Η αναδίπλωση του Ελληνισμού

Νίκος Λυγερός

Η αναδίπλωση του Ελληνισμού είναι κάθε μέρα και πιο ορατή, αφού έρχεται σε εφαρμογή η υψηλή στρατηγική της ελληνικής ΑΟΖ που αξιοποιεί το απέραντο γαλάζιο. Και οι σύμμαχοί μας και οι εχθροί μας πρέπει τώρα να μας υπολογίζουν μ' ένα διαφορετικό τρόπο που αφήνει πίσω πολλά από αυτά που θεωρούσαμε στο παρελθόν ως δεδομένα που δεν αλλάζουν με τίποτα.

Διότι με την ΑΟΖ μας, κάθε νησί μας γίνεται μία γη θάλασσας που έχει άλλη αξία και μ' αυτόν τον τρόπο αναδεικνύεται ένα χαρακτηριστικό του ελληνικού λαού που είναι ένας λαός της θάλασσας και του χρόνου κι όχι ένα στοιχείο που γίνεται στοιχειό όταν εγκλωβίζεται και περιορίζεται στο πλαίσιο του τοπικισμού που είναι μία μορφή εθνικισμού δίχως ιδεολογία.
Ενώ ο Ελληνισμός είναι μία ανοιχτή δομή που δεν φοβάται τους ξένους και γι' αυτό χαρακτηρίζεται από τη φιλοξενία κι όχι την ξενοφοβία.

Ο Ελληνισμός δεν είναι αυταρχικός ούτε επεκτατικός. Είναι μία διδασκαλία για το πώς γίνεται μία προσφορά για την Ανθρωπότητα μέσω της αντίστασης, της θυσίας και της αντεπίθεσης, όταν δέχεται επιθέσεις της βαρβαρότητας. Η αναδίπλωση είναι απαραίτητη για να πούμε σε όλους ως εδώ και μη παρέκει. Δεν μπορεί ο ελληνικός λαός να υποφέρει άλλο και απλώς ν' ακούει κάθε άσχετο να δικαιολογεί αυτήν την κατάσταση.
Ποτέ ο Ελληνισμός δεν αποδέχτηκε μια κατάσταση, όποια και να είναι δίχως να κάνει τίποτα.
Η απάντηση είναι απλή, σταράτη και κοφτή: Ποτέ !
Γι' αυτό το λόγο αντί να κάθονται μερικοί, να κλαίγονται και να κατηγορούν τους πάντες, ας αρχίσουν και αυτοί να συμμετέχουν σε αυτήν την αναδίπλωση του Ελληνισμού για να προχωρήσουμε ακόμα πιο δυναμικά.

Δεν είναι δυνατόν με τέτοιο πλούτο - το απέραντο γαλάζιο της ΑΟΖ και το βαθύ λευκό του ζεόλιθου - και το ανθρώπινο δυναμικό που έχουμε στην Ελλάδα, να έχουμε ανθρώπους δίχως καμία προοπτική. Τόσοι τομείς θα ανοίξουν απαραίτητα, κι αυτοί τα βλέπουν όλα κλειστά, ενώ έχουν διπλώματα, αλλά τους τρώει η μιζέρια της σκέψης και θα τα ήθελαν όλα εύκολα, ενώ μεγαλώνουμε μόνο μέσω των δυσκολιών. Ας κοιτάξει ο καθένας τι μπορεί να προσφέρει στους άλλους και θα βοηθήσει και τον εαυτό του.

Ο Ελληνισμός δεν λέει μόνο να μην κάνεις στον άλλο ό,τι δεν θέλεις να σου κάνουν, αλλά προωθεί την ιδέα του αλτρουισμού του ενεργητικού και σου λέει ντόμπρα και σταράτα κάνε στους άλλους αυτό που θα ήθελες να σου κάνουν. Έτσι υπάρχει μία δράση και μία ετοιμότητα όχι μία αναμονή και μία αδράνεια.
Αφού βλέπουμε ότι ο κόσμος έχει ανάγκες ας επικεντρωθούμε στην ανάγκη που μπορεί να προσφέρει σε όλους, αλλάζοντας την πραγματικότητα, για να έρθει η επόμενη πριν καν τελειώσει η τωρινή που δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο.

