Ο νομπελίστας της Ειρήνης, Ομπάμα

Του Μάριου Ευρυβιάδη

Ενώ η εντροπία φαίνεται να κυριαρχεί στην Ευρώπη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού το κυρίαρχο ζήτημα είναι οι επερχόμενες προεδρικές εκλογές με διαφαινόμενη την επανεκλογή του προέδρου Ομπάμα. Πάντως υπό την ηγεσία του προέδρου Ομπάμα οι συμβουλάτορες και εκλογολόγοι του δεν αφήνουν τίποτα στην τύχη. Και όπως συμβαίνει σε κάθε τετραετία, το επιτελείο του υποψηφίου που έχει το πάνω χέρι, έχει και ένα μοναδικό φόβο. Ο φόβος αυτός εκφράζεται με τη φράση «Οκτωβριανή έκπληξη» (Οctober surprise). Η φράση αυτή υποδηλώνει το φόβο στο κυρίαρχο στρατόπεδο ότι στις παραμονές των εκλογών του Νοεμβρίου κάποιο μείζονος σημασίας πολιτικό γεγονός, οργανωμένο συνωμοσιακά από το αντίπαλο στρατόπεδο ή ως συνέπεια κάποιου απρόβλεπτου ή αναπάντεχου συμβάντος στην Αμερική ή στον κόσμο, θα ανατρέψει τα εκλογικά δεδομένα υπέρ του αντιπάλου.
Τι λέτε ότι φοβούνται ο Ομπάμα και το επιτελείο του; Φοβούνται μία επιτυχημένη, μαζική τρομοκρατική επίθεση μέσα στην αμερικανική επικράτεια με δεκάδες θύματα. Και όπως τεκμηριώνουν πρόσφατες συνταρακτικές αποκαλύψεις στον αμερικανικό Τύπο, για να αποφευχθεί κάτι τέτοιο ο Ομπάμα επιλέγει προσωπικά για εκτέλεση, πάντοτε υπό την ιδιότητά του ως Προέδρου, υψηλού βαθμού ηγέτες τρομοκρατικών οργανώσεων, συνήθως της Αλ Κάιντα, που θεωρούνται ότι απειλούν την ασφάλεια των ΗΠΑ. Μετά την τελική απόφαση του Προέδρου, οι υψηλόβαθμοι αυτοί ηγέτες στοχοποιούνται και εκτελούνται με το αγαπημένο όπλο επιλογής των Αμερικανών σήμερα ,που είναι τα μη επανδρωμένα πολεμικά αεροσκάφη. Τελευταίο θύμα αυτής της πολιτικής υπήρξε ο λιβυκής καταγωγής υπαρχηγός της Αλ Κάιντα, Αμπού Γιαχία αλ Λίμπι, που εντοπίσθηκε και εκτελέστηκε σε απομακρυσμένη περιοχή του Πακιστάν.

Η πιο αμφιλεγόμενη, με τα αμερικανικά δεδομένα, εκτέλεση υπήρξε αυτή του Ανσουάρ αλ Αουλάκι, γεννημένου στις ΗΠΑ, που κατέληξε στην Υεμένη και εξελίχθηκε σ΄ έναν από τους ποιο πετυχημένους τηλεοπτικούς προπαγανδιστές της Αλ Κάιντα και του οποίου τα ισλαμικά κηρύγματα ενέπνευσαν πολλούς επίδοξους τρομοκράτες. Στην περίπτωση του, και ενός άλλου αμερικανογεννημένου μουσουλμάνου που τον συνόδευε στην Υεμένη τον Σεπτέμβρη του 2011, όταν στοχοποιήθηκαν από αέρα, παραβιάστηκε κατάφορα το αμερικανικό σύνταγμα που δεν επιτρέπει την εκτέλεση αμερικανών πολιτών χωρίς την προσαγωγή και καταδίκη τους από αμερικανικά δικαστήρια.

Κατά τις προαναφερόμενες αποκαλύψεις στον αμερικανικό Τύπο, ο Ομπάμα παραδέχτηκε ότι δεν του ήταν δύσκολο να διατάξει την εκτέλεση του Αλ Αουλάκι διότι πείσθηκε ότι αυτός ενέπνευσε και εκπαίδευσε τον 23χρονο Νιγηριανό Αμπούλ Μουτουλλάχ. Ο τελευταίος προσπάθησε ανεπιτυχώς να πυροδοτήσει εκρηκτικό μηχανισμό, που είχε κρύψει στο σώβρακό του, σε αμερικανική πτήση με 290 επιβάτες που ξεκίνησε από το Άμστερνταμ με κατεύθυνση τις ΗΠΑ.

