Πατριωτική πολιτική και όχι παράδοση σε μειοψηφίες

Φαήλος Κρανιδιώτης

Μπορείς, και πόση εθνική λαϊκή πολιτική να κάνεις αγκαλιά με το ΠΑΣΟΚ και τις παραφυάδες της Αριστεράς; Μπορείς να επαναφέρεις την ιδεολογία στην πολιτική και να δώσεις νικηφόρα τη μάχη των ιδεών, ενώ είσαι ζαλωμένος με το Μνημόνιο;

Ο Αντώνης Σαμαράς, θυμίζω, επικράτησε της Ντόρας Μπακογιάννη τον Νοέμβριο του 2009, γιατί επανέφερε τη συζήτηση στο κατεξοχήν πολιτικό πεδίο, στο πεδίο των ιδεών, στη φυσιογνωμία της παράταξης, στην απαλλαγή από ανόητες κι ανιστόρητες ενοχές. Και θυμίζω ότι η αληθινή φυσιογνωμία της παράταξης, λαϊκή και πατριωτική, είναι κραταιά, γιατί ακριβώς αυτός είναι ο μέσος Ελληνας. Ετσι ηττήθηκαν οι μηχανισμοί και νίκησαν οι ιδέες, γιατί αυτές είναι πάντα αλεξίσφαιρες και αθάνατες.

Σας λέω προκαταβολικά τη δική μου απάντηση στα ερωτήματα: ναι, μπορείς!

Αλλωστε, δεν υπάρχει επιτυχής διαχείριση που να μη βασίζεται σε ιδέες που νομιμοποιούνται στις συνειδήσεις της πλειοψηφίας, με στρατιώτες της όσους απαρτίζουν την εκάστοτε δυναμική μειοψηφία. Γιατί πάντα έτσι είναι. Μια δυναμική μειοψηφία ενστερνίζεται, υψώνει τις σημαίες και πυροδοτεί, κινητοποιεί τη μάζα των πολλών.

Θυμάμαι, και πάντα προσπαθώ να σας θυμίζω, ότι η κρίση, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, θα τελειώσει. Θα 'ρθει το έρμο το πρωτογενές πλεόνασμα, με λάθη κι αδικίες, άλλες αναπόφευκτες, άλλες όχι, αλλά θα 'ρθει, θα το νοικοκυρέψουμε το σπίτι μας, θα κινηθούν οι τροχοί της ανάπτυξης και θα τελειώσουν οι έκτακτες περιστάσεις και τα έκτακτα μέτρα.

Τίποτα όμως δεν μας εμποδίζει τώρα, και σίγουρα ούτε τότε, όταν περάσουμε τον κάβο, να δίνουμε και να κερδίζουμε τη μάχη των ιδεών, περνώντας τες στην καθημερινή πολιτική. Στις αποφάσεις και στην υλοποίησή τους.

Παρά την περί του αντιθέτου πεποίθηση, ακόμη και μέρους της ηγεσίας της παράταξης, η Αριστερά δεν αποτελεί κι ουδέποτε αποτελούσε πλειοψηφία, πέραν της συγκυριακής ανόδου της με τη χρησιμοποίηση του εθνικού αγώνα στην Κατοχή και με την επιβολή των όπλων.

Γρήγορα έχασε το ηθικό πλεονέκτημα και σε λίγα χρόνια ηττήθηκε κατά κράτος και με τα όπλα, έχοντας απέναντί της την πλειοψηφία του λαού.

Η στρατευμένη νεολαία τη νίκησε κι ένας πλατύς συνασπισμός με κορμό τους φιλελευθέρους και τους Λαϊκούς. Το αληθινό Κέντρο της Ιστορίας και η Δεξιά αποτελούσαν και αποτελούν τη λαϊκή πλειοψηφία. Πτυχές, δε, της κοινής πια ιδεολογίας τους, των αρχών τους, διεμβολίζουν και την ευρύτερη Αριστερά, αφού κι ο μέσος αριστερός, σοσιαλίζων ή ριζοσπαστικότερος, όταν δεν ανήκει στην κοινωνική ψυχική νόσο που μισεί τον Ελληνισμό και βλέπει την κοινωνία ως πεδίο πολέμου, διαπνέεται από τις ίδιες βασικές αξίες. Είναι πατριώτης, νοικοκύρης. Μπορεί να διαφωνεί στο ποσοστό του δημόσιου τομέα, να θέλει το κράτος επιχειρηματία, όμως κι αυτός, όπως και σχεδόν όλοι, θέλει ισχυρές Ενοπλες Δυνάμεις, καταστολή της λαθρομετανάστευσης και της εγκληματικότητας, θεωρεί τον τουρκικό επεκτατισμό εχθρό του Εθνους, από τη Θράκη ως την Καρπασία, θέλει ασφάλεια, δουλειά, ευημερία κι ελληνοκεντρική παιδεία για τα παιδιά του.

Τέτοιες λοιπόν πολιτικές, προς την παραπάνω κατεύθυνση, που αφορούν και ωφελούν την πλειονότητα του λαού, δεν μπορεί να τις εμποδίσει καμία δανειακή σύμβαση. Με τα λίγα που διαθέτουμε στους προϋπολογισμούς του εκάστου υπουργείου, οι κατευθύνσεις πρέπει να είναι προς τα κει.

Π.χ., πρέπει να ανασυγκροτήσουμε την κρατική τηλεόραση. Σίγουρα για κάποιον καιρό θα διαθέτει λιγότερους πόρους και θα γίνονται λιγότερες παραγωγές από πριν. Αυτές όμως που θα γίνονται θα πρέπει να υπηρετούν την εθνική ταυτότητα, τις πάγιες ελληνικές θέσεις στα εθνικά θέματα, να προάγουν τον πατριωτισμό, να προβάλλουν τους ήρωες, τις αξίες, τον πολιτισμό του λαού μας.

Θα είναι αδιανόητο αυτές, οι όποιες παραγωγές, να αφορούν καλλιτεχνικά, επιστημονικά ή δημοσιογραφικά, την υπερπροβολή μισελληνικών και μηδενιστικών μειονοτικών απόψεων. Θα είναι καταστροφικό και προκλητικό, αντί να ξαναδούμε στις οθόνες μας κι ακούσουμε στα ραδιόφωνά μας, και μάλιστα βελτιωμένο, ό,τι καλύτερο υπήρχε στην ΕΤ1, στην ΕΤ2, στην ΕΤ3 και στη ραδιοφωνία, να μετατραπούν και τα δημόσια ΜΜΕ σε φερέφωνα της ιδεοληψίας του κάθε παρακμιακού, να βγάζουν εξόδοις του Εθνους τα απωθημένα τους τα διάφορα δέκατα του πυρετού των Εξαρχείων ή της Αριστεράς του φρεντοτσίνο του Κολωνακίου. Διότι, άλλο να μην είναι η ραδιοτηλεόραση κυβερνητικό φερέφωνο προπαγάνδας, όπου στο κάτω κάτω η κυβέρνηση εκπροσωπεί την πλειοψηφία, κι άλλο να είναι φερέφωνο της προπαγάνδας μιας ελάχιστης παρακμιακής μειοψηφίας.

Καλό το protagon, αδέρφια, για να μαθαίνεις την άλλη, μειοψηφική και σεβαστή, άποψη, όχι όμως και να του παραδοθεί η χάραξη πολιτικής στη δημόσια ραδιοτηλεόραση.

Φαήλος Κρανιδιώτης

δημοκρατία