Η Ελληνική δημοκρατία βρίσκεται σε κίνδυνο
και το μεγαλύτερο μέρος της υπαιτιότητας βρίσκεται στην σκληρή στάση της ΕΕ
His acquittal on privacy law charges, though welcome, was less important than it appeared. It did not mean that freedom of the press was secure inGreece . Even in
good times, independent journalism has rarely been a force in the land. Most
Greek TV stations and newspapers are owned by either the state or plutocratic
corporations, neither of which likes seeing corruption exposed. The leftwing
daily, Eleftherotypia, which
for all its faults and flirtations with terrorism at least challenged the
oligarchs, filed for bankruptcy last year.
Athens
was not Beijing or Tehran , but they described how the liberal
certainties they once held now appeared flimsy. Helena Smith, our superb Athens correspondent,
says that she feels as if she is standing on shifting sands. If the centrist
coalition fails, and the troika’s punitive demands have condemned it to
failure, then the left opposition in Syrzia will probably take over. After
that, Golden Dawn, maybe? No one knows. Nothing is unthinkable in a climate of
fear and hopelessness.
One can say with certainty that old alliances between extreme political and extreme religious movements are reviving. Hence, last month Christian fanatics and neo-Nazis (and the difference between the two is fine) protested against a “blasphemous” play with a homosexual theme inAthens . The theatre’s management duly pulled
it. Greek television cut a scene from Downton
Abbey that featured a gay kiss. No one can explain why but a
country that censors Downton Abbey
on any grounds other than literary taste is in grave trouble.
Greece
is the Eurocrats’ very own Weimar on the Aegean . They
helped build it.
Όταν αυτοί οι σατυρικοί
Σκανδιναβοί τρελλάρες,απένειμαν το Νόμπελ Ειρήνης στην Ευρωπαϊκή
Ένωση,έλεγαν σε όλους ένα αστείο,καθώς επαινούσαν την δέσμευσή της για
«συμφιλίωση, δημοκρατία και ανθρώπινα δικαιώματα”. Αν η αιτιολογική αναφορά της
επιτροπής του 2012 ήταν κάτι διαφορετικό,από μια παρωδία, θα είχατε διαβάσει
τις καταγγελίες της ανόδου της καταπιεστικής κρατικής εξουσίας και του
νεοναζισμού στην Ελλάδα από τους αρμόδιους Ευρωπαίους Επιτρόπους εδώ και πολύ καιρό.
Η ΕΕ καταγγέλλει απειλές για
την ελευθερία του λόγου στην Ουγγαρία του Viktor Orbán με σθένος. Οι Ευρωπαίοι
πολιτικοί ανησυχούν και έχουν λόγο για αυτό, για την τύχη των ανεξάρτητων
θεσμών που στέκονται στο δρόμο του δημαγωγικού καθεστώτος. Παρατηρούν το
φασιστικό στοιχείο στο φλερτ της νέας ουγγρικής δεξιάς με αντισημιτικά και
αντι-Ρομά μίση και την προθυμία της να επιδοθεί στην ρεβανσιστική φαντασίωση
ότι η Ουγγαρία μπορεί να ανακτήσει τα εδάφη που έχασε μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο
Πόλεμο. Για την μοίρα της ελληνικής δημοκρατίας υπάρχει σιωπή, όμως,υπάρχουν
πολλά για τα οποία οι ηγέτες της Ευρώπης θα μπορούσαν να μιλήσουν.
Θα εντοπίσετε τα σημεία
πίεσης ενός αποτυχημένου κράτους,αν κοιτάξετε τι είναι αυτό που λογοκρίνει.
Στην περίπτωση της Ελλάδας, η ποινική δίωξη την προηγούμενη εβδομάδα στον Κώστα
Βαξεβάνη, έδειξε ότι είχε χτυπήσει ένα σημείο πίεσης με την ακρίβεια ενός
γιατρού που βάζει μια βελόνα σε ένα νεύρο. Ενώ οι Έλληνες ζουν με λιτότητα
χωρίς τέλος, ενώ το ελληνικό ΑΕΠ συρρικνώθηκε κατά 4,5% το 2010 και 6,9% το 2011 και θα συρρικνωθεί με
μια προβλεπόμενη 6,5% φέτος και 4,5% το 2013, η λίστα με τα ονόματα των 2.000
Ελλήνων με τραπεζικούς λογαριασμούς στην Ελβετία,τα οποία ο Βαξεβάνης
δημοσίευσε,έδειξαν ότι οι καλο-δικτυωμένοι είχαν ξεφύγει από τα βάρη που έπεσαν
στις μάζες.
