Υπάρχει πολιτική ωριμότητα;

της Ελίνας Γαληνού

Η αγαστή συνεργασία μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων, η πρόθεση συμβολής του ενός προς τον άλλον, η συνειδητοποίηση κρίσιμων στιγμών, συνιστούν αναμφίβολα τα βασικά χαρακτηριστικά της πολιτικής ωριμότητας. Το ζύγισμα προτεραιοτήτων για το κοινό συμφέρον, ο σεβασμός στην διαφορετική γνώμη, και η ανάληψη ευθύνης με ουσιαστικό τρόπο, επιβεβαιώνουν την ύπαρξη ωρίμων πολιτικών που διαχειρίζονται την τύχη της χώρας και των πολιτών της.
Αυτά τα χαρακτηριστικά δικαιούται να περιμένει κάθε πολίτης, μόλις του ανακοίνωναν ότι επέρχεται αλλαγή στο πολιτικό σκηνικό, μετά τα επεισόδια των τελευταίων ημερών που κορυφώθηκαν με την απόφαση ανασχηματισμού της κυβέρνησης.
Μιας κυβέρνησης, η οποία έκλεισε μόλις ένα χρόνο με την μορφή συνεργασίας τριών κομμάτων με διαφορετικές ιδεολογικές γραμμές μεταξύ τους, τις οποίες ωστόσο κάποιοι είχαν πιστέψει ότι μπορούσαν να παρακάμψουν για το καλό της χώρας.

Τι χαρακτηριστικά βλέπουμε αυτές τις μέρες πάλι και πόσο μας εγγυώνται ότι, η νέα αυτή αλλαγή και οι δοκιμασία όλου του πολιτικού κόσμου υπό τις συνθήκες του τελευταίου χρόνου, δείχνουν κάποια ελπιδοφόρα σημεία; Παρατηρώντας το κλίμα μέσα στη Βουλή και εκτός αυτής, ακόμα και ένα μικρό παιδί θα διαπίστωνε εύκολα την ύπαρξη μη σοβαρών καταστάσεων... Αλλαγή μέσα στην κυβέρνηση ναί, ίσως να χρειαζόταν. Ο ένας χρόνος που άλλοτε θεωρούταν μικρό χρονικό διάστημα προκειμένου να δικαιολογήσει κάποια κόπωση, τώρα ίσως είναι αρκετός λόγω των συνθηκών. Διότι όταν έχεις να κάνεις με μια τρόικα και τις ανέκλητες απαιτήσεις της, οι οποίες ενδεχομένως να σε φέρουν σε σύγκρουση με τους ψηφοφόρους σου, εννοείται ότι τα λόγια και οι παρηγορίες, δεν αρκούν για να τους συγκρατήσεις. Η απότομη απόφαση του πρωθυπουργού για το κλείσιμο της ΕΡΤ, μάλλον ήταν ένα τέστ αντοχής υπό μόρφήν σόκ για την τρικομματική κυβέρνηση...Τα πράγματα έδειξαν καθαρά την επίδρασή της, λίγες μέρες μετά, όπου η τρικομματική διαλυόταν και στη θέση της, έμειναν μόνο οι άλλοι δύο...Αν και πρόκειται για δύο κόμματα που μέχρι τις περυσινές εκλογές ήταν αντίπαλα και εμφανιζόμενα σαν άσπονδοι εχθροί, τώρα βρίσκονται πλάι-πλάι, αντιμέτωπα με τις δυσκολίες και υποχρεώσεις που όλοι γνωρίζουμε.
Οι πολίτες, είχαν τις απόψεις τους για το κλείσιμο της ΕΡΤ, τις απολύσεις στο Δημόσιο, και πολλά άλλα μέτρα τα οποία τους πλήττουν άμεσα. Ομως η γνώμη των πολιτών, δεν λαμβάνεται υπόψη παρά μόνο σε προεκλογικές περιόδους, ή όταν διεξάγονται γκάλοπ για να ελέγχονται τα ποσοστά λαικής αποδοχής των κομμάτων ή τα ποσοστά δημοτικότητας των πολιτικών προσώπων που εμφανίζονται στο προσκήνιο. Ολον τον υπόλοιπο καιρό, οι πολίτες βρίσκονται "εκτός νυμφώνος" για οτιδήποτε αφορά την λήψη αποφάσεων, την διαχείριση καίριων ζητημάτων περί την χώρα, ακόμα και την αντιμετώπιση κρίσεων. Στο τέλος βέβαια, ξέρουν να τους στέλνουν τον λογαριασμό, επιλέγοντας πρώτα τους βολικότερους. Και είναι εκπληκτική η ευχέρεια με την οποία τα εκάστοτε στραβοπατήματα των πολιτικών, φορτώνονται στις πλάτες του λαού, μετατρέποντάς τον σε παθητικό αποδέκτη σφαλμάτων και πειραμάτων του καθενός!
Οσα λοιπόν και να λέγονται για "νέες φάσεις", "νέες σελίδες", ή "καινούριες εποχές" από τους πολιτικούς, ο κόσμος ένα περιμένει. Να δεί και να διαπιστώσει ιδίοις όμμασι, κάποια ψήγματα πολιτικής ωριμότητας για να κρατηθεί από κάπου. Μέχρι στιγμής, το μόνο που βλέπει, είναι πολιτικούς με φιλοδοξίες ασυγκράτητες να του πιπιλίζουν το μυαλό ότι θα πετύχουν το "θαύμα" μόλις εκλεγούν, ή άλλους πολιτικούς να σκοτώνονται μεταξύ τους, ώσπου να αναγκαστούν σε κάποια φάση να συμπράξουν για το καλό των "κουκιών", παίρνοντας πίσω τις βρισιές που αντάλλασαν μέχρι την παραμονή το βράδι. Και ειδικά σ΄αυτή τη φάση, όπου κάθε εχέφρων άνθρωπος θα σκεφτόταν ότι δεν θα ήθελε να είναι ούτε ψύλλος στον κόρφο των κυβερνώντων, η ζέση με την οποία τρέχουν μερικοί ν΄αρπάξουν υπουργείο ή να χωθούν στου Μαξίμου έστω και από το παράθυρο, μοιάζει απίστευτα κωμική αν όχι, κωμικοτραγική...Αλλά είναι επίσης κωμική έως απελπιστική και η στάση των υπολοίπων, οι οποίοι όσο δεν γεύονται τους καρπούς της εξουσίας, είναι έτοιμοι να καταδικάσουν οποιαδήποτε κυβέρνηση για οτιδήποτε κάνει ή προτείνει, χωρίς έστω να προφέρουν μια ρεαλιστική αντιπρόταση προς συζήτηση.

