Οι αναλώσιμες ηγεσίες και οι διαγραφέντες

 ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΣ

Όταν το φρούτο είναι σάπιο το πετάς και παίρνεις άλλο. Το πολιτικό προσωπικό που κυβερνούσε ως τώρα τη χώρα έχει σαπίσει, προ πολλού. Το πολιτικό προσωπικό (των κομμάτων εξουσίας) έχει περιπέσει στην κατηγορία των «ληγμένων». Οι εκτός Ελλάδας επικυρίαρχοι και η εντός (πλήρως υποταγμένη και τρομαγμένη) ελληνική ελίτ (οικονομικοί και άλλοι παράγοντες) έχουν αποδυθεί σε αγωνιώδη προσπάθεια αναδιάρθρωσης του πολιτικού, δικομματικού, συστήματος είτε δια της προσθήκης νέου (αν εξευρεθεί) πολιτικού προσωπικού είτε, εν ανάγκη,  με την αναπαλαίωση των γνωστών και μη εξαιρετέων. Μαζί με τα πρόσωπα θα αλλάξει και η κατανομή των εσωτερικών χώρων, το κυβερνητικό σαλόνι για τη ΝΔ, ή μήπως για το –ακόμα στα χαρτιά-νέο κόμμα; Όλα παίζονται.

       Οι (νέο)φιλελεύθεροι δικηγόροι, στοχαστές και δημοσιογραφούντες ανακάλυψαν με λύπη και έκπληξη ότι άλλο πράγμα να ομιλείς μεταξύ τυρού, αχλαδίου και αφρώδους οίνου περί συγκροτήσεως νέου κόμματος και άλλο να το κάνεις πράξη. Έτσι το πράγμα κόλλησε. Ωστόσο δυο άλλα κόμματα κυοφορούνται, πολιτικώς αντίθετα, επιφανειακώς τουλάχιστον, αλλά με κοινό στόχο, όπως, προ-ιδρυτικά, ήδη διαδίδεται. Το μεν κυοφορείται από τους διαγραφέντες, αντιμνημονιακούς της έσχατης (και κακιάς) ώρας, βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, το δε από τους ομοιοπαθείς της ΝΔ. Κοινός στόχος τους, όπως ψιθυρίζουν αμφότεροι, να αποτρέψουν την –περαιτέρω- διαρροή οπαδών προς τα κόμματα της Αριστεράς, ιδίως προς τον κ. Τσίπρα και (λιγότερο) προς το ΚΚΕ, ενώ ο κ. Κουβέλης εισπράττει τη μερίδα του λέοντος των αυτοεξόριστων οπαδών του ΠΑΣΟΚ. Έτοιμων, άλλωστε, να επιστρέψουν οίκαδε, ευκαιρίας δοθείσης.

       Αμφότεροι οι διαγραφέντες διαπράττουν λάθος. Θεμελιώνουν την μελλοντική τους ύπαρξη στην πολεμική εναντίον όσων τήρησαν εξ’ αρχής αντιμνημονιακή στάση. Την ώρα που οι ψηφοφόροι τους –και όσοι απομακρύνονται από το κόμμα και όσοι παραμένουν- ενδιαφέρονται για την απόκρουση της μνημονιακής λαίλαπας. Και αναζητούν συνεπή στηρίγματα. Οι διαγραφέντες, για να έχουν την ελάχιστη ελπίδα επιτυχίας θα όφειλαν να προτείνουν λύσεις στην παράταξή τους διαφορετικές από εκείνες που προτάσσει και ψηφίζει η κομματική ηγεσία. Μόνο τότε θα είχε νόημα και η αντιπαράθεση στην Αριστερά, συνεπή στην αντιμνημονιακή στάση της, παρά τα θολά ή ατελέσφορα σημεία. Αν δεν διαθέτουν- και δεν φαίνεται να διαθέτουν-μια διαφορετική πρόταση, μια διαφορετική πολιτική για την ίδια τους την παράταξη, είναι βέβαιο ότι η αυτοπροβολή τους ως ιδεολογικό/πολιτικό ανάχωμα έναντι της Αριστεράς δεν θα τους προσκομίσει ψήφους. Όχι επειδή έχουν καταπέσει οι ιδεολογικοί διαχωρισμοί. Αλλά επειδή το κύριο πρόβλημα του κόσμου (και των ψηφοφόρων τους) δεν είναι η τυχόν άνοδος της Αριστεράς αλλά η αποφυγή της μνημονιακής λαίλαπας. Επιπρόσθετα υποτιμούν ότι ο κόσμος καταλογίζει στις ηγεσίες όχι μόνο λάθη αλλά, κυρίως, πολιτική ασυνέπεια -κοινώς κωλοτούμπες-η οποία δεν μπορεί πλέον να συγκαλυφθεί. Μόνο ο αγώνας τους όχι πλέον στο κόμμα αλλά μέσα στην παράταξή τους, εναντίον της επίσημης γραμμής, μπορεί να δώσει νόημα στην ύπαρξή των διαγραφέντων.

