ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΣ
Μετά από τόσες καταγγελίες και κατάρες κατά των καπιταλιστών, μετά τα ληστρικά μέτρα που λαμβάνουν οι κυβερνώντες, παίζοντας τους σωτήρες, δεν είναι καιρός να σκεφθεί η Αριστερά γιατί επιτέλους ο κόσμος μένει ακίνητος αν και όχι αδιάφορος; Διότι, πέρα από κανένα περίπατο Ομόνοια-Σύνταγμα, πασπαλισμένο, ενίοτε, με μερικά χημικά δάκρια, ουδείς συγκινείται. Ούτε οι «δογματικοί», ούτε οι «καιροσκόποι», ούτε οι (κατηγορούμενοι ως) φιλο/ΠΑΣΟΚ αριστεροί, ούτε οι «ακραίοι» εξωκοινοβουλευτικοί μπορούν να ξεκουνήσουν τον κόσμο. Ούτε με την προοπτική του σοσιαλισμού, ούτε με το αριστερό μέτωπο, ούτε με τον αντιμνημονιακό αγώνα, ούτε με τη λαϊκή εξουσία, ούτε με τίποτα. Τη (δυσφορία, αγανάκτηση, όπως θέλετε πέστε το) του κόσμου τη βλέπουμε μόνο στις δημοσκοπήσεις. Μέχρι και η Χρυσή Αυγή κάτι κερδίζει… Στα χαρτιά.
Αυτή τη φορά, όμως, δεν θα μιλήσουμε για την Αριστερά, για το άλυτο, μυστηριώδες πρόβλημά της, το Γόρδιο Δεσμό. Το ερώτημα εδώ είναι οι απέναντι. Που όλο καταρρέουν αλλά συνεχώς κυβερνούν. Που σκέπτονται το μέλλον τους. Πως θα σωθούνε. Όχι πως θα σώσουνε την πατρίδα, τον καπιταλισμό και άλλα τέτοια ηχηρά παρόμοια. Αλλά πως θα σώσουνε τον εαυτό τους, το μόνο ουσιώδες γι’ αυτούς. Ο κ. Σαμαράς είναι ειδική περίπτωση. Κινδυνεύει ούτε να κυβερνήσει ούτε να σωθεί. Τα έδωσε όλα για να βγει από την απομόνωση. Αλλά βγήκε αφυδατωμένος, αντί να πιεί νερό, γλίστρησε στη λάσπη.
Ο κόσμος αδρανεί αλλά βράζει και τον τρέμουν. Ωστόσο εμφανίζονται με τουπέ ως σωτήρες της πατρίδας, μαχητές του «μη χείρον», ναυαγοσώστες της σύνταξης και του μισθού. Είναι κοινοτοπία ότι παίρνουν αυτό το θάρρος από την αδράνεια του κόσμου.
Το άμεσο πρόβλημα των κυβερνώντων είναι ότι ο κόσμος είναι συμπαγής στην αντίθεσή του στο Μνημόνιο. Και όσο ο κόσμος είναι συμπαγής, οι εκλογές θα απομακρύνονται. Αυτή είναι η πρώτη λογική σκέψη. Αν γίνουν σύντομα εκλογές η ζημιά για τους «τριμερείς» θα είναι ανεπανόρθωτη. Ο κ. Καρατζαφέρης, έδωσε με διαύγεια την πολιτική εξήγηση: Εκλογές τώρα σημαίνει μεγάλα κέρδη για την Αριστερά. Το τι θα κάνει τα κέρδη, είναι άλλη ιστορία, ας μη γίνω μάντης κακών.
