Η δημοκρατία αυτοκτόνησε. Η ελπίδα;

Του Σάββα Καλεντερίδη

Την Τετάρτη, ένας έντιμος και υπερήφανος Έλληνας, μη δεχόμενος τον εξευτελισμό που του επέβαλε η «κυβέρνηση Τσολάκογλου», όπως ανέφερε στο ιδιόχειρο σημείωμα που άφησε ως πολιτική παρακαταθήκη σε μας τους νεοέλληνες, προέβη στο απονενοημένο διάβημα και έθεσε τέρμα στη ζωή του.

Το εγχείρημά του δεν ήταν μια απλή πράξη αυτοχειρίας, όπως θέλησαν να την παρουσιάσουν ο κ. Βενιζέλος και ο κ. Μπεγλίτης, ο πρώτος με ακαδημαϊκή δολοφονική ψυχρότητα και ο δεύτερος με την χαρακτηριστική αναίδεια των κηπουρών του Γιώργου Παπανδρέου, που ήλθαν στην Ελλάδα και την κυβέρνηση με συγκεκριμένη «ατζέντα». Ήταν μια πράξη πολιτικής διαμαρτυρίας, που την έκανε εκεί που όλοι συμφωνούμε ότι είναι το πρόβλημα. Μπροστά από το ελληνικό κοινοβούλιο, τα μέλη του οποίου όχι μόνο δεν αντιλήφθηκαν το μέγεθος των ευθυνών τους για την καταστροφή της χώρας, αλλά με τις ντροπολογίες που έχουν το θράσος να καταθέτουν σωρηδόν, φαίνεται ότι κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους, για να αποτελειώσουν τη χώρα και την ίδια τη δημοκρατία.

Και μια και μιλάμε για «ατζέντα», καλό είναι να κάνουμε μια επισκόπηση, για να μην ξεχνάμε, αφού δεν φροντίζουν να μας το θυμίζουν τα ΜΜΕ, τα οποία φέρουν επίσης τεράστια ευθύνη για την καταστροφή της χώρας, αφού είναι η άλλη πλευρά του ιδίου νομίσματος, του αργυρίου της προδοσίας της πατρίδος, όπως το έχουμε ξαναγράψει.

Ένα από τα θέματα της «ατζέντας» ήταν ο πολυπολιτισμός, μια έννοια που έχει νόημα για χώρες που δημιουργήθηκαν από μετανάστες, όπως οι ΗΠΑ και η Αυστραλία, όπου ομάδες από διάφορες χώρες και έθνη του κόσμου, εκούσια εγκαταστάθηκαν εκεί και ένωσαν τις δυνάμεις τους για να δημιουργήσουν μια νέα χώρα, μια νέα πατρίδα. Εκεί, σε τέτοιες χώρες, ναι, ο πολυπολιτισμός είναι μια έννοια που επιβάλλεται να εφαρμοστεί, αφού ο πολιτισμός είναι συνισταμένη του πολιτισμού των εθνικών ομάδων που απαρτίζουν τον πληθυσμό της χώρας.

Όμως στην Ελλάδα, έγινε το ανάποδο. Αποφασίστηκε να εφαρμοστεί ως έννοια και επειδή δεν υπήρχαν άλλες εθνικές ομάδες πλην της ελληνικής, που αποτελεί ή μάλλον αποτελούσε το 97% του συνόλου του πληθυσμού της χώρας, ενισχύθηκε με κάθε τρόπο, βοηθούσης και της «φίλης» Τουρκίας, η εγκατάσταση στην Ελλάδα μεταναστών, για να δικαιολογείται ο όρος πολυπολιτισμός. Έτσι, σε μια δεκαπενταετία εφαρμογής της πολιτικής των «ελαστικών συνόρων» και της «ανοχής της διαφορετικότητας», η Ελλάδα κατέστη μαγνήτης για τους απανταχού δυστυχισμένους, βοηθούντος και του Κανονισμού Δουβλίνο ΙΙ, που υπέγραψε ασμένως ο θιασώτης του πολυπολιτισμού, τότε υπουργός εξωτερικών, κ. Γιώργος Παπανδρέου. Το πρόβλημα επιδεινώθηκε και τα επόμενα χρόνια, με τις επόμενες κυβερνήσεις να ακολουθούν την ίδια πολιτική και τον τότε αρμόδιο υπουργό, απευθυνόμενο στους δυστυχείς μετανάστες που έπεσαν στην παγίδα της επιλογής της χώρας μας, να λέει το αμίμητο «σας ευχαριστούμε που επιλέξατε τη χώρα μας να μεταναστεύσετε»!

Όλο αυτό το σύστημα που υποστήριζε την πολιτική της πολυπολιτισμικότητας, ξεσάλωσε στην κυριολεξία την περίοδο των κυβερνήσεων του κ. Γεωργίου Παπανδρέου και των κηπουρών του, με επιστέγασμα τον λεγόμενο «νόμο Ραγκούση», που καθιστούσε την Ελλάδα ακόμα πιο ελκυστική για τους δυστυχισμένους όλου του κόσμου, αφού έδινε τη δυνατότητα απόκτησης ελληνικής ιθαγένειας σε εκατοντάδες χιλιάδες αλλοδαπούς που κατοικούν στην Ελλάδα.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, η Ελλάδα κάποια στιγμή ξύπνησε με ένα τεράστιο πρόβλημα, που εκτός από την εθνική μας ιδιοπροσωπεία και συνοχή, απειλεί πλέον μια σειρά από άλλους κρίσιμους τομείς, όπως είναι η δημόσια ασφάλεια, η υγεία, τα ασφαλιστικά ταμεία, η παιδεία κλπ.

Το άλλο κύριο θέμα της «ατζέντας» ήταν η καταστροφή της ελληνικής παιδείας. Στην τελευταία φάση εφαρμογής του σχεδίου, αυτή των κυβερνήσεων του Γιώργου Παπανδρέου και των κηπουρών του, εκτός από την αλλοίωση των βασικών χαρακτηριστικών της παιδείας με την υιοθέτηση άθλιων βιβλίων ιστορίας και την πλήρη απαξίωση των ελληνικών πανεπιστημίων, προχώρησαν και στο ξήλωμα του ονόματος του ίδιου του υπουργείου, που από «Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων», έγινε «Παιδείας και δια Βίου Μάθησης», για να δοθεί το μήνυμα εκεί που πρέπει, ότι η ατζέντα προχωρεί κανονικά.

Τα καλύτερα όμως τα άφησαν για το τέλος. Έπρεπε να εξοντωθεί και ο ίδιος ο ελληνικός λαός, η οικονομία, η υγεία, η ασφάλεια, η αξιοπρέπεια του Έλληνα. Έτσι, με σχέδιο, με ψυχραιμία στυγνών δολοφόνων, οδήγησαν τη χώρα στο κρεματόριο της τρόικας και των διεθνών τοκογλύφων, για να υποθηκευθεί και να ξεπουληθεί για ψίχουλα η εθνική μας περιουσία, για να υποθηκευθεί το μέλλον της Ελλάδος, για να οδηγηθεί στην καταστροφή η ελληνική κοινωνία και οι Έλληνες.

Το έγκλημα είναι γνωστό σε όλους, το ομολογούν ο ένας μετά τον άλλον πολλοί από τους συντελεστές του, στελέχη της ΕΛΣΤΑΤ, βουλευτές, πρώην υπουργοί, η ίδια η Βάσω Παπανδρέου. Είναι γνωστοί και οι δράστες, οι οποίοι έβαλαν στις τσέπες τους και αρκετές δεκάδες εκατομμύρια από τα μυστικά κονδύλια του υπουργείου εξωτερικών και παραγοντίζουν ανά την υφήλιο με χρήματα του Έλληνα φορολογούμενου, που αυτοκτονεί για να διατηρήσει την αξιοπρέπειά του, για να μην ψάχνει τροφή στα σκουπίδια, εν έτη 2012.

Το τραγικό όμως είναι ότι αν και όλοι γνωρίζουν τους δράστες του εγκλήματος, δεν κάνουν τίποτε για να την επιβολή της δικαιοσύνης, αφού είναι όλοι τους συνένοχοι, λόγω της απαράδεκτης ασυλίας των πολιτικών, μια ασυλία που καταλύει κάθε έννοια ισονομίας και ισοπολιτείας, και μάλιστα με συνταγματική σφραγίδα παρακαλώ.

Ναι, η δημοκρατία όπως την οραματίζονται οι Έλληνες, δηλαδή ένα καθεστώς που παρέχει ίσα δικαιώματα και ίσες ευκαιρίες σε όλους τους πολίτες, είναι νεκρή, αυτοκτόνησε μαζί με τον δυστυχή Έλληνα συνταξιούχο που διαμαρτυρήθηκε θέτοντας τέρμα στη ζωή του μπροστά από το ελληνικό κοινοβούλιο.

Το ερώτημα είναι αν πέθανε ή αν αυτοκτόνησε και η ελπίδα. Και η απάντηση στο ερώτημα είναι μάλλον προφανής, αν σκεφθεί κανείς ότι την επόμενη της αυτοκτονίας τα ΜΜΕ, βασικοί ένοχοι της καταστροφής της χώρας, φιλοξενούσαν στις οθόνες τους ό,τι πιο διεφθαρμένο διαθέτει το διάτρητο πολιτικό σκηνικό αυτής της δύσμοιρης χώρας. Κηπουρούς, βραδύγλωσσους και βραδύνοες γόνους πολιτικών και βαρόνων του τύπου από τη μια πλευρά και ορφανά της SIEMENS με δωρεές τηλεφωνικών κέντρων και οικόπεδα εξ αδιαιρέτου με τον Χριστοφοράκο από την άλλη. Κινήσεις που δείχνουν ότι το σύστημα εξουσίας στην Ελλάδα μάλλον επέλεξε να αυτοκτονήσει και το ίδιο, σίγουρα πάντως όχι από υπερηφάνεια και από ευθιξία.

Είναι γνωστή η ελληνική ρήση που λέει ότι η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Αυτό είναι αλήθεια, αφού η ελπίδα έδινε δύναμη στο έθνος στις δοκιμασίες που πέρασε στο διάβα των αιώνων και της ιστορίας. Τι γίνεται όμως όταν κάποιοι, στη συγκεκριμένη περίπτωση πολιτικοί και εκδότες, σκοτώνουν και την ίδια την ελπίδα;