Μετά το διορισμό του υπουργικού συμβουλίου-σωσιβίου του έκπτωτου Χριστόφια την 05/08/2011, εκείνο που συγκέντρωσε τα περισσότερα αρνητικά σχόλια ήταν η ανάθεση της διαχείρισης του εμπορίου και της βιομηχανίας μας στην Πραξούλα Αντωνιάδου.
Ανάμεσα στις αρμοδιότητές της και ο χειρισμός των πλούσιων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων, που βρίσκονται στο υπέδαφος του θαλάσσιου βυθού της Κύπρου. Ωστόσο, το φιλοτουρκικό παρελθόν και παρόν της Πραξούλας θέτει εν κινδύνω το σημαντικό «χαρτί» του φυσικού αερίου. Λαμβάνοντας υπ' όψιν και τις δηλώσεις Χριστόφια, αλλά και του επικεφαλής της επιτροπής «σοφών» για το φυσικό αέριο, Πάνου Παπαναστασίου, διαφαίνεται ότι το θέμα μπορεί να οδεύσει σε επικίνδυνες ατραπούς.
Έχει γίνει λόγος για τη μελέτη την οποία εκπόνησαν το 2008 η Πραξούλα μαζί με την Fiona Mullen και την Τουρκοκύπρια Ozlem Ogun και φέρει τον τίτλο “The day after: commercial opportunities following a solution to the Cyprus problem”. Από εκεί συνάγονται ασφαλή συμπεράσματα για την αντίληψη που έχει η υπουργός για την εκμετάλλευση του φυσικού αερίου.
Αρχικά, πρέπει να σημειώσουμε ότι σε όλο το κείμενο της έρευνας η Κυπριακή Δημοκρατία αναφέρεται ως «νότιο τμήμα του νησιού». Η υπουργός μας αναφέρεται στο κράτος του οποίου τα συμφέροντα προασπίζεται(;) ως «νότιο τμήμα». Ακολούθως, οι συγγραφείς θεωρούν ότι μετά τη λύση του Κυπριακού, το κρατικό μόρφωμα που θα προκύψει θα επωφεληθεί από την ύπαρξη του αγωγού Μπακού-Τιφλίδας-Τσεϊχάν, καθώς θα εκτοξευτεί η επιχειρηματική δραστηριότητα με συνακόλουθη αύξηση των κερδών, λόγω της διακίνησης φυσικού αερίου από το συγκεκριμένο αγωγό και της ανάπτυξης άλλων σχετικών εμπορικών τομέων (σσ. 36, 38, 53 και 58).
Επίσης, κατατίθεται η πρόταση όπως η Κύπρος καταστεί περιφερειακό κέντρο αποθήκευσης πετρελαίου που θα προέρχεται από τον προαναφερθέντα αγωγό του Τσεϊχάν (σελ. 55). Στην ίδια σελίδα προτείνεται η κατασκευή της «σήραγγας φιλίας» μεταξύ Κύπρου-Τουρκίας, με σκοπό την καλύτερη διακίνηση των τουριστών από τη μια χώρα στην άλλη (ή μήπως από τη μια τούρκικη επαρχία στην άλλη;). Περαιτέρω, διαβάζουμε ότι μια καλή προοπτική θα ήταν να συμμετάσχει η Κύπρος σε ένα δίκτυο αγωγών που θα ενώνει Αίγυπτο-Κύπρο-Τουρκία, το οποίο με τη σειρά του θα ενώνεται με τον αγωγό Τουρκίας-Ελλάδας. Όπως γράφουν χαρακτηριστικά οι συγγραφείς (σε ελεύθερη μετάφραση): «Μια επανενωμένη Κύπρος με έναν αγωγό φυσικού αερίου να την διατρέχει θα ήταν μια πολύ πιο ελκυστική επιλογή για όσους επενδύουν στους υδρογονάνθρακες» (σελ. 56). Προφανώς, ένας αγωγός φυσικού αερίου θα έδινε μεγάλα οφέλη στην Κύπρο. Ωστόσο, με τον τρόπο που παρουσιάζεται εδώ, η Κύπρος απλά θα είναι ένας ενδιάμεσος σταθμός ανάμεσα σε Αίγυπτο και Τουρκία. Κάτι τέτοιο θα έχει ως αποτέλεσμα η Κυπριακή Δημοκρατία (ή όποιο μόρφωμα προκύψει μέσω μιας λύσης με βάση τη ρατσιστική διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία) να μην ασκεί ουσιαστικό έλεγχο επί των υδρογονανθράκων και, συνεπακόλουθα, να είναι προσκολλημένη στο άρμα της Τουρκίας.