Για να γίνουν, λοιπόν, εκλογές πρέπει προηγουμένως να διασπαστεί ο κόσμος, να κομματιαστεί το εκλογικό Σώμα. Πως θα γίνει αυτό; Με εκλογές! Αλλά στην ώρα τους. Ο «σωστός» χρόνος των εκλογών θα μετατρέψει το ενιαίο αλλά αδιαμόρφωτο αντιμνημονιακό μέτωπο σε ένα ποικίλο άθροισμα οπαδών. Αντιμνημονιακός μεν αλλά λίγο αντιμνημονιακός, ή περισσότερο, ή αριστερότερα, ή δεξιότερα, πάντα, όμως, αντιμνημονιακός, αντίπαλος, ωστόσο, του άλλου, αντιμνημονιακού επίσης. Οι εκλογές θα επισφραγίσουν τη σημερινή κατάσταση, θολή και αδιαμόρφωτη.
Το «σύστημα» θα στοιχηθεί με χαρά. Έτσι κι αλλιώς δεν μπορεί πια να λειτουργήσει δικομματικά-αυτό είναι το τέλος της Μεταπολίτευσης. Πολλά κόμματα, λίγοι οπαδοί στο καθένα. Θα κυβερνά το μνημονιακό μέτωπο, ήδη αυτό συμβαίνει. Ένιοι αντιμνημονιακοί ολοκληρώνουν, με κάθε σοβαρότητα, το ντοκτορά τους επί της (μαρξιστικής) Επιστήμης της Διάσπασης του ατόμου, με υπότιτλο: πόσοι αριστεροί άγγελοι χορεύουν στη μύτη της βελόνας. Οι άλλοι άγγελοι, δεξιοί, ψιλοαριστεροί, προοδευτικοί αμφιβόλου προελεύσεως, παρόντος και μέλλοντος, είναι εξ ορισμού παιδιά του Σατανά.
Τι χρειάζεται το μνημονιακό μέτωπο; Νέα πρόσωπα και νέο φορέα. Δυστυχώς (γι’ αυτό)φρόντισε να εξευτελίσει ακόμα και τις δευτεράντζες από το πολιτικό προσωπικό. Το «κόμμα Παπαδήμου», Σημιτικής έμπνευσης και στελέχωσης, κάπου κόλλησε παρά τις, αρχικά, καλές ελπίδες των ενδιαφερομένων. Απομένει το λιμάνι της ΔΗΜΑΡ αλλά όσοι, πρώτοι, έχουν αράξει εκεί διαμαρτύρονται ότι είναι άδικο να στριμωχτούν.
Επάνοδος στα κλασικά: Ψηφίζονται τα μέτρα. Εκλέγεται νέος αρχηγός στο ΠΑΣΟΚ. Ρίχνει την κυβέρνηση Παπαδήμου (αφού τέλειωσε το έργο της) και σχηματίζει (πάλι) κυβέρνηση μονοκομματική του ΠΑΣΟΚ-ο κ. Βενιζέλος είχε υπενθυμίσει στη Βουλή αυτή την δυνατότητα. Παίρνει ψήφο εμπιστοσύνης με τη βοήθεια (λένε) τμήματος της ΝΔ. Ο Σαμαράς πάει σπίτι μαζί με τον Παπανδρέου. Παλιό κρασί σε «νέο» μπουκάλι. Εκλογές; Όσο κρατήσουμε με προοπτική το τέλος της θητείας. Εναλλακτικά: η ΝΔ ολόκληρη καταψηφίζει. Εκλογές; Όσο αντέξει η κυβέρνηση (πάλι) ΠΑΣΟΚ.
Προϋποθέσεις επιτυχίας; Όχι λίγες. Για τους αντιμνημονιακούς τα είπαμε. Μετράνε, με κατάνυξη, τους αγγέλους. Οι μνημονιακοί θα αρχίσουν τον (γνωστό) καυγά. Άρχισαν κιόλας. Δεν διαπραγματεύεσαι λέει ο Σαμαράς στον Βενιζέλο, όχι εσύ βάζεις τη χώρα σε κίνδυνο, του απαντά ο αντιπρόεδρος. Πήγαν να πιαστούν στα χέρια, λέει το ευφυές παρασκήνιο. Τυχαίο ότι από την πολύωρη δραματική συνεδρίαση για την τύχη της χώρας βγήκε προς τα έξω μόνο αυτός ο διάλογος; Όποιος το νομίζει να σηκώσει το χέρι του.
