ΙΕΡΑΡΧΗΣΗ ΑΝΑΓΚΩΝ: ΧΡΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΥΜΜΑΧΟΙ

ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΣ
Στην αρχή κυκλοφόρησε ως φήμη αλλά τώρα παίρνει, πλέον, επίσημη μορφή: η Γερμανία διατυπώνει την επιθυμία να μας δοθεί περίφημη δόση των 31,5 δις αλλά να είναι σε δεσμευμένο λογαριασμό μη ελεγχόμενο από την Αθήνα. Ακόμα και ο Βενιζέλος είπε ότι αυτό μας μετατρέπει σε προτεκτοράτο. Το ακριβές είναι ότι η Ελλάδα λειτουργεί ως προτεκτοράτο από την εποχή που ιδρύθηκε επισήμως το ελληνικό κράτος και ότι όποιος, δεξιός ή αριστερός, αποπειράθηκε να αμφισβητήσει αυτό το καθεστώς δεν είχε καλό τέλος. Επίσης  κάθε περίοδος που αμφισβητήθηκε αυτό το καθεστώς κατέληξε σε καταστροφή, με εργαλείο, κατά κανόνα, τον εμφύλιο πόλεμο, ώστε, εκτός από την ατίθαση πολιτική ηγεσία, να πληρώσει το τίμημα της ανυπακοής και ο λαός, με το αίμα του. Αυτά ως υπόμνηση, εκτός θέματος.
Είναι, όμως, απολύτως εντός θέματος ότι σε αυτές τις συνθήκες καλλιεργήθηκε νοοτροπία υποταγής και υποτέλειας  στην εκάστοτε άρχουσα ομάδα πράγμα που, όπως ήταν αναμενόμενο, διαμόρφωσε αντίστοιχη ψυχολογία στον κόσμο- φάνηκε και στις πρόσφατες εκλογές όπου οι ψηφοφόροι υποτάχθηκαν εύκολα και, φοβισμένοι, ψήφισαν αυτούς που έβριζαν.
Έτσι, σε παρένθεση, μια που είπαμε για εκλογές. Η αμέριστη στήριξη της Μέρκελ στον Σαμαρά έχει ως αντίτιμο να ψηφιστούν τα μέτρα, δηλαδή να επικυρωθεί τυπικά η κυριαρχία του Βερολίνου/Βρυξελλών στη χώρα. Η μεταστροφή της Μέρκελ και η επίσκεψή της στην Αθήνα έγινε αφού εκδηλώθηκαν δημοσίως οι διαφωνίες του ΔΝΤ/ΗΠΑ με τις Βρυξέλλες/ Βερολίνο/ ΕΕ, ενώ η παροχή των 31 δις θα αποφασιστεί μετά τις αμερικανικές εκλογές. Την ύστατη ώρα ο κ. Κουβέλης, αφού είχε «καταπιεί την κάμηλο», (όλα τα μέτρα εξαθλίωσης), αμφισβήτησε την κυβερνητική σταθερότητα προβάλλοντας ανεξήγητες εμμονές για μικροεπιδόματα και άλλες λεπτομέρειες. Και τελευταίο αλλά όχι έσχατο ο Βενιζέλος, μέσα στο γενικό χαμό, παρατάει τα πάντα και τρέχει στις ΗΠΑ, όπως ακριβώς ο ΓΑΠ πήγε στην Αμερική εν μέσω προεκλογικής περιόδου, το θυμάστε;      Το ποιος θα είναι αφεντικό στη χώρα προφανώς δεν έχει ακόμα απαντηθεί οριστικά και συνεπώς η σταθερότητα της κυβέρνησης παίζεται. Άλλωστε το ερώτημα αν θα ψηφιστούν τα μέτρα κρύβει τη σημαντικότερη ερώτηση, ποιος θα αντιμετωπίσει τον κόσμο όταν τα μέτρα θα αρχίσουν να εφαρμόζονται. Η σημερινή κυβέρνηση μόνο με ακραίο αυταρχισμό μπορεί να το επιχειρήσει. Ίσως το θέλει, αλλά μπορεί;
Αυτό που κάνει ξεχωριστή τη σημερινή περίοδο είναι ότι καταρρέουν ένα-ένα όλα τα ιδεολογικά και πολιτικά οχυρά της άρχουσας ομάδας. Οι διαχωρισμοί σε συντηρητικούς/φιλελεύθερους/αριστερούς-προοδευτικούς, ήταν λειτουργικοί σε ομαλές περιόδους αλλά τώρα εξαφανίζονται. Όλοι τούτοι  συρρικνώνονται σε ένα «ενιαίο» μέτωπο με ύστατο, αλλά διάτρητο, επιχείρημα, δηλαδή τη σωτηρία της πατρίδας. Διάτρητο επειδή η σωτηρία της πατρίδας από αυτούς ισοδυναμεί (ακριβέστερα: ταυτίζεται) με την παράδοσή της στους ξένους ως παλλακίδα/προτεκτοράτο. Αλλά με την παράδοση της πατρίδας, καθαιρούν οι ίδιοι τους εαυτούς τους ως άρχουσα ομάδα και επωμίζονται το ρόλο του μεταπράτη, κοινώς «νταβατζήδες», κατά τη διατύπωση του Κώστα Καραμανλή. Δεν μπορούν να το κρύψουν και δεν μπορούν να κρυφτούν, ούτε πίσω από το δάχτυλό τους.
