Ωρα για πολιτική

Του Γιάννη Κομίνη 
Το μέλλον εξαρτάται από τις αποφάσεις που θα ληφθούν τώρα. Για να ληφθούν οι σωστές αποφάσεις, η ελληνική πολιτική θα πρέπει να ενστερνιστεί, για αλλαγή, την επιστημονική μεθοδολογία.
Πετάει ο γάιδαρος; Μπορώ να λυγίσω το κουτάλι με τη σκέψη; Μπορώ να επικοινωνήσω με το υπερπέραν;  Ο καθένας μας ίσως έχει διαφορετική απάντηση, γιατί η φαντασία μας δεν έχει όρια. Η φυσική πραγματικότητα όμως έχει όρια, και αυτά τα όρια τα επεξεργάζεται η επιστήμη με μια συγκεκριμένη μεθοδολογία, η οποία είναι αποδεδειγμένα επιτυχής: από τους δορυφόρους που πετάνε πάνω από τα κεφάλια μας, από την οθόνη που διαβάζουμε αυτό το κείμενο, από την εικόνα του εγκεφάλου μας που βλέπουμε σε μια μαγνητική τομογραφία και από τα αμέτρητα επιτεύγματα της τεχνολογίας που βασίζονται στην επιστημονική μεθοδολογία.

Το ότι επικοινωνούμε με τη φύση στο επιστημονικό επίπεδο είναι σαγηνευτικό. Όμως το να ισχυριστώ ότι μπορώ να λυγίσω το κουτάλι με τη σκέψη μου ΔΕΝ είναι απόδειξη ελευθερίας λόγου, δημοκρατίας, ανοιχτού μυαλού ή φυσιολατρικής ρομαντικότητας, αλλά αμάθειας ή/και βλακείας ή/και απάτης. Και αν κάποιος ισχυριστεί ότι όντως μπορεί, πως αποδεικνύουμε ότι είναι ψεύτης; Κατ΄ αρχάς με ένα πείραμα. Του λέμε, “ορίστε το κουτάλι πάνω στο τραπέζι, σκέψου και λύγισέ το”. Μετά από αρκετή προσπάθεια θα μας πει “τώρα δε μπορώ να επικοινωνήσω με τους νεφελίμ, αλλά προχτές το είχα καταφέρει”.

Βασικά συστατικά της επιστημονικής μεθοδολογίας είναι η πειραματική επαλήθευση, η επαναληψιμότητα και η διαψευσιμότητα. Πρέπει αυτό που ισχυρίζεται κάποιος ότι “ανακάλυψε” να μπορεί ο καθένας είτε να το επιβεβαιώσει ή να το διαψεύσει αν επαναλάβει το ίδιο πείραμα. Αν προσπαθήσουν πολλοί και δεν τα καταφέρουν να το επιβεβαιώσουν, τότε οι πιθανότητες ότι ο ισχυρισμός είναι ψευδής αυξάνονται. Κάποια στιγμή η πιθανότητα γίνεται σιγουριά. Επιπλέον δε, πάλι με την επιστημονική μεθοδολογία έχουν ανακαλυφτεί οι νόμοι της φύσης στους οποίους πιστεύουμε, γιατί με αναρίθμητα πειράματα έχουν αποδειχτεί ακριβείς. Στην περίπτωση π.χ. του κουταλιού, μπορούμε χωρίς να κάνουμε το πείραμα να αποκαλύψουμε το λαοπλάνο κάνοντας απλή χρήση των γνωστών φυσικών νόμων.

Πάμε τώρα στην πολιτική. Δυστυχώς το επίπεδο του δημόσιου διαλόγου στην Ελλάδα έχει πέσει στο επίπεδο μαγισσών, θαυμάτων, παπατζήδων και των χαρτοριχτρών. Αυτό δεν αποτελεί απόδειξη δημοκρατίας και ελευθερίας λόγου, αλλά αμάθειας ή/και βλακείας ή/και δολιότητας, η οποία δεν απελευθερώνει αλλά υποδουλώνει. Το πρόβλημα με την πολιτική είναι ότι οποιοδήποτε “πείραμα” διαρκεί δεκαετίες. Και όταν μετά από χρόνια ο ισχυρισμός του λαοπλάνου αποδειχτεί ψευδής, η ζημιά έχει γίνει. Εδώ μπαίνει η λειτουργία των ΜΜΕ που οφείλουν να εξετάσουν με επιστημοσύνη τους ισχυρισμούς του λαοπλάνου και να αποδείξουν στο πλήθος ότι ο γάιδαρος δεν πετάει, πριν χάσουμε 30 χρόνια για να το καταλάβουμε.