       Στο ρευστό πολιτικό σκηνικό τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο. Ούτε η ημερομηνία των εκλογών, ούτε οι πρωταγωνιστές ούτε οι νικητές ούτε οι ηττημένοι. Ούτε καν ότι τα σημερινά (υποτίθεται ηγετικά) πρόσωπα θα βρίσκονται στη θέση τους όταν προκηρυχθούν οι εκλογές. Ιδίως αν αυτές πάνε από αναβολή σε αναβολή. Διότι κάποιοι θέλουν αλλά και κάποιοι δεν θέλουν εκλογές τώρα. Αν αναβληθούν οι εκλογές, ίσως δεν καεί μόνο η γούνα μερικών (ηγετών) αλλά γίνουν (προεκλογικό) παρανάλωμα και οι ίδιοι.   Το βαθύ ελληνικό κατεστημένο ουδέποτε θεώρησε άξιο πλήρους εμπιστοσύνης τον κ. Σαμαρά, ακόμα και μετά τις τόσες μνημονιακές υπογραφές του. Με τις οποίες, άλλωστε, αποδυνάμωσε τη θέση του. Από την άλλη, είπαμε, παρά τις προσπάθειες που καταβάλλει και παλαιό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ (το οποίο εξοστράκισε εξ αρχής ο κ. Σημίτης)το νέο κόμμα (υπό τον κ. Παπαδήμο) δεν ευοδώνεται, προσώρας.

Ωστόσο σε ένα νέο δικομματισμό επιμένουν  ορισμένοι ιθύνοντες, με εντονότερο «κεντροαριστερό» χρώμα, έστω και αν, σε πρώτη φάση, είναι αναπόφευκτη η πολυδιάσπαση του χώρου. Θα συνενωθούν, όλοι οι απαραίτητοι, για τη σωτηρία της πατρίδας, φυσικά, μετεκλογικώς. Το ιδανικό θα ήταν μια μνημονιακή κεντροδεξιά διακυβέρνηση (την προανήγγειλε ήδη ο κ. Λοβέρδος)  και μια εξ ίσου μνημονιακή αντιπολίτευση της κεντροαριστεράς. Αλλά το ιδανικό σπανίως είναι εφικτό στην πολιτική.

Το ερώτημα, αν τα «σχέδια επί χάρτου» παρασυρθούν από τους αέρηδες λαϊκών αντιδράσεων δεν φαίνεται να απασχολεί ούτε τους έξω ούτε τους μέσα στρατηγούς. Ίσως επειδή διακρίνουν τις αδυναμίες, αν όχι την ανυπαρξία, αντίπαλου δέους. Ίσως επειδή δεν έχουν συνηθίσει να περιλαμβάνουν στα σχέδιά τους το εκλογικό Σώμα. Αν κάνουν λάθος, θα φανεί. Βέβαιο είναι ότι μετά τις εκλογές για κάποιους θα είναι αργά να το μετανιώσουν.