Μια ζωή ολόκληρη, εδώ και τρείς δεκαετίες, οι Ελληνες πολίτες κουράστηκαν να βλέπουν το ίδιο σκηνικό. Προεκλογικές υποσχέσεις, ψηφοθηρία, βολέματα υμετέρων και μια Βουλή που θυμίζει καφενείο του παλιού καιρού, με τα ατελείωτα "σού΄πα-μου'πες" που τρώνε τον χρόνο μας άδικα, άδικα, άδικα. Και σκέφτεται κανείς εύλογα, πώς είναι δυνατόν να προχωρήσουμε έτσι, με τόσο διασπαστικό κλίμα που αποτελεί σαφή ένδειξη πολιτικής ανωριμότητας. Ποιοί θα είναι εκείνοι που θα κάνουν επιτέλους την αρχή για μια πραγματική αλλαγή, αρχίζοντας πρώτα απ΄όλα από την ίδια την συμπεριφορά τους προς τους συναδέλφους τους και τον κόσμο; Και ποιοί θα είναι εκείνοι οι οποίοι θα πάψουν να φοβούνται την αλήθεια-όποια κι΄αν είναι-και θα λένε τα πράγματα με το όνομά τους, είτε αυτό τους συμφέρει πολιτικά είτε όχι; Οταν αυτοπροβάλεσαι "σαν έτοιμος από καιρό" για την ανάληψη σοβαρών ευθυνών, θα πρέπει να είσαι έτοιμος και να χάσεις. Διαφορετικά, όσοι ονειρεύονται και κυνηγούν την εξουσία για ίδιον όφελος, είναι και οι πλέον αδίστακτοι να την κατακτήσουν με κάθε μέσο, και άρα, οι πιό επικίνδυνοι...      
Ο φόβος για νέες εκλογικές αναμετρήσεις, ενώνει καμιά φορά και τους πιό αταίριαστους, πράγμα που το είδαμε και εμείς. Οι κρίσεις, ελπίζαμε να φέρνουν κάποια ωριμότητα όχι μόνο για τους πολίτες, αλλά και για τους πολιτικούς. Τα κριτήρια πολιτικής ωριμότητας, οι πολίτες τα έχουν αντιληφθεί.  Για την ώρα, έχουμε λάβει μονάχα κάποιες διαβεβαιώσεις προφορικές. Θα τις δούμε και στην πράξη για να πιστέψουμε ότι επιτέλους, κάποιοι αποφάσισαν να ωριμάσουν πολιτικά για το καλό της χώρας;
Προς το παρόν, αναμένουμε ακόμα με σοβαρές επιφυλάξεις...