Είναι ακριβώς ο φόβος ενός τέτοιου επεισοδίου στη διάρκεια της θητείας του που ώθησε τον Ομπάμα να εμπλακεί προσωπικά και να είναι ο τελευταίος κριτής ως προς το ποιος ζει και ποιος πεθαίνει στο ζωτικό αυτό ζήτημα. Και όσο πιο πολύ πλησιάζουμε τις προεδρικές εκλογές του Νοεμβρίου, ολόκληρο το σύστημα ασφαλείας των ΗΠΑ θα βρίσκεται σε εγρήγορση ώστε ο πρόεδρος Ομπάμα να μην πέσει θύμα μιας τρομοκρατικής μορφής «Οκτωβριανής έκπληξης» που πιθανόν να του στοιχίσει την δεύτερη τετραετία.

Πού μας αφήνει, ωστόσο, αυτή η άμεση εμπλοκή του Αμερικανού προέδρου σε τέτοιες συμπεριφορές; Το ερώτημα είναι επιτακτικό για πολλούς λόγους αλλά κυρίως ως προς την εικόνα του Ομπάμα και τι αντιπροσωπεύει, ως άτομο, αλλά και ως ηγέτης μιας χώρας που ευαγγελίζεται μια ηθικά εμπνευσμένη εξωτερική πολιτική. Η εκλογή του Ομπάμα έτυχε πρωτοφανούς επιδοκιμασίας σ’ ολόκληρο τον κόσμο, μεγαλύτερης και από αυτής της εκλογής του Κέννεντυ το 1960 και του Κάρτερ το 1976. Τογεγονός της αφροαμερικανικής καταγωγής του προστέθηκε στη χαρισματική του προσωπικότητα και τον ενθουσιασμό που ενέπνευσε σε Αμερικανούς και ξένους. Ω

ς αποτέλεσμα των προσδοκιών του κόσμου όλου, υπήρξε και η χωρίς ιστορικό προηγούμενο επιλογή για την απονομή στο πρόσωπό του, του Νομπέλ Ειρήνης - όχι για την ειρήνη που οικοδόμησε αλλά γι’ αυτή που θα οικοδομούσε στο κόσμο ως ηγέτης της ισχυρότερης χώρας του κόσμου.

Αυτοί που του απένειμαν το Νόμπελ Ειρήνης, αυτοί που επιδοκίμασαν την επιλογή και όλοι που ενθουσιάστηκαν και εμπνεύστηκαν από τον Μπαράκ Ομπάμα, ξέχασαν μια μικρή λεπτομέρεια.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν λειτουργούν, σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής και ασφάλειας, ως μία δημοκρατική χώρα, αλλά σαν μια αυτοκρατορική δύναμη, όπως η Αθήνα του Περικλή μετά τους Περσικούς Πολέμους. Και οι αυτοκρατορίες έχουν στρατηγικές επιταγές. Δεν έχουν ηθικές επιταγές. Η εξωτερική δε πολιτική των αυτοκρατοριών αυτών είναι και παραμένει ο ιμπεριαλισμός. Αυτό δεν είναι αξιολογική τοποθέτηση, είναι διαπίστωση επί των πραγμάτων.

Αυτό ακριβώς υπήρξε το σκεπτικό μου όταν στις 23 Νοεμβρίου 2008, δηλαδή λίγες μέρες μετά την εκλογή του, δημοσίευσα κείμενο στον «Φιλελεύθερο» (23 Νοεμβρίου 2008) με τίτλο «Ομπάμα: Μπούς με άλλο χρώμα;».

Φίλος από την Αμερική που διάβασε το κείμενο, μου διαμήνυσε ότι ήμουν υπερβολικός. Του απάντησα πως ίσως να ήμουν, και ότι ευχόμουν να έβγαινα λανθασμένος αναφορικά με τον καινούργιο πρόεδρο των ΗΠΑ και την αλλαγή της εξωτερικής πολιτικής της χώρας του.