του Σάββα Καλεντερίδη
Eξολόθρευσαν τρία εκατομμύρια Αρμενίους, Ασσυρίους και Έλληνες, για να κάνουν την Ανατολή καθαρά τουρκική. Ήταν ένα βάρβαρο σχέδιο που το εφάρμοσαν με δολοφονική ψυχρότητα. Τώρα λένε (στο πανώ): "Δεν κάναμε Γενοκτονία, υπερασπιστήκαμε την Πατρίδα". Αυτή είναι η στυγνή ομολογία της βαρβαρότητας, μια ομολογία που στρώνει το χαλί για την επόμενη γενοκτονία, των Κούρδων, που ήδη διαπράττεται, με την κλασσική δικαιολογία. Της υπεράσπισης της πατρίδας, μόνο που αυτή η πατρίδα δεν τους ανήκει.
Με αφορμή την κρίσιμη ψηφοφορία που έλαβε χώρα στη γαλλική βουλή, όπου εγκρίθηκε ο νόμος για την ποινικοποίηση της άρνησης της Γενοκτονίας, και τις σοβαρότατες αντιδράσεις της Τουρκίας, κρίνουμε σκόπιμο να κάνουμε μια σύντομη αναδρομή στο θέμα της Γενοκτονίας των Αρμενίων από τους Τούρκους και των προσπαθειών που καταβάλουν έκτοτε οι Αρμένιοι για τη δικαίωση.
Τη δεύτερη δεκαετία του προηγούμενου αιώνα διεξήχθη ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Ένας από τους στόχους των εμπολέμων ήταν η δημιουργία προϋποθέσεων, μέσω συμμαχιών ή δια της βίας των όπλων, για τη εξασφάλιση ζωνών επιρροής σε περιοχές της οθωμανικής επικράτειας, η οποία ήταν πλέον σε κατάσταση αδυναμίας να συγκρατήσει τις φυγόκεντρες δυνάμεις στα Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή.
Πριν τον πόλεμο, η Γερμανία συντάχτηκε με την Οθωμανική Αυτοκρατορία και τους Νεότουρκους, ενώ η Αγγλία και η Γαλλία πρώτα και στη συνέχεια και η Ρωσία, συνέπηξαν την λεγόμενη "Εγκάρδια Συνεννόηση", στην οποία με την έναρξη του πολέμου συμπεριλήφθηκαν η Σερβία, το Βέλγιο, η Ιαπωνία, η Ιταλία και η Ρουμανία. Προτελευταία εισήλθε η μέχρι τότε ουδέτερη Ελλάδα και τελευταίες οι ΗΠΑ.
Εκείνον τον ανταγωνισμό εξέλαβαν ως ευκαιρία οι Νεότουρκοι και κατέστρωσαν το σχέδιο της ολοκληρωτικής εξολόθρευσης των χριστιανικών πληθυσμών της Ανατολής, οι οποίοι ήταν οι πραγματικοί ιδιοκτήτες της χώρας, για τη δημιουργία της «καθαρής» Τουρκίας, η οποία έπρεπε να χτιστεί με βάση το δόγμα «Ένα κράτος, ένα έθνος, μια γλώσσα, μια θρησκεία. Τότε, στα πλαίσια του ανταγωνισμού αυτού, συνεθλίβησαν οι χριστιανικοί πληθυσμοί της Ανατολής, με τις ευθύνες, εκτός από τους Τούρκους, να διαχέονται σε όλους τους εμπλεκομένους: Στην πρώτη φάση οι ευθύνες επικεντρώνονται στη Γερμανία, στη δεύτερη φάση, σε Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία. Φυσικά, και στην πρώτη και στη δεύτερη φάση, ο εμπνευστής και ο φυσικός εκτελεστής του σχεδίου Γενοκτονίας ήταν οι Τούρκοι, ιθύνοντες και λαός, οι πρώτοι είχαν την έμπνευση, το σχεδιασμό και το συντονισμό, ενώ ο λαός ανέλαβε τη λεγόμενη "βρώμικη" δουλειά.
