Τα δύο μέτωπα της Μέρκελ

Η πολιτική της Γερμανίας στην Ευρωζώνη -και όχι μόνο της Μέρκελ καθώς ο σοσιαλδημοκράτης αντίπαλός της για την Καγκελαρία Στάινμπρουκ ούτε καν προσχηματικά δεν διαφοροποιείται- βάλλεται σε δύο μέτωπα, στο διεθνές και στο εσωτερικό:
Στο διεθνές είναι φανερό ότι με αφετηρία τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους το ΔΝΤ πιέζει για ανάλογη στροφή στην Πορτογαλία αλλά και για αλλαγή της συνταγής δημοσιονομικής λιτότητας που έχει επιβληθεί στην Ισπανία και την Ιταλία και σε μικρότερο βαθμό στη Γαλλία.

Η στάση του Βερολίνου απέναντι στο ελληνικό πρόβλημα δεν πρέπει να αναμένεται να αλλάξει μετεκλογικά έχοντας ως κύριο μέλημα να μη δημιουργηθεί προηγούμενο και για άλλες χώρες του Νότου της Ευρωζώνης.

Στο εσωτερικό καταγράφεται η πτώση των εξαγωγών με υπαίτιο την πτώση του ρυθμού ανάπτυξης της Κίνας αλλά και τη λιτότητα στον Νότο και όπως σημειώνει η «Μοντ» της Παρασκευής στο πρωτοσέλιδο θέμα της, στις υποθήκες της γερμανικής οικονομίας θα πρέπει να προσθέσουμε το κόστος της εσπευσμένης εγκατάλειψης της πυρηνικής ενέργειας και την ατονία της εσωτερικής κατανάλωσης.

Αν δηλαδή αναζητούμε τον χρονικό προσδιορισμό της ώρας της αλήθειας για το Βερολίνο και τον Νότο της Ευρωζώνης, δεν πρέπει να τον ταυτίσουμε ούτε με τις γερμανικές εκλογές στις 22/9, ούτε με την κλιμάκωση της πίεσης των ΗΠΑ και του ΔΝΤ για αλλαγή γραμμής πλεύσης.

Οταν η Γερμανία θα έχει εξαντλήσει κάθε άλλη μεθόδευση και θα διαπιστώσει ότι μόνον η αύξηση της εσωτερικής κατανάλωσης και στη συνέχεια της κατανάλωσης στην Ευρωζώνη μπορεί να τη διασφαλίσει από μια ύφεση μακράς διαρκείας, τότε θα έχουν ωριμάσει οι προϋποθέσεις για πραγματική στροφή.

Θα είναι αποδεκτό και διαχειρίσιμο το μοντέλο Πολιτικής Ενοποίησης που θα προωθήσει το Βερολίνο ως αντάλλαγμα για τη στροφή; Θα είναι μέχρι τότε όρθιες οι χώρες του Νότου της Ευρωζώνης;

Εναν αιώνα μετά την έκρηξη του πρώτου παγκοσμίου πολέμου το 1914, η Ευρώπη θα βρεθεί ξανά σε οριακά διλήμματα.

ΕΘΝΟΣ