Μουσουλμανικό Τέμενος στην Αθήνα: Συζήτηση σε λάθος πλαίσιο

Του Ιωάννη Σ. Λάμπρου*
Η δημοσίευση της δημοπράτησης για την κατασκευή του μουσουλμανικού τεμένους στην πόλη των Αθηνών, πριν λίγες ημέρες, επαναφέρει το εν λόγω ζήτημα στο προσκήνιο του ενδιαφέροντος. Η αντιμετώπιση του ζητήματος από τις ελλαδικές κυβερνήσεις, των τελευταίων ετών, υπήρξε λανθασμένη, μη καταφέρνοντας να ορίσουν το πλαίσιο δημοσίου διαλόγου για την κατασκευή τεμένους.
Οι  κυβερνήσεις των τελευταίων ετών έχουν παγιδευτεί στη μονόπλευρη προσέγγιση του ζητήματος από την οπτική των  «δικαιωμάτων» των λαθρομεταναστών  και δεν ανέδειξαν την πλέον κρίσιμη διάσταση του ζητήματος, ότι η συντριπτική πλειονότητα των εν Ελλάδι μουσουλμάνων, συνεπακόλουθα και των Αθηνών, είναι παράνομοι και πρέπει να απελαθούν. Αποτέλεσμα του λανθασμένου αυτού χειρισμού είναι να δέχεται η Αθήνα κήρυγμα προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από το γενοκτονικό τουρκικό κράτος…
Η Πολιτεία  οφείλει να ικανοποιήσει το αίτημα για λατρευτικό χώρο, μόνο εφόσον εντοπισθούν οι λαθρομετανάστες και απελαθούν. Τότε, για τις ελάχιστες χιλιάδες μουσουλμάνων, οι οποίοι θα παραμείνουν στην Αθήνα ( νόμιμοι μουσουλμάνοι, οι οποίοι έχουν αποκτήσει την ελληνική υπηκοότητα, έχοντας έρθει στη χώρα νόμιμα πριν τις αρχές της δεκαετίας του 1990, οικογένειες διπλωματικών αποστολών, Έλληνες μουσουλμάνοι από τη Θράκη, που ήρθαν στην Αθήνα για εργασία), θα πρέπει να κατασκευαστεί ένας επίσημος λατρευτικός χώρος, το κόστος της κατασκευής του οποίου , όπως προβλέπεται, άλλωστε, από τον σχετικό νόμο 3512 του 2006, θα καλυφθεί από την Πολιτεία. Αν η κυβέρνηση κατασκευάσει τέμενος στην Αθήνα, με την παρουσία εκατοντάδων χιλιάδων λαθρομεταναστών μουσουλμάνων στην πόλη, αργά ή γρήγορα, θα προκύψει το ζήτημα της χωρητικότητας ( ένα τζαμί δεν θα εξυπηρετεί τις ανάγκες εκατοντάδων χιλιάδων μουσουλμάνων ), γεγονός το οποίο οι « προοδευτικοί κύκλοι » θα το συνδέσουν με την  «αδήριτη ανάγκη» κατασκευής περισσότερων και μεγαλύτερων τζαμιών.
Η Κυβέρνηση οφείλει να επιδείξει θάρρος και να επιχειρηματολογήσει τα πιο πάνω, αποδεχόμενη, ταυτόχρονα, την ανάγκη κατασκευής επίσημου λατρευτικού χώρου για τις λίγες χιλιάδες νομίμων μουσουλμάνων της πόλης. Η όποια κατασκευή λατρευτικού χώρου θα πρέπει να πραγματοποιηθεί, μετά από την απέλαση των λαθρομεταναστών μουσουλμάνων των Αθηνών. Σε διαφορετική περίπτωση, θα ενθαρρύνει τους λαθρομετανάστες να παραμείνουν στη χώρα και να  προβάλλουν περαιτέρω, αιτήματα, τα οποία σύμφωνα με την «προοδευτική λογική», θα καταλήξουν στην απαίτηση απόκτησης  υπηκοότητας. Απέναντι στους λαθρομετανάστες η Κυβέρνηση οφείλει να επιδεικνύει άτεγκτη στάση, καθιστώντας σαφές ότι, αργά ή γρήγορα θα πρέπει να αποχωρήσουν από τη χώρα, στην οποία εισήλθαν παράνομα. Η κατασκευή τζαμιού, υπό τις υπάρχουσες συνθήκες, στέλνει το λάθος μήνυμα στους αλλοδαπούς, αλλά και στην «εγχώρια βιομηχανία» προστασίας τους, βιομηχανία η οποία θα δει την κατασκευή τεμένους σαν «δικαίωση» των «πολυετών αγώνων» της, προσθέτοντας ένα ακόμα αγωνιστικό παράσημο στη συλλογή τους, ενθαρρυμένοι, παράλληλα, να συνεχίσουν, με μεγαλύτερο φανατισμό, την αποδόμηση του έθνους-κράτους. Φυσικά, για τον απηνή διωγμό εκατομμυρίων αυτοχθόνων Χριστιανών της  Μέσης Ανατολής  ούτε λόγος…

Ιστορική Διάσταση
Υπάρχει πλειάδα επιχειρημάτων, τα οποία θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν, για να τεθεί το ζήτημα της κατασκευής μουσουλμανικού τεμένους στις σωστές του διαστάσεις.