Δηλαδή όταν λέει κάποιος ότι “θα ψηφίσω ένα νόμο και θα σας λυτρώσω από τις καπιταλιστικές αγορές”, είναι σα να λέει “κοιτάξτε τι ωραία πετάει ο γάιδαρος στον ουρανό”. Όταν συγχρόνως ο δημοσιογράφος που συνεντευξιάζει το λαοπλάνο κουνάει συγκαταβατικά το κεφάλι του, υποδηλώνει ότι αυτό που ακούει έχει κάποια ουσία. Ουσιαστικά έχουμε ένα θέατρο αρλουμπολογίας και παραθρησκευτικής βλακολατρείας. Αυτό όχι μόνο δεν τιμά τη “δημοκρατία”, αλλά είναι μια επικίνδυνα ανεύθυνη συμπεριφορά που έχει ήδη οδηγήσει σε ολέθριες καταστάσεις.

Εγώ θα ρωτούσα “εξήγησέ μας ακριβώς, με στοιχεία και αριθμούς, τη μέθοδο με την οποία θα μας λυτρώσεις από τις καπιταλιστικές αγορές”. Θα πείσεις τον Άραβα με μια εξ΄ αποστάσεως ύπνωση να μας στείλει μερικά βαρέλια πετρέλαιο; Θα στείλεις μια μεραρχία πεζικού στη Γερμανία για να φέρεις φάρμακα; Θα στείλεις μερικά κιλά κάνναβης στους Ρώσους για να μας δώσουν φυσικό αέριο;  Θα κρατικοποιήσεις το ηλιακό σύστημα για να φωτίζει ο ήλιος μόνο την Ελλάδα και να νοικιάζουμε το φωτοβολταϊκό ρεύμα στους Γερμανούς;

Ζούμε στη γενέτειρα της φιλοσοφίας, της λογικής και της γεωμετρίας, των ταξιδευτών και των πολεμιστών; Πως αυτός ο λαός με αυτή την ιστορία κατάντησε στο περιθώριο του κόσμου, να κλαψουρίζει σα ναρκομανής που δεν παίρνει τη δόση του; Και να αναλώνεται στη συζήτηση για το πόσο συχνή πρέπει να είναι η δόση, και αν πρέπει να πληρώσει τον προμηθευτή. Έλεος!!!

Ακόμα και τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα που μεταφέρουν τα ασύστολα ψεύδη των πολιτικών μάγων και των μιντιακών συνεργατών τους υπακούουν, εκτός από τους νόμους της φυσικής, και τους νόμους της αγοράς. Γιατί και αυτός που τα ανακάλυψε πριν 150 χρόνια κάτι θα ήθελε να κερδίσει εκτός από δόξα. Και αυτός που έφτιαξε τις κεραίες για να μεταδίδει ο κάθε τσαρλατάνος τον πολιτικό του θόρυβο κάτι θα ήθελε σαν αντάλλαγμα. Και αυτός που σμίκρυνε τις κεραίες σε ένα εκατοστό για να χωρούν στο κινητό μας δεν ήταν το κορόιδο της γειτονιάς. Και ο κακομοίρης ο Ιάπωνας, δούλος και αυτός των αγορών, που φτιάχνει αυτά τα κινητά για να τα μοστράρουμε εμείς, οι Ρομπέν των αγορών, στο τραπέζι του καφενέ εν ώρα επαναστατικών αναζητήσεων, θέλει και αυτός να πάει να πιει σάκε και να φιλοσοφήσει. Αυτή είναι η αγορά.

Κατανοώ βέβαια ότι όλοι οι ακαμάτηδες του ντουνιά που δεν έχουν τη δυνατότητα να συμμετέχουν δημιουργικά σε αυτή την διεθνοποιημένη “αγορά” ιδεών και προϊόντων, επειδή το χρόνο που είχαν για να σπουδάσουν τον επένδυσαν στην τέχνη της αφισοκόλλησης και της νεο-μαρξιστικής μπουρδολογίας, επιθυμούν να μείνει η χώρα αυτή πίσω από τον ήλιο. Γιατί ο ήλιος της αλήθειας, της δημιουργίας, της πραγματικής δημοκρατίας και ελευθερίας θα αποκαλύψει πλήρως την ανεπάρκειά τους και θα τους βάλει στο περιθώριο.

