Κλειδώσαμε…

Αυτήν την Ελπίδα δεν θα μπορέσει κανείς να μου την κλειδώσει! Μόνο που είναι στον αέρα…

ΚΛΕΙΔΩΣΑΜΕ τις συμφωνίες κι ανοίξαμε διάπλατα τις πόρτες μας να μπούνε τα προβλήματα, οι απογνώσεις, τ’ αδιέξοδα. Είμαστε μια μέρα πριν την… επόμενη μέρα κι αφήνουμε ελεύθερη τη φαντασία μας να περιγράψει τα όσα ακολουθούν. Και η όποια περιγραφή έχει να κάνει με την απλή ανάγνωση της καθημερινότητας που προβάλλουν οι πληροφορίες που διακινούνται μέσω διαδικτύου, τηλεόρασης, ραδιοφώνου, εφημερίδων, από στόμα σε στόμα εν τέλει.

Εδώ δεν χωράει το «δόγμα» του μισοάδειου ή μισογεμάτου ποτηριού, καθότι εκ των πραγμάτων το ποτήρι είναι άδειο, καθότι το «κλειδώσαμε» κι αυτό. Οπως το άδειο σπίτι, το άδειο ψυγείο, το άδειο στομάχι, το άδειο μάτι! Λένε πως αυτό που περιγράφω αποτελεί λαϊκιστική ρητορική.

Ομως οι αναλύσεις που ακούω από ειδικότερους από μένα στα περί την οικονομία, αυτά μου λένε. Κι όσα διαβάζω μια διαδρομή στην ερημιά και την ξεραΐλα μου περιγράφουν.

Προσπαθώ να καταλάβω πώς με πεντακόσια ευρώ, φερ’ ειπείν, θα καλύψω ανάγκες δυόμισι χιλιάδων ευρώ και θαυμάζω τη σοφία εκείνων που προσπαθούν να με πείσουν πως αυτό είναι κάτι το εξαιρετικώς απλό, αλλά θέλει μυαλό για να το εφαρμόσω, το οποίο -προφανώς- δεν διαθέτω.
Προστρέχω στους πολιτικούς ηγέτες μου, οι οποίοι μου λένε πως για όλα φταίνε τα μνημόνια και οι δανειακές συμβάσεις, προς τα οποία είναι αντίθετοι μεν, τα υπερψηφίζουν δε, διότι πρέπει να σωθεί η πατρίδα από την πτώχευση, η οποία όμως κάποια στιγμή θα γίνει.

Παραδέχονται, ωστόσο, ότι στην πράξη είμαστε πάμπτωχοι, διότι κανείς δεν έχει να δώσει σε κανέναν, αλλά επισήμως δεν είμαστε ακόμη τίποτε, διότι λογιστικώς, με βάση τις αναγωγές των επιπτώσεων… κ.τ.λ., κ.τ.λ.

Προσπαθώ να συνειδητοποιήσω τι μου συμβαίνει. Τα ζω αυτά ή μήπως τα φαντάζομαι; Είμαι -όντως- στο τέλμα και βουλιάζω; Κι αυτή η ιστορία έχει τέλος; Κι αν έχει, για πότε προβλέπεται να τελειώσει; Θα ζω μέχρι τότε; Eλπίδα, έστω και μια, έχω να βγω από αυτόν τον εφιάλτη; Αθεράπευτα ευρωπαϊστής και ευρωλάτρης, αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν να κάνω σκέψεις σαν κι αυτές που περιέγραψα πιο πάνω και που λογικά θα έπρεπε να μ’ είχαν φέρει σε κόντρα με Ευρώπη και ευρώ…

Είναι ίσως η ελπίδα για την οποία πιο πάνω έλεγα. Αυτήν που δεν θα μπορέσει κανείς να μου την κλειδώσει! Μόνο που είναι στον αέρα…
Γράφει ο Γιάννης Κακουλίδης
 http://www.real.gr/