>Ποιοι κρύβονται πίσω από την ταινία και ποιοι οι πραγματικοί τους στόχοι;
Τελειώνει όμως η ιστορία στη χριστιανική αυτή οργάνωση και τον Αιγύπτιο Κόπτη, ή πίσω από αυτούς υπάρχουν οι πραγματικοί οργανωτές και χρηματοδότες, που προφανώς είχαν και έχουν κάποια στρατηγική στόχευση;
Ίσως το πάντοτε κρίσιμο και χρήσιμο ερώτημα ως προς το ποιος ωφελείται, να μας διαφωτίσει. Μεσοπρόθεσμα τουλάχιστον, οι Αμερικανοί είναι όχι μόνο χαμένοι αλλά και σοκαρισμένοι, κυρίως από τη δολοφονία του πρέσβη και των διπλωματών τους στη Λιβύη. Θα πρέπει να υπογραμμισθεί ότι ο δολοφονημένος πρέσβης Κρις Στήβενς υπήρξε ένας από τους κύριους αρχιτέκτονες της ανατροπής του Λίβυου Καντάφι. Η ιστορική ειρωνεία είναι ότι, ο θάνατός του δεν διέφερε και πολύ από αυτόν του Καντάφι. Και οι δυο λυντσαρίστηκαν, ενώ κυκλοφορούσαν φήμες ότι πιθανόν, όπως και στην περίπτωση του Καντάφι, να υπήρχε σεξουαλική βεβήλωση του νεκρού.
Αναφορικά με τη Λιβύη, η αμερικανική κυβέρνηση έτρεξε ασθμαίνουσα, μέσω της υπουργού Εξωτερικών Κλίντον, να υπογραμμίσει ότι για τις δολοφονίες των διπλωματών της, δεν εμπλέκετο η κυβέρνηση της Λιβύης αλλά ούτε ο «λαός της Λιβύης». Αντίθετα, οι Αμερικανοί διαχώρισαν τις δολοφονίες από τις αντιδράσεις για την ταινία, υποστηρίζοντας ότι οι δολοφονίες υπήρξαν έργο της Αλ Κάιντα και ότι απλώς συνέπεσαν με την επίμαχη ταινία. Και όντως, υπήρχαν αρκετά τεκμήρια ότι ο νέος αρχηγός της Αλ Κάιντα, ο Αιγύπτιος γιατρός Αλ Ζαουάχρι, είχε ζητήσει από τους Λίβυους να επιτεθούν κατά του προξενείου στη Βεγγάζη, τη συμβολική μέρα της 11ης Σεπτεμβρίου, για να εκδικηθούν τη δολοφονία του Λίβυου υπαρχηγού του, που σκοτώθηκε από τους Αμερικανούς λίγους μήνες πριν.
Αυτή η θεωρία βολεύει τους Αμερικανούς και την κυβέρνηση Ομπάμα, διότι αν συνέβαινε το αντίθετο, εάν δηλαδή ο «λαός της Λιβύης» συμμετείχε στις δολοφονίες, αυτό θα ανέτρεπε όλη τη στρατηγική προσέγγιση του διδύμου Ομπάμα - Κλίντον προς τη μεγάλη πλειοψηφία του μουσουλμανικού κόσμου. Ποια είναι αυτή; Είναι η συμμαχία με το σουνιτικό Ισλάμ, εκφραζόμενη μέσω της «Αραβικής Άνοιξης». Άμεσος στόχος της συμμαχίας την περίοδο αυτή, είναι η Συρία του Άσαντ και στο βάθος το Ιράν των Μουλλάδων.
Ποιοι ωφελούνται από την κατάρρευση του μετώπου Ομπάμα-Κλίντον και του σουνιτικού Ισλάμ, με την ταινία να λειτουργεί ως καταλύτης προς την κατεύθυνση αυτή;
1Τουλάχιστον μια ομάδα Αμερικανών αποτελούμενη από χριστιανούς φονταμενταλιστές. Πολιτικοί σύμμαχοί της, είναι οι νεοσυντηρητικές πολιτικές δυνάμεις στις ΗΠΑ που καταπολεμούν την κατευναστική πολιτική Ομπάμα-Κλίντον έναντι του σουνιτικού Ισλάμ. Σε αυτούς θα πρέπει να προστεθούν και δυο κράτη -φανατικοί εχθροί μεταξύ τους: το Ιράν και το Ισραήλ.
Μένει το Ισραήλ. Ούτε και το Ισραήλ είναι ευχαριστημένο με τη συμμαχία Ομπάμα-Κλίντον με τα σουνιτικά καθεστώτα. Ωστόσο, το Ισραήλ στήριξε την ανατροπή του Καντάφι, στηρίζει την ανατροπή του Άσαντ και επιδιώκει την ανατροπή των Μουλλάδων του Ιράν. Αυτός όμως ο εναγκαλισμός με την Ουάσιγκτον με το σουνιτικό Ισλάμ παραείναι επικίνδυνος για το Ισραήλ, που θεωρεί ευλόγως ότι μακροπρόθεσμα απειλεί τη δική του, ιδιαίτερη, σχέση με τη Ουάσινγκτον. Γράφηκαν αρκετά στις ΗΠΑ, ότι πίσω από την ταινία βρίσκονται ισραηλινά συμφέροντα. Αλλά οι διάφορες εκδοχές, αποδομήθηκαν πολύ εύκολα, αφού ήταν ελλιπέστατες και με οφθαλμοφανή κενά.
Όπως και στην περίπτωση της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, έτσι και γι’ αυτή, της 11ης Σεπτεμβρίου 2012, πολλά ερωτήματα θα παραμείνουν αναπάντητα. Υπάρχουν ωστόσο, μια πλάνη και ένα παράδοξο, που ενώ πρέπει, ωστόσο δεν φαίνεται να προβληματίζουν την Ουάσινγκτον.
Η απλή αυτή αλήθεια, φαίνεται να αγνοείται από διαδοχικές αμερικανικές κυβερνήσεις που αναζητούν το «μετριοπαθές» Ισλάμ και μάλιστα στους σουνίτες.
Ως προς το παράδοξο -αυτό είναι το Ιράν και ο σιιτισμός. Η Δύση, με επικεφαλής την Ουάσιγκτον έχει δαιμονοποιήσει το σιιτικό Ισλάμ εδώ και τρείς δεκαετίες. Άγιοι σίγουρα δεν είναι οι Μουλλάδες της Τεχεράνης. Συμβαίνουν όμως και στο Ιράν των σιιτών όλα όσα βλέπουμε καθημερινά να συμβαίνουν στο σουνιτικό κόσμο; Δεν πρέπει αυτό να προβληματίσει την Ουάσιγκτον ως προς τις συμμαχίες της στη Μέση Ανατολή;
We tend to give Israel powers and capabilities beyond their actual capacity.
ΑπάντησηΔιαγραφήIslam is not the only monolithic religion; Christianity and in a larger degree Judaism, also lack the mechanisms for change.
Imagine now having fanatics from all three doing everything in their power to make the prophisies come true. Absolute chaos!!!
Listening carefully to Bush's speeches as president, we can see the close relation between religion and politics. The question is who controls whom and for how long?