Ο αναμορφωτής της σύγχρονης Τουρκίας -«Μνήμη Κεμάλ Ατατούρκ»

>Ο Κεμάλ Ατατούρκ δημιούργησε φανατικούς οπαδούς και φανατικούς εχθρούς

Την προσεχή Πέμπτη συμπληρώνονται 73 χρόνια από το θάνατο τις πιο σημαντικής μορφής της σύγχρονης Τουρκίας, του Κεμάλ Ατατούρκ. Ίσως κανένας άλλος λαός να μη θεοποίησε σε τέτοιο βαθμό ηγέτη του. Οι Τούρκοι τον λατρεύουν, αφού με τις μεταρρυθμίσεις του επέφερε πολλές αλλαγές στην κοινωνική, οικονομική, πολιτική, θρησκευτική ζωή της χώρας, με αποτέλεσμα να μπουν οι βάσεις για μια σύγχρονη Τουρκία. Εμείς οι Έλληνες τον αποκαλούμε με το μικρό του όνομα Κεμάλ και την ιδεολογία του Κεμαλισμό. Για τους Τούρκους ο δρόμος που χάραξε και οι αρχές του αποκαλούνται Ατατουρκισμός (Ατατούρκ=πατέρας των Τούρκων).

Ο κάθε Τούρκος πολιτικός που θα πραγματοποιήσει παράνομη επίσκεψη στα κατεχόμενα θα καταθέσει στεφάνι στο άγαλμά του. Κατά την ορκωμοσία των νεοσυλλέκτων ο όρκος θα αναφέρεται στην πιστή εφαρμογή της παρακαταθήκης του. Κάθε ορκωμοσία οπλιτών, μαθητώ,ν περιλαμβάνει και τη ρήση του Κεμάλ «Ω ,τι ευτυχία να λέγεσαι Τούρκος».Είναι η ρήση που βλέπουμε χαραγμένη στον Πενταδάκτυλο.
Ο Κεμάλ Ατατούρκ υποστήριζε ότι η κοινωνία δεν οργανώνει το κράτος αλλά το κράτος την κοινωνία. Ως πρόεδρος επικέντρωσε την προσοχή του στον εκσυγχρονισμό της Τουρκίας. Οι μεταρρυθμίσεις του δεν είχαν πάντοτε την απήχηση που θα ήθελε. Τις επέβαλε με δικτατορικές μεθόδους. Η αρχή έγινε με τον σουλτάνο τον οποίο εξεδίωξε από τη χώρα και αποκήρυξε κάθε σχέση με την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Στις 3/3/1924 κατήργησε το χαλιφάτο, στις 25/11/1925 εμφανίστηκε στην Κασταμονή της Μαύρης Θάλασσας με καπέλο αντί φέσι. (Το φέσι είναι το χαρακτηριστικό της αμάθειας, έλεγε.) Στις 1/11/1929 αντικατέστησε το αραβικό αλφάβητο με το λατινικό. Κατήργησε την θρησκευτική εκπαίδευση, τα ιεροδιδασκαλεία, απαγόρευσε τη λειτουργία δερβίσικων ταγμάτων (30/11/1925), καθιέρωσε το ηλιακό ημερολόγιο και τα μέτρα και σταθμά. Μετέτρεψε την Αγία Σοφία από τζαμί και μουσείο, καθιέρωσε ως αργία την Κυριακή αντί της Παρασκευής, έδωσε το δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες, κατάργησε τίτλους της Αυλής όπως μπέης, αγάς, θέσπισε την ισότητα των φύλων , μετέφερε τη πρωτεύουσα από την Κωνσταντινούπολη στην Άγκυρα. Εν ολίγοις έβγαλε την Τουρκία από το σκότος και προσπάθησε να της δώσει ευρωπαϊκό προσωπείο.

Οι μεταρρυθμίσεις του διώκτη αυτού του ελληνισμού της Μ. Ασίας -και όχι μόνο- ενόχλησαν τους φονταμενταλιστές και κυρίως τους ηγέτες και λειτουργούς των θρησκευτικών ταγμάτων. Ένας από αυτούς, ο σεΐχης Σαΐτ, οργάνωσε την εξέγερση που φέρει το όνομά του, και στόχευε στην επαναφορά του Ισλαμικού Κανονικού Δικαίου. Η εξέγερση βάφτηκε στο αίμα. Απόπειρες εναντίον της ζωής του έγιναν το 1926 στη Σμύρνη, το 1927 στη συνοικία Πέραν της Κωνσταντινούπολης. Το 1935 δύο Αρμένιοι και δύο Τούρκοι σχεδίαζαν τη δολοφονία τού συνόλου της τουρκικής ηγεσίας, μεταξύ των οποίων και ο Κεμάλ. Με στόχο να δολοφονήσει τον Κεμάλ και τη σύζυγό του Λατιφέ, έφθασε στο Προεδρικό μια πρώην σύντροφός του, η Φικριγιέ, όταν όμως οι φρουροί αντιλήφθηκαν τις προθέσεις της, την σκότωσαν.

