ΑΣΚΗΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΝΕΝΟΗΣΗ

Νέστορας Νικηφορίδης

Με την ευκαιρία  ημερίδας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης τον Ιανουάριο του  2013, με θέμα την σύγκριση  της Εκκλησίας με την Αριστερά, ανέβηκε στο διαδίκτυο ομιλία του πατρός  Θεοδώρου Ζήση υπό τον τίτλο "Θεολογική κατοχύρωση ότι Εκκλησία και Αριστερά είναι μεγέθη ασύμβατα" (http://www.impantokratoros.gr/6A955E68.el.aspx) την οποία και συνιστώ.

Ιδού και ορισμένες σκέψεις,  μετά από την ακρόαση της ομιλίας του πατρός Θεοδώρου Ζήση, ως προς ορισμένα ζητήματα, λιγώτερο θεολογικά:

α) Ο φθόνος που καλλιεργείται εν είδει ταξικού μίσους, εμποδίζει την εθνική συνενόηση στην Ελλάδα σήμερα, εξ ίσου προς την καταστροφική δύναμη που προσφέρουν εφήμερα στους εκάστοτε κρατούντες τα ψεύδη στα ΜΜΕ. Στο επίπεδο όμως των αιτίων που δίνουν αφορμή στο μίσος αυτό και  ισχύ στους κρατούντες σήμερα στην Ελλάδα, αίτια που ταυτίζονται κατ' ουσίαν προς τον ηθικά άνομο αν και  πολλές φορές  νομότυπο πλουτισμό των ολίγων, μπορεί κανείς να πεί ότι: Η εθνική συνενόηση περισσότερο εμποδίζεται από τα ψεύδη στα ΜΜΕ, και την ψευδή δύναμη που αυτά δίδουν, καθ' όσον στην πλευρά των υποκειμένων στην προπαγάνδα μίσους και φθόνου, υπάρχουν πραγματικά πολλές ανυπόφορες συνθήκες πού οι κρατούντες δεν στέργουν να προσέξουν τυφλωμένοι από την διά των ΜΜΕ προσωρινή ισχύ τους. Χρειάζεται επομένως προσοχή στα αληθινά προβλήματα ΟΛΩΝ των πτωχοτέρων, καθώς και στα προβλήματα της μέσης και κατωτέρας μεσαίας τάξεως, αλλοιώς δεν υπάρχει περίπτωση εθνικής συνενοήσεως , δηλαδή πραγματικής κυβερνήσεως της πατρίδας μας, σε οτιδήποτε σπουδαίο και αξιόλογο για την υπόσταση του έθνους μας και του κράτους μας.   

β) Ο φθόνος των πτωχών, εξ ίσου με την πλεονεξία των πλουσίων, τροφοδοτεί την σκληρότητα του καπιταλισμού - απόδειξη: Εάν στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία υπήρχε ο φθόνος των πτωχοτέρων κατά των πλουσίων, και δη οργανωμένος όπως  επιχειρήθηκε με την εξέγερση υπό τον Σπάρτακο, στην συνέχεια  η σκληρότητα των πλουσίων δεν θα υποχωρούσε σιγά-σιγά και δεν θα εκχριστιανιζόταν σιγά-σιγά η αυτοκρατορία.

γ) "Ο ασκητισμός είναι ξένος προς τον σοσιαλισμό"...Βαρειά κουβέντα για πολλές συνειδήσεις  χριστιανών ορθοδόξων, που πιστεύουν  "και στην λαοκρατία". Ο π. Ζήσης  εννοεί μάλλον τον σοσιαλισμό στην πιό γνήσια ιστορική του μορφή και εξέλιξη. Διότι θεωρητικά θα μπορούσε να μην έχει συμβή έτσι, αλλά κατά κανόνα πάντα υπήρχε και υπάρχει υλισμός και "χιλιασμός" (μακρά ευμάρεια επί της γης)  που καλλιεργείται στα πλαίσια σοσιαλιστικών ιδεωδών. 