Μετά από τόσες καταγγελίες και κατάρες κατά των καπιταλιστών, μετά τα ληστρικά μέτρα που λαμβάνουν οι κυβερνώντες, παίζοντας τους σωτήρες, δεν είναι καιρός να σκεφθεί η Αριστερά γιατί επιτέλους ο κόσμος μένει ακίνητος αν και όχι αδιάφορος; Διότι, πέρα από κανένα περίπατο Ομόνοια-Σύνταγμα, πασπαλισμένο, ενίοτε, με μερικά χημικά δάκρια, ουδείς συγκινείται. Ούτε οι «δογματικοί», ούτε οι «καιροσκόποι», ούτε οι (κατηγορούμενοι ως) φιλο/ΠΑΣΟΚ αριστεροί, ούτε οι «ακραίοι» εξωκοινοβουλευτικοί μπορούν να ξεκουνήσουν τον κόσμο. Ούτε με την προοπτική του σοσιαλισμού, ούτε με το αριστερό μέτωπο, ούτε με τον αντιμνημονιακό αγώνα, ούτε με τη λαϊκή εξουσία, ούτε με τίποτα. Τη (δυσφορία, αγανάκτηση, όπως θέλετε πέστε το) του κόσμου τη βλέπουμε μόνο στις δημοσκοπήσεις. Μέχρι και η Χρυσή Αυγή κάτι κερδίζει… Στα χαρτιά.
Αυτή τη φορά, όμως, δεν θα μιλήσουμε για την Αριστερά, για το άλυτο, μυστηριώδες πρόβλημά της, το Γόρδιο Δεσμό. Το ερώτημα εδώ είναι οι απέναντι. Που όλο καταρρέουν αλλά συνεχώς κυβερνούν. Που σκέπτονται το μέλλον τους. Πως θα σωθούνε. Όχι πως θα σώσουνε την πατρίδα, τον καπιταλισμό και άλλα τέτοια ηχηρά παρόμοια. Αλλά πως θα σώσουνε τον εαυτό τους, το μόνο ουσιώδες γι’ αυτούς. Ο κ. Σαμαράς είναι ειδική περίπτωση. Κινδυνεύει ούτε να κυβερνήσει ούτε να σωθεί. Τα έδωσε όλα για να βγει από την απομόνωση. Αλλά βγήκε αφυδατωμένος, αντί να πιεί νερό, γλίστρησε στη λάσπη.
Ο κόσμος αδρανεί αλλά βράζει και τον τρέμουν. Ωστόσο εμφανίζονται με τουπέ ως σωτήρες της πατρίδας, μαχητές του «μη χείρον», ναυαγοσώστες της σύνταξης και του μισθού. Είναι κοινοτοπία ότι παίρνουν αυτό το θάρρος από την αδράνεια του κόσμου.
Το άμεσο πρόβλημα των κυβερνώντων είναι ότι ο κόσμος είναι συμπαγής στην αντίθεσή του στο Μνημόνιο. Και όσο ο κόσμος είναι συμπαγής, οι εκλογές θα απομακρύνονται. Αυτή είναι η πρώτη λογική σκέψη. Αν γίνουν σύντομα εκλογές η ζημιά για τους «τριμερείς» θα είναι ανεπανόρθωτη. Ο κ. Καρατζαφέρης, έδωσε με διαύγεια την πολιτική εξήγηση: Εκλογές τώρα σημαίνει μεγάλα κέρδη για την Αριστερά. Το τι θα κάνει τα κέρδη, είναι άλλη ιστορία, ας μη γίνω μάντης κακών.
Για να γίνουν, λοιπόν, εκλογές πρέπει προηγουμένως να διασπαστεί ο κόσμος, να κομματιαστεί το εκλογικό Σώμα. Πως θα γίνει αυτό; Με εκλογές! Αλλά στην ώρα τους. Ο «σωστός» χρόνος των εκλογών θα μετατρέψει το ενιαίο αλλά αδιαμόρφωτο αντιμνημονιακό μέτωπο σε ένα ποικίλο άθροισμα οπαδών. Αντιμνημονιακός μεν αλλά λίγο αντιμνημονιακός, ή περισσότερο, ή αριστερότερα, ή δεξιότερα, πάντα, όμως, αντιμνημονιακός, αντίπαλος, ωστόσο, του άλλου, αντιμνημονιακού επίσης. Οι εκλογές θα επισφραγίσουν τη σημερινή κατάσταση, θολή και αδιαμόρφωτη.
