Η αδυναμία του ελληνικού κράτους και η ισχύς του ελληνικού πολιτισμού

Η Φινλανδία απέκτησε την ανεξαρτησία την 06 Δεκεμβρίου 1917. Την ημέρα αυτή, όπως και κάθε χρόνο, οι Φινλανδοί γιόρτασαν την εθνική τους ανεξαρτησία. Κάθε χρόνο την ημέρα αυτή σημαιοστολίζουν τα δημόσια κτίρια τους, καθώς και τα σπίτια τους. Μάλιστα τα περισσότερα σπίτια έχουν μόνιμο ιστό στον οποίο υψώνουν τη σημαία τους σε όλες τις επίσημες γιορτές τους, και νοιώθουν περήφανοι για αυτό.
Στα σχολεία γίνονται επίσημοι εορτασμοί, όπου στο τέλος όλοι οι μαθητές ψάλουν τον εθνικό τους ύμνο. Επίσης και στις εκκλησίες τους (το 89% βαπτίζονται Λουθηρανοί, ενώ το 1% είναι Ορθόδοξοι) κάνουν δοξολογίες και στο τέλος όλο το εκκλησίασμα ψάλει επίσης τον εθνικό ύμνο.
Ακόμη και στρατιωτική παρέλαση γίνεται, εκ περιτροπής σε μια πόλη. Βέβαια η παρέλαση είναι ανάλογη με το μέγεθος του φιλανδικού στρατού και την μεταδίδει η τηλεόραση σε εθνικό δίκτυο.
Το απόγευμα της ημέρας αυτής λαμβάνει χώρα δεξίωση στο προεδρικό μέγαρο και στη συνέχεια η βραδιά κλείνει με μια μεγάλη εορταστική εκδήλωση όπου συμμετέχουν όλοι οι επίσημοι προσκεκλημένοι. Στην μεγάλη αυτή εορταστική βραδιά, με την οποία έκλεισε και ο φετινός εορτασμός, και την οποία κάλυπτε η τηλεόραση (με την τηλεθέαση στα ύψη), είχαμε μια ευχάριστη έκπληξη: Ακούσαμε και ελληνική μουσική. Η τραγουδίστρια Arja Saijonmaa μας εξέπληξε όλους ερμηνεύοντας στα φιλανδικά το τραγούδι «Το περιγιάλι το κρυφό» του Μίκη Θεοδωράκη και απέσπασε το θερμότερο χειροκρότημα των παρευρισκομένων (http://areena.yle.fi/player/index.php?clip=1323205735493&language=fi).
Την επόμενη ημέρα οι γείτονές μου στην πόλη του Espoo που μένω, με χαρά με ρώτησαν εάν είχα δει στην τηλεόραση την εκδήλωση, γιατί το ελληνικό τραγούδι τους άρεσε πολύ. Η έκπληξή μου δεν τελείωσε εδώ, καθόσον το μεσημέρι επιστρέφοντας ο γιος μου από το σχολείο με ενημέρωσε ότι η δασκάλα του είχε βάλει ήδη το συγκεκριμένο τραγούδι ως ήχο κλήσης «ring tone» στο τηλέφωνό της.
Αυτό το γεγονός αποτέλεσε όαση σε όσα θλιβερά και ευτράπελα συμβαίνουν εντός των τειχών και που μας στενοχωρούν καθημερινά και φυσικά έχουν γίνει η αιτία να μεταναστεύσω με την οικογένειά μου σε αυτή τη φιλόξενη χώρα. Σε αυτή τη χώρα που μισθώνει ομογενείς Έλληνες δασκάλους όχι μόνο για να διδάξουν στα παιδιά μου τη μητρική τους γλώσσα, αλλά και για να βοηθήσουν όσους Φιλανδούς επιθυμούν να τη μάθουν (υπόψη ότι στη Φινλανδία υπάρχουν 24 σύλλογοι Φινλανδο-Ελληνικής φιλίας με πληθώρα δραστηριοτήτων). Φυσικά το ελληνικό κράτος δεν δύναται να αποστείλει δάσκαλο από την Ελλάδα, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της Πρεσβείας μας και του Συνδέσμου Ελλήνων Φινλανδίας. Εκτιμώ ότι αυτό συμβαίνει γιατί οι ομογενείς δεν ψηφίζουν στις εθνικές εκλογές, άρα η «επένδυση» θα πάει χαμένη για την κοντόφθαλμη κομματοκρατία των Αθηνών που δυστυχώς δεν ασχολείται με τη διάσωση και διάδοση του πολιτισμού μας.
Όμως κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι η Ελλάδα εάν το θελήσει μπορεί να γίνει μια «πολιτιστική υπερδύναμη» (όρος του Σάββα Καλιντερίδη), όπως εκτιμώ ότι θα έπρεπε ήδη να είναι. Για τη σημερινή πολιτιστική-πολιτισμική μας αδυναμία, νομίζω ότι είμαστε όλοι μας υπεύθυνοι. Οι εντός των τειχών γιατί ως ενεργοί πολίτες έχουμε τη δύναμη της ψήφου στα χέρια μας την οποία και σπαταλάμε ασκόπως και οι ομογενείς γιατί δεν κάνουμε όσα θα μπορούσαμε ενωμένοι να κάνουμε.
Είμαστε όλοι μας λοιπόν συνένοχοι στην εν ψυχρώ δολοφονία ενός από τους μεγαλύτερους πολιτισμούς της ανθρωπότητας.
Δημήτριος Καρατζίδης
Ταξχος ε.α.
Πολιτικός Επιστήμονας - Διεθνολόγος