Με αφορμή το άρθρο του Σάββα Καλεντερίδη (O «διαμελισμός» της Ελλάδος) που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Δημοκρατία (02/12/2011) θέλω να κάνω κάποιες επισημάνσεις ουσίας.
Πρώτον, η «Αραβική Άνοιξη» που δρομολογήθηκε μετά το τραγικό θάνατο/αυτοκτονία ενός νέου ανέργου από την Τυνησία (στα τέλη 2010) δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί και δεν έχει διαμορφώσει τα οριστικά ποιοτικά χαρακτηριστικά της. Σε κάθε Αραβική χώρα με βάση τις τοπικές κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες που επικρατούν αλλά και την πολιτική παράδοση του λαού της η «Άνοιξη» λαμβάνει συγκεκριμένες διαστάσεις. Αν στην Τυνησία, για παράδειγμα, η δημοκρατική συνείδηση του λαού της οδηγεί τους Ισλαμιστές σε συγκυβέρνηση με τους κοσμικούς σοσιαλδημοκράτες δε συμβαίνει το ίδιο στην Αίγυπτο ή στη Λιβύη. Επομένως πρέπει να περιμένουμε για να δούμε κατά πόσο η μετάβαση από τα τέως αυταρχικά/διεφθαρμένα καθεστώτα θα οδηγήσει σε αστικές πολυκομματικές δημοκρατίες αραβικού τύπου ή σε συντηρητικές μονοκομματικές δημοκρατίες τύπου Τουρκίας. Η δημιουργία «ισλαμικής λίμνης» στην Ανατολική Μεσόγειο αν πότε γίνει εφικτή δεν θα γίνει αποδεκτή από την ΕΕ η οποία έχει θέσει ως στρατηγικό στόχο την Μεσογειακή Ένωση Βορρά – Νότου.
Δεύτερον, το ΑΚΠ του Ταγίπ Ερντογάν ετέθη εξ αρχής στο στόχαστρο των νεοσυντηρητικών (ρεπουμπλικανικών) κύκλων της Ουάσιγκτον. Αρκεί να διαβάσει κανείς τις αμέτρητες μελέτες και άρθρα αναλυτών αμερικανικών think tanks που στήριζαν τη κυβέρνηση Bush (2000-2008) και το σιωνιστικό Likoud των Σαρόν-Νετανιάχου. Άλλωστε αν οι ΗΠΑ ενίσχυαν το ΑΚΠ του Ερντογάν, γιατί το τελευταίο ψήφισε όχι στην διέλευση των GIs μέσω Τουρκίας προς το Ιράκ (Μάρτιος 2003); Στο βιβλίο μου «Τα διπλωματικά έγγραφα για την Τουρκία», (http://ekdotika.blogspot.com) αναδημοσιεύω αρκετά έγγραφα της Αμερικανικής Πρεσβείας στην Αγκυρα, που διέρρευσε η ιστοσελίδα Wikileaks, όπου καταγράφεται η ενόχληση και η δυσφορία των Αμερικανών αξιωματούχων για το ύφος, την ποιότητα, την παιδεία και την αισθητική των στελεχών της κυβέρνησης Ερντογάν. Για τους Αμερικάνους «το Σχέδιο για τη Μεγάλη Ανατολή» θα ξεκινούσε με την πτώση του Σαντάμ και την δημοκρατικοποίηση του Ιράκ στη καρδιά της Μέσης Ανατολής και όχι με το ΑΚΠ του Ερντογαν. Αυτό να το έχουμε πάντα υπόψην μας.
Τρίτον, τα στελέχη του ΑΚΠ και ειδικότερα τα think tanks που στηρίζουν την κυβέρνηση του Ερντογάν δεν αποδέχονται τη λογική της Δύσης περί Τουρκικού μοντέλου για τον αραβικό κόσμο. Αν διαβάσει κανείς τις μελέτες αναλυτών Τουρκικών think tanks που πρόσκεινται στον κύκλο του Αχμέτ Νταβούτογλου, θα καταλάβει ότι οι Τούρκοι δεν επιθυμούν και δεν πιστεύουν ότι μπορεί να υιοθετηθεί από τους Άραβες το πολιτειακό σύστημα της Τουρκίας (κοσμική δημοκρατία, νεοφιλελεύθερη αγορά κλπ). Ο λόγος είναι απλός: Τα Αραβικά έθνη-κράτη βρίσκονται ιστορικά στο σημείο που ήταν η Τουρκία το 1950.
Με άλλα λόγια, τώρα θα βιώσουν την πολυκομματική κοινοβουλευτική δημοκρατία, την συγκρότηση αληθινής κοινωνίας πολιτών (ελεύθερα συνδικάτα, επαγγελματικές ενώσεις, ΜΚΟ κα). Τώρα θα ξεκινήσει να διαμορφώνεται μία μεσαία ισλαμική τάξη που θα δραστηριοποιηθεί στη ελεύθερη αγορά. Τώρα θα επενδυθούν Ισλαμικά κεφάλαια από τον Περσικό κόλπο για να στηριχτούν οι κυβερνήσεις των Αδελφών Μουσουλμάνων στην Αίγυπτο, το Μαρόκο, τη Λιβύη και τη Τυνησία. Όλα αυτά έχουν ήδη συντελεστεί στην Τουρκία τουλάχιστον τις τελευταίες 3 δεκαετίες. Οι Άραβες βέβαια μπορούν να επιλέξουν συγκεκριμένες πτυχές της Τουρκικής Δημοκρατίας που έχουν δοκιμαστεί ιστορικά και μπορούν να απορροφηθούν από τους ίδιους. Όλα αυτά βέβαια θα πάρουν πολύ χρόνο και τουλάχιστον 2 δεκαετίες για να παγιωθούν. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η σημερινή Τουρκία συντάσσει το νέο της Σύνταγμα και ότι ήδη έχουν γίνει 4 πραξικοπήματα από το 1960. Γεγονός που μπορεί να επαναληφθεί και στους Άραβες έχοντας ως παράδειγμα την Αλγερία της περιόδου 1991-99.
Οι Άραβες «επιστρέφουν στο μέλλον» και η νέα γεωπολιτική και γεωοικονομική σκηνή της Μεσογείου θα είναι πολύ ενδιαφέρουσα κατά τη διάρκεια του 21ου αίωνα. Όσον αφορά στην Ελλάδα (της 6ης δόσης), η ελίτ της ασχολείται με την επόμενη μέρα στο ΠΑΣΟΚ και τα χουντοτράγουδα στην Ευελπίδων.
*Ο Κώστας Πικραμένος είναι συγγραφέας του βιβλίου «Wikileaks – Tα Διπλωματικά Εγγραφα για την Τουρκία» (http://ekdotika.blogspot.com)
[...] Επομένως πρέπει να περιμένουμε για να δούμε κατά πόσο η μετάβαση από τα τέως αυταρχικά/διεφθαρμένα καθεστώτα θα οδηγήσει σε αστικές πολυκομματικές δημοκρατίες αραβικού τύπου ή σε συντηρητικές μονοκομματικές δημοκρατίες τύπου Τουρκίας. [...]
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν η ουσία είναι το nation building, έχει κάποιο νόημα η μορφή τού compliant ντόπιου μηχανισμού;
Διαβάστε λίγο manual ρε παιδιά, μη με στεναχωρείτε...