Ποιος αλήθεια δείχνει το δρόμο;

ΝΙΚΟΣ ΕΡ. ΙΩΑΝΝΟΥ
Καρδιολόγος
Πριν από κάποια χρόνια, ο νυν πρωθυπουργός της Τουρκίας ήταν Δήμαρχος Κωνσταντινουπόλεως. Στον χαιρετισμό του σε Παγκόσμιο ιατρικό συνέδριο του οποίου Πρόεδρος ήταν γνωστός Έλληνας Καθηγητής, μίλησε για την Πόλη σαν να μην είχε άλλη ιστορία πλην της τουρκικής. Τότε ο Καθηγητής, πήρε το λόγο κι έκανε μία συνοπτική αναφορά στην πραγματική Ιστορία, πώς πρωτοδημιουργήθηκε η Πόλη από τον Βύζαντα και πως εξελίχθηκε μέχρι τις μέρες μας.
Βλέποντας την παγωμάρα στο ακροατήριο ο Δήμαρχος πήρε πάλι τον λόγο και είπε ότι θα ζητήσει από το Δημοτικό Συμβούλιο να ανακηρύξει τον Καθηγητή Επίτιμο δημότη, διότι εκτός από ιατρός διεθνούς ακτινοβολίας είναι και άριστος γνώστης της ιστορίας της Πόλης. Και καταχειροκροτήθηκε.
Μετά πολλών τυμπανοκρουσιών και εγκωμιαστικών σχολίων επληροφορήθη το Πανελλήνιον ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας γνωστοποίησε στον υπουργό Οικονομικών την επιθυμία του να παραιτηθεί της προεδρικής χορηγίας και του εζήτησε να προβεί στις δέουσες ενέργειες....
Οι επί δύο χρόνια κραυγές αγωνίας των συνταξιούχων που πεινούν καθώς και ποικίλες υποδείξεις για χειρονομίες παραδειγματισμού από τους ηγήτορες, φαίνεται ότι δεν πέρασαν τα τείχη προστασίας του προεδρικού μεγάρου.
Τώρα δε που λήγει η δεύτερη θητεία και δεν γνωρίζουμε τι άλλες συντάξεις εισπράττει, εδέησε να γνωστοποιήσει στον υπεύθυνο Οικονομικών κλπ. κλπ.
Είναι περιττό να αναφέρω ότι ο Έλληνας Καθηγητής δεν έγινε ποτέ επίτιμος δημότης Κωνσταντινουπόλεως. Κατ’ αναλογίαν, φαίνεται ότι οι γραφειοκρατικές διαδικασίες για υλοποίηση της αιφνίδιας και «επείγουσας επιθυμίας» του προέδρου προβλέπεται να είναι τόσο περίπλοκες και χρονοβόρες που δεν φαίνεται ότι θα τελεσφορήσουν ποτέ.
Χιλιάδες ανώνυμοι πολίτες προσφέρουν καθημερινά και αθόρυβα, συχνά από το υστέρημά τους, στις Μητροπόλεις, στα καλάθια των υπεραγορών και αλλού τη βοήθειά τους για τους αναξιοπαθούντες.
Αν ήθελε άμεσα (sic) ο κ. Πρόεδρος να προβεί σε κάποια χειρονομία, θα μπορούσε αυτά που εισπράττει και μάλιστα αφορολόγητα, να τα καταθέτει κάπου που υπάρχει πραγματική ανάγκη. Ιδρύματα για Άτομα με Ειδικές Ανάγκες δεν έχουν χρήματα για μισθοδοσία, στοιχειώδη επιδόματα για επιβίωση πραγματικών αναπήρων περικόπτονται, Παιδικοί Σταθμοί κλείνουν….. Και ας μην περάσει απαρατήρητο ότι η Ελλάδα μπαίνει στην  πρωτοπορία των αυτοκτονιών απελπισμένων πολιτών της.
Καλό θα ήταν λοιπόν, να περιμένουμε να δούμε έργα και όχι απλές εξαγγελίες. Μην μείνουμε κι εμείς με το χειροκρότημα όπως οι σύνεδροι ιατροί της Κωνσταντινουπόλεως.