Οι ιστορικές εμπειρίες του Ελληνισμού αποτελούν πρόσκομμα στην άκριτη αποδοχή κατασκευής μουσουλμανικού τεμένους στην πρωτεύουσα της χώρας. Η οθωμανική κατάκτηση του Ελληνικού Κόσμου, η οποία συνοδεύτηκε από αιώνες καταδίωξης, σφαγών και εξισλαμισμών, η Γενοκτονία του Ελληνισμού της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ( μαζί με Αρμένιους και Ασσύριους)  και η συνεπακόλουθη εξάλειψη του χριστιανικού στοιχείου από τις αρχαίες κοιτίδες της Μικρά Ασίας, η εθνοκάθαρση σε Κωνσταντινούπολη, Ίμβρο και Τένεδο, αποτελούν καταστροφές, οι θύτες των οποίων, Τούρκοι, χρησιμοποίησαν, μεταξύ άλλων, και το Ισλάμ, για να δικαιολογήσουν τα εγκλήματα τους.
Σε όλα τα παραπάνω πρέπει  να  προστεθούν οι πιέσεις της Τουρκίας για την κατασκευή τεμένους, εξέλιξη την οποία συνδέει με την κατάσταση της μουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη. Η τυχόν άμεση κατασκευή τεμένους στην Αθήνα, αναπότρεπτα, θα συνδεθεί με την επιμονή της Τουρκίας με αποτέλεσμα η τελευταία να αναβαθμιστεί στο πρόσωπο της διεθνούς μουσουλμανικής κοινής γνώμης. Αφενός, πρέπει να αποκρουστεί η ανάμειξη της Τουρκίας στο ζήτημα του τεμένους. Το Υπουργείο των Εξωτερικών  οφείλει να αρνείται την οποιαδήποτε συζήτηση και αναφορά των Τούρκων αξιωματούχων σε αυτό το θέμα. Κάθε φορά, κατά την οποία η απάντηση της Αθήνας, σε προσπάθεια της Άγκυρας να εγείρει ζήτημα τζαμιού, αναλώνεται σε αναφορές σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ισοπολιτείας, θέτει εαυτόν σε αμυντική θέση, ενισχύοντας την θέση της γείτονος.  Αφετέρου, πρέπει να καταδειχθεί η διαχρονική ανθελληνική και αντιχριστιανική στάση της, υποψήφιας προς ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, Τουρκίας απέναντι στην ελληνική, προχριστιανική και χριστιανική, πολιτιστική κληρονομιά στην τουρκική επικράτεια. Ενδεικτικά, αναφέρεται η καταστροφή 99 ταφοπλακών στο κοιμητήριο Βαλουκλή, στην Κωνσταντινούπολη, στις αρχές Σεπτεμβρίου 2009  και η καταστροφή 78 τάφων στις 29 Οκτωβρίου 2010 στο ελληνικό κοιμητήριο της Ίμβρου .
Επιπροσθέτως, η αλλαγή χρήσης του μουσείου της εκκλησίας της Αγίας Σοφίας, στη Νίκαια της Βιθυνίας, σε τζαμί ( Ayasofya Camii/ Orhan Camii ), τον Νοέμβριο του 2011, με τον Τούρκο Αντιπρόεδρο Μ. Αρίντς  να βασίζει την εν λόγω ενέργεια στο δίκαιο της κατάκτησης των Οθωμανών τον 14 αιώνα! Σημειώνεται ότι η συγκεκριμένη εκκλησία φιλοξένησε  την Ζ΄ (787μ. Χ.) Οικουμενική Σύνοδο. Πέραν της περίπτωσης της Αγίας Σοφίας, υπάρχει απόφαση για επαναλειτουργία ως τζαμί της Ιεράς Μονής του Αγίου Ιωάννη του Στουδίου, στην Κωνσταντινούπολη, καθώς και δηλώσεις Τούρκων αξιωματούχων για αλλαγή χρήσης της Αγίας Σοφίας, στην Τραπεζούντα, η οποία λειτουργεί ως μουσείο, σε μουσουλμανικό τέμενος. Θα μπορούσε να επισημανθεί εκ μέρους της ελλαδικής πλευράς, πόσες νέες άδειες ανοικοδόμησης χριστιανικών ορθόδοξων εκκλησιών έχουν εκδοθεί, τα τελευταία 50 χρόνια, στην Τουρκία ; Πόσα νέα τεμένη χτίστηκαν την ίδια περίοδο στην Δυτική  Θράκη;
Επιπλέον, πέραν της επαναλειτουργίας τζαμιών σε προϋπάρχουσες χριστιανικές εκκλησίες,  οι κατά καιρούς αρχιτεκτονικές  παρεμβάσεις του τουρκικού κράτους στα προχριστιανικά και χριστιανικά ελληνικά μνημεία, σκοπό έχουν όχι να προασπίσουν, αλλά να αλλοιώσουν την ταυτότητα των μνημείων προς εξάλειψη κάθε απόδειξης ελληνικής παρουσίας στη μικρασιατική και θρακική γη. Παράλληλα, το τουρκικό κράτος συνεχίζει τη βεβήλωση, λεηλασία και καταστροφή άνω των 500  χριστιανικών μνημείων ( στη συντριπτική τους πλειονότητα ορθόδοξες εκκλησίες, μοναστήρια και νεκροταφεία ) στην κατεχόμενη Κύπρο και τη μετατροπή πολλών εκκλησιών σε στρατόπεδα, τζαμιά και στάβλους. Τελευταίο παράδειγμα της προσπάθειας της Τουρκίας να εξαλείψει τα χριστιανικά μνημεία στα κατεχόμενα είναι η κατεδάφιση της Αγίας Θέκλας στην περιοχή της Βοκολίδας, τον Μάιο του 2011.