Οι δυο μεγάλοι πολιτικοί της Ελλαδας και Τουρκίας, Βενιζέλος και Ατατούρκ, αντιλήφθηκαν ότι έχουν να κερδίσουν περισσότερα με την ειρήνη παρά με τον πόλεμο. Η σύναψη του Συμφώνου Φιλίας Ελλάδας Τουρκίας (Οκτώβριος 1930) ήταν αποτέλεσμα αναγκών αμφοτέρων των πλευρών. Η Ελλάδα ήθελε να βρει τα πόδια της μετά την Μικρασιατική Καταστροφή η δε Τουρκία να οργανώσει το νεοσύστατο κράτος.

Κεμάλ και Βενιζέλος έβαλαν τις βάσεις της ελληνοτουρκικής φιλίας. Ο Βενιζέλος θέλησε να σβήσει το παρελθόν και να ανοίξει νέα σελίδα με τη γείτονα χώρα. Έφθασε μάλιστα στο σημείο να προτείνει (12/1/1934) στην Επιτροπή Νόμπελ την απονομή του βραβείου Ειρήνης στον Κεμάλ, στον Τούρκο αυτό ηγέτη που ξερίζωσε τον ελληνισμό από την Μικρά Ασία. Αν o Κεμάλ αρκέστηκε στον ξεριζωμό μόνο των μικρασιατών αδελφών, οι διάδοχοί του ξερίζωσαν και τον ελληνισμό της Κων/πολης.
Πολλοί Τ/κ εθνικιστές επικαλούνται μια δήλωση του Κεμάλ για την Κύπρο και καλούν τις εκάστοτε ψευδοκυβερνήσεις να είναι προσεχτικές στις συνομιλίες με τους Ε/κ αν σέβονται τη μνήμη του αναμορφωτή και πατέρα Ατατούρκ. Η δήλωση αυτή έγινε κατά τη διάρκεια ανάπαυλας μιας άσκησης στη νότια Τουρκία. Απευθυνόμενος στους επιτελείς που τον συνόδευαν, ρώτησε: «Ας υποθέσουμε ότι ο εχθρός κατέλαβε εκ νέου την Τουρκία και η μόνη περιοχή που ο Στρατός μας αντιστέκεται είναι αυτή εδώ. Ποιες οι δυνατότητές μας για εφοδιασμούς;» Αφού άκουσε τις απόψεις των αξιωματικών , είπε: «Κύριοι, ενόσω η Κύπρος βρίσκεται στα χέρια του εχθρού, υπάρχουν εμπόδια στον εφοδιασμό μας. Προσέξτε την Κύπρο. Είναι σημαντική για μας».

Από το δημοτικό γίνεται πλύση εγκεφάλου στα Τουρκόπουλα για τον αναμορφωτή της σύγχρονης Τουρκίας. Είχε στρατιωτικές και ηγετικές ικανότητες, όμως είχε και κάποιες αδυναμίες- όπως εξάλλου κάθε άνθρωπος. Για δεκαετίες ο Ατατούρκ ήταν ο αλάνθαστος, ο ατρόμητος και ο χαρισματικός ηγέτης που σκορπούσε φόβο και τρόμο στον εχθρό, o καλύτερος στρατιωτικός, δάσκαλος. Όσοι μελέτησαν τον βίο και πολιτεία του Κεμάλ καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι διοίκησε την Τουρκία με δικτατορικό τρόπο. Ίσως να ήταν και ο μόνος τρόπος για να επικρατήσει η μεταπολίτευση και να ριζώσει το νέο καθεστώς. Ήταν ενήμερος και ο ίδιος για το καθεστώς που επέβαλε. Στις 10/11/2008 διαβάζουμε στη Χουριέτ «Ήταν δικτάτορας. Μία μέρα του 1930 ο Κεμάλ καλεί τον Φετχί Οκιάρ (πρώην αξιωματικό και διπλωμάτη, στενό του φίλο)και του λέει: “Φετχί, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό δίνουμε την εικόνα δικτατορικού καθεστώτος. Δεν υπάρχει αντιπολιτευόμενο κόμμα. Εγώ είμαι ο είς και μόνος. Θα ιδρύσεις ένα κόμμα και θα τεθείς επικεφαλής και κατ’ αυτόν τον τρόπο θα έχουμε δύο κόμματα”». Για τον τρόπο διακυβέρνησης της χώρας έχουμε τη δήλωση του Τζελάλ Μπαγιάρ (πρωθ/γος επί Ατατούρκ και μετέπειτα Πρόεδρος). Λέει ο Μπαγιάρ: «Όταν στις 25-10-1937 μου ανέθεσε την Προεδρία της Κυβερνήσεως, τον ρώτησα ποια θα είναι τα καθήκοντα μου» . Η απάντησή του ήταν: «Κύριε Μπαγιάρ, δεν θα αναμιγνύεσαι στις προαγωγές και μεταθέσεις των αξιωματικών. Αυτό το θέμα θα το χειρίζομαι εγώ. Δεν θα αναμιγνύεσαι στους διορισμούς νομαρχών, αστυνομικών διευθυντών. Αυτά είναι θέματα δικά μου.

