24/12/11

Ισλανδία, η σύγχρονη Νήσος Ουτοπία. Γιατί δεν μας πληροφορούν;

του Miguel Sanz Loroño
Αντανακλάσεις στη λίμνη Tjörnin στο Ρέικιαβικ, Ισλανδία
Απορρίπτοντας με δημοψήφισμα την διάσωση των τραπεζών και την αποπληρωμή του εξωτερικού χρέους τους, οι Ισλανδοί έδειξαν ότι μπορούν να ξεφύγουν από τους νόμους του καπιταλισμού και να πάρουν τη μοίρα στα χέρια τους, αναφέρει με αισιοδοξία ένας Ισπανός ιστορικός.
Όπως  έγραψε ο Όσκαρ Ουάιλντ, ένας χάρτης χωρίς το νησί Ουτοπία δεν αξίζει ούτε μια  ματιά. Η Ισλανδία πέρασε από το χαϊδευμένο παιδί του ύστερου καπιταλισμού σε ένα σχέδιο πραγματικής δημοκρατίας, γεγονός που επιβεβαιώνει τον Όσκαρ Ουάιλντ, ότι δηλαδή ένας χάρτης χωρίς Ουτοπία δεν είναι μόνο ανάξιος της προσοχής μας, αλλά είναι επιπλέον και ψεύτικος. Ο φάρος της Ουτοπίας, είτε αρέσει είτε δεν αρέσει στις αγορές, άρχισε να εκπέμπει ασθενή σήματα προς την υπόλοιπη Ευρώπη.

Η Ισλανδία δεν είναι η Ουτοπία. Το βασίλειο της ελευθερίας δεν έχει θέση σε μια αυτοκρατορία της αναγκαιότητας όπως είναι ο ύστερος καπιταλισμός.  Όμως, η Ισλανδία είναι απόδειξη ότι το κεφάλαιο δεν κατέχει όλη την αλήθεια σ’ αυτόν τον κόσμο, ακόμα κι αν φιλοδοξεί να ελέγξει όλους τους χάρτες που διαθέτει περί αυτού.
Με την απόφασή της να φρενάρει τον ανάλγητο τροχό των αγορών, η Ισλανδία θέτει ένα προηγούμενο που μπορεί να απειλήσει το σπάσιμο των νεφρών του ύστερου καπιταλισμού. Προς το παρόν, αυτό το μικρό νησί δεν βυθίστηκε ακόμη στο χάος, όπως φαίνεται, παρά του γεγονότος ότι λίγες πληροφορίες φτάνουν σε μας.  Πράγματι, δεν γνωρίζουμε σχεδόν τίποτα από την Ισλανδία, ενώ μας πλημυρίζουν με πληροφορίες  για την Ελλάδα και τα δάνεια της.

Η Ισλανδία δεν ενδιαφέρει τα ΜΜΕ
Γιατί η Ισλανδία ενδιαφέρει τόσο λίγο τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, παρόλο που υποτίθεται ότι υπάρχουν για να μας ενημερώνουν για τα τεκταινόμενα   στον κόσμο; Μέχρι τώρα, ο ορισμός του τι είναι πραγματικό και τι δεν είναι, τι μπορούμε να πιστεύουμε ή να μη πιστεύουμε, τι μπορούμε να κάνουμε ή να μη κάνουμε,  ήταν προνόμιο της εξουσίας. Οι γνωστικοί χάρτες που χρησιμοποιούνται για την γνώση του κόσμου περιείχαν πάντα αδιαφανείς περιοχές όπου κατοικεί η βαρβαρότητα η οποία τροφοδοτεί την κυριαρχία των ελίτ. Η ύπαρξη αυτών των τυφλών ζωνών του κόσμου πηγαίνει μαζί με την εξάλειψη του αντιπάλου, το νησί της Ουτοπίας. Αρκεί να ξαναδιαβάσετε τον Walter Benjamin: κάθε έγγραφο πολιτισμού είναι ταυτόχρονα έγγραφο βαρβαρότητας.