Τότε, χάθηκαν τρία εκατομμύρια Χριστιανοί, Ασσύριοι, Αρμένιοι και Έλληνες της Θράκης, του Πόντου και της Ανατολής.
Το πρώτο θύμα της τουρκικής βαρβαρότητας ήταν οι Αρμένιοι, οι οποίοι υπέστησαν την πρώτη Γενοκτονία του 20ού αιώνα, μια γενοκτονία που αποτέλεσε πρότυπο για τον Χίτλερ, ο οποίος, όταν σχεδίαζε τη γενοκτονία των Εβραίων, απαντώντας σε αντιρρήσεις συνεργάτη του είπε το αμίμητο: «Και ποιος θυμάται τους Αρμενίους;»
Το 1915 μπήκε σε εφαρμογή το σχέδιο της σφαγής και των αναγκαστικών εκτοπισμών των αρμενικών πληθυσμών από τα πατρογονικά τους εδάφη. Ως αποτέλεσμα της πολιτικής αυτής, που σχεδίασαν και διέταξαν η αμαρτωλή τριάδα Ταλάτ, Τζεμάλ και Ενβέρ, έχασαν τη ζωή τους 1,5 εκατομμύριο Αρμένιοι.
Αμέσως μετά την Ανακωχή του Μούδρου, την νύχτα 1-2 Νομεβρίου του 1918, η τριάδα των στυγερών δολοφόνων επιβιβάστηκε σε γερμανικό υποβρύχιο στην Κωνσταντινούπολη και μέσω Οδησσού κατέληξε στο Βερολίνο.
Οι Αρμένιοι που επιβίωσαν της σφαγής, σκορπίστηκαν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, ενώ οι Αρμένιοι της ΒΑ Αρμενίας, στις 28 Μαΐου του 1918 ίδρυσαν τη Δημοκρατία της Αρμενίας, η οποία ενσωμάτωθηκε στη Σοβιετική Ένωση το 1922, για να γίνει ανεξάρτητο κράτος μόλις το 1991.
Το γεγονός ότι η σοβιετική Δημοκρατία της Αρμενίας δεν είχε τη δυνατότητα να διεκδικήσει τα δίκαια των γενοκτονηθέντων Αρμενίων, η κλήρος έπεσε στη διασπορά, η οποία οργανώθηκε με αξιοθαύμαστο τρόπο. Στο στόχαστρο των Αρμενίων μπαίνουν πρώτα οι αξιωματούχοι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και κυρίως τα μέλη της αμαρτωλής τριάδας. Έτσι, πρώτα στις 15 Μαρτίου 1921, ο στυγερός δολοφόνος Ταλάτ πασά πέφτει νεκρός στο Βερολίνο από τις σφαίρες του Σογκομών Τεϋλεριάν, στις 21 Ιουλίου 1922, στην Τυφλίδα, από τις σφαίρες των Καρακίν Λαλαγιάν και Σέργκο Βαρτανιάν ο αιμοσταγής Τζεμάλ πασά, και στις 4 Αυγούστου 1922, στο Τατζικιστάν, ο τελευταίος της τριάδας, ο Ενβέρ πασά, από τις σφαίρες του Αγκόπ Μελκονιάν, που ήταν διοικητής μονάδας του στρατού των μπολσεβίκων.
Έκτοτε οι Αρμένιοι της διασποράς ακολουθούν μια στρατηγική ενσωμάτωσης στις κοινωνίες και τις χώρες που ζουν, μια στρατηγική που επιτρέπει την οικονομική και πολιτική τους ενδυνάμωση, δια της οποία επιδιώκουν την αναγνώριση της Γενοκτονίας. Το διάστημα αυτό, το τουρκικό κράτος εφαρμόζει την τελευταία φάση του σχεδίου της Γενοκτονίας, που είναι η άρνηση και ο εξαγνισμός των ενόχων. Το έργο αυτό αναλαμβάνουν οι Τούρκοι διπλωμάτες, οι οποίοι με δολοφονική ψυχρότητα προσπαθούν να παρουσιάσουν τους Αρμενίους ως σφαγείς των Τούρκων, μετατρέποντας τους θύτες σε θύματα και το αντίστροφο.