Γι΄ αυτό προτιμούν να συνεχίσει η χώρα να φιλοσοφεί, με μαέστρο τον κάθε πολιτικό ή μιντιακό παπατζή, για το τι είναι κομμούνα, τι είναι καπιτάλα, τι είναι γερμανο-τσολιάς, τι είναι μπολσεβίκος, και άλλες τέτοιες εξαιρετικά χρήσιμες έννοιες με τις οποίες θα φέρουμε την επανάσταση ιδεών στην Ευρώπη.

Γι΄ αυτό τα πανεπιστήμια τα κατάντησαν εκτροφεία κομματαρχών. Για να συγκλονίσουμε τους πάντες με τις ιδέες μας. Σε χίλια χρόνια τα μουσεία δε θα έχουν την κεφαλή του Πλάτωνα ή του Αρχιμήδη, αλλά την κεφαλή ενός καναλάρχη και την εικόνα μερικών πολιτικών σε ένα τηλε-μπουρδολογίο, στο οποίο ανακαλύπτονται οι ΝΕΟ-ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ιδέες που θα χαράξουν και πάλι τον παγκόσμιο πολιτισμό.

Η πικρή αλήθεια είναι ότι τόσο το μιντιακό παρακράτος που κυβέρνησε όσο και το νεο-μαρξιστικό παραλήρημα που ενδεχομένως κυβερνήσει, αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι την πραγματική πρόοδο της κοινωνίας και την ουσιαστική ευρωπαϊκή ολοκλήρωση της χώρας, γιατί τότε δε θα έχει κανένα ρόλο. Θα χάσει τα σκήπτρα του κοτζαμπάση που κατείχε τόσα χρόνια. Ποιος δουλέμπορος επιθυμούσε παλιά την κατάργηση της δουλείας; Ποιος λαθρέμπορος επιθυμεί τη νομιμοποίηση όσων πουλάει; Ποιος ολιγάρχης επιθυμεί την πραγματική ελευθερία και δημοκρατία; Το παρακράτος που κυβερνούσε και θα συνεχίσει να κυβερνά προτιμά ένας ολόκληρος λαός να αυταπατάται ότι έπεσε θύμα των ύπουλων δυνάμεων των αγορών και των κακών ξένων και να μεμψιμοιρεί μια ζωή απομονωμένος στην αφρικανική γωνία της Ευρώπης, παρά να καταλάβει ότι έπεσε θύμα του εαυτού του και των απατεώνων ψευτο-ηγετών του.

Για να πάμε μπροστά πρέπει να αφήσουμε να εισρεύσει στο δημόσιο διάλογο ειλικρίνεια, αντικειμενικότητα και επιστημοσύνη. Πρέπει να χαραχτεί μια σαφώς τεκμηριωμένη πορεία που πείθει σχεδόν άπαντες ως προς το μακροπρόθεσμο όφελος. Και ζητώ συγνώμη που έχω άποψη επί του θέματος, αλλά την έχω και μπορώ να την τεκμηριώσω με πολύ μεγαλύτερη λεπτομέρεια απ΄ όσο χωρά αυτό το κείμενο (για να γλιτώσει ο αναγνώστης άλλες χίλιες λέξεις, παραθέτω και την εικόνα στο τέλος του κειμένου για συλλογισμό). Αν φτιάξουμε μια ελεύθερη και  δημιουργική οικονομία, αν μετατρέψουμε τα πανεπιστήμια σε αξιοζήλευτα κέντρα παραγωγής ιδεών και τεχνολογικής καινοτομίας, τα νοσοκομεία σε πρωτοπόρα κέντρα παροχής υπηρεσιών υγείας, και αν πάψουμε να συμβιβαζόμαστε με τη μετριότητα, τη μιζέρια και την απάτη, τότε ούτε ο φόβος της ανατολής θα υπάρχει, ούτε η ανάγκη της δύσης θα υφίσταται. Το πρόβλημα είναι ότι τότε δε θα έχουν δουλειά όσοι (και είναι πολλοί) τόσα χρόνια πληρώνονται αδρά για να κρατούν την Ελλάδα δέσμια των φαντασμάτων του παρελθόντος.