Αρκετά ενδιαφέρουσες είναι και οι απόψεις του επικεφαλής της άρτι διορισθείσας επιτροπής «σοφών» για το φυσικό αέριο, Πάνου Παπαναστασίου. Παρεμπιπτόντως, δύο από τα μέλη της πιο πάνω πενταμελούς επιτροπής είναι πρώην στελέχη της εταιρείας Shell. Θυμίζουμε ότι είναι η εταιρεία με την οποία η κυβέρνηση Χριστόφια επιθυμούσε διακαώς να συνάψει μια επιζήμια για τα συμφέροντά μας συμφωνία, αλλά και η οποία πρόσφατα συνομολόγησε εμπορική συμφωνία με την τουρκική εταιρεία φυσικού αερίου (ΤPAO) και το ψευδοκράτος. Ο κ. Παπαναστασίου, λοιπόν, στην εκπομπή του ΡΙΚ1 «Κωδικός Ευρώπη» την 21/11/2011, μάς είπε προς το τέλος ότι χωρίς λύση του Κυπριακού δεν μπορούν τα αποθέματα φυσικού αερίου της Κύπρου να φθάσουν στην ευρωπαϊκή αγορά. Αρχικά, απέρριψε την κατασκευή ενός τερματικού σταθμού υγροποίησης φυσικού αερίου στην Κύπρο -λόγω κόστους, όπως ισχυρίστηκε- ενώ οι Ισραηλινοί προωθούν μια τέτοια λύση, όντες πρόθυμοι να συνδράμουν και οικονομικά. Διευκρινίζοντας, ανέφερε ότι μόνο μέσω Τουρκίας (με τον αγωγό Τσεϊχάν) και από εκεί με τη σύνδεση με άλλους μεγαλύτερους αγωγούς θα μπορέσουμε να διοχετεύσουμε το φυσικό μας αέριο στην Ευρώπη. Δηλαδή, ενώ η Ευρώπη προσπαθεί να απεξαρτηθεί ενεργειακά από τη Ρωσία, βρίσκοντας τη λύση σε ένα κράτος μέλος της Ε.Ε., οι δικοί μας «σοφοί» υποστηρίζουν πως πρέπει κι εμείς με τη σειρά μας να μετατραπούμε σε εξαρτωμένους της Τουρκίας! Αντί να προωθήσουμε τη μεγαλεπήβολη επένδυση κατασκευής τερματικού υγροποίησης και με αυτό τον τρόπο να καταστούμε ισχυροί δρώντες στο ενεργειακό bra de fer, υποστηρίζουν πως πρέπει να ενωθούμε με τον τουρκικό αγωγό γιατί είναι «πιο οικονομική λύση». Θεωρώ ότι είναι πασίδηλος ο ραγιαδισμός εκείνων που χειρίζονται το ζωτικό θέμα του φυσικού αερίου, καθώς με τον τρόπο που ενεργούν, ενδεχομένως θα στερήσουν από την Κυπριακή Δημοκρατία σημαντικά ενεργειακά, οικονομικά και πολιτικά οφέλη, εκχωρώντας τα στην Τουρκία. Αν προσθέσουμε και τις δηλώσεις Χριστόφια για συνεκμετάλλευση του φυσικού αερίου της Κύπρου με την Τουρκία, τότε ολοκληρώνεται το θλιβερό σκηνικό. Μα επιτέλους, πώς μπορούμε να βαυκαλιζόμαστε ότι θα εξημερώσουμε την εισβολέα και γενοκτόνο Τουρκία, προβαίνοντας συνεχώς σε μονομερείς παραχωρήσεις;
Όπως συνάγεται εναργώς από τα ανωτέρω, το μεγίστης σημασίας θέμα του φυσικού αερίου χειρίζονται αδαείς και επικίνδυνοι για τα συμφέροντα της Κύπρου άνθρωποι. Ο πλούτος του θαλάσσιου υπεδάφους της Κύπρου ανήκει στους πολίτες αυτού του τόπου και όχι στην Πραξούλα και τους αγαπημένους της Τούρκους. Σε αυτή τη μαύρη περίοδο του «χριστοφιανισμού» θα πρέπει να παλέψουμε για να πετύχουμε τα αυτονόητα. Την εκμετάλλευση των θαλασσίων κοιτασμάτων προς όφελος του τόπου, τόσο σε οικονομικό όσο και πολιτικο-διπλωματικό επίπεδο. Τα πλούσια σε φυσικό αέριο αλίσπεδα είναι υπό την κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Δεν πρόκειται να επιτρέψουμε την απώλεια και αυτού του σημαντικού «όπλου», που θα μας βοηθήσει να αποτελέσουμε ενεργειακό κόμβο και άκρως απαραίτητο εταίρο για την Ε.Ε. και άλλους.