“Αντί να συλλάβουν τους
φοροφυγάδες και τους υπουργούς οι οποίοι είχαν τον κατάλογο στα χέρια τους,”
βρόντησε Βαξεβάνης. σε ένα κάλεσμα στα όπλα που σου ανακατεύει το αίμα,
«προσπαθούν να συλλάβει την αλήθεια και την ελευθερία του τύπου.”
Η αθώωση του, αν και ευπρόσδεκτη, ήταν λιγότερο σημαντική από ό, τι φαίνεται. Αυτό δεν σημαίνει ότι η ελευθερία του Τύπου είναι ασφαλής στην Ελλάδα. Ακόμα και στις καλές εποχές, η ανεξάρτητη δημοσιογραφία ήταν σπάνια δυνατή στην χώρα. Οι περισσότεροι ελληνικοί τηλεοπτικοι σταθμοί και εφημερίδες ανήκουν είτε στο κράτος είτε σε πλουτοκρατικές εταιρείες και καμία από αυτές δεν θέλει να δει την διαφθορά να εκτίθεται. Η αριστερή καθημερινή εφημερίδα, Ελευθεροτυπία, η οποία παρ’όλα τα λάθη και το φλερτ της με την τρομοκρατία, τουλάχιστον αμφισβητούσε τους ολιγάρχες, κήρυξε πτώχευση το περασμένο έτος.
Η αθώωση του, αν και ευπρόσδεκτη, ήταν λιγότερο σημαντική από ό, τι φαίνεται. Αυτό δεν σημαίνει ότι η ελευθερία του Τύπου είναι ασφαλής στην Ελλάδα. Ακόμα και στις καλές εποχές, η ανεξάρτητη δημοσιογραφία ήταν σπάνια δυνατή στην χώρα. Οι περισσότεροι ελληνικοί τηλεοπτικοι σταθμοί και εφημερίδες ανήκουν είτε στο κράτος είτε σε πλουτοκρατικές εταιρείες και καμία από αυτές δεν θέλει να δει την διαφθορά να εκτίθεται. Η αριστερή καθημερινή εφημερίδα, Ελευθεροτυπία, η οποία παρ’όλα τα λάθη και το φλερτ της με την τρομοκρατία, τουλάχιστον αμφισβητούσε τους ολιγάρχες, κήρυξε πτώχευση το περασμένο έτος.
Λίγοι από τους εργαζόμενους
των υπόλοιπων ελληνικών οργανισμών τύπου απορρίπτουν την ιδέα ότι θα πρέπει να
μείνουν ήσυχοι προς τα συμφέροντα αυτών που ελέγχουν τις αμοιβές τους. «Έχουμε
ακόμη αναγνωρισμένη την ελευθερία της έκφρασης,από το νόμο, σε θεωρητικό
επίπεδο», δήλωσε ο Αστέρης Μασούρας, στο Global Voices. «Σε πρακτικό
επίπεδο,όμως …”
Από πού να αρχίσεις; Τι θα
λέγατε για την αυτοκαταστροφική πολιτική λιτότητας της τρόικας, της Ευρωπαϊκής
Κεντρικής Τράπεζας, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του Διεθνούς Νομισματικού
Ταμείου,που έχουν επιβληθεί στην Ελλάδα; Οι αρχές χρησιμοποίησαν ένα παλιό
ένταλμα για τη σύλληψη του Σπύρου Καρατζαφέρη, αφού ο δημοσιογράφος
απείλησε να αποκαλύψει εμπιστευτικά μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, που θα
μπορούσαν να εξηγήσουν πώς το δήθεν “πακέτο διάσωσης” της τρόικας είχε ωθήσει
τη χώρα σε ύφεση
Η αστυνομική βαρβαρότητα
είναι άλλο ένα σημείο πίεσης, αναμφίβολα. Η ελληνική αριστερά κάνει επίμονες
καταγγελίες για συνεργασία μεταξύ των δήθεν δυνάμεων του νόμου και της τάξης με
τους κακοποιούς του κινήματος της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής. Η Guardian έχει
βγάλει ρεπορτάζ,ότι η αστυνομία έχει χτυπήσει αντιφασίστες διαδηλωτές,αφοτού
αυτοί είχαν αντιμετωπίσει την Χρυσή Αυγή..Ναι, ξέρω ότι οι αριστεροί τους αποκαλούν
όλους “φασίστες” από τους διευθυντές τους μέχρι τις μαμάδες και τους μπαμπάδες
τους, αλλά καθώς η Χρυσή Αυγή χτίζει ένα μαζικό κίνημα, ενώ παρελαύνει κάτω από
την σβάστικα, ο όρος είναι σωστός σε αυτή την περίπτωση.