Ευρωπαϊκό  Ενδιαφέρον
Πέραν των ευαίσθητων, στα ανθρώπινα δικαιώματα,  γειτόνων, ενδιαφέρον και επικρίσεις υπάρχουν εκ μέρους Ευρωπαίων αξιωματούχων, για το ζήτημα του τεμένους, συμπεριφορά η οποία φανερώνει τις διαφορετικές ιστορικές εμπειρίες. Η σχέση των Ελλήνων με το Ισλάμ, τους τελευταίους πέντε αιώνες, ήταν σχέση σκλάβου – κατακτητή, «εμπειρία» από την οποία ελάχιστοι ευρωπαϊκοί λαοί θα επεβίωναν. Αντίθετα, οι  πρώην αποικιοκρατικές δυνάμεις της Δυτικής Ευρώπης  εξουσίαζαν, για αιώνες, περιοχές με μουσουλμανικό πληθυσμό, επιβάλλοντας, με βίαιο τρόπο την θέλησή τους. Η εμμονή τους να δίνουν οδηγίες και να θέτουν κανόνες συμπεριφοράς ( επιβολή πολυπολιτισμικού προτύπου ) είναι απότοκο της πατερναλιστικής αποικιακής τους νοοτροπίας. Παράλληλα, η έγνοια τους για τα δικαιώματα των λαθρομεταναστών από Αφρική και Ασία, πέραν της προσπάθειας δημιουργίας καλής εικόνας προς τον μουσουλμανικό κόσμο, με σκοπό την επίτευξη ευρύτερων στρατηγικών στόχων, αποτελεί  μια προσπάθεια να λάβουν άφεση αμαρτιών για την καταστροφή, την οποία προκάλεσαν σε αυτούς τους λαούς. Το κόστος της πρόσφατης ευαισθησίας τους για τα ανθρώπινα δικαιώματα  καλείται να πληρώσει η ελλαδική κοινωνία…
Τα επιχειρήματα, τα οποία αναπτύχθηκαν στις παραπάνω σειρές, θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν, από την ελλαδική κυβέρνηση, όχι για να παρεμποδιστεί η κατασκευή  λατρευτικού μουσουλμανικού χώρου στην Αθήνα -  ο οποίος, επαναλαμβάνεται, πρέπει να γίνει για τις λίγες χιλιάδες νομίμων μουσουλμάνων της Αθήνας ( οι έχοντες την ελληνική υπηκοότητα είναι ακόμη πιο λίγοι) - αλλά για να τεθεί το ζήτημα των «δικαιωμάτων» των εν Ελλάδι μουσουλμάνων στις κανονικές του διαστάσεις, να μην τίθεται η πατρίδα μας, συνεχώς απολογούμενη στο εξωτερικό και να παρουσιάζεται, παράλληλα, η συνεχιζόμενη τουρκική πολιτική πολιτιστικής κάθαρσης ελληνικών μνημείων στην Τουρκία και στην κατεχόμενη Κύπρο.
Η ενοχική και υποχωρητική στάση των κρατικών αξιωματούχων των τελευταίων κυβερνήσεων αποτελεί δείγμα του μαλθακού χαρακτήρα της ελλαδικής κοινωνίας,  η οποία φοβάται να εκφράσει τους προβληματισμούς της και να προασπίσει τα συμφέροντά της, υπό την πίεση της οικονομικής κρίσης και της ασφυκτικής παρουσίας της  πολιτικής ορθότητας στη δημόσια ζωή του τόπου.
*Ο Ιωάννης Σ. Λάμπρου είναι Πολιτικός Επιστήμων