Τότε εμφανίζεται ο Μυστικός Στρατός για την Απελευθέρωση της Αρμενίας, ο ΑΣΑΛΑ, ο οποίος από το 1973 μέχρι το 1984, που διέκοψε τη δράση του, πραγματοποίησε δεκάδες επιθέσεις εναντίον τουρκικών στόχων, με θύματα τις περισσότερες φορές Τούρκους διπλωμάτες.
Ως αποτέλεσμα του πολυετούς αγώνα των Αρμενίων, είκοσι χώρες έχουν αναγνωρίσει την Γενοκτονία, ενώ σε εξαιρετικά κρίσιμο σημείο βρίσκεται το ζήτημα στις ΗΠΑ, όπου το βαθύ αμερικανικό κράτος και το εβραϊκό λόμπι, τουλάχιστον μέχρι πέρυσι, που βάδιζε χέρι-χέρι με το τουρκικό, στέκονται εμπόδιο στην αναγνώριση του νόμου.
Η προτελευταία πράξη του δράματος για τους Τούρκους, που επιμένουν στη βαρβαρότητα, έχοντας μάλιστα ποινικοποιήσει την έκφραση συμπάθειας προς τους γενοκτονημένους Αρμενίους, θεωρώντας κάτι τέτοιο ως ύβρη απέναντι στον τουρκισμό (!), παίχτηκε στο κοινοβούλιο της Γαλλίας, όπου εγκρίθηκε ο νόμος με βάση τον οποίο οι αρνητές της Γενοκτονίας θα τιμωρούνται με πρόστιμο 45 χιλιάδων ευρώ και μέχρι ένα έτος φυλάκιση.
Τις εβδομάδες που προηγήθηκαν της ψηφοφορίας, όσοι παρακολουθούν τα τουρκικά ΜΜΕ, έγιναν μάρτυρες μια απίστευτης βαρβαρότητας που επέδειξαν πολιτικοί, επιχειρηματίες, διανοούμενοι (!) αλλά και ο απλός λαός, υπερασπιζόμενοι με πάθος τα εγκλήματα που διέπραξαν οι πρόγονοί τους εναντίον των Αρμενίων. Μια βαρβαρότητα που πρέπει να προβληματίζει κάθε πολιτισμένο άνθρωπο, αφού ένας λαός που δείχνει αμετανόητος για εγκλήματα και μια γενοκτονία που διέπραξε στο παρελθόν, διακηρύσσει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι είναι διατεθειμένος να πράξει και πάλι τα ίδια, κάτι που γνωρίζουμε πολύ καλά εμείς οι Έλληνες, αφού το πράττει τα τελευταία χρόνια εις βάρος των Ελλήνων στην Ίμβρο, την Τένεδο, την Κωνσταντινούπολη και τα Κατεχόμενα.
Και για να μην είμαστε ανακόλουθοι, να υπογραμμίσουμε ότι η τελευταία πράξη του δράματος για τους Τούρκους θα παιχτεί το 2015, όταν με την ευκαιρία των 100 χρόνων από τα Γενοκτονία, ο νόμος της ποινικοποίησης της άρνησης της Γενοκτονίας, θα έχει εγκριθεί από τα κοινοβούλια όλων των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Αυτό θα είναι μια πράξη που θα αλλάξει το ρου της νεώτερης ιστορίας της Ανατολής, ένας ρους γεμάτος με το αίμα των αθώων Αρμενίων, των Ασσυρίων και των Ελλήνων της Θράκης, του Πόντου και της Ανατολής, των πραγματικών ιδιοκτητών εκείνων των ιστορικών τόπων.