δ) Ειρήσθω εν παρόδω, του υλισμού της αριστεράς και του υλισμού της περιόδου της τρομοκρατίας της Γαλλικής Επαναστάσεως, έχει προηγηθεί ο υλισμός  του σιντοϊσμού στην Ιαπωνία. Εάν οι μαρξιστές το εγνώριζαν, όπως ίσως το γνώριζε ο Μάρξ, θα είχαν αντιληφθεί ότι ο υλισμός οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στον άνθρωπο "αυτοκράτορα –Ήλιο", ή "μεγάλο τιμονιέρη" ή. . .ή .... . Άλλωστε, αντίστοιχα, η προς την επανάσταση "ἁντίδραση" του καπιταλισμού με τον καλβινικό εκκοσμικευμένο "ασκητισμό" του και τα προτεσταντικά ή μη παρακλάδια του τελευταίου,   οδηγεί στην ολιγαρχία  (εν τέλει οικονομική και ήδη χρηματοπιστωτική) και  στην  τελετουργική  Republique (που αποτελεί βεβαίως ειδωλοποίηση της δημοκρατίας – χαρακτηριστικό είναι ότι στην αρχή, αφού δοκιμάσθηκε η Ναπολεόντιος τελετουργιοποίηση, αυτή η Republique χρειάσθηκε επί ένα χρονικό διάστημα την σφραγίδα της βασιλικής τελετουργίας, ώσπου η τελετουργική  Republique χειραφετήθηκε από την βασιλεία και "παντρεύθηκε" την ιεροποίηση του "νέου και διαφορετικού", εξ ού και "χρίσματα" των υποψηφίων, "χαρισματικοί" ηγέτες, εκλογές "κολυμβήθρα του Σιλωάμ", κάθε τόσο και μία "κάθαρση", κ.ο.κ.).

δ) Αντίθετα, ο ορθόδοξος χριστιανικός ασκητισμός οδηγεί  πολιτικά και οικονομικά, τους μη γενομένους μοναχούς, στην έντιμη βιοπάλη, στις μικρές επιχειρήσεις,  στούς έντιμους δημόσιους λειτουργούς και υπαλλήλους και  με ένα λόγο, στην  αληθινή ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ  που είναι και democracy και res publiqua,  με τις πλέον γνήσιες ιστορικές έννοιες των όρων αυτών: Εγκράτεια, τιμιότητα, αξιοκρατία, σεβασμός, ολιγάρκεια, αξιοπρέπεια, μετάνοια ενώπιον  του Θεού και όχι μετάνοιες ενώπιον ανθρώπων, απόλυτος σεβασμός του προσώπου του άλλου και της ελευθερίας της βουλήσεώς του, αλλά όχι και των επιλογών του ή των απόψεών του ή των όλως προσκαίρων θελημάτων του, κατά Θεόν ελπίδα, υπομονή, επιμονή, αγωνιστικό φρόνημα και τα τοιαύτα. Με τέτοια Δημοκρατία, και ίσως μόνο με τέτοια δημοκρατία, κοινωνία δηλαδή και "πολιτεία" πού έχουν ως πρότυπο τον ορθόδοξο χριστιανικό ασκητικό τρόπο ζωής, μπορεί να υπερκερασθεί η απολυτοποίηση της διαστολής μεταξύ αριστεράς και δεξιάς, και να υπάρξη εθνική συνενόηση και αντίστοιχη πολιτική.  Αλλοιώς, με φρόνημα την επί γης ευμάρεια, με τον φθόνο κατά των πλουσίων, με την επιβολή του νόμου και της τάξεως σε βάρος μόνο των πτωχοτέρων, με το αλάθητο του ηγέτη και το πλήρως ανέλεγκτο των επιλογών του, και τα όμοια, θα περνάμε από μονομερή σε τριμερή και σε πολυμερή μαγειρέματα.