Ο Ελληνισμός μπορεί να βοηθήσει τον ελληνικό λαό με αυτήν την αναδίπλωση. Ενώ αν περιμένουμε από τους άλλους δίχως προοπτικές, δεν υπάρχει κανένα μέλλον διότι πολύ απλά ξεχάσαμε τη διαχρονική διδασκαλία του Ελληνισμού.

http://www.lygeros.org/articles?n=12653&l=gr

Ο πρώτος σταυρός

Ν. Λυγερός

Ο πρώτος σταυρός περίμενε χίλια χρόνια για να σταθεί όρθιος και ελεύθερος μετά την πρώτη μάχη εναντίον των βαρβάρων. Έπρεπε πρώτα ν' αρχίσει η αντεπίθεση που αποφασίστηκε στο κεντρικό βουνό, αλλιώς κανένας δεν θα είχε τολμήσει ν' αμφισβητήσει την κυριαρχία τους πάνω στη γη. Υπήρχε όμως και η θάλασσα που λειτουργούσε με το λαό του χρόνου, αφού δεν του ανήκε και τη σεβόταν διαχρονικά. Έτσι αυτή θα ήταν το μονοπάτι τους και τα σπαθιά τους, τα βήματά τους. Κανείς δεν θα σταματούσε πριν την λήξη του πολέμου και την εκτέλεση της αποστολής. Θα ήταν όλοι ακάθεκτοι έως το τέλος, γιατί ο σταυρός τους περίμενε λαβωμένος, σαν νεκρός που θέλει να ζήσει την ανάσταση. Ο καθένας ήξερε ότι δίχως αυτήν την επανάσταση η γη δεν θα είχε πια ποτέ την ιερή της αξία. Κι ο καθένας ήταν έτοιμος να θυσιαστεί για την επίτευξη του στόχου. Έτσι περπάτησαν με τις εικόνες στα χέρια για να φωτίσουν το σκοτάδι της κατοχής και για να σηκώσουν το βάρος του φωτός έως τον ουρανό που δεν έβλεπε πια τη γη. Ο χρόνος ήταν μαζί τους κι είχαν πάρει επιτέλους την απόφαση να είναι μαζί του μετά από τόσα χρόνια. Έτσι άρχισε η επανάσταση του λαού που δεν ήθελε άλλο να βλέπει τον σταυρό σταυρωμένο από τους βαρβάρους.

http://www.lygeros.org/articles?n=12731&l=gr


Οι διαστάσεις του χρόνου

Ν. Λυγερός

Όταν όλοι βλέπουμε γραμμικά το χρόνο με μια διάσταση, έχουμε την εντύπωση ότι είναι πολύ περιορισμένος ως έννοια, ενώ ξέρουμε ότι θεωρητικά η θεωρία της Σχετικότητας, μπορεί να υποστηρίξει ακόμα και τις κλειστές καμπύλες που αναζητούσε ο Einstein, πρόβλημα το οποίο έστειλε στον Caratheodory το 1916 αλλά λύθηκε θετικά πολλά χρόνια αργότερα από τον Gödel.

Αυτή η εντύπωση είναι τόσο λανθασμένη όσο είναι και αυτή ότι ζούμε σ' ένα τρισδιάστατο χωρικό κόσμο, ενώ ήδη από το 1926 ξέρουμε ποιες είναι οι επιπτώσεις του θεωρήματος Banach-Tarski.

Πρέπει λοιπόν να αντιληφθούμε ότι μπορούμε να επινοήσουμε χωροχρόνους με περισσότερες από μία χρονική διάσταση.
Για να καταλάβουμε την πολυπλοκότητα αυτής της ιδέας αρκεί να φανταστούμε ένα χωροχρόνο με δύο χρονικές διαστάσεις που σημαίνει πρακτικά ότι είναι ορθογώνιες.

Σε αυτό το νέο πλαίσιο, οι κλασικές μας ιδέες περί χρόνου, έχουν δυσκολίες. Διότι μπορούμε να έχουμε μια γεωδαισιακή τροχιά η οποία να προχωρά αποκλειστικά σε μια χρονική διάσταση, πράγμα το οποίο σημαίνει θεωρητικά ότι είναι ακίνητη σε σχέση με την άλλη χρονική διάσταση.

Εδώ έχουμε ήδη ένα πρώτο νοητικό σχήμα που μας προβληματίζει γιατί πώς να εξηγήσουμε νοητικά την χρονική ακινησία ενός αντικειμένου.
Διότι ακόμα και αν δεν αναζητούμε μία ισορροπία που θέλει να αποφύγει θερμοδυναμικά ο Prigogine, αντιμετωπίζουμε ήδη ένα θεωρητικό πρόβλημα.
Κι αν το ενσωματώσουμε σ' ένα θεωρητικό πλαίσιο του τύπου Minkowski, πρέπει να σκεφτούμε ότι δεν αρκεί πια μια μιγαδική ανάλυση και θα πρέπει να έχουμε στοιχεία με κατέρνιον για να αντέξει η δομή την ταυτόχρονη συνύπαρξη διαφορετικών μοναδικών αρνητικών τετραγώνων.

Έτσι οι διαστάσεις του χρόνου μπορούν να μας αναδείξουν την πολυπλοκότητά του, αλλιώς έχουμε μόνο και μόνο μία απλοϊκή και εκφυλισμένη έννοια του χρόνου

http://www.lygeros.org/articles?n=12664&l=gr