Το «σύστημα» θα στοιχηθεί με χαρά. Έτσι κι αλλιώς δεν μπορεί πια να λειτουργήσει δικομματικά-αυτό είναι το τέλος της Μεταπολίτευσης. Πολλά κόμματα, λίγοι οπαδοί στο καθένα. Θα κυβερνά το μνημονιακό μέτωπο, ήδη αυτό συμβαίνει. Ένιοι αντιμνημονιακοί ολοκληρώνουν, με κάθε σοβαρότητα, το ντοκτορά τους επί της (μαρξιστικής) Επιστήμης της Διάσπασης του ατόμου, με υπότιτλο: πόσοι αριστεροί άγγελοι χορεύουν στη μύτη της βελόνας. Οι άλλοι άγγελοι, δεξιοί, ψιλοαριστεροί, προοδευτικοί αμφιβόλου προελεύσεως, παρόντος και μέλλοντος, είναι εξ ορισμού παιδιά του Σατανά.
Τι χρειάζεται το μνημονιακό μέτωπο; Νέα πρόσωπα και νέο φορέα. Δυστυχώς (γι’ αυτό)φρόντισε να εξευτελίσει ακόμα και τις δευτεράντζες από το πολιτικό προσωπικό. Το «κόμμα Παπαδήμου», Σημιτικής έμπνευσης και στελέχωσης, κάπου κόλλησε παρά τις, αρχικά, καλές ελπίδες των ενδιαφερομένων. Απομένει το λιμάνι της ΔΗΜΑΡ αλλά όσοι, πρώτοι, έχουν αράξει εκεί διαμαρτύρονται ότι είναι άδικο να στριμωχτούν.
Επάνοδος στα κλασικά: Ψηφίζονται τα μέτρα. Εκλέγεται νέος αρχηγός στο ΠΑΣΟΚ. Ρίχνει την κυβέρνηση Παπαδήμου (αφού τέλειωσε το έργο της) και σχηματίζει (πάλι) κυβέρνηση μονοκομματική του ΠΑΣΟΚ-ο κ. Βενιζέλος είχε υπενθυμίσει στη Βουλή αυτή την δυνατότητα. Παίρνει ψήφο εμπιστοσύνης με τη βοήθεια (λένε) τμήματος της ΝΔ. Ο Σαμαράς πάει σπίτι μαζί με τον Παπανδρέου. Παλιό κρασί σε «νέο» μπουκάλι. Εκλογές; Όσο κρατήσουμε με προοπτική το τέλος της θητείας. Εναλλακτικά: η ΝΔ ολόκληρη καταψηφίζει. Εκλογές; Όσο αντέξει η κυβέρνηση (πάλι) ΠΑΣΟΚ.
Προϋποθέσεις επιτυχίας; Όχι λίγες. Για τους αντιμνημονιακούς τα είπαμε. Μετράνε, με κατάνυξη, τους αγγέλους. Οι μνημονιακοί θα αρχίσουν τον (γνωστό) καυγά. Άρχισαν κιόλας. Δεν διαπραγματεύεσαι λέει ο Σαμαράς στον Βενιζέλο, όχι εσύ βάζεις τη χώρα σε κίνδυνο, του απαντά ο αντιπρόεδρος. Πήγαν να πιαστούν στα χέρια, λέει το ευφυές παρασκήνιο. Τυχαίο ότι από την πολύωρη δραματική συνεδρίαση για την τύχη της χώρας βγήκε προς τα έξω μόνο αυτός ο διάλογος; Όποιος το νομίζει να σηκώσει το χέρι του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.
- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.