 

Δεν θα αναμιγνύεσαι στην εξωτερική πολιτική, στους διορισμούς των πρέσβεων.Τα θέματα αυτά δεν σε αφορούν». Ήταν πατριώτης και έθετε το προς την πατρίδα καθήκον υπεράνω όλων. Όταν ασθένησε η μητέρα του Ζουμπεϊντέ ειδοποιήθηκε με τηλεγράφημα. Η απάντησή του αποδεικνύει πόσο σκληρός άνδρας ήταν. ΑπάντησΕ: «Έχω αρκετή δουλειά. Πάνω από όλα η πατρίδα. Αν γίνεις καλά, κάποτε θα συναντηθούμε. Αν πεθάνεις, ο Θεός να σε αναπαύσει». Οι ιδιοτροπίες του και η συμπεριφορά του ήταν η αιτία του διαζυγίου του με την Λατιφέ με την οποία έμεινε νυμφευμένος για

2½ χρόνια.

Πολλές πληροφορίες για την προσωπική ζωή κρατούνταν ως επτασφράγιστο μυστικό. Τον Απρίλιο 2011 κυκλοφόρησε το βιβλίο του εγγονού της αδελφής της Λατιφέ, Μεχμέτ Σαντί Οκέ, με τίτλο «Η θεία μου η Λατιφέ». Ο συγγραφέας ισχυρίζεται ότι ο Κεμάλ είχε δύο παιδιά.

ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

Υπάρχει ο ισχυρισμός ότι ο Ατατούρκ επισκέφθηκε την Κύπρο μεταξύ 17 και 21 Οκτωβρίου 1921 καθ’ οδόν προς τη Λιβύη, όπου μετέβαινε για να οργανώσει τους Άραβες εναντίον της Ιταλίας, χώρας η οποία είχε αποβιβάσει στρατεύματα στην περιοχή. Ταξίδευε με το ψευδώνυμο Μουσταφά Σερβέτ -ανταποκριτής της εφημερίδας ΤΑΝ. Σύμφωνα με το ένθετο της Χαμπερντάρ (16/10/11) ο Κεμάλ ταξίδεψε με πλοίο υπό αυστριακή σημαία.