Ο κόσμος μπορεί, εξ ανάγκης, να ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ (τι άλλο να κάνει;) αλλά η εμπιστοσύνη είναι άλλη υπόθεση. Η αδράνεια του κόσμου είναι κοινή διαπίστωση, και του Τσίπρα. Πως αυτό μπορεί να αλλάξει;
Χρειάζονται χρήματα: Ο κόσμος δεν θα δώσει την εμπιστοσύνη του αν δεν καταλάβει ότι είτε εντός είτε, ιδίως, εκτός ευρώ, χρήματα μπορεί να βρεθούν για την καθημερινή του επιβίωση και την ανασύνταξη της χώρας.
Χρειάζονται σύμμαχοι: Χωρίς συμμάχους (όποιοι και αν είναι) η χώρα θα είναι έρμαιο απειλών και εκβιασμών. Η Αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορεί να παπαγαλίζει καθημερινά τα περί εξάρτησης και ιμπεριαλισμού και ταυτόχρονα να παριστάνει ότι αγνοεί ότι ο εν λόγω ιμπεριαλισμός θα υπό- κινήσει θεούς και δαίμονες, απειλώντας την ίδια την εθνική υπόσταση-δαίμονες υπάρχουν εν αφθονία στη γειτονιά. Οι σύμμαχοι δεν είναι πάντα οι επιθυμητοί, μπορεί να ενοχλούν το συναίσθημα (ή τις ιδεοληψίες) αλλά αν (ασφαλώς για το συμφέρον τους) προσφέρονται να βοηθήσουν οφείλουν να είναι αποδεκτοί.
Χρειάζονται προτεραιότητες: Η αντιπολίτευση γενικώς δεν είναι επαρκής. Χρειάζεται ιεράρχηση. Άλλο πχ η ένταξη των τραπεζοϋπαλλήλων στον ΕΟΠΙΥ και άλλο η μείωση στους εξοπλισμούς των Ενόπλων Δυνάμεων ή το ειδικό μισθολόγιο των ένστολων-κάτι που οφθαλμοφανώς συνέβαλλε στην επιρροή της Χρυσής Αυγής σ’ αυτό τον κρίσιμο χώρο. Το «οικονομικό» πρόβλημα έχει «ουρές» που αγγίζουν καίρια εθνικά (και οικονομικά) συμφέροντα, όπως η πρόταση της Τρόϊκα να αδειάσουν τα «μικρά» νησιά μας. Η Χρυσή Αυγή και ο κάθε επίβουλος γείτονας δεν αντιμετωπίζονται με κραυγές περί φασισμού, με διακηρύξεις για το Διεθνές Δίκαιο, ταξίδια ειδικά στη Γάζα, όπου κυριαρχεί η σκληρά ισλαμική Χαμάς.    Είναι άμεση προτεραιότητα να συνδεθεί το «οικονομικό» με το εθνικό. Οι στροφές είναι απότομες και επικίνδυνες. Το ερώτημα ποιος και πως θα αντιμετωπίσει τον κόσμο αφού ψηφιστούν (αν ψηφιστούν) τα μέτρα, ισχύει και για τον ΣΥΡΙΖΑ.