Την επόμενη ημέρα, η
ελληνική κρατική τηλεόραση αντικατέστησε τον Κώστα Αρβανίτη και την
Μαριλένα Κατσίμη, τους παρουσιαστές του πρωινού ενημερωτικού προγράμματος,αφού
είπαν στα στελέχη οτι έχουν προγραμματίσει να παρακολουθήσουν τους ισχυρισμούς
της Guardian. Ένας άλλος δημοσιογράφος της κρατικής τηλεόρασης, ο Χρήστος
Δάντης, έχει ενταχθεί στις τάξεις των εξαφανισμένων δημοσιογράφων.Οι προϊστάμενοι του του είχαν αναθέσει την κάλυψη των εορτασμών της
εκατονταετηρίδας από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης από την οθωμανική
κυριαρχία. Ήταν έτοιμος να κάνει ρεπορτάζ,σχετικά με τις λαϊκές διαμαρτυρίες ενάντια στην παρουσία του Έλληνα πρωθυπουργού και προέδρου στη δεύτερη
μεγαλύτερη πόλη της Ελλάδας, όταν τα αφεντικά του, του απενεργοποίησαν την
κάμερα
Όλοι οι Έλληνες
δημοσιογράφοι που μίλησα,μου τόνισαν ότι η Αθήνα δεν ήταν Πεκίνο,ούτε Τεχεράνη,
αλλά περιέγραψαν πώς οι φιλελεύθερες βεβαιότητες που κάποτε υπήρχαν, σήμερα
εμφανίζονται διάτρητες. Η Helena Smith,η υπέροχη ανταποκριτής μας
στην Αθήνα, λέει ότι αισθάνεται σαν να στέκεται σε κινούμενη άμμο. Αν ο
κεντρώος συνασπισμός αποτύχει και οι τιμωρητικές απαιτήσεις της
τρόικας καταδικαστούν σε αποτυχία, τότε η αριστερή αντιπολίτευση του
Σύριζα,πιθανότατα θα αναλάβει. Μετά από αυτό, μήπως η Χρυσή Αυγή; Κανείς δεν
ξέρει. Τίποτα δεν είναι αδιανόητο σε ένα κλίμα φόβου και απόγνωσης.
Κάποιος μπορεί να πει με
βεβαιότητα ότι οι παλιές συμμαχίες μεταξύ ακραίων πολιτικών και ακραίων
θρησκευτικών κινημάτων αναβιώνουν. Ως εκ τούτου, τον περασμένο μήνα, Χριστιανοί
φανατικοί και νεοναζί (και η διαφορά μεταξύ των δύο είναι μια χαρά)
διαμαρτυρήθηκαν για ένα «βλάσφημο» έργο με έναν ομοφυλόφιλο θέμα στην Αθήνα. Η
διοίκηση του θεάτρου τράβηξε τα δέοντα. Η ελληνική τηλεόραση έκοψε μια σκηνή
από το Downton Abbey που έδειχνε ένα gay φιλί. Κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει
γιατί, αλλά μια χώρα που λογοκρίνει το Downton Abbey για οποιοδήποτε λόγο,
εκτός από τη λογοτεχνική άποψη, βρίσκεται σε σοβαρό πρόβλημα.
Οι Βρετανοί ευρωσκεπτικιστές
δεν καταλαβαίνουν ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση προσέφερε κάποτε μια απόδραση σε ένα
φιλελεύθερο μέλλον για τους λαούς της Ευρώπης. Όταν επισκέφθηκα την Αθήνα στις
αρχές του 1980, οι γέροι μπορούσαν να θυμηθούν πως πολεμούσαν στην ναζιστική
κατοχή και οι νεοι είχαν μεγαλώσει ενώ πολεμούσαν την δικτατορία των
συνταγματαρχών. Η προσχώρηση στην Ευρωπαϊκή Ένωση σήμαινε αντίο σε όλα αυτά.
Τώρα η φτώχεια, ο φόβος,η καταστολή και η κατάσταση εκφοβισμού ξαναγύρισαν.
Μπορείτε να κατηγορήσετε την
διαφθορά,που ελληνική κοινωνία,ανέχτηκε. Μπορείτε να κατηγορήσετε τους
τραπεζίτες για το κραχ. Αλλά θα πρέπει να αποδοθούν ευθύνες και σε πολιτικούς
και γραφειοκράτες της Ευρώπης που δέχτηκαν την Ελλάδα (και την υπόλοιπη νότια
Ευρώπη) σε μια ζώνη ενιαίου νομίσματος, που την έχει θέσει σε μόνιμα
μειονεκτική ανταγωνιστική θέση και αρνούνται να διαγράψουν χρέη, που Ελλάδα δεν
μπορεί ποτέ να εξοφλήσει.
Δεν είναι απορίας άξιο που
έμειναν σιωπηλοί σχετικά με την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων,στην
επιτροπή του βραβείου Νόμπελ και επέμειναν στην εγγυημένη ευρωπαϊκή
ολοκλήρωση.Για τους ευρωκράτες,η Ελλάδα είναι η εντελώς δική τους
Βαϊμάρη,στο Αιγαίο. Βοήθησαν να οικοδομηθεί.
