επιθυμητές και άλλες είναι ανάρμοστες. Δεν χρειάζεται να πιάνει κανείς πουλιά στον αέρα για να καταλάβει. Η ΝΔ είναι παράδειγμα για όλους.
Δεν υπάρχει, όχι ακόμα, «κόμμα» εναντίον του Μνημονίου, υπάρχει ισχυρός αλλά αδιαμόρφωτος αντιμνημονιακός χώρος. Το ζητούμενο είναι πολιτική πρόταση απλή, καθαρή και συγκεκριμένη. Το γενικό πλαίσιο (που προβάλλει εσχάτως ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και υποστήριζε, με διαφορετική οπτική αλλά αρκετή σαφήνεια, προ υπογραφών, και η ΝΔ) για λαϊκή και εθνική κυριαρχία, κοινωνική δικαιοσύνη, Δημοκρατία, είναι η αναγκαία αλλά όχι η ικανή συνθήκη για να συγκροτήσει λαϊκό κίνημα ως αντίπαλο δέος. Όταν μπαίνουν υπογραφές «γιατί δεν μπορεί να γίνει αλλιώς», η Αριστερά, για να κερδίσει τον κόσμο, θα πρέπει να υποδείξει πως αλλιώς θα μπορούσε να γίνει. Διαφορετικά, ακόμα και αν υπάρξουν εκλογικά οφέλη, θα είναι παλάτια στην άμμο.