WΗΟ ΙSWΗΟ

Ο Κεμάλ Ατατούρκ γεννήθηκε στη Θεσαλλονίκη το1881. Το σπίτι στο οποίο λέγεται ότι γεννήθηκε βρίσκεται δίπλα ακριβώς από το τουρκικό προξενείο της πόλης. Πληροφορίες που είδαν το φως της δημοσιότητας (Οκτώβριος 2004) αναφέρουν ότι ο Κεμάλ με τη μητέρα του Ζουμπεϊντέ και την αδελφή του Μακμπουλέ μετακόμισαν στο σπίτι αυτό που ανήκε στον δεύτερο σύζυγο της μητέρας του, τον Ραγκίπ, όταν ο ίδιος ήταν 8 ετών. Σύμφωνα με την πομάκικη εφημερίδα Ζαγάλισα, ο Κεμάλ γεννήθηκε στο χωριό Σαρίγιερ στον Λαγκαδά (σήμερα Χρυσαυγή) και η οικογένειά του μετακόμισε στη Θεσαλλονίκη στα 8 του. Το 1981, με αφορμή την 100ή επέτειο από τη γέννησή του, οι βουλευτές Νικήτας Βενιζέλος και Κ. Μουντουβάς με ερώτηση στο ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών αμφισβήτησαν τη θεωρία ότι το σπίτι που βρίσκεται δίπλα στο τουρκικό προξενείο είναι αυτό που γεννήθηκε ο Κεμάλ. Το πραγματικό του όνομα ήταν Μουσταφά. Ήταν γιος του Αλί Ριζά , υπαλλήλου στο λιμάνι της τουρκοκρατούμενης τότε Θεσαλλονίκης , και της Ζουμπεϊντέ. Μικρός έμεινε ορφανός από πατέρα. Όταν φοιτούσε στην Κατώτερη Στρατιωτική Σχολή της Θεσσαλονίκης ο δάσκαλός του του έδωσε το όνομα Κεμάλ, που σημαίνει ώριμος. Συνέχισε τις σπουδές του στην Ανώτατη Στρατιωτική Σχολή στο Μοναστήρι. Αποφοίτησε με τον βαθμό του ανθυπολοχαγού και επελέγη για τη Σχολή Επιτελών της Κωνσταντινούπολης. Στη σχολή δραστηριοποιούνταν η οργάνωση Βατάν (Πατρίδα), που στρέφονταν κατά του Ισλάμ, των ιεροδιδασκαλέιων και κάθε τι οπισθοδρομικό. Ο Κεμάλ δεν άργησε να μπλεχτεί στα πλοκάμια της. Συνελήφθη και μετατέθηκε στη Δαμασκό και από εκεί στη Θεσσαλονίκη. Εδώ αρχίζει την κοσμική ζωή και μυείται στον τεκτονισμό, στη Στοά Βεντάτα. Η δράση του καταγγέλλεται στο Παλάτι, οπότε μετατίθεται σε διάφορες απομακρυσμένες περιοχές της τότε Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Στην εκστρατεία της Καλλίπολης απέδειξε τις στρατιωτικές του ικανότητες. Στις 19/5/1919 αποβιβάζεται στη Σαμψούντα της Μαύρης Θάλασσας και αρχίζει τον απελευθερωτικό αγώνα των Τούρκων. Με συνέδρια σε διάφορες πόλεις ξεσηκώνει τον λαό κατά του σουλτάνου και των ξένων δυνάμεων που κατείχαν το μεγαλύτερο τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Στις 23/4/1920 ανοίγει τις πύλες της στην Άγκυρα η Εθνοσυνέλευση. Μετά τον αγώνα των Τούρκων και τη Μικρασιατική Καταστροφή, ο Κεμάλ ίδρυσε την Τουρκική Δημοκρατία (29/10/1923) στα ερείπια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και εξελέγη πρώτος πρόεδρός της.