When those madcap Scandinavian satirists awarded the Nobel peace prize
to the European Union, they let everyone in on the joke by praising its
commitment to “reconciliation, democracy and human rights”. If the committee’s
2012 citation were anything other than a spoof, you would have read
denunciations of the rise of oppressive state power and neo-Nazism in Greece from
concerned Euro commissioners long before now.
The EU denounces threats to freedom of speech in Viktor Orbán’s Hungary with
vigour. European politicians worry with good reason about the fate of
independent institutions that stand in the way of the rabble-rousing regime.
They notice the fascistic element in the new Hungarian right’s flirtations with
antisemitic and anti-Roma hatreds and its willingness to indulge the revanchist
fantasy that Hungary can regain the lands it lost after the First World War. On
the fate of Greek democracy there is silence, however, although there is much
that Europe ’s leaders might talk about.
You spot the pressure points of a failing state by looking at what it
censors. In the case of Greece ,
the authorities’ prosecution last week of Kostas Vaxevanis showed that he had
hit a pressure point with the accuracy of a doctor sticking a needle into a
nerve.
While Greeks live with austerity without end, while Greek GDP has shrunk
by 4.5% in 2010 and 6.9% in 2011, and will shrink by a predicted 6.5% this year
and 4.5% in 2013, the list of the names of 2,000 Greeks with bank accounts in
Switzerland Vaxevanis published, suggested that the well-connected were
escaping the burdens that fall on the masses.
“Instead
of arresting the tax evaders and the ministers who had the list in their
hands,” thundered Vaxevanis in a call to arms that stirred the blood, “they’re
trying to arrest the truth and freedom of the press.”His acquittal on privacy law charges, though welcome, was less important than it appeared. It did not mean that freedom of the press was secure in
Few of the employees of the remaining Greek news organisations reject
the notion that they should keep quiet in the interests of holding on to their
pay cheques. The state is hounding too many of those who do. “We still have
freedom of expression recognised by the law at a theoretical level,” said
Asteris Masouras, one of the free speech monitors at Global Voices. “On a
practical level, well…” And he proceeded to give me a list of instances of
menacing forces intimidating reporters that would go on into the New Review
section if I ran it in full.
Where to begin? How about the self-defeating austerity policies the
troika of the European Central Bank, European Commission and International
Monetary Fund have forced on Greece ?
The authorities used an old warrant to arrest Spiros Karatzaferis, after the
journalist threatened to reveal confidential emails, that might have explained
how the troika’s alleged “rescue package” had pushed the country into
depression.
Police brutality is another pressure point, undoubtedly. The Greek left
makes persistent allegations of collaboration between the supposed forces of
law and order and the thugs in the neo-Nazi Golden Dawn movement. The Guardian ran reports that the police had
beaten up anti-fascist demonstrators after they had confronted Golden Dawn.
Yes, I know leftists call everyone “fascists” from headteachers to their mums
and dads, but as Golden Dawn is building a mass movement while marching under a
swastika, the term is correct on this occasion.
The following day, Greek state TV replaced Kostas Arvanitis and Marilena
Katsimi, the presenters of its morning news show, after they told managers they
planned to follow up the Guardian‘s
claims. Another state TV reporter, Christos Dantis, has joined the ranks of the
vanishing journalists. His editors assigned him to cover the celebrations of
the centenary of the liberation of Thessaloniki
from Ottoman rule. He was about to report on popular protests against the
presence of the Greek prime minister and president in Greece ’s second
city when his masters turned off the camera and cut to a more amenable hack.
All the
Greek journalists I spoke to emphasised that One can say with certainty that old alliances between extreme political and extreme religious movements are reviving. Hence, last month Christian fanatics and neo-Nazis (and the difference between the two is fine) protested against a “blasphemous” play with a homosexual theme in
British Eurosceptics do not understand that the European Union once
offered an escape to a liberal future for the peoples of Europe .
When I visited Athens
in the early 1980s, the old could remember fighting the Nazi occupation and the
young had grown up in and on occasion fought the military dictatorship the
colonels imposed. Joining the European Union meant saying goodbye to all of
that. Now poverty, fear, suppression and state intimidation are back.
You can blame the corruption Greek society tolerated. You can blame the
bankers for the crash. But you must also apportion blame to Europe’s politicians
and bureaucrats who accepted Greece
(and the rest of southern Europe) into a single currency area that has put them
at a permanent competitive disadvantage and refused to write off debts Greece can
never repay.
No wonder
they stay silent about the abuse of the human rights the Nobel prize committee
insisted European integration guaranteed.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.
- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.