Συρία: μεγάλο φιάσκο η μεγάλη διπλωματική μπλόφα;

Η Συρία μετά τον Μπασάρ αλ Ασαντ, θα είναι είτε το Ισλάμ είτε ο Στρατός, γνωρίζοντας επίσης ότι, με εκλογές ή χωρίς, δεν θα υπάρχει ισλαμικό καθεστώς χωρίς την ανοχή του στρατού, ο οποίος στρατός ... μαντέψτε ! ... δεν θα τα αφήσει στη τύχη, ακριβώς (ούτε οι ΗΠΑ)! Λίγο πολύ όπως με την Τουρκία, και πιο πρόσφατα την Αίγυπτο: παλαιό-νέο μοντέλο για τους Λαούς υποψηφίους για την ελευθερία ... μια ελευθερία πολύ πολύ στενά ελεγμένη (ας μη ονειρεύονται!). 

Η μετά Άσαντ εποχή θα ζήσει λοιπόν ένα στρατιωτικό καθεστώς που θα κληρονομήσει τον εαυτό του… πιθανώς με μόνιμη κατάσταση εμφυλίου πολέμου σύμφωνα με ένα άλλο μοντέλο το οποίο έχει ήδη εφαρμοστεί: το Ιράκ… ένα Ιράκ που ζει γονατισμένο (και για πολύ καιρό: όσο δηλαδή θα βρεθεί μια σταγόνα πετρελαίου).

Διότι αν δεν μπορείς να υποτάξεις ένα πληθυσμό, ένα λαό, ένα κράτος, ένα καθεστώς   -είναι δυνατόν και χωρίς μεγάλη δυσκολία, να οργανώσεις με έξυπνο τρόπο τη δυσλειτουργία του η, ακόμα καλύτερα, ή χειρότερα, τον οργανικό η εγκεφαλικό θάνατο του (η καρδιά χτυπά αλλά ο εγκέφαλος δεν λειτουργεί πιά-  η καρδιά είναι για την ψυχική κατάσταση: βόμβες, επιθέσεις, μίσος ... το χάος και πάλι χάος)

Επομένως ...

Όσο ο στρατός του Άσαντ παραμένει πιστός στον Άσαντ ... καμία λύση δεν υπάρχει για «το μετά του Άσαντ».

Βέβαια, υπάρχει και η προδοσία, αλλά... πρέπει να το ξέρεις, η προδοσία παίρνει και απαιτεί χρόνο (και χρήμα;): πρέπει να καθησυχάσεις τους μεν, να πείσεις τους δε, να διαιρέσεις αυτούς που αντιστέκονται πριν να αποφασίσεις να τους κόψεις το κεφάλι ... μια εργασία πλήρους απασχόλησης, αυτή η εν λόγω επιχείρηση προδοσίας!

 «Μην ανησυχείς κύριε Στρατηγέ μου, όλα θα είναι όπως πριν... αλλά χωρίς τον Άσαντ, την οικογένειά του και ορισμένους συγγενείς, πολύ κοντινούς συγγενείς. Αυτό είναι όλο.

- Αχ ​​βλέπω. Με καθησύχασες. Αλλά... τέλεια όλα αυτά, πες μου! Που να υπογράψω;

- Εδώ Στρατηγέ μου. Εδώ.».

Όσον αφορά την συζήτηση για διπλωματικό φιάσκο…

Εσείς δεν θα παραλείψατε να παρατηρήσετε ότι εκείνοι που ζητάνε με κραυγές μια επέμβαση του ΝΑΤΟ στη Συρία και / ή των Ηνωμένων Εθνών... έναν ΟΗΕ έναντι του οποίου δεν βρίσκουν αρκετά σκληρές ξέξεις, ενώ ταυτόχρονα καταδικάζουν την θρυλική αδράνεια του, είναι ακριβώς οι ίδιοι που χαιρετίζουν την αδυναμία του ίδιου οργανισμού και το status quo που επικρατεί σχετικά με την έλλειψη λύσης σχετικά με την πολιτική του κράτους του Ισραήλ εναντίον του παλαιστινιακού λαού: κλοπή της γης, εποικισμός, δολοφονίες, βομβαρδισμοί αμάχων, κατοχή, ταπείνωση... ( Ναι, ναι! αυτή τη πολιτική πρέπει πάντα να την θυμίσουμε,  πάντα) ...

Επομένως τι γίνεται με την εξεύρεση διπλωματικής λύσης για τη Συρία;

Σε αυτή τη περιοχή δεν υπάρχει διπλωματική λύση, ποτέ! Αφού όποιος χάνει την εξουσία…  χάνει και την ζωή του.

Επιπλέον, ατυχία για τον Άσαντ και τους κολλητούς του, πάνε οι μέρες, όπου η Γαλλία ήταν επίσης καταφύγιο για τους χασάπηδες του πλανήτη (Θα πρέπει να ειπωθεί ότι σήμερα  η Γαλλία άλλαξε για τις ντελικατέσεν, τις πολύ φίνες ντελικατέσεν) !

Επομένως ...

Εκτός αν οι ΗΠΑ και ορισμένες άλλες  χώρες της περιοχής θα συμφωνήσουν για κάτι το διαφορετικό, δεν υπάρχουν πραγματικές εναλλακτικές λύσεις για τον Άσαντ: πρέπει να προσκολληθεί όσο το δυνατόν μακρύτερα  -και μέχρι τέλους ... αν θα υπάρξει τέλος: το δικό του φυσικά-,   με την ελπίδα ότι θα φθείρει το κίνητρο και την αποφασιστικότητα εκείνων που  θέλουν το κεφάλι του και αυτού του καθεστώτος του, ενώ σκοπεύουν να εγκαταστήσουν ένα άλλο καθεστώς... παρόμοιο.

Σε αυτό το πλαίσιο, πρέπει να καταλάβουμε ότι οι χειρονομίες του ΟΗΕ είναι ένα προπέτασμα καπνού, ομοίως για τον Κόφι Ανάν, και οι αδιάκοπες κλήσεις του, όπως οι προσδοκίες των ηλιθίων σχετικά με αυτόν το ευγενή οργανισμό είναι... τόσο μη-ρεαλιστικές όσο παιδαριώδεις, ή απλά... κυνικές.

Πηγή