Απομυθοποιήθηκε στην ταινία

ΜΟΝΟόταν το 2008 ο Τζαν Ντουντάρ σκηνοθέτησε την ταινία «Μουσταφά», ο απλός Τούρκος πληροφορήθηκε την άγνωστη ζωή και την ανθρώπινη πλευρά του ηγέτη του. Πληροφορήθηκε ότι ο Κεμάλ κάπνιζε και ήταν αλκοολικός, φοβόταν το σκοτάδι, διοικούσε τη χώρα με δικτατορικό τρόπο, ήταν άνθρωπος της καλοπέρασης. Με την ταινία «Μουσταφά», ο Κεμάλ κατέβηκε από τα μπρούτζινα αγάλματα και παρουσιάστηκε στους θεατές με μια ανθρώπινη μορφή, με ελαττώματα, προτιμήσεις.
Ίσως για τον απλό Τούρκο η ταινία να αποκάλυπτε πολλές άγνωστες πτυχές του Κεμάλ. Για τους μορφωμένους Τούρκους προϋπήρξε το βιβλίο του αποσπασμένου στην Άγκυρα (1933) ταγματάρχη της αγγλικής μυστικής υπηρεσίας Η. C. Αrmstrong με τίτλο «Τhe GreatWolf. Τhe life ofΚemal Αtaturk». Το βιβλίο αυτό εκδόθηκε και στα ελληνικά από τις εκδόσεις Πάπυροςσε μετάφραση Δ. Μαλανδράκη (1972)με τίτλο «Ο σταχτής λύκος».
Γράφει ο Άρμστρογκ : «Ο Μ. Κεμάλ δεν είχε δυσκολίες με τις γυναίκες. Μερικές φορές μπλεκόταν με τις πόρνες των κακόφημων σπιτιών. Περνούσε από την αγκαλιά της μιας στην αγκαλιά της άλλης. Ικανοποιούσε τις ορέξεις του και χανόταν. Οι γυναίκες δεν είχαν θέση στη ζωή του, παρά μόνο για να τον ικανοποιούν σεξουαλικά (σελ.14). Έπινε και οργίαζε νύκτες ολόκληρες μέχρι την αυγή. Χαρτόπαιζε και έπαιζε ζάρια με όποιον τον προκαλούσε. Δοκίμαζε κάθε εμπειρία κατά κόρον. Δοκίμασε κάθε ανωμαλία και την πλήρωσε αρπάζοντας αφροδίσια και καταστρέφοντας την υγεία του (σελ 43). Όλοι ήξεραν ότι ο Κεμάλ ήταν άθρησκος, ότι περιφρονούσε κάθε κανόνα αξιοπρέπειας και χλεύαζε τα ιερά (σελ 189). Ο Κεμάλ είχε χοντρά γούστα για τους φίλους, τις γυναίκες και τις διασκεδάσεις - μεθύστακες, πόρνες, χαρτία, ποτό. Αυτά προτιμούσε (σελ. 197). Φλέρταρε τις συζύγους και τις κόρες των συνεργατών του. Ακόμη και άνθρωποι με σημαντική θέση έστελναν τις γυναίκες τους μακριά από την Άγκυρα για να τις βγάλουν από το δρόμο του (σελ. 198).
Στις 10/11/1991 η Χουριέτ Κων/πολης δημοσίευσε δηλώσεις της γνωστής καλλιτέχνιδας Ζα Ζα Γκαμπόρ για τον Ατατούρκ. Να τι είπε: «Παντρεύτηκα όταν ήμουν 15 ετών με τον Τούρκο πρέσβη Μπουρχάν Μπελγκέ. Κάποια μέρα με σύστησε στον Κεμάλ Ατατούρκ που στην Τουρκία τον λατρεύουν σαν θεό. Δεν πέρασαν μερικές μέρες και μια μέρα κάποιος από τους ανθρώπους του με κάλεσε στην προεδρική έπαυλη. Πήγα. Το πόσο ωραία πέρασα δεν περιγράφεται. Για ένα εξάμηνο πήγαινα κάθε Τετάρτη γιατί ήταν πιο ο μεγάλος μου έρωτας».

«Μνήμη Κεμάλ Ατατούρκ»

ΑΡΘΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΟΥΡΚΟΚΥΠΡΙΑΚΟ ΤΥΠΟ

«ΕΤΟΣ1938. Είμαι 14 ετών. Ο πατέρας μου αγόρασε ένα ραδιόφωνο ΗΜVπροκειμένου να παρακολουθεί τα ανακοινωθέντα για την κατάσταση της υγείας του Κεμάλ Ατατούρκ. Ο Ατατούρκ ήταν άρρωστος για μέρες. Στο σπίτι μας υπήρχε μια ατμόσφαιρα λες και ήμασταν όλοι ασθενείς. Οι γιαγιάδες μου προσεύχονταν για την αποκατάσταση της υγείας του. Εμείς οι νέοι καθόμασταν κάτω από τη μυρτιά και συζητούσαμε για τον Ατατούρκ. Λέγαμε ότι δεν πρόκειται να πεθάνει. Μόλις ο πατέρας μου επέστρεφε στο σπίτι από τη δουλειά, άνοιγε το ραδιόφωνο για να πληροφορηθεί για την υγεία του Ατατούρκ. Στο δωμάτιο επικρατούσε απόλυτη σιγή. Ό πατέρας μου συνήθισε να σκουπίζει τον ιδρώτα του προσώπου του κάθε φορά που ήταν στενοχωρημένος και νευριασμένος.Τα μάτια του βούρκωναν. Έπαιρνε το καπέλο του και έφευγε από το σπίτι. Οι γιαγιάδες μου δεν καταλάβαιναν και πολλά από τα ανακοινωθέντα, αλλά βλέποντας τον πατέρα μου στην κατάσταση εκείνη έλεγαν: «Σίγουρα τα νέα δεν είναι ευχάριστα».
Στο σχολείο τα παιδιά συζητούσαν για τον Ατατούρκ. Διερωτούνταν τι θα γίνει αν πεθάνει. Κάποιος απάντησε: «Δεν θα πεθάνει». Όλοι συμφωνούσαμε ότι δεν θα πεθάνει. Στο σπίτι ρωτώ τον πατέρα μου «Είναι δυνατό να πεθάνει ένας Ατατούρκ; Αν πεθάνει τι θα γίνει η Τουρκία;» Η απάντησή του ήταν: «Πρώτα ο Θεός, δεν θα πεθάνει...» Περνούσαν οι μέρες. Τα νέα δεν ήταν ευχάριστα. Μια μέρα πήγαμε με τον πατέρα μου στον γιατρό Περτέβ. Ήταν ο οικογενειακός μας γιατρός. Σχολίαζε την αρρώστια του Ατατούρκ και τα ανακοινωθέντα. Δεν καταλάβαινα και πολλά από όσα έλεγαν αλλά από τους μορφασμούς τουπροσώπου του γιατρού έβγαζα συμπεράσματα. Τα μάτια του ήταν δακρυσμένα, με τη φωνή του εξέφραζε τη λύπη του. Ο πατέρας μου με το μαντίλι του σκουπίζει τα κεφάλι και μάτια του. Αμίλητοι επιστρέφουμε σπίτι. Και πάλι ανακοινωθέν από το ραδιόφωνο. Φαίνεται ότι αυτό διαφέρει από τα προηγούμενα. Ο πατέρας μου πάτησε τα κλάματα και για να μην τον δούμε να κλαίει ανέβηκε στον επάνω όροφο.
Την επόμενη έκλαιγαν όλοι οι Τ/κ λες και είχε κηδεία σε κάθε σπίτι. Πέθανε ο Ατατούρκ. Όσο και να μη θέλαμε να το πιστέψουμε, είναι πραγματικότητα. Πένθος και στο σχολείο. Ήμασταν πουλιά με σπασμένα φτερά. Τώρα τι θα γίνει; Μας κυρίευσε φόβος. Επιστρέφω στο σπίτι και ρωτώ τον πατέρα μου: “Τώρα τι θα γίνει;” Απαντά: “Μη φοβάσαι. Δεν πρόκειται να γίνει τίποτα. Υπάρχουν πολεμιστές του απελευθερωτικού αγώνα που θα τον διαδεχτούν”. Όλοι εναπόθεσαν τις ελπίδες του στον Ινονού. Ο πατέρας μου λέει: “Έχασε η ζωή το νόημά της”. Όλοι αυτό πιστεύουν. Ένας συνάδελφος του Ατατούρκ από το μέτωπο αυτοκτόνησε λέγοντας: “Χωρίς εκείνον δεν μπορώ να ζήσω”. Από το ραδιόφωνο ακούμε Άγκυρα και Κωνσταντινούπολη. Συνεχώς κλαίμε. Μεταδίδονται ποιήματα για τον Ατατούρκ. Ο βιβλιοπώλης Λουτφή μας ειδοποιεί ότι έφερε ένα βιβλίο για τον Ατατούρκ. Παίρνω το ποδήλατό μου και τρέχω να το φέρω στο σπίτι. Αναφέρεται σε ποιήματα για τον Ατατούρκ. Τα διαβάζω στις γιαγιάδες μου και στον πατέρα μου. Δώστου κλάμα. Η μόνη παρηγοριά είναι ότι δεν πέθανε αλλά ζει στις καρδιές του τουρκικού έθνους. Πράγματι, δεν πέθανε. Αν είχε πεθάνει, δεν θα υπήρχαν τόσοι και τόσοι που να θέλουν να τον σκοτώσουν και να σβήσουν το όνομά του από την Ιστορία. Και σαν να μην έφθαναν αυτοί, έχουμε και την ΕΕ, η οποία αναφέρει ότι οι αρχές του δεν συναδουν με τις αρχές της. Τον φοβούνται. Το ενιαίο κράτος που εξήγγειλε θέλουν να το κατατεμαχίσουν. Μίλησε για “έθνος κράτος”, το οποίο θέλουν να το εξαφανίσουν εν ονόματι της παγκοσμιοποίησης. Ενώ εκείνος είπε: “Ω τι ευτυχία να λέγεσαι Τούρκος”, αυτοί ζητούν όπως ονομαστούν “μειονότητες” ακόμη και ομάδες που δεν είναι μειονότητες . Μάλιστα. Πατέρα μου. Δεν πέθανες. Ζεις και θα συνεχίσεις να ζεις». Άρθρο του Ραούφ Ντενκτάς 10/11/2009

http://www.philenews.com/digital/