Νικόλας Α. Ιωαννίδης, Αντιπρόσωπος Bristol, ioannidis@metopo.org.uk
Ανάμεσα στις αρμοδιότητές της και ο χειρισμός των πλούσιων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων, που βρίσκονται στο υπέδαφος του θαλάσσιου βυθού της Κύπρου. Ωστόσο, το φιλοτουρκικό παρελθόν και παρόν της Πραξούλας θέτει εν κινδύνω το σημαντικό «χαρτί» του φυσικού αερίου. Λαμβάνοντας υπ' όψιν και τις δηλώσεις Χριστόφια, αλλά και του επικεφαλής της επιτροπής «σοφών» για το φυσικό αέριο, Πάνου Παπαναστασίου, διαφαίνεται ότι το θέμα μπορεί να οδεύσει σε επικίνδυνες ατραπούς.
Έχει γίνει λόγος για τη μελέτη την οποία εκπόνησαν το 2008 η Πραξούλα μαζί με την Fiona Mullen και την Τουρκοκύπρια Ozlem Ogun και φέρει τον τίτλο “The day after: commercial opportunities following a solution to the Cyprus problem”. Από εκεί συνάγονται ασφαλή συμπεράσματα για την αντίληψη που έχει η υπουργός για την εκμετάλλευση του φυσικού αερίου.
Αρχικά, πρέπει να σημειώσουμε ότι σε όλο το κείμενο της έρευνας η Κυπριακή Δημοκρατία αναφέρεται ως «νότιο τμήμα του νησιού». Η υπουργός μας αναφέρεται στο κράτος του οποίου τα συμφέροντα προασπίζεται(;) ως «νότιο τμήμα». Ακολούθως, οι συγγραφείς θεωρούν ότι μετά τη λύση του Κυπριακού, το κρατικό μόρφωμα που θα προκύψει θα επωφεληθεί από την ύπαρξη του αγωγού Μπακού-Τιφλίδας-Τσεϊχάν, καθώς θα εκτοξευτεί η επιχειρηματική δραστηριότητα με συνακόλουθη αύξηση των κερδών, λόγω της διακίνησης φυσικού αερίου από το συγκεκριμένο αγωγό και της ανάπτυξης άλλων σχετικών εμπορικών τομέων (σσ. 36, 38, 53 και 58).
Επίσης, κατατίθεται η πρόταση όπως η Κύπρος καταστεί περιφερειακό κέντρο αποθήκευσης πετρελαίου που θα προέρχεται από τον προαναφερθέντα αγωγό του Τσεϊχάν (σελ. 55). Στην ίδια σελίδα προτείνεται η κατασκευή της «σήραγγας φιλίας» μεταξύ Κύπρου-Τουρκίας, με σκοπό την καλύτερη διακίνηση των τουριστών από τη μια χώρα στην άλλη (ή μήπως από τη μια τούρκικη επαρχία στην άλλη;). Περαιτέρω, διαβάζουμε ότι μια καλή προοπτική θα ήταν να συμμετάσχει η Κύπρος σε ένα δίκτυο αγωγών που θα ενώνει Αίγυπτο-Κύπρο-Τουρκία, το οποίο με τη σειρά του θα ενώνεται με τον αγωγό Τουρκίας-Ελλάδας. Όπως γράφουν χαρακτηριστικά οι συγγραφείς (σε ελεύθερη μετάφραση): «Μια επανενωμένη Κύπρος με έναν αγωγό φυσικού αερίου να την διατρέχει θα ήταν μια πολύ πιο ελκυστική επιλογή για όσους επενδύουν στους υδρογονάνθρακες» (σελ. 56). Προφανώς, ένας αγωγός φυσικού αερίου θα έδινε μεγάλα οφέλη στην Κύπρο. Ωστόσο, με τον τρόπο που παρουσιάζεται εδώ, η Κύπρος απλά θα είναι ένας ενδιάμεσος σταθμός ανάμεσα σε Αίγυπτο και Τουρκία. Κάτι τέτοιο θα έχει ως αποτέλεσμα η Κυπριακή Δημοκρατία (ή όποιο μόρφωμα προκύψει μέσω μιας λύσης με βάση τη ρατσιστική διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία) να μην ασκεί ουσιαστικό έλεγχο επί των υδρογονανθράκων και, συνεπακόλουθα, να είναι προσκολλημένη στο άρμα της Τουρκίας.