Αυτές είναι οι ελίτ, επικουρούμενες από θεολόγους και οικονομολόγους που ορίζουν τι είναι πραγματικό ή όχι. Με την ίδια κίνηση, δείχνουν τι είναι ρεαλιστικό, σύμφωνα με τον δικό τους ορισμό για την  πραγματικότητα –γεγονός που αποτελεί μια παρέκκλιση της σκέψης και συνεπώς δεν αξίζει την προσοχή μας -. Με άλλα λόγια, τι πρέπει να κάνουμε και τι πρέπει να σκεφτούμε, και τι πρέπει να μην κάνουμε και να μην σκαφτούμε. Ο ορισμός αυτός είναι πάντα, σύμφωνα με το τι συνιστά το ίδιο το θεμέλιο της εξουσίας και της βίας, η τρομερή έννοια της αναγκαιότητας. Πρέπει να κάνουμε θυσίες, μας λένε με συγκλονισμένο ύφος.  Προσαρμογή ή καταστροφή είναι απαραίτητες, γιατί ανήκουν στην αναγκαιότητα. Ένα πράγμα είναι σίγουρο, η λογική του ύστερου καπιταλισμού έχει κάτι από την χεγκελιανή διαστροφή: ό, τι είναι πραγματικό είναι κατ 'ανάγκη ορθολογικό, και το αντίστροφο.

Η ειρηνική εξέγερση των Ισλανδών
Τον Ιανουάριο του 2009, ο λαός της Ισλανδίας επαναστάτησε κατά της αυθαιρεσίας αυτής της προσέγγισης. Οι μεγάλες ειρηνικές διαδηλώσεις οδήγησαν στην πτώση του Συντηρητικού υπουργικού συμβούλιου του Geir Haarde. Η αριστερή μειοψηφία στο κοινοβούλιο επέστρεψε στην εξουσία και έκανε έκκληση για εκλογές τον Απρίλιο του 2009. Η Σοσιαλδημοκρατική Συμμαχία της πρωθυπουργού Johanna Sigurdardottir και το Αριστερό-Πράσινο Κίνημα, ανανέωσαν τον συνασπισμό τους και κέρδισαν την απόλυτη πλειοψηφία.
Το φθινόπωρο του 2009, μετά από δημοψήφισμα με λαϊκή πρωτοβουλία, η Ισλανδία εμπιστεύτηκε σε συνελεύσεις πολιτών τη σύνταξη ενός νέου συντάγματος. Το 2010, η κυβέρνηση πρότεινε την ίδρυση ενός εθνικού συνταγματικού συμβουλίου, τα μέλη του οποίου έπρεπε να εκλεγούν στην τύχη.  Δύο δημοψηφίσματα (το δεύτερο τον Απρίλιο του 2011) απέρριψαν την διάσωση των τραπεζών και την αποπληρωμή του εξωτερικού χρέους. Και τον Σεπτέμβριο του 2011, ο πρώην Πρωθυπουργός Haarde Geeir, μηνύθηκε για την ευθύνη του για την κρίση.
Να φανταστούμε τον κόσμο σαν μια ελληνική τραγωδία, όπου ο τροχός του πεπρωμένου ή του κεφαλαίου γυρίζει αγνοώντας τον ανθρώπινο παράγοντα, είναι σαν να αρνούμαστε την πραγματικότητα. Είναι σαν να ξεχάσουμε ότι αυτή η ρόδα  κινείται από ανθρώπινα όντα. Ό, τι μπορεί κανείς να φανταστεί σαν εφικτό είναι εξίσου πραγματικό όπως η  πραγματικότητα που θέλουν να μας επιβάλουν οι αγορές. 
Με τον επαναπροσδιορισμό της φαντασίας και της τέχνης του εφικτού, η Ισλανδία μας δείχνει ότι οι ικανότητες αυτές είναι τόσο πραγματικές όσο η γιγαντιαία αναγκαιότητα του καπιταλισμού. Αρκεί να απαντήσουμε σε αυτό το κάλεσμα για να ανακαλύψουμε την παγίδα που μας έχουν στήσει. 
Δεν υπάρχει εναλλακτική λύση, μας διαβεβαιώνουν. 
Άραγε, εκείνοι που μας αναγγέλλουν τις θυσίες, έκαναν έναν ελάχιστο κόπο να αναθεωρήσουν τον παγκόσμιο χάρτη τους;