Δημοσιεύεται σήμερα στην εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Ἂς φροντίση ὁ καθεὶς νὰ περάση στὰ παιδιά του τὶ ἐστὶ τοῦρκος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣάββα, εξαιρετικό άρθρο! Συγχαρητήρια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξαιρετικό άρθρο. Απλά μερικές παρατηρήσεις. Καλό είναι νά μήν ξεχωρίζουμε τήν γενοκτονία τών χριστιανών τής Εγγυς Ανατολής σέ γενοκτονία Αρμενίων ή Ποντίων κ.ο.κ. Σωστά τό θέτει ο Σάββας γράφοντας γιά τήν κοινή μοίρα όλων τών χριστιανικών πληθυσμών τής Ανατολής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω ότι εμπνευστής τής εξόντωσης τών χριστιανικών πληθυσμών ήταν η γερμανική διπλωματία καί φυσικός αυτουργός οι νεότουρκοι καί ο τουρκικός όχλος. Ο αμερικάνος πρεσβευτής τής εποχής Μοργκενχάου έχει γράψει εκπληκτικό βιβλίο γιά τά γεγονότα τής τριετίας 1916-1918.
Τό αξιοσημείωτο είναι ότι όλα τά καθεστώτα υποστήριξαν τόν Κεμάλ προσβλέποντας σέ οικονομικά οφέλη αδιαφορώντας γιά τίς σφαγές πού διαπράττονταν στήν Τουρκία. Μπολσεβίκοι, Αμερικάνοι, Γάλλοι, Ιταλοί, Εγγλέζοι έτρεχαν νά υπογράψουν συμβόλαια μέ τό νέο αφεντικό τής Τουρκίας χαρίζοντας πολεμικό υλικό πού τό χρησιμοποιούσε γιά νά εξοντώση τούς μή μουσουλμάνους υπηκόους του. Ο Χόρτων όταν είπε ότι ντρέπεται πού ανήκει στό ανθρώπινο είδος, προφανώς τό είπε γιά νά καταδικάσει καί τήν διεθνή κοινότητα η οποία έκανε ότι δέν έβλεπε καί ότι δέν άκουγε. Οι Εγγλέζοι γιά τόν μόνο πού έδειξαν ευαισθησία καί ανθρωπισμό ήταν γιά τόν προδότη πρίγκηπα Ανδρέα πού έτρεξαν νά τόν σώσουν από τήν εκτέλεση στο Γουδί.
Μία ακόμα διαπίστωση είναι η άθλια στάση τού ελληνικού κράτους καί δέν αναφέρομαι μόνο σέ πολιτικούς αλλά καί σέ άλλους φορείς εξουσίας, όσο αφορά τήν αναφορά στή γενοκτονία τών Ελλήνων τής Μικράς Ασίας. Αλήθεια ποιά αναφορά; Όσοι αναφέρουν γιά γενοκτονία Ελλήνων είναι γραφικοί ή εθνικιστές ή ακόμα καί ρατσιστές.
Εικάζω ότι μελλοντικά θά βγάλουν νόμο στή βουλή πού θά καταδικάζουν όσους κατηγορούν τούς Τούρκους γιά τήν γενοκτονία ως ρατσιστές.
Κάτι σάν τούς αντισημίτες. Εμετό προκαλούν πλέον τά σχολικά βιβλία τά οποία έχουν ωραιοποιήσει τήν τουρκοκρατία καί γιά τήν περίοδο τού 1922, στό μόνο πού δίνουν έμφαση είναι στόν ...ρατσισμό πού έδειξαν οι παλαιοελλαδίτες στούς μικρασιάτες όταν τούς αποκαλούσαν τουρκόσπορους. Γιά γενοκτονία χριστιανών ουδεμία νύξη, γιατί ο Ερντογάν θά μάς κάνει ντάντά.
Νά είναι αιώνια η μνήμη τών παππούδων μας πού είναι θαμμένοι στά χώματα της Ιωνικής γής, τής Αιολικής γής, τού Πόντου, τής Καππαδοκίας, τής Κιλικίας.
Μπράβο στούς Αρμενίους πού δέν ξεχνούν, αλλά μπράβο καί στούς Γάλλους.
Καλά Χριστούγεννα σέ διαχειριστές καί αναγνώστες.
Christian Genocide only with internet explorer
Αφιερωμένο στην τουρκική δημοκρατία και στον τουρκικό πολιτισμό.
