Ανατροπές σε ένα ομιχλώδες μέλλον

Τoυ Χριστόδουλου Γιαλλουρίδη

Οεκλογικός σεισμός που έλαβε χώρα στην Αθήνα την περασμένη Κυριακή ανέτρεψε κυριολεκτικά το κομματικό οικοδόμημα του πολιτικού συστήματος που θεμελιώθηκε και αναπτύχθηκε στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης από το 1974 και εντεύθεν. Η Ελληνική Δημοκρατία ανέπτυξε έναν πολιτικό πλουραλισμό ενός κοινοβουλευτισμού που για πρώτη φορά στην ελληνική ιστορία προσομοίασε με την μοντέρνα δυτικού τύπου δημοκρατία, οικοδόμησε σύγχρονα, μοντέρνα κόμματα όλων των ιδεολογικών αποχρώσεων που ήταν σε θέση να ανταγωνιστούν στο πλαίσιο αυτού του πολιτικού πλουραλισμού για την πολιτική και κυβερνητική εξουσία και όπου και ευδόκησε η Ελληνική Δημοκρατία να παρακολουθήσει το φαινόμενο της εναλλαγής στην εξουσία δεξιών και αριστερών πολιτικών δυνάμεων.
Τι συνέβη λοιπόν και την 6η Μαΐου 2012 το εκλογικό σώμα των Ελλήνων πολιτών κατεδάφισε τη βασική πολιτική δομή διακυβέρνησης της χώρας, που ήταν το δίπολο ΠΑΣΟΚ - Νέα Δημοκρατία, ως ένα είδος σταθεράς εναλλαγής Δεξιάς και Αριστεράς στην κυβερνητική εξουσία; Αυτό που συνέβη ήταν η κραυγαλέα αντίληψη πως για την κατάσταση που βρίσκεται η Ελλάδα, για την κατάρρευση της οικονομίας και της κρατικής δομής αλλά και γενικότερα τα φαινόμενα περιθωριοποίησης μεγάλων μερίδων του πληθυσμού καθώς και κοινωνικής εξαθλίωσης εκατομμυρίων Ελλήνων, την ευθύνη φέρουν τα δύο κόμματα που κυβέρνησαν την Ελλάδα όλες αυτές τις δεκαετίες της μεταπολίτευσης και που άφησαν τη χώρα όχι μόνο ανυπεράσπιστη στις επιθέσεις των διεθνών κερδοσκόπων και παντός είδους ανόμων διεθνών συμφερόντων, αλλά οικοδόμησαν μια οικονομία, θεσμούς, πολιτική κουλτούρα και κρατικές δομές κατά τρόπο τριτοκοσμικά εύθραυστο, πελατειακά δομημένο και όπου η διαφθορά και η ανικανότητα, η αδιαφορία και η προχειρότητα πρωταγωνιστούσαν στις κυβερνητικές και κρατικές δράσεις, επιλογές και διαδρομές.

Η κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας και η κατά τρόπο ανεύθυνο και απροετοίμαστο προσφυγή στην Τρόικα του διεθνούς παράγοντα αποδεικνύει κατά τρόπο τραγικά αληθινό τη λεηλασία της χώρας, των φυσικών και ανθρώπινων πόρων της, από αυτούς που τη λεηλάτησαν τις τελευταίες δεκαετίες. Ο Έλληνας ψηφοφόρος ψήφισε όχι με τη λογική του χαϊδεματος της Τρόικα για να πάρει το δάνειό της η χώρα και να χρηματοδοτήσει τρόπον τινά την επιβίωσή του ο μέσος Έλληνας, αλλά ψήφισε τιμωρητικά αυτούς που τον εξαπάτησαν, που τον κορόιδεψαν, που του είπαν ψέματα, που τον έκλεψαν και τον ταπείνωσαν. Φυσικά το αποτέλεσμα των εκλογών είναι καταστροφικό για τον δυτικά σκεπτόμενο άνθρωπο. Φυσικά θα κινδυνεύσει και το ευρώ και η δανειοδότηση της χώρας. 

Όμως το αποτέλεσμα θα έπρεπε να ήταν αναμενόμενο και ή θα έπρεπε να είχαν αποτραπεί οι εκλογές για να συνεχίσει η Κυβέρνηση Παπαδήμου, ή θα έπρεπε να είχαν συνεννοηθεί η συμμαχία των προθύμων και συνεργατών της «Ευρωπαϊκής - Διεθνούς Ομάδας Διάσωσης» το πώς θα συνέχιζαν την πολιτική της «θεραπείας σοκ» για να μπορέσει η χώρα σταδιακά να ξαναμπεί στις διεθνείς αγορές και να γίνει ένα υποκείμενο διεθνούς δικαίου, δηλαδή κράτος. Σήμερα η χώρα βρίσκεται ενώπιον τραγικών αδιεξόδων γιατί δεν έχει κυβέρνηση. Το κράτος χωρίς κυβέρνηση δεν λειτουργεί, όπως συμβαίνει με άλλες χώρες όπως είναι η Ιταλία, το Βέλγιο, ακόμα και η Κύπρος και η κλασική μορφή δυτικού κράτους που δεν χρειάζεται απαραίτητα την κυβέρνηση για να λειτουργεί εύρυθμα η κρατική δομή.

Η Ελλάδα χωρίς κυβέρνηση, ιδιαίτερα σήμερα, σε συνθήκες μέγιστης κοινωνικοοικονομικής κρίσης, μπορεί εύκολα να οδηγηθεί σε συνθήκες κρατικής διάλυσης. Αυτό είναι ένα πρόβλημα το οποίο θα πρέπει να αντιμετωπίσει η μέτρια και εν πολλοίς ανίκανη πολιτική ηγεσία που διαθέτει ο τόπος συνολικά. Πρέπει να πάψουν να λαϊκίζουν, να αρλουμπολογούν και να κοιτάξουν με βαθύ αίσθημα ευθύνης την εκπόνηση ενός εθνικού σχεδίου για τη σωτηρία της χώρας.

Η ελληνική κρίση και η κορύφωσή της έρχεται την ώρα που εκλέγεται στη Γαλλία ένας προαλειφόμενος εν δυνάμει μεγάλος Γάλλος πολιτικός, συνεχιστής της παράδοσης του Μιτεράν και του Ντε Λορ, ο Φρανσουά Ολάντ, που διεκδικεί την αποκατάσταση της ισορροπίας στον διαταραγμένο γαλλογερμανικό άξονα και την εμπέδωση σταδιακά της ιδέας της κοινωνικής αλληλεγγύης στην Ευρώπη των λαών. Όπου η φεντεραλίζουσα Ευρώπη θα έπρεπε να επιδιώκει τη στήριξη των αδυνάμων ώστε η κοινωνική συνοχή στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι να μη διαταραχθεί.

 Στο πλαίσιο αυτό οι εξελίξεις στην Ευρώπη θα είναι ραγδαίες και θα αδικήσει τον εαυτό της η Ελλάδα εάν δεν μπορέσει να τις παρακολουθήσει με μια κυβέρνηση εσωτερικά αξιόπιστη και ισχυρή και με ένα απαράμιλλο διεθνές κύρος, το οποίο θα της επιτρέψει τη διαπραγμάτευση και συμφωνίες σε μια σειρά από επίπεδα, τα οποία τα έχει απόλυτη ανάγκη η χώρα.
* Ο Χριστόδουλος Κ. Γιαλλουρίδης είναι καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.