Η δυνατότητα της διαφορετικότητας
Η Ισλανδία αποδεικνύει ότι η χαρτογράφηση μας είναι πιο πολύπλοκη από ό, τι μας λένε. Ότι είναι δυνατό να κυριαρχήσουμε του πραγματικού, και ότι αυτή η κυριαρχία αποτελεί την αρχή της ελευθερίας και της αναγκαιότητας. Και όμως, η Ισλανδία, δεν είναι ένα μοναδικό μοντέλο. Είναι μόνο μία από τις δυνατότητες της διαφορετικότητας. 
Η προσπάθεια του λαού της Ισλανδίας να οικοδομήσει το μέλλον των αποφάσεων του και της φαντασίας του μας δείχνει την πραγματικότητα μιας εναλλακτικής λύσης.
Γιατί επιτέλους, η δυνατότητα της διαφορετικότητας όπως διακηρύσσεται από την πλειοψηφία είναι τόσο πραγματική όσο η ανάγκη της ίδιας που απαιτεί το κεφάλαιο.  Οι Ισλανδοί αποφάσισαν να αποτρέψουν να καθοδηγείται το μέλλον τους από τον τραγικό τροχό της αναγκαιότητας.
Θα αποδεχτούν οι άλλες χώρες να οριστεί η πραγματικότητα από το κεφάλαιο;
θα εξακολουθούμε να εμπιστευόμαστε το μέλλον μας στις τράπεζες, στα μεγάλα συγκροτήματα και σε εκείνες τις κυβερνήσεις που μας λένε ότι κάνουν ό, τι είναι πραγματικά δυνατό να κάνουν;

Κάθε χάρτης της Ευρώπης θα έπρέπε να έχει την Ισλανδία ως το σημείο διαφυγής. Αυτός ο χάρτης πρέπει να οικοδομηθεί με τη βεβαιότητα ότι το δυνατό περιλαμβάνεται στο πραγματικό, στο ίδιο μέτρο με την αναγκαιότητα. Η αναγκαιότητα δεν είναι μόνο μια δυνατότητα στο εσωτερικό του πραγματικού. 
Η εναλλακτική λύση υπάρχει. Η Ισλανδία μας το υπενθύμισε, διακηρύσσοντας ότι η φαντασία είναι μέρος του λόγου. Ανήκει στο λαό να ορίσει τι είναι πραγματικό και ρεαλιστικό, χρησιμοποιώντας τη δυνατότητα της διαφορετικότητας. Με αυτόν τον τρόπο, δεν θα ικανοποιήσουμε μόνο τους ονειροπόλους. 
Αντιθέτως, θα βασιστούμε σε ένα μέρος της πραγματικότητας, κάτι που ο χάρτης του κεφαλαίου θα ήθελε να  σβήσει τελείως . 

Από αυτό εξαρτάται η ύπαρξη της Ουτοπίας, και μαζί της η ίδια έννοια της ζωής, αυτής της ζωής  που τόσο αξίζει να ζεις.

10 σχόλια:

  1. Συμφωνώ απόλυτα,μπράβο σου Κριστιάν,εξαιρετικό άρθρο,μακάρι να κυκλοφορήσει παντού μήπως και ανοίξουμε τα μάτια μας.

    Ένα ακόμη άρθρο,που μου άρεσε πολύ είναι του Βασίλη Νικολόπουλου

    Γιατί δεν θα επαναστατήσω: Η σκλαβιά ως “επιλογή”

    Νόμιζα ότι ήμουνα φτωχός αλλά όχι, ήμουν απλά “μη προνομιούχος”
    Για χρόνια στην ανεργία έμαθα τελικά ότι ήταν “ημιαπασχοληση”
    Πίστευα στα δικαιώματα μου μέχρι που ανακάλυψα ότι ήταν “κεκτημένα”
    Θύμωνα με τους πλούσιους αλλά κακώς γιατί ήταν μόνο “επενδυτές”
    Με ενοχλούσαν οι απολύσεις αλλά δεν θα πρεπε αφού ήταν “μη εθελοντικές αποχωρήσεις”
    Διεθνείς κερδοσκόποι με βίαζαν αλλά αλλοίμονο αν δεν καθησύχαζα και τις “αγορές”
    Πολιτικοί κατέστρεφαν τη ζωή μου αλλά έτσι είναι οι “μεταρρυθμιστές”
    Τοκογλύφοι με εξαθλίωναν αλλά ποιος μπορεί να ζήσει χωρίς “εταίρους δανειστές”;
    Δοτοί πρωθυπουργοί με κηδεμόνευαν μα ήταν ”τεχνοκράτες” όχι χουντικοί
    Γκεμπελική προπαγάνδα με αποβλάκωνε αλλά αυτά έχει η “έγκυρη και έγκαιρη ενημέρωση”
    Αντίθετος στη μείωση μισθών μέχρι που μου εξήγησαν ότι πρόκειται για “αύξηση της ανταγωνιστικότητας”
    Κι αν έπεφτε το επίπεδο της ζωής μου αυτά έχουν οι “διαρθρωτικές αλλαγές”
    Δεν ήταν τελικά οι καταστροφές “αναγκαίες για όλους προσαρμογές”;;;

    Είναι αλήθεια ότι ζοριζόμουν
    Με εξόργιζε η απαίτηση για υποταγή
    Μέχρι που κατάλαβα ότι ήθελαν απλά να δείξω…. “λίγη υπευθυνότητα”.

    Άλλωστε τι είναι και η σκλαβιά, μια ”επιλογή….πατριωτική”!

    (Τελειώνοντας το παραπάνω κείμενο μου ήρθε τελείως συνειρμικά στο μυαλό το σοφο βιβλίο του Εριχ Φρομ “Ο φοβος μπροστα στην ελευθερια” που γραμμένο στη δεκαετία του 30 περιγράφει με όρους κοινωνικούς και ψυχολογικούς την παραίτηση του σύγχρονου ανθρώπου υπερ εθνοσωτήρων, δικτατορων και δοτών ηγετων, όταν πειστεί ή βιώσει την ελευθερία του ως δυσβάσταχτο βάρος και ευθύνη.
    Για δες λοιπόν που εκτός από την οικονομική κρίση τελικά κι αλλα στοιχεία μας παραπεμπουν στην δεκαετία του 30.
    Εύχομαι όχι με τη γνωστή κατάληξη!)-Νικολόπουλος Βασίλης.

    Πηγή:Ολυμπία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τα μέσα δεν μάς πληροφορούν για την Ισλανδία διότι δεν θα έχουν αντικείμενο διαμεσολάβησης εάν υιοθετήσουμε το παράδειγμά της.

    Θέλουν ακόμα και ο τρόπος αντίδρασης τού πληθυσμού, όταν αυτός καταστεί αναπόφευκτος, να ελεχθεί με τρόπο που να εξυπηρετεί κάποια συμφέροντα.

    Ως γνωστό, ό,τι κινείται λιπαίνεται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. «Ο φάρος της Ουτοπίας, είτε αρέσει είτε δεν αρέσει στις αγορές, άρχισε να εκπέμπει ασθενή σήματα προς την υπόλοιπη Ευρώπη...»
    Δεν έχει μέλλον το σύστημα τηλε-κατευθυνόμενης σκέψης. Είναι θέμα χρόνου. Είμαστε μέσα στην καταιγίδα, αλλά τίποτα δεν χάνεται όσο υπάρχουν άνθρωποι που αγωνίζονται, που ονειρεύονται, που πιστεύουν στο αδύνατο και στην Ουτοπία.

    Υπέροχη ανάρτηση Κριστιάν, νά ‘σαι πάντα καλά. Να σου ευχηθώ με την ευκαιρία για την ονομαστική εορτή σου, αν είναι το πραγματικό σου όνομα αυτό και αν γιορτάζεις αύριο, ανήμερα των Χριστουγέννων. Κι αν δεν γιορτάζεις, και πάλι τις θερμότερες ευχές μου έχεις.

    Χρήστο και σε σένα πολλές ευχές από εμένα, να έχεις πάντα υγεία, δύναμη και χαρές, εσύ και η οικογένειά σου. Και προς την Χριστίνα τις ευχές μου (του Χρήστου Βούλγαρη ήδη του τις είπα). Και προς όλους τους εορτάζοντες και όλες τις εορτάζουσες.

    Καλά Χριστούγεννα να έχουμε, με το Δίκαιο και τον Θεό στο πλευρό μας, και την Ουτοπία στον ορίζοντά μας.
    Ρίκα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Παρα το οτι θα μου αρεζε η εννοια της ουτοπιας,αν και τιποτα στο Συμπαν δεν ειναι ουτοπικο μολις αυτο περασει εστω και σαν ποιητικη εικονα απο το νου καποιου ανθρωπου,εχω τις ενστασεις μου στην γενικευση αυτης της καταστασης στο ανθρωποσυστημα.ηδη εχουν δημιουργηθει στον κυβερνοχωρο ουτοπικα κρατη,πολεις και πολιτειες με κυβερνητες και υπηκοους ,μαστουρες του διαδικτυου ,αν και παλι δεν ειναι ετσι και το θεμα ειναι πολυ σοβαροτερο απο αυτο που φαινεται και θελει γνωσεις και γερα νευρα για να το αναλυσεις σε βαθος.ηδη το σοβαρο θεμα περι εικονικου χωρου και τι πραγματικα αυτος αντιπροσωπευει στην "ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ",καποιοι πανε να το εκμεταλευτουν σαν το επομενο διαδεδομενο παγκοσμιο ναρκωτικο.Διοτι το ιδιο πραγμα ακριβως αν το "παρει" καποιος αμυητος η καποιος μυημενος ειναι εντελως διαφορετικο στο αποτελεσμα της κατανοησης και τελικα ψυχικης και πνευματικης του ισορροπιας.Ητε θεωνει ητε εξοντωνει το ιδιο ακριβως πραγμα διοτι οι δυνατοτητες του ανθρωπου ειναι να κατανοει και να ισορροπει μεσα σε συγκεκριμμενη γκαμμα "αληθειων"(ολα σχετικα ειναι και κυριως πως θα το δεις το θεμα) και οχι εξω απο αυτες που δεχεται η ...πλειοψηφια, και οπου δεν εχουν οι περισσοτεροι τα αναλογα "εργαλεια" συνδιαλλαγης με αλλες καταστασεις.Αρα μη σκορπαμε απλοχερα και ποιητικη αδεια την εννοια της ουτοπιας γιατι σπερνωμε ανεμους και καποιοι που θα επιχειρησουν να μαζεψουν την συγκομιδη θα θερισουν θυελες οταν το επιχειρησουν οι πιο τολμηροι αλλα ασχετοι με το θεμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Η Ισλανδια ειναι η "Υπερβορεια" του μυθου η της Ιστοριας.Η χωρα που δημιουργησε στους τοτε μυημενους της Λευκης Φυλης ο,τι καλυτερο για την εξελειξη της με κανονες ιπποσυνης και ολα τα ....υπολοιπα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @ Χρήστο Χατζησαββίδη
    Χρόνια σου πολλά!
    Συμφωνώ μαζί σου, είναι ωραίο άρθρο, είναι από αυτά που μετέφρασα με μεγάλο κέφι.
    @ Anaconda
    Καυστικός, αλλά συμφωνώ και με τη πολιτική και με τη μηχανική επισημάνση.

    @ Ρίκα Κ.
    «Δεν έχει μέλλον το σύστημα τηλε-κατευθυνόμενης σκέψης». Νομίζω ότι δύσκολα θα πέσει, ελέγχουν τα πράγματα σε μεγάλη παγκόσμια κλίμακα σήμερα οι τραπεζίτες και οι πολιτικοί συνεργάτες τους. Οι αντιδράσεις, ουσιαστικά αμελητέες.
    Κατά τη γνώμη μου (σκοπίμως;) ο αρθογράφος δεν αναφέρει τον κυριότερο λόγο για την αντίδραση των Ισλανδών, ήτοι το αβάσταχτο του χρέους τους, μιλάμε για 3 φορές το κατά κεφαλήν χρέος των Ελλήνων… και ποίοι τη πάτησαν; Ορισμένοι άπληστοι ιδιώτες Ολλανδοί και Άγγλοι «επενδυτές», δηλαδή το «σύστημα» δεν βγήκε τόσο ζημιωμένο από την όλη υπόθεση.
    Ευχαριστώ για τις ευχές σου. Όχι δεν γιορτάζω, αλλά μετρά η πρόθεση. Κριστιάν, Saint Christian (Πολωνός μάγειρας κάποιας μονής) γιορτάζεται 12 Νοεμβρίου σύμφωνα με το ρωμαίο-καθολικό ημερολόγιο. Στα ελληνικά, το όνομα «Χριστιανός» δεν υπάρχει στο ορθόδοξο ημερολόγιο. Χρόνια πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Κριστιάν, ίσως το σύστημα να μην πέσει ποτέ, να έχει τόσες δικλείδες ασφαλείας που να είναι αδιαπέραστο. Όπου σύστημα, εννοώ το Μάτριξ, την εικονική πραγματικότητα και τις ψευδαισθήσεις ελευθερίας μέσα στις οποίες γεννηθήκαμε, αυτές που πολλούς από εμάς μας κάνουν να ασφυκτιούμε. Αν όμως αρνηθούμε την πιθανότητα εξόδου από τις συμβάσεις και το ψέμμα, δεν έχουμε λόγο να πολεμήσουμε. Είναι ίσως θέμα προσωπικών αντοχών και σύνθεσης. Για εμένα είναι αδιανόητο να δώσω μια μάχη, οποιαδήποτε, αν δεν με πείσω ότι έχω πιθανότητες νίκης. Κι ας μην έχω. Για μια υπέρβαση ζούμε, για να παραφράσω την ωραία φράση ενός φίλου μου που πάντα μου έλεγε «για ένα χατίρι ζούμε». Απλά για αυτό, για ένα χατίρι, για μια ανατροπή, για κάτι εξωφρενικά αντισυστημικό, κι ας καούμε στο τέλος. Κι ας αποτύχουμε. Ας ηττηθούμε.
    Υποψιάζομαι όμως ότι το σύστημα δεν είναι τόσο ισχυρό αν αποφασίσουμε να το αντιμετωπίσουμε στα επί μέρους υποσυστήματά του. Σε επίπεδο προσωπικό, κοινωνικό και κυρίως πολιτικό. Άμεση ανάγκη στην Ελλάδα σήμερα θεωρώ πως είναι η τιμωρία και η αντικατάσταση όσων πρόδωσαν, λήστεψαν και εξαπάτησαν το κράτος και το Έθνος που ορκίστηκαν να υπηρετούν. Η απομάκρυνση και αυστηρή τιμωρία των πολιτικών που μας διέλυσαν την ζωή είναι εκ των ων ουκ άνευ. Αν δεν επιτευχθεί αυτό, θα εξακολουθούμε να έχουμε την πλάτη γυρισμένη στο μέλλον και να σκοντάφτουμε στο παρόν.

    Σχετικά με την εορτή σου σε ρώτησα γιατί (στην περίπτωση που δεν επρόκειτο για ψευδώνυμο) από την μια δεν τα έχω καλά με τα δόγματα, τα τελετουργικά και την αυστηρότητα των εορτασμών, από την άλλη γνωρίζω ανθρώπους που επιλεκτικά γιορτάζουν την ονομαστική τους εορτή έξω από το τρέχον θρησκευτικό σύστημα – ημερολόγιο στο οποίο, συμβατικά ή ουσιαστικά, ανήκουν, απλά για λόγους γεωγραφικούς ή άλλους, με την προϋπόθεση της συνάφειας ονόματος - εορτής. Σαφές είναι ότι δεν υφίσταται το όνομα Χριστιανός στην Ορθοδοξία. Πάλι για εξωσυστημικές επιλογές μιλάω, ο καθένας με τον πόνο του, αλλά είναι τόσες οι συμβάσεις που αναρωτιόμαστε τι ισχύει και τι όχι, για παράδειγμα, ο Χριστός δεν γεννήθηκε ανήμερα των Χριστου-γέννων... Σε κάθε περίπτωση πάντα σου εύχομαι το καλύτερο, για εσένα και την οικογένειά σου, είτε γιόρταζες είτε όχι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ρίκα, το σύστημα θα καταρρεύσει από μόνο του επειδή απαρτίζεται από άπληστα όντα, η απληστία δεν έχει μέτρο. Τεντώνουν τόσο το σχοινί που δεν υπάρχει περίπτωση να μη σπάσει. Δεν είμαι –και δεν θα ήθελα να είμαι- οικονομολόγος αλλά διαβάζοντας οικονομικά άρθρα έχω αποκομίσει τη γνώμη ότι τα χρέη που συσσωρευτήκαν από όλες τις «φούσκες» είναι ασύλληπτα μεγάλο σε παγκόσμια κλίμακα.
    Αν και οι «φούσκες» ήταν μικρότερες το ‘30, τέτοιες αδιέξοδες καταστάσεις οδηγούν σε παγκόσμιο πόλεμο, και δεν λείπουν οι αναρτήσεις μου για αυτό το οδυνηρό θέμα. Και τότε υπήρξαν άτομα και πολιτικά-κοινωνικά κινήματα, πιο έντονα και ενεργά από το τι είναι σήμερα για την αποτροπή του πολέμου.
    Είμαι και εγώ της γνώμης ότι πρέπει να αντιδράσουμε στα πλαίσια που θέτεις με σαφήνεια. Για τιμωρίες δεν περιμένω πολλά πράγματα, ιδίως στη χώρα μας.
    Τα Συντάγματα της «Euroland» άλλαξαν χωρίς να το πάρουμε πρέφα: «Κυβέρνηση από τον λαό, μέσω του λαού, υπέρ του λαού» έγινε «Κυβέρνηση από τις τράπεζες, μέσω των τραπεζών, υπέρ των τραπεζών».

    Σχετικά με τη μη γιορτή μου, σου είχα πει ότι εκτιμώ την πρόθεση σου. Να μη επεκταθούμε, γενικά συμφωνώ με όσα γράφεις, πλην όμως ότι νομίζω ότι ο γιορτασμός κάποιου ατομικού χαρακτηριστικού αποτελεί μια κοινωνική ανάγκη, και ως τέτοιο χρειάζεται να ενταχτεί σε κάποιο σύστημα αναφοράς. Στην Εσπερία είναι τα γενέθλια και αφού το όνομα μου δεν αναγνωρίζεται από το ντόπιο σύστημα, κράτησα αυτή τη παράδοση. Είσαι, κατά σύμπτωση, ενημερωμένη για το πότε, δεν έχω ξεχάσει το ραντεβού στην Άγια Σοφιά…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Δεν το έχω ξεχάσει το ραντεβού στην Άγια Σοφιά, στις 3 του Απρίλη, Κριστιάν. Έζησαν κάποτε πρόγονοί μου στην Πόλη, από την μεριά του πατέρα του πατέρα μου, περίεργη αυτή η αίσθηση της ματαίωσης και νοσταλγίας για μέρη που δεν ζήσαμε ποτέ, αλλά σαν να υπήρξαν μέσα μας, μεταβιβαζόμενα με έναν περίεργο τρόπο από προγόνους σε απογόνους. Και πες καλά να σε διώχνουν οι εχθροί, αλλά να κάνουν τα πάντα για να σε διώξουν και από την Ελλάδα, καταστρέφοντάς την, και οι υποτιθέμενοι ταγμένοι υπέρ των συμφερόντων του λαού, υπέρ ημών, πάει πολύ.... Πάρα πολύ. Γι’ αυτό απαιτώ την τιμωρία τους, είναι η ατιμωρησία και η πλήρης ασυδοσία που επέτρεψε την γιγάντωση του κακού στην Ελλάδα.

    Καλά το λες για τα συντάγματα της Euroland, όσο εμείς είμαστε στην Never-Never land, τα ποντίκια χορεύουν τριγύρω από το δικό μας τυρί και μας αντικαθιστούν, με ποιον άλλον, με τις τράπεζες φυσικά ! Έχεις δίκιο, τα χρέη είναι τιτανοτεράστια, υποπτεύομαι ότι επίτηδες δημιουργήθηκαν έτσι, για να ξεπουλήσουμε τα πάντα, ημών συμπεριλαμβανομένων.
    Παραλογισμός είναι αυτό που ζούμε, ένας ατελείωτος βομβαρδισμός οικονομικών όρων, πληροφοριών, αντιφάσεων και αποφάσεων. Δικών τους. Άρα είναι εύκολο να οδηγηθούμε σε έναν πόλεμο, που εννοείται πρέπει να αποτραπεί πάση θυσία. Έναν «δικό τους» πόλεμο, όπως «δικές τους» είναι και οι επαναστάσεις, και όλες οι αντιδράσεις, όπως αναλύεται και στην πρόσφατη ανάρτησή σου με την Αραβική «Άνοιξη» και τους αμερικανο-φυτευτούς «σωτήρες» !

    Ο Θεός να βάλει το χέρι του..... γιατί τα δικά μας ήταν απασχολημένα να χειροκροτούν και να ψηφίζουν τους οδοστρωτήρες (μας).
    Καλό βράδυ Κριστιάν, και καλή δύναμη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Όσο και να βάλω το χέρι μου, πρέπει να κουνηθείτε και εσείς για να υπάρξει καλό αποτέλεσμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.