ΑπάντησηΔιαγραφήTHEY FELL
Charles Aznavour / Georges Garvarentz, 1975 -
(Raoul Breton publishing, France)
They fell that year
They vanished from the Earth
Never knowing the code
Or what law they'd offended
The women fell at work
And the babies they tended
Left to die, left to cry
All condemned by their birth
They fell like rain
Across the thirsty land
In their hearts they were clean
In their dust still believing
All the obedient things
In a season of grieving
Caught in rain, always rain
Just for one helping hand
For no one heard their prayers
In a world bent on pleasure
From other people scared
They simply closed their eyes
They craved a lot of sound
In jazz and ragtime measured
The trumpets screamed till dawn
To drown the childrens' cries
They fell like leaves
Its people in its pride
People, men, kindly men
And not one knew his crime
If he came in an hour
Like a small desert flower
Still covered by the silent wind
In sands of time
They fell that year
Before they could grow
They had little to give
But their lives and their passion
And their longing to live
In their way, in their fashion
So their harvest could thrive
And their children could grow
They fell like flies
Their eyes still full of sun
Like a dog each flies
In the path of a rifle
That holds on with its might
And each death, though a trifle
And to bring to an end
A life barely begun
And I am of that Race
Who died in unknown places
Who perished in their pride
Whose blood in rivers ran
In agony and pride
With courage on their faces
They went into the night
That waits for every man
They fell like tears
And never knew what for
In that summer of pride
Of massacre and war
Their only crime was life
They only give towards being
The children of Armenia
Nothing less, nothing more.
Ποιος γνωρίζει το διάβημα Τσιτσέριν;;
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην Ελλάδα ζήτησαν να συναντηθούν με εκπρόσωπο της Ελληνικής Κυβέρνησης εκ μέρους της νεότευκτης κυβέρνησης των Μπολσεβίκων το υψηλόβαθμο στέλεχος των Μπολσεβίκων Τσιτσέριν μαζί με έναν ακόμη ρώσο διπλωμάτη για να προσφέρουν βοήθεια στην Ελλάδα κατά των Τούρκων. Αυτός που προσπάθησε να τους παρουσιάσει ήταν ο γνωστός ιστορικός Γ. Κορδάτος επειδή δεν υπήρχε Σοβιετική Πρεσβεία.. Οι «αρμόδιοι» αρνήθηκαν με σκαιότητα να τους δεχτούν. Τον Κορδάτο μάλιστα τον έδιωξαν κακήν κακώς, απειλώντας τον να τον συλλάβουν. Αυτή ήταν, η διαχρονική άλλωστε, τυφλή πολιτική των «Ελλήνων» που πάντα υπηρετούσαν και υπηρετούν τους δυτικούς αφέντες τους. Τότε δεν διατηρούσαν καν διπλωματικές σχέσεις με την Σοβιετική Ένωση και είχαν στείλει δυνάμεις για την κατάπνιξη της Μπολσεβίκικης Επανάστασης. Παρά ταύτα οι Σοβιετικοί ζήτησαν και τότε να βοηθήσουν. Ένα άλλο θλιβερό στοιχείο που και πάλι προσπαθούν να αποκρύψουν είναι ότι την τότε ελληνική «ηγεσία» συμβούλεψαν πολλοί, μεταξύ αυτών και ο αργότερα μεγάλος ηγέτης στην νίκη κατά του ιταλικού φασισμού ο Ιωάννης Μεταξάς, να εξοπλίσουν τους μικρασιατικούς ελληνικούς πληθυσμούς και ειδικά τους Ποντίους ώστε να διεξάγουν απελευθερωτικό πόλεμο κατά των Οθωμανών. Δεν τους έδωσαν ούτε ένα τουφέκι. Και όταν τους εγκατέλειψαν, οι ελληνικοί αυτοί πληθυσμοί, άοπλοι καθώς ηταν, κατασφάχτηκαν από τους νεότουρκους και τους άτακτους Κούδρους Τσέτες..
Το θλιβερό είναι ότι αντί να προστατευτούν οι ελληνικοί πληθυσμοί η Ελλάδα καταδικάστηκε για επιθετικό πόλεμο.