Ο νούμερο ένα “πονοκέφαλος” των ΗΠΑ στην παγκόσμια σκακιέρα είναι η Κίνα. Πως το αντιμετωπίζουν αυτό οι Αμερικάνοι; Με ευχέλαια; Με απομόνωση του κακών Κινέζων; Οχι. Να πως. Ο μισός φοιτητικός πληθυσμός (τουλάχιστο σε μεταπτυχιακό επίπεδο) των Αμερικάνικων πανεπιστημίων είναι Κινέζοι. Ας σκεφτεί ο αναγνώστης το γιατί.  Οι ευφυείς νεο-Ελληνες πως αντιμετωπίζουμε τον υποτιθέμενο κίνδυνο της ανατολής; Με υποβρύχια που γέρνουν. Για να χορεύει ο κάθε Μαυρογιαλούρος πάνω στα κλοπιμαία της διαμεσολάβησης. Πως αντιμετωπίζουμε τους μετανάστες; Εδώ έχουμε όντως μεγαλουργήσει. Πρώτα τους αφήνουμε να μετατρέψουν το προαύλιο του Πανεπιστημίου Αθηνών σε τσαντίρι, λόγω φιλελευθερισμού, και μετά τους δέρνουμε γιατί είμαστε εθνικόφρονες, και γιατί κλέβουν τον ιδρώτα μας. Βέβαια, είναι πολύ κοπιαστικό και άδικο να αγναντεύεις κάποιον να σου οργώνει το χωράφι για μερικά ευρώ τη μέρα.

Στις ΗΠΑ ποιοι φαντάζεται ο αναγνώστης ότι χαράσσουν πολιτική και στρατηγική με βάθος 30-ετίας..; Ο Ομπάμα με την Μισέλ και το σκύλο τους;  Δε νομίζω. Οι καλύτεροι επιστήμονες, οι καλύτεροι οικονομολόγοι, οι καλύτεροι μηχανικοί, οι καλύτεροι ιστορικοί. Οι ευφυείς νεο-Ελληνες ποιους επιλέγουν για αυτό το σκοπό; Και εδώ σκίζουμε. Επιλέγουν επαγγελματίες Μαρξιστολόγους που έχουν ταρακουνήσει την υφήλιο με τις ανακαλύψεις τους, οι οποίες δημοσιεύονται στα διεθνής απήχησης περιοδικά που αερίζονται στα περίπτερα των Εξαρχείων.

Όταν λοιπόν ο αναγνώστης ακούει τις βαρύγδουπες κορώνες περί απώλειας εθνικής κυριαρχίας, ας πονηρευτεί. Αυτό που εννοούν οι Χ-men του παγκόσμιου πολιτικού τσαμπουκά, που στην πραγματικότητα αποτελούν τη Δαρβινική εξέλιξη των πάλαι ποτέ καλοθελητών των κοτσαμπάσηδων, είναι η απώλεια της δικής τους κυριαρχίας στο νεο-οθωμανικό “πολιτισμό” της κακομοιριάς, της απάτης και της σήψης. Και επειδή η Ελλάδα είναι η γενέτειρα και του θεάτρου, με ένα ζευγάρι γυαλιά, λίγο γκρίζο μαλλί, το βλέμμα στο υπερπέραν και μερικές καλο-κουρδισμένες αρλούμπες που ακούγονται ως σοφιστίες ενός πολυδιαβασμένου μελετητή, οι Χ-men κοροϊδεύουν τον κόσμο όπως ακριβώς και οι απατεωνίσκοι στις Ελληνικές ταινίες του 1950.

Παρ΄ όλο που είναι δύσκολο, ας μην απογοητευόμαστε. Υπάρχει και μια θετική όψη του πράγματος. Η Ελλάδα, μια φορά λόγω ανωτερότητας και μια λόγω μετριότητας, όρισε την ευρωπαϊκή ιστορία. Την πρώτη φορά δημιουργώντας τις ρίζες του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Τη δεύτερη, αναδεικνύοντας πρώτη και με τον πιο εύστοχο τρόπο τις δομικές αδυναμίες της Ευρώπης, που για να σωθεί θα αναγκαστεί, ας ελπίσουμε, να οδηγηθεί στην ουσιαστική της ενοποίηση. Με άλλα λόγια, η αδηφαγία των νεο-οθωμανών (που δυστυχώς δεν είναι δακτυλοδεικτούμενοι, αλλά συνιστούν βιολογικό είδος) που λεηλάτησαν την Ελλάδα θα οδηγήσει, και αυτό θα είναι ιστορικά εξαιρετικά απολαυστικό, στον αφανισμό τους από την ευρωπαϊκή ενοποίηση που μοιάζει να είναι μονόδρομος. Το σίγουρο είναι ότι λόγω της διπλής συνεισφοράς της στην ευρωπαϊκή ιστορία η Ελλάδα αξίζει κι΄ άλλες διαγραφές χρέους.

* Ο κ. Γιάννης Κομίνης είναι Επικ. Καθ. Φυσικής Παν. Κρήτης

Πηγή:www.capital.gr