Αρκετά ενδιαφέρουσες είναι και οι απόψεις του επικεφαλής της άρτι διορισθείσας επιτροπής «σοφών» για το φυσικό αέριο, Πάνου Παπαναστασίου. Παρεμπιπτόντως, δύο από τα μέλη της πιο πάνω πενταμελούς επιτροπής είναι πρώην στελέχη της εταιρείας Shell. Θυμίζουμε ότι είναι η εταιρεία με την οποία η κυβέρνηση Χριστόφια επιθυμούσε διακαώς να συνάψει μια επιζήμια για τα συμφέροντά μας συμφωνία, αλλά και η οποία πρόσφατα συνομολόγησε εμπορική συμφωνία με την τουρκική εταιρεία φυσικού αερίου (ΤPAO) και το ψευδοκράτος. Ο κ. Παπαναστασίου, λοιπόν, στην εκπομπή του ΡΙΚ1 «Κωδικός Ευρώπη» την 21/11/2011, μάς είπε προς το τέλος ότι χωρίς λύση του Κυπριακού δεν μπορούν τα αποθέματα φυσικού αερίου της Κύπρου να φθάσουν στην ευρωπαϊκή αγορά. Αρχικά, απέρριψε την κατασκευή ενός τερματικού σταθμού υγροποίησης φυσικού αερίου στην Κύπρο -λόγω κόστους, όπως ισχυρίστηκε- ενώ οι Ισραηλινοί προωθούν μια τέτοια λύση, όντες πρόθυμοι να συνδράμουν και οικονομικά. Διευκρινίζοντας, ανέφερε ότι μόνο μέσω Τουρκίας (με τον αγωγό Τσεϊχάν) και από εκεί με τη σύνδεση με άλλους μεγαλύτερους αγωγούς θα μπορέσουμε να διοχετεύσουμε το φυσικό μας αέριο στην Ευρώπη. Δηλαδή, ενώ η Ευρώπη προσπαθεί να απεξαρτηθεί ενεργειακά από τη Ρωσία, βρίσκοντας τη λύση σε ένα κράτος μέλος της Ε.Ε., οι δικοί μας «σοφοί» υποστηρίζουν πως πρέπει κι εμείς με τη σειρά μας να μετατραπούμε σε εξαρτωμένους της Τουρκίας! Αντί να προωθήσουμε τη μεγαλεπήβολη επένδυση κατασκευής τερματικού υγροποίησης και με αυτό τον τρόπο να καταστούμε ισχυροί δρώντες στο ενεργειακό bra de fer, υποστηρίζουν πως πρέπει να ενωθούμε με τον τουρκικό αγωγό γιατί είναι «πιο οικονομική λύση». Θεωρώ ότι είναι πασίδηλος ο ραγιαδισμός εκείνων που χειρίζονται το ζωτικό θέμα του φυσικού αερίου, καθώς με τον τρόπο που ενεργούν, ενδεχομένως θα στερήσουν από την Κυπριακή Δημοκρατία σημαντικά ενεργειακά, οικονομικά και πολιτικά οφέλη, εκχωρώντας τα στην Τουρκία. Αν προσθέσουμε και τις δηλώσεις Χριστόφια για συνεκμετάλλευση του φυσικού αερίου της Κύπρου με την Τουρκία, τότε ολοκληρώνεται το θλιβερό σκηνικό. Μα επιτέλους, πώς μπορούμε να βαυκαλιζόμαστε ότι θα εξημερώσουμε την εισβολέα και γενοκτόνο Τουρκία, προβαίνοντας συνεχώς σε μονομερείς παραχωρήσεις;
Όπως συνάγεται εναργώς από τα ανωτέρω, το μεγίστης σημασίας θέμα του φυσικού αερίου χειρίζονται αδαείς και επικίνδυνοι για τα συμφέροντα της Κύπρου άνθρωποι. Ο πλούτος του θαλάσσιου υπεδάφους της Κύπρου ανήκει στους πολίτες αυτού του τόπου και όχι στην Πραξούλα και τους αγαπημένους της Τούρκους. Σε αυτή τη μαύρη περίοδο του «χριστοφιανισμού» θα πρέπει να παλέψουμε για να πετύχουμε τα αυτονόητα. Την εκμετάλλευση των θαλασσίων κοιτασμάτων προς όφελος του τόπου, τόσο σε οικονομικό όσο και πολιτικο-διπλωματικό επίπεδο. Τα πλούσια σε φυσικό αέριο αλίσπεδα είναι υπό την κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Δεν πρόκειται να επιτρέψουμε την απώλεια και αυτού του σημαντικού «όπλου», που θα μας βοηθήσει να αποτελέσουμε ενεργειακό κόμβο και άκρως απαραίτητο εταίρο για την Ε.Ε. και άλλους.
Νικόλας Α. Ιωαννίδης, Αντιπρόσωπος Bristol, ioannidis@metopo.org.uk
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.
- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.