Γιαννης Αλεξακης
Διόρθωση προηγούμενου σχολίου μου
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια την ακρίβεια δεν ήρθε ο Τσιτσέριν αυτοπροσώπως αλλά ο Ρώσος διπλωμάτης (που ήταν διαπιστευμένος στην Σουηδία) κομίζοντας τις προτάσεις του Τσιτσέριν τις οποίες προσυπέγραφαν οι Ζινόβιεφ και Τρότσκι
Γιάννης Αλεξάκης
Η προοπτική που αναφέρει ο Σάββας στην τελευταία παράγραφο, για τις ευρωπαικές χώρες, είναι ενθαρρυντική.
ΑπάντησηΔιαγραφήΩς τότε όμως...τι θα έχουμε δεί;
Ελίνα
The Register Adelaide:
ΑπάντησηΔιαγραφή[Southern Australia]
Tuesday, May 20, 1914
GERMANY AND THE ARMENIAN
[AND GREEK] MASSACRES.
The character and extent of Ger-
many’s relation to the massacre
of the Armenians are impresssively indicated in the memoirs of Mr.
Henry Morgenthau, the American
Ambassador at Constantinople for some years prior to February, 1916, when he resigned and returned to Washington.
Still more brutally implacable
towards the Armenians was the Ger-
man Naval Attaché in Constantinople,
Herr Humann, a personal emissary of
the Kaiser. In reply to American protests, Humann said the Turks had to protect themselves, and from that point of view they were entirely justified in treating the Armenians as they were doing. Various attempts were
made to prevent Mr. Morgenthau
publishing particulars of the crimes.
While his son, Henry Morgenthau,
Jun., was on a visit to the Gallipoli Peninsula, Gen. Liman von Sanders (the German commander) remarked to him:
—“Your father is making a great
mistake in giving out the facts about what the Turks are doing to the Armenians. That really is not his business.”
A German Jew from Berlin,
Dr. Nossig, apparently on behalf of
the Embassy, waited twice on the
Minister and advised him that his protests would be useless, and that the Turkish Government was contemplating asking for his recall.
He added, “All of us Jews, are proud of what you, a Jew, have done, and we would hate to see your career end disastrously.” Morgenthau retorted that
he could think of no greater honour
than to be sacrificed because he, a Jew, had been exerting all his powers to save the lives of hundreds of thousands of Christians!
Mr. Morgenthau observes that when
Turkey decided on the deportation and massacre of her subject peoples, especially the Armenians and Greeks, she signed her own economic death
warrant.
“These were people who
controlled her industries and her
finance and developed her agriculture, and the material consequences of this
great national crime began to be
everywhere apparent… As the
Armenians and Greeks were the largest taxpayers, their annihilation greatly reduced the State revenues, and the fact
that practically all Turkish ports were blockaded shut off customs collections.”
Regarding Germany’s war aims, the American Embassy was informed by Enver Pasha (who had been
enlightened on the subject by Gen.
Falkenhayn) that the Kaiser’s main
purpose was to achieve the Pan-
German “Mittel Europa” ambition.
The things on which the German
leaders had definitely settled were the dismemberment of Serbia—which
would practically disappear as an independent State—and a complete unhindered route from Berlin to Constantinople and the East.
After finally
leaving Turkey, Mr. Morgenthau
journeyed to Copenhagen via Berlin.
En route he obtained further light on
the German attitude towards the
Armenian massacres. Admiral Use-
dom, who had been captain of the
Kaiser’s yacht, the Hohenzollern, told
him that the Armenians were in the
way, that they were an obstacle to
German success, and that it had, therefore, been necessary to remove them, just like so much useless lumber!
“One would never have guessed from
his remarks that the lives of a million human beings had been involved.”
Although he is a native of Germany
(he was taken to America at the age
of nine years by his parents), Mr. Morggenthau expresses deep abhorrence of Germany’s conduct in the war. The proof which he supplies of her passive
acquiescence in the most extensive and demonical massacre of modern
times, and the many independent
records of her active policy of frightfullness on land and sea for four years, must have weighed heavily in the judgment pronounced against Germany by
the Peace Conference.
By Sofia Kontogeorge Kostos,
Before the Silence: