2/12/13

Το φιλότιμον των Νεογραικών

Εκ της ρωμαίικης παραδόσεως οι Νεογραικοί εκληρονόμησαν το ρωμαίικον φιλότιμον.
Εκ της νεοελληνικής παιδείας επίστευσαν οι Γραικύλοι ότι οι Ευρωπαίοι και Αμερικανοί
είναι «προοδευμένοι», «προηγμένοι», «πολιτισμένοι», «εξευγενισμένοι» και «φωτισμένοι»
λαοί, τους οποίους οφείλουν να μιμούνται όχι μόνον εις την τεχνολογίαν αλλά εις όλα.
Χωρίς να μελετήση το θέμα ο Γραικός υποθέτει ότι, εφ' όσον οι λαοί αυτοί είναι
«καλύτεροι» από ημάς εις πολιτισμόν, πρέπει να έχουν εις υψηλότερον βαθμόν το
φιλότιμον απ' ό,τι το έχομεν ημείς, αφού το φιλότιμον είναι η υψηλότερα έκφρασις του
πολιτισμού.
Εκτός της υποθέσεως ταύτης ο Γραικός και ο Ρωμηός βομβαρδίζονται συνεχώς με την
προπαγάνδαν των Νεογραικών ότι όλος ο κόσμος και κυρίως η Ευρώπη και η "Αμερική
είναι πλήρης από φιλέλληνας, οι οποίοι θαυμάζουν τόσον πολύ τους σημερινούς αρχαίους
Έλληνας, ώστε ζητούν οι ίδιοι ευκαιρίαν να βοηθήσουν την μικράν αλλά έντιμον και
ένδοξον Ελλαδίτσαν να προοδεύση και να γίνη πάλιν ένδοξος.
Αλλά οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί ούτε έχουν ούτε γνωρίζουν τι είναι το ρωμαίικον
φιλότιμον. Ούτε υπάρχουν οι φιλέλληνες της νεογραικικής μυθολογίας και
ονειροπολήσεως. ∆ια κάθε Άγγλον φιλέλληνα π.χ. υπάρχουν 5 Άγγλοι φιλότουρκοι, 5
Άγγλοι φιλοβούλγαροι, 5 Άγγλοι φιλογιουγκοσλαύοι, 5 Άγγλοι φιλοαλβανοί και 15 Άγγλοι
φιλοϊταλοί, ακριδώς το ίδιον ισχύει με τους Αμερικανούς, Ρώσους, Φραντσέζους, κ,τ.λ.
Φαίνεται κάποιος είπεν εις τους Νεογραικύλους ότι την διπλωματίαν κάμνουν μόνον οι
υπάλληλοι των πρεσβειών και προξενείων και το επίστευσαν.
∆υστυχώς ο μύθος περί ξένων φιλελλήνων είναι μία ψυχολογική ανάγκη του Γραικύλου, ο
οποίος φοβείται να είναι κράτος χωρίς μανούλαν και πατερούλην. Ο Γραικύλος θέλει όχι
συμμάχους αλλά γονείς με απέραντον και απεριόριστον φιλότιμον δια την προστασίαν του
νηπίου Έλληνος.
Ο Γραικύλος ούτε θέλει ν' ακούση τον ισχυρισμόν του Ρωμηού ότι η Ρωμηοσύνη είναι
ανώτερος πολιτισμός από τον δυτικόν. Πού να ομολογήση ο Γραικός ότι επρόδωσε
χρυσούν αετόν γενόμενος δουλοπρεπής οπαδός γυπός πού τόσους αιώνας
κατασπαράσσει τα πτώματα της Ρωμηοσύνης!
Πάντως το ρωμαίικον φιλότιμον μετετράπη εις γραικυλιστικήν αφέλειαν εξ αιτίας της
εσφαλμένης υψηλής εκτιμήσεως και της αβασίμου εμπιστοσύνης του Γραικού εις τον
δυτικόν πολιτισμόνΟ Γραικύλος με την εμπιστοσύνην του εις το ανύπαρκτον φιλότιμον και
τον ανύπαρκτον φιλελληνισμόν των ξένων έχει την πνευματικήν δομήν του προδότου.
Αρκεί να του δοθή η ευκαιρία να συνάψη φιλίαν με «φιλότιμον φιλέλληνα». Από
πατριωτικόν ενθουσιασμόν να ωφελήση και να σώσει την Ελλαδίτσαν του και να
εξασφάλιση την υποστήριξιν του φιλέλληνος τούτου, του τα λέγει όλα. Αλλά αντί να
απόκτηση όργανον, γίνεται όργανον. ∆εν αρκεί τούτο, αλλά και πιστεύει ακραδάντως ότι η
προδοσία του αυτή είναι ο ύψιστος πατριωτισμός.
Οι έχοντες σχέσεις με τους Γραικύλους Ευρωπαίοι και Αμερικανοί βλέπουν σαφώς το
φιλότιμον, αλλά δυστυχώς εν τη δουλοπρεπεί αυτού μορφή, και το εκλαμβάνουν ορθώς ως
δουλοπρέπειαν αδυνάτου και ως μορφήν φαινομενικής μεγαλοψυχίας. Το δουλοπρεπές
φιλότιμον του Γραικύλου εν συνδυασμώ με επίδειξιν συμμαχικής αφοσιώσεως εμποιεί
μάλλον ανησυχίαν παρά εμπιστοσύνην.
Ημείς γνωρίζομεν ότι το ρωμαίικον φιλότιμον δεν είναι δουλοπρέπεια και επίσης
γνωρίζομεν ότι το γραικικόν φιλότιμον είναι πάντοτε έναντι των ξένων δουλοπρέπεια. Εφ'
όσον δε ο Γραικύλος είναι ο προσφέρων εκδούλευσιν εις τους ξένους, οι ξένοι
εκμεταλλεύονται το φιλότιμον του Γραικύλου, αλλά τούτο δεν σημαίνει ότι έχουν εμπιστοσύνην εις την συμμαχικήν ικανότητα του Γραικύλου. Ποίος σοβαρός άνθρωπος
έχει εμπιστοσύνην εις δουλοπρεπή σύμμαχον;
Εις την ουσίαν ο Γραικός και ο Ρωμηός έχουν το ίδιον φιλότιμον και επομένως τον ίδιον
ηρωϊσμόν και την ιδίαν ανδρείαν. Η διαφορά μεταξύ των είναι ότι ο Γραικός έχει αισθήματα
κατωτερότητος έναντι των Ευρωπαίων και Αμερικανών, διότι υπεδουλώθη πολιτιστικώς
δεχόμενος τον Γραικισμόν, ενώ ο Ρωμηός τουναντίον γνωρίζει την ανωτερότητα της
Ρωμηοσύνης του και ουδέποτε εδέχθη να γίνη ο Γραικύλος ξένου πολιτισμού.
∆ια το καλόν και δια την ασφάλειαν των εθνικών θεμάτων ο Γραικύλος πρέπει να γίνη
πάλιν Ρωμηός και να ίδη πώς είναι οι Ευρωπαίοι και Αμερικανοί εις την πραγματικότητα.
∆εν έχουν ούτοι το ρωμαίϊκον φιλότιμον. Επομένως δεν επιτρέπεται να φερώμεθα εις
αυτούς με το φιλότιμον μας, ως να έχουν και αυτοί φιλότιμον. Εις τας διεθνείς σχέσεις
πρέπει να αφήσωμεν το φιλότιμον κατά μέρος. Ο Γραικύλος οφείλει συνειδητώς να
αποβάλη την αφέλειάν του και να σταματήση να νομίζη ότι, επειδή αυτός έχει την διάθεσιν
να θυσιασθή δια τον δυτικόν πολιτισμόν, τούτο σημαίνει ότι οι «φιλότιμοι» σύμμαχοι θα
θυσιασθούν δια την «ένδοξον» Ελλαδίτσαν των σημερινών «αρχαίων Ελλήνων». Πολύ
αφελής είναι ο σκεπτόμενος ούτω Γραικύλος, διότι οι σύμμαχοι δεν είναι μια ρωμαίικη
οικογένεια, δια να θυσιάζεται ο ένας δια τον άλλον.
Συμμαχία είναι συνεργασία πολιτική, οικονομική και στρατιωτική, μέσω της οποίας κάθε
κράτος προστατεύει τα ιδικά του συμφέροντα και τα συμφέροντα των συμμάχων, εφ' όσον
τα συμφέροντα αυτά ταυτίζονται με τα ιδικά του συμφέροντα. Η συμμαχία βασίζεται εις
συμπεφωνημένα και τίποτε πέραν των συμπεφωνημένων, όπως ακριβώς γίνεται εις το
εμπόριον. Εάν γίνη κάτι πέραν των συμπεφωνημένων, είναι ανοησία να περιμένη ο
Γραικύλος να ενεργήσουν οι σύμμαχοι από φιλότιμον, εφ' όσον δεν έχουν φιλότιμον. ∆ια
τούτο εκ των προτέρων πρέπει να εξασφάλιση τας αναγκαίας κυρώσεις δι' ενδεχομένην μη
τήρησιν των συμπεφωνημένων, διότι άλλως θα λαβή μόνον ηθικήν ικανοποίησιν από τους
συμμάχους, δηλαδή εν «εύγε δούλε αφωσιωμένε και ταπεινέ» και τίποτε άλλο, όπως
ακριβώς γίνεται με το Κυπριακόν.
∆υστυχώς όμως το θέμα περί συμμαχιών τίθεται εν Ελλάδι επί ιδεολογικού επιπέδου εξ
αιτίας των Γραικύλων, πού είναι διηρημένοι μεταξύ των ως ακριβώς τα ξένα αφεντικά των,
και ούτω θαμμένη παραμένει η ρωμαίικη γραμμή, η οποία είναι το μόνον δυνατόν θεμέλιον
ενιαίας και ορθής εσωτερικής και εξωτερικής, ανεξαρτήτου και αδεσμεύτου, εθνικής
πολιτικής, ιδεαλιστικής και συγχρόνως άκρως ρεαλιστικής.Εν άκρα αντιθέσει προς την
άποψιν των Γραικύλων η Ρωμηοσύνη ως πολιτισμός ούτε εις την Ανατολήν ανήκει ούτε εις
την ∆ύσιν. Ως ιστορική πηγή πολιτισμού, δεν ανήκει εις κανένα. Άλλοι ανήκουν εις αυτήν.
Επομένως η Ρωμαιοσύνη δεν είναι υποχρεωμένη εξ επόψεως πολιτισμού να ανήκη κατά
φύσιν εις κανένα συνασπισμόν. ∆ύναται να ανήκη οπού της συμφέρει και όσον χρόνον
συμφέρει.
Τα ιδεολογικά θεμέλια της Ρωμηοσύνης δεν υποτάσσονται ούτε εις τον καπιταλισμόν ούτε
εις τον κομμουνισμόν ούτε εις τον σοσιαλισμόν, τα όποια είναι όλα καρποί του ευρωπαϊκού
πολιτισμού πού ως ξεκίνημα είχε 1) τον ευρωπαϊκόν φεουδαλισμόν με την ταξικήν και
ρατσιστικήν του φιλοσοφίαν και οργάνωσιν και 2) τας επαναστάσεις κατά των ταξικών
τούτων διακρίσεων με βάσιν το δικαίωμα ο καθείς να αγωνισθή δια την ευδαιμονίαν.
Ο ευρωπαϊκός φεουδαλισμός ήτο κάτι το τελείως ξένον προς την ιστορικήν εμπειρίαν της
Ρωμηοσύνης ως θα έπρεπε να είναι και οι αναφερθέντες «ισμοί» (καπιταλισμός,
κομμουνισμός, σοσιαλισμός), δια τους οποίους οι διηρημένοι μεταξύ των Γραικύλοι είναι
ανά πάσαν στιγμήν έτοιμοι να θυσιασθούν. Ουδέποτε υπήρχεν εις την Ρωμηοσύνην τάξις
εκ γενετής ευγενών και τάξις εκ γενετής δουλοπάροικων, ώστε να ήτο κανείς
καταδικασμένος δογματικώς η θεολογικώς εκ της φύσεώς του να είναι δούλος και
αντικείμενον εκμεταλλεύσεως.
Οι Γραικύλοι όμως μη γνωρίζοντες την ιστορίαν της Ρωμηοσύνης νομίζουν ότι ό,τι ισχύει
ως ιστορική, κοινωνική, θεολογική και οικονομική εξήγησις των ευρωπαϊκών καταστάσεων
ισχύει και δια την Μεγάλην Ρωμανίαν και την Τουρκοκρατίαν. Υπάρχει τάσις μάλιστα να
εμφανίζεται ο κλήρος ακόμη της Ρωμηοσύνης ως να ήτο το ίδιον με τον ταξικόν και
«ευγενή» κλήρον του ευρωπαϊκού φεουδαλισμού πού κατεδυνάστευε και εξεμεταλλεύετο
τους δουλοπάροικους όχι μόνον εκ μέρους της τάξεως των ευγενών αλλά και ως εκ
γενετής μέλος της τάξεως των ευγενών. Ποίος πατριάρχης, μητροπολίτης, επίσκοπος ή
ηγούμενος της Ρωμηοσύνης υπήρξε ποτέ μέλος ευγενούς τίνος τάξεως, ήτις
κατεδυνάστευε δουλοπάροικους; Πότε η Ρωμηοσύνη εξέλεξε τους επισκόπους και
ηγουμένους από τάξιν εκ γενετής και κατά φύσιν ευγενών, αφού τοιαύτη τάξις ουδέποτε
υπήρχεν;
Πού εις την ιστορίαν της Ρωμηοσύνης υπήρχε τοιούτος δεσμός ώστε να δικαιολογήται η
ταύτισις της μεσαιωνικής ιστορίας της Ρωμηοσύνης με την μεσαιωνικήν ιστορίαν και
οικονομίαν της Ευρώπης; Οι Γραικύλοι της Ελλαδίτσας έχουν τόσον εμβολιασθή εις τον
κορμόν του ευρωπαϊκού πολιτισμού, ώστε θεωρούν πλέον την ιστορίαν της Ευρώπης και
της Ρωσίας ως ιδικήν των ιστορίαν και τα αισθήματα και όνειρα των Ευρωπαίων και Ρώσων
ως ιδικά των.
Θα έπρεπεν η Ρωμηοσύνη βάσει της ιστορικής εμπειρίας της και βάσει των ιδικών της
ιδανικών και στόχων να εκπονήση τα θεμέλια της κοινωνίας της, ανεξαρτήτως από τας
πολιτικάς και οικονομικάς θεωρίας των Ευρωπαίων, Αμερικανών και Ρώσων.
∆ιατί είναι υποχρεωμένοι να διαιρούνται οι Γραικοί μεταξύ των εις τας παρατάξεις ή τους
αναφερθέντας «ισμούς» των Ευρωπαίων, Ρώσων και Αμερικανών; Και διατί να μη είναι
ηνωμένοι ως Ρωμηοί εντός της μιας παρατάξεως της Ρωμηοσύνης με κοινωνικήν
οργάνωσιν συμφωνούσαν με τας αρχάς και τους στόχους της ρωμαίικης αντιλήψεως περί
φιλοτίμου;
Το ρωμαίικον φιλότιμον και ο ευρωπαϊκός, αμερικανικός, ρωσικός και ισλαμικός
ευδαιμονισμός είναι άκρως αντίθετα θεμέλια πολιτισμών.
Ο ευδαιμονισμός αποβαίνει δύναμις αυτοκαταστροφική, διότι είναι ιδιοτελής,
συμφεροντολογική και εγωιστική. Οι οπαδοί αυτού φθείρονται εκ των έσω και ουδέποτε
υπερβαίνουν την πρωτόγονον καιζωώδη κατάστασιν της ιδιοτελούς και εγωιστικής
συμφεροντολογίας. Όπως εκμεταλλεύεται ο ένας τον άλλον προς ίδιον εγωκεντρικόν
όφελος, ούτω και η σεξουαλική ζωή των σημερινών Ευρωπαίων και Αμερικανών είναι όχι
έκφρασις αγάπης, αλλά ηδονιστική εκμετάλλευσις που ούτε εις τον κόσμον των ζώων
παρατηρείται.
Εν αντιθέσει προς τον ευδαιμονισμόν του ευρωπαϊκού και του ισλαμικού πολιτισμού το
ρωμαίικον φιλότιμον έχει ως θεμέλιον τα καθήκοντα και τας υποχρεώσεις που συντείνουν
εις την υπέρβασιν της ιδιοτέλειας και συμφεροντολογίας και εις την άνοδον προς τα
ποικίλα στάδια της ανιδιοτελείας. ∆ια τούτο και η Ρωμαίισσα είναι πάντοτε βασίλισσα εις
την οικογένειάν της, διότι αρνείται η Ρωμηοσύνη να την υποβιβάση εις εκμεταλλεύσιμον
αντικείμενον ευδαιμονισμού. Ο Γραικύλος όμως είναι ευδαιμονιστής και ηδονιστής ωσάν
τα αφεντικά του.
Ουδέποτε εις την ιστορίαν εφάνη έθνος με τόσην ενότητα και ικανότητα να αναστείλη και
να συγκρατήση επί 1500 χρόνια την πολιτικήν και εθνικήν διάλυσιν και αποσύνθεσιν τη
ισχυροτάτη θελήσει των πολιτών του ως η Ρωμηοσύνη, ήτις και υπό βάρβαρον ζυγόν
ακόμη κρατεί με πείσμα την ενότητα και την εθνικήν της ταυτότητα ως και την ρωμαίικην
ηθικήν.
Όταν κανείς συγκρίνη την ιστορίαν της Ρωμηοσύνης με την διαλυτικήν και αποσυνθετικήν
δραστηριότητα των Νεογραικύλων, βλέπει σαφώς πώς μέσω του Γραικισμού
κατεκερματίσθη η Ρωμηοσύνη κατά μίμησιν των κρατών της Ευρώπης, τα οποία ουδέποτε
κατώρθωσαν να ενωθούν και ούτε φαίνεται ότι θα το κατωρθώσουν ποτέ, διότι το θεμέλιον του ευρωπαϊκού πολιτισμού είναι ο ευδαιμονισμός. Από τον ίδιον ευδαιμονισμόν
δύναται να πάθη αποσύνθεσιν και ο αραβικός κόσμος.
Ο οπαδός του ευδαιμονισμού Γραικύλος δεν δύναται παρά να γίνη δούλος της πηγής της
ευδαιμονίας του είτε έσωθεν είτε έξωθεν του Γραικισμού του.
Ο αποκηρύξας τον ευδαιμονισμόν φιλότιμος Ρωμηός δεν υποδουλώνεται εις κανένα, ούτε
εις τον Θεόν παραμένει δούλος, αφού πέραση τα στάδια του δούλου και μισθωτού και
φθάση να είναι φίλος και συνεργάτης του Θεού και να έχη παρρησίαν παρά τω Θεώ. Ο
φίλος του Θεού Ρωμηός ακόμη και με τον Θεόν ερίζει, όχι όμως δια τα ιδικά του
συμφέροντα αλλά δια τα των άλλων.
(Απο την Ρωμηοσύνη του Ρωμανίδη)

20 σχόλια:

  1. Πολύ ενθαρυντικό ότι επιτέλους αρχίζουμε οι Ρωμηοί να ανακλύπτουμε τον λόγο αυτού του ανθρώπου! Πόσο εύστοχος, πόσο επίκαιρος και πόσο προφητικός συνάμα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σήμερα εις το Θεολογικό Ακαδημαϊκό επίπεδο και όχι μόνον,ζούμε την μετα Ρωμανίδιο εποχή!Είμαστε ευλογημένοι έστω που μαθητεύσαμε εις τους αρίστους μαθητές και φίλους του εις το Α.Π.Θ. και μπορούμε να ξεκλειδώσουμε με απόλυτη επιτυχία τα συγράμματά του!Ο Ρωμανίδης είναι Μέγας Διδάσκαλος και Δογματολόγος της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας ΑΛΛΑ και Μέγας Ιστορικός ή καλύτερα ο "προφήτης της Ρωμηοσύνης",όπως τον αποκαλούν οι αξιότιμοι και σεβαστοί καθηγητές μας!Αιωνία του η μνήμη και ας πρεσβεύει υπερ του Γένους μας!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Σάββατο, 30 Νοεμβρίου 2013

    Εθνική λήθη...
    ΠΗΓΗ: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους
    Το μοναδικό φάρμακο στην Ελλάδα που δεν ανεβαίνει η τιμή του αλλά η αξία του μένει σταθερή και δεν θα γίνει ποτέ γενόσημο είναι η λήθη.

    Το χάπι αυτό το παίρνουν οι Έλληνες καθημερινώς εδώ και δεκαετίες την στιγμή που η συνείδησή τους ξυπνά και πρέπει να την βάλουν, για την επιβίωσή (βόλεψή) τους, και πάλι σε ύπνωση.

    Για το χάπι αυτό δεν έγινε και ούτε θα γίνει ποτέ καμία συζήτηση στο ελληνικό κυνοβούλιο διότι όλων των αποχρώσεων εκπρόσωποι των ψηφοφόρων έχουν στην τσέπη του παντελονιού τους καρτέλες ολόκληρες χαπιών να τις μοιράσουν όταν η δύσκολη ώρα της συνείδησης φθάσει.
    Ιστορικά όταν τα πράγματα έφθαναν πολιτικά στο σημείο ανατροπής οι ίδιοι που ήθελαν και μπορεί να συμμετείχαν με την λαϊκή τους δύναμη στην ανατροπή αυτή, ξαφνικά φρέναραν με 300 χιλιόμετρα την ώρα.
    Πόσες εκατομμύρια φορές όλοι αυτοί που χτυπιούνται για την κατάντια της χώρας έχουν χτυπήσει πόρτες βουλευτάκων και συνδικαλιστάκων για να σώσουν τον κώλο τους;
    Ξέχασε ξαφνικά ο ψηφοφόρος με τους 4 μισθούς δημοσίου στην οικογένειά του πόσα κιλά συνείδησης πούλησε για να είναι ο μάγκας της γειτονιάς; Ξέχασε ο αγρότης που στην εντολή του κομματόσκυλου αγροτοπατέρα να βάζει πέτρες κάτω από τα πορτοκάλια στο ζύγι για μια επιπλέον επιδότηση από την ΕΕ έκανε τουμπεκί ψιλοκομμένο; Ξέχασε η μαμά και ο μπαμπάς της καλλίγραμμης 15χρονης την αγωνία τους να γίνει εξώφυλλο του Nitro και του Κλικ και σήμερα χαίρονται με την σύλληψη Κωστόπουλου; Ξέχασε ο επιχειρηματίας που με τον κομματικό λογιστάκο “έψηναν” υπερτιμολογημένες δαπάνες για να εισπράττουν δάνεια και επιδοτήσεις της ΕΕ που έφθαναν σε αστρονομικά ποσά και τώρα χαίρονται με την σύλληψη του Γαβαλά;
    Ξέχασε ο αγανακτισμένος πολίτης που ούρλιαζε δικαίως στο Σύνταγμα τα μαγειρεία της “Κάτω Πλατείας” που διοργάνωνε ο Σύριζα παίρνοντας επάξια τον ρόλο της ασπίδας των Μνημονίων; Ξέχασε ο "κουμουνιστής" την στιγμή που εκατομμύρια λαού ήθελε την λαϊκή εξέγερση, η Παπαρήγα βγήκε να προτάξει τα στήθια της υπερασπιζόμενη το Κτίριο της Βουλής δίνοντας εντολές στους αστυνομικούς για το πως θα παιχτεί το παιχνίδι “κουκουλοφόρων” και ΠΑΜιτών προδίδοντας ιδεολογία και λαό;
    Ξέχασες, ρε Ελληνάρα, την επωδό σου: “Ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρε;!”
    Πόσα κιλά χαπιών λήθης καταναλώνεις και δεν μάς δείχνεις ποιος είσαι τελικά, ρε!
    Ξέχασα, ξέχασες, ξέχασε. Ξεχνώ, ξεχνάς, ξεχνά.
    Θα ξεχάσεις σύντομα, διότι πάσχεις από Εθνική Αμνησία, και την χθεσινή ολομέλεια της Κυνοβουλευτικής Αρμάδας διότι το παιδί του Νδκράτη, Πασόκου, ΔΗΜΑΡιώτη, Χρυσαυγίτη, Συριζαίου, ΑΝΕΛίτη, ΚΚΕδίτη και των “ελεύθερων” από ταμπέλα αλλά όχι από κόμμα βουλευτών, δεν κρυώνει.
    Επίσης οι ίδιοι και οι χαπακωμένοι ψηφοκουβαλητές τους είναι Αθάνατοι έχουν ανοσία σε όλες τις ασθένειες, τουτέστιν δεν θα χρειαστούν ποτέ φάρμακο.
    Οι συγκεκριμένοι όπως και οι προκάτοχοί τους είναι οι μοναδικοί στην Ελλάδα που δεν παίρνουν το χάπι της λήθης.
    Αυτοί ποτέ δεν ξέχασαν και δεν ξεχνούν πόσο αφερέγγυος ψηφοκουβαλητής λαός είναι ο ελληνικός.

    Ξέρουν ότι την ώρα που αντιδράς, φωνάζεις, κρυώνεις, πεθαίνεις και με ένα χάπι που σε κάνει να βάζεις την συνείδησή στην κωλότσεπη γίνεσαι αρνάκι.
    Σου το προσφέρουν ανέξοδα χωρίς την έγκριση των χορηγών φαρμακοβιομηχάνων τους.
    Ξέχασα, ξέχασες, ξέχασε...
    ΧΑΣΑΜΕ.

    Πηγή Στον Τοίχο

    http://amethystosbooks.blogspot.gr/2013/11/blog-post_2060.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Παρασκευή, 24 Μαΐου 2013

    ΠΕΡΙ ΑΝΤΙ-ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ
    Απο Εγκύκλιο του Μητρ. Πειραιώς π. Σεραφείμ για την Κυριακή της Ορθοδοξίας
    Ἡ μεταπατερική ἤ νεοπατερική αἵρεση κάνει λόγο γιά τήν ὑπέρβαση, τό ξεπέρασμα, τήν περιθωριοποίηση τοῦ συνόλου τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τήν ἀντικατάστασή τους ἀπό τούς σημερινούς, συγχρόνους δῆθεν «νέους πατέρες», τούς μεταπατερικούς οἰκουμενιστές. Στόχος αὐτῆς τῆς πατρομαχίας εἶναι ἡ προλείανση τῆς ὁδοῦ πρός τήν ψευδοένωση μέ τούς αἱρετικούς καί τούς ἑτεροδόξους, ἐφόσον πλέον μεταίρονται τά ὅρια, «ἅ οἱ Πατέρες ἡμῶν ἔθεντο» μεταξύ ἀληθείας καί πλάνης, Ὀρθοδοξίας καί αἱρέσεως, ὅπως ἐπιτυχῶς ἀποδείχθηκε στό μεγάλο ἐπιστημονικό καί θεολογικό συνέδριο, πού διοργάνωσε πέρισυ τόν Φεβρουάριο τοῦ 2012 ἡ Ἱερά Μητρόπολή μας μέ θέμα : «Μεταπατερική αἵρεση καί πατερική θεολογία».

    Ἡ συναφειακή αἵρεση ἀφορᾶ στήν Ἱεραποστολή καί στόν Εὐαγγελισμό καί νοεῖται ὡς ἡ ἀποφυγή τῶν διαφόρων χριστιανικῶν ὁμολογιῶν νά ἐμφανισθοῦν, ἐνώπιον τῶν μή χριστιανῶν, ὡς διχασμένες λόγω τῶν δογματικῶν διαφορῶν τους. Γι’αὐτό καί καλοῦνται νά δείξουν ἑνότητα, θέτοντας σέ προτεραιότητα θέματα κοινωνικῆς δικαιοσύνης καί καταπιέσεως τῶν κοινωνικῶν τάξεων. Αὐτό, ὅμως, ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα ἡ ἱεραποστολή καί τό κήρυγμα νά στραφοῦν στή διατύπωση τρόπων ἀποκαταστάσεως τῶν κοινωνικῶν ἀδικιῶν καί ὄχι στή μετάδοση τῶν ἀληθειῶν τοῦ Εὐαγγελίου .

    Πηγή : Πατερική Παράδοση

    Σχόλιο: Υπάρχει ένα απολύτως θολό τοπίο στα μυαλά των Ορθοδόξων γύρω απο τον Οικουμενισμό και την αίρεση του Ζηζιούλα, διότι η αίρεση αυτή προέρχεται απο τον Κληρικαλισμό. Συνεχίζουμε τις αναρτήσεις μας σχετικά με την κακοδοξία του Ιωακείμ ντα Φιόρε η οποία στο πέρασμα των αιώνων προσεταιρίστηκε την Καμπάλα, τον Αιγυπτιακό μυστικισμό και τις δαιμονικές πλάνες των ασκητών της Καθολικής Εκκλησίας και στερεώθηκε στον Μασσονισμό και στον Γερμανικό ιδεαλισμό. Σήμερα διαλύει την Ελληνική Ορθοδοξία σαν Οικουμενισμός. Το βασικό του δόγμα είναι ότι έρχεται ή ήρθε η εποχή του Αγίου Πνεύματος.

    Ο Πειραιώς υπηρετεί, όπως και ο υπόλοιπος Ορθόδοξος κλήρος, μία ανύπαρκτη στρατευμένη Εκκλησία. Είχαμε διαφωνήσει στο παρελθόν με τον Πειραιώς, μέσω του Ορθοδόξου Τύπου, σχετικά με την κακοδοξία περί υπάρξεως στρατευμένης και θριαμβεύουσας Εκκλησίας. Μία κακοδοξία που διαλύει ήδη την μία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, δηλαδή την μόνη αληθινή Εκκλησία των Αγίων.

    Σήμερα ένας ιεραρχημένος θρησκευτικός στρατός πιστεύει ότι διατάζει το Άγιο Πνεύμα και αυτό υπακούει και εκτελεί τις εντολές των στρατηγών της Εκκλησίας.

    Η αληθινή Ορθόδοξη Εκκλησία αντιμετώπισε με επιτυχία τις αρχαίες αιρέσεις που γεννήθηκαν απο κακοχωνεμένη Ελληνική Φιλοσοφία. Η καθολική Εκκλησία είναι η Εκκλησία του Αυγουστίνου και θεμελιώθηκε ακριβώς σε κακοχωνεμένη Ελληνική φιλοσοφία. Σήμερα μαθητές του Αυγουστίνου και του Ακινάτη είναι οι γνωστοί Ρώσοι Θεολόγοι της διασποράς οι οποίοι μέσω των δικών μας θεολογούντων προσθέτουν την μια κακοδοξία, του κληρικαλισμού, στην άλλη, της θεολογίας. Και ο πιστός λαός μπουκωμένος ηθικολογίες από τους οργανωσιακούς πελαγοδρομεί χωρίς καμμία ελπίδα.

    Ο ΠΕΙΡΑΙΩΣ, ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΣΧΕΔΟΝ ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ Ο ΕΛΛΗΝΟ-ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΛΗΡΟΣ, ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΣΕ ΕΝΑΝ ΘΕΟ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΘΕΟΣ.

    Αμέθυστος.

    1 σχόλιο:
    ΑΡΧΑΙΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ είπε...
    Μια ενδιαφέρουσα πλευρά του κοινού νομίσματος,εδώ,για τις ανάγκες μας της έρευνάς μας αυτής ‘μπορεί να είναι και η ι(Ι)στοριοσοφία,ο Καμπαλισμός,κάτι που,επ’ίσης,αξίζει να προσεχθή,να τύχη της δέουσας και ιδιαίτερης προσοχής όλων μας.
    30/10/13 11:02 μ.μ.


    http://amethystosbooks.blogspot.gr/2013/05/blog-post_3646.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. http://amethystosbooks.blogspot.gr/2011/06/blog-post_6025.html
    http://amethystosbooks.blogspot.gr/2011/03/blog-post_5066.html
    http://amethystosbooks.blogspot.gr/2013/04/blog-post_73.html
    http://amethystosbooks.blogspot.gr/2011/06/blog-post_8785.html
    http://amethystosbooks.blogspot.gr/2011/07/blog-post_8233.html
    http://amethystosbooks.blogspot.gr/2013/03/blog-post_5139.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. http://amethystosbooks.blogspot.gr/2012/01/1_22.html
    http://amethystosbooks.blogspot.gr/2013/02/blog-post_5080.html
    http://amethystosbooks.blogspot.gr/2010/07/blog-post_29.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Πέμπτη, 29 Ιουλίου 2010

    Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Ο ΡΩΜΑΝΙΔΗΣ
    Είναι εντυπωσιακό καί ανεξήγητο το γεγονός πώς ενώ ο Ρωμανίδης έχει αντιμετωπίσει στά κείμενά του τίς αιρέσεις τού οικουμενισμού, δέν έχει καμία συνέχεια. Μάλιστα όπως μάς πληροφορεί στήν Δογματική του συνεκρούσθη κατά μέτωπο σχεδόν μέ τό σύνολο τής θεολογικής σχολής Θεσ/νίκης η οποία συμφώνησε με τίς κακοδοξίες τού Μαρτζέλου καί κάποιων άλλων καθηγητών υπεράνω πάσης υποψίας. Άς δούμε με συντομία μερικά θέματα. Κι άς ξεκινήσουμε με τήν σύγχρονη εσχατολογία η οποία έχει τόσο κυρίαρχο ρόλο στήν ψευτοεκκλησιολογία τού Ζηζιούλα.

    «Η λήθη τής παραδόσεως, γράφει ο Ρωμανίδης, τής θεώσεως τών Αγίων ξεκινά με την υπό τού Αυγουστίνου καταβίβαση τής Βασιλείσας τού Θεού σε κτίσμα και ταύτιση αυτής με την εκκλησία ή με το λαό τού θεού. Διότι ταυτίζουν ανοήτως οι Δυτικοί και οι μαθητές τους τη Βασιλεία τού Θεού με κάποια αποκατάσταση τού λαού τού Θεού. Χωρίς να διακρίνουν μεταξύ τής αποκαταστάσεως και της Θείας δυνάμεως η οποία ενεργεί την αποκατάστασιν. Η έλευσις της βασιλείας δέν ταυτίζεται μέ την έλευσιν αποκαταστάσεως (όπως την κατάλαβε ο Ιούδας) αλλά δηλώνει την φανέρωση τής αιωνίως υπαρχούσης δυνάμεως και χάριτος τού Θεού και υπό των ανθρώπων μέθεξιν αυτής τής χάριτος.
    Έτσι ο λόγος τού Χριστού «αμήν λέγω υμίν, ότι εισίν τινές τών ώδε εστηκότων οίτινες ού μή γεύσωνται θανάτου έως άν ίδωσιν την Βασιλείαν τού Θεού εληλυθείαν εν δυνάμει». Εξεπληρώθη αμέσως με την μεταμόρφωση τού Χριστού, όταν οι τρείς απόστολοι είδον την φυσικήν Δόξαν και Θεότητα τού Χριστού. Η μεγαλύτερη απόδειξις της αιρετικής διδασκαλίας τών Δυτικών και οικουμενιστών είναι και η καταβίβασις τής εορτής τής μεταμορφώσεως από Δεσποτική σε δευτερεύουσα εορτή υπό τού πάπα.

    Άς συνεχίσουμε με την προσπάθεια της θεολογικής σχολής, ιδίως τού Μαρτζέλου και τής ακολουθίας του, να αμαυρώσει τη θεολογία τού Ρωμανίδη, γιά να ανοίξει δρόμο στόν οικουμενισμό και στή θεολογία τής ετερότητος τού Ζηζιούλα. Λέει λοιπόν ο Ρωμανίδης «ολόκληρον το διδακτικόν προσωπικόν τού τμήματος θεολογίας τού Α.Π.Θ. κατήργησε το δόγμα περί τών κοινών και ακοινωνήτων τής Αγίας Τριάδος. Καί όμως «η διαφοροποίησις τών τριών προσώπων συνίσταται εις τόν τρόπον υπάρξεως αυτών, ουδόλως εις τήν ουσίαν και στίς ενέργειες αυτών, οι οποίες άνευ ουδεμιάς ελαττώσεως ή αλλοιώσεως ή παραλλαγής υπάρχουν αιωνίως και αϊδίως εκ τού Πατρός διά τού Υϊού εν Πνεύματι Αγίω. Δηλ. ο Πατήρ είναι η αιτία τής υπάρξεως τών υποστάσεων τού Υϊού και τού Αγίου Πνεύματος, αλλά όχι τής ουσίας και τών ενεργειών αυτών»

    «Καί όμως οι καθηγητές Ματσούκας, Μαρτζέλος και Τσελεγγίδης υποστήριξαν το 1994 πώς ο πατήρ ειναι η Αιτία τής υπάρξεως και της δικής Του ουσίας και τών δικών Του φυσικών ενεργειών, εκτός τών υποστάσεων». ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ Ο ΖΗΖΙΟΥΛΑΣ ΚΑΙ Ο ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. «Αυτές οι απόψεις όμως είναι σαφώς αιρετικές αφού καταργούνται τα κοινά τής Αγίας Τριάδος καί ταυτίζονται με τα ακοινώνητα. Τά κοινά δέν έχουν αιτίαν ή τρόπον υπάρξεώς τους από τον Πατέρα, αλλά είναι τα κοινά πού έχουν ο Υϊός καί το Άγιον Πνεύμα συναϊδίως από τον Πατέρα,αλλά και με τόν Πατέρα. Πώς είναι δυνατόν να έχει τρόπον και αιτίαν υπάρξεως το «ομοούσιον» τού Υιού και τού Αγίου Πνεύματος με τόν Πατέρα; Καταργείται το Σύμβολον τής Πίστεως και επιστρέφουμε στά ομοιούσια.»

    Ο δέ κ.Ζηζιούλας γιά αν στηρίξει τη διδασκαλία του περί ετερότητος επικαλείται την διδασκαλία τού Μ.Αθανασίου, διότι τήν εποχή τού Μ.Αθανασίου επικρατούσε ακόμη η ταύτισις τών όρων ουσίας και υποστάσεως. Ο άνθρωπος πού πιστεύει στήν εξέλιξη τής θεολογίας.

    Από εδώ όμως πηγάζουν καί οι νεώτερες θεολογικές αστοχίες πώς ευχαριστούμε τάχα γιά τά δώρα τόν Πατέρα όπως καί ο Κύριος , καταργώντας τοιουτοτρόπως την θεότητα τού Κυρίου ή πώς μέσω τού Αγίου Πνεύματος διά τού Υϊού ενωνόμαστε με τόν Πατέρα, όπως χαριτολογεί ασχέτως ο π.Βασίλειος Θερμός.

    Τελειώνοντας άς δούμε και την θεολογία τού Γιανναρά, με την βοήθεια τού ελέγχου τής θεολογίας τού Ακινάτη εκ μέρους τού Κάλλιστου Αγγελικούδη, διότι η συνάντηση στή Βιέννη τής Αυστρίας πλησιάζει και κανείς δέν ενδιαφέρεται.

    Από την παράγραφο 532 και έπειτα τού κειμένου τού Αγγελικούδη, βρίσκουμε τόν Αγγελικούδη να καταγγέλλει τον Ακινάτη πώς λανθασμένα ισχυρίζεται ότι ο Θεός παρήγαγε τά όντα στό είναι με την βούλησή Του και λανθασμένα συνεχίζει πώς είναι η αγάπη με την οποία αγαπά την αγαθότητά Του, αιτία τής δημιουργίας τών πραγμάτων. Το πνεύμα το Άγιο λέει ο Ακινάτης, προβαίνει (πρόεισι) κατά τον τρόπο τής αγάπης.

    Ο κ.Γιανναράς χειροτερεύοντας ακόμη περισσότερο τά πράγματα μεταφέρει τίς αιτίες πού εφευρίσκει ο Ακινάτης γιά τη Δημιουργία, στή Γένεση και την εκπόρευση.

    Απαντά όμως ο Αγγελικούδης ότι εκτός τού ότι δέν έχουμε καμμία απολύτως γνώση τής ουσίας και γενήσεως και εκπορέυσεως , οτιδήποτα αναφέρεται από τούς Πατέρες γιά να παρηγορήσουν την νόησή μας, γιά αιτία, ειπώθηκε γιά να εικονιστεί πώς είναι ο Θεός, η μονάδα και η τριάδα, δέν ειπώθηκε θεολογικά. «Προβαίνει λοιπόν το Πνεύμα το Άγιο με τον τρόπο τής αγάπης με την οποία αγαπά ο Θεός τόν εαυτό του ισχυρίζεται ο Ακινάτης και συμπεραίνει : άρα είναι αρχή της δημιουργίας τών πραγμάτων το Πνεύμα το Άγιο»

    Καί μάς καθιστά φανερό λοιπόν ο Ακινάτης πώς το Άγιο Πνεύμα δέν είναι αγάπη, γιατί αυτά πού λέγεται πώς προβαίνουν κατά τον ίδιο τρόπο, δηλώνουν ομοιότητα όχι ταυτότητα μεταξύ τους. Όπως ακριβώς όταν λέμε ότι το χρυσάφι προέρχεται από το ποτάμι σύμφωνα με τον τρόπο τού σιδήρου. Αλλά προφανώς καταλαβαίνουμε ότι το σίδερο είναι διαφορετικό από το χρυσάφι.

    Θα συνεχίσουμε την προσπάθειά μας μετά τίς διακοπές.

    Αμέθυστος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. ΣΧΟΛΙΟ ΑΠΟ ΤΟΝ Κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΙΔΗ.

    Κατά τη γνώμη μου ο μακαριστός π. Ρωμανίδης κάνει ένα βασικό αφετηριακό λάθος. Δεν μπορεί να γράφει : "Καί όμως «η διαφοροποίησις τών τριών προσώπων συνίσταται εις τόν τρόπον υπάρξεως αυτών, ουδόλως εις τήν ουσίαν και στίς ενέργειες αυτών, οι οποίες άνευ ουδεμιάς ελαττώσεως ή αλλοιώσεως ή παραλλαγής υπάρχουν αιωνίως και αϊδίως εκ τού Πατρός διά τού Υϊού εν Πνεύματι Αγίω. Δηλ. ο Πατήρ είναι η αιτία τής υπάρξεως τών υποστάσεων τού Υϊού και τού Αγίου Πνεύματος, αλλά όχι τής ουσίας και τών ενεργειών αυτών»".


    Σημ. Δεν γνωρίζω αν το σε εισαγωγικά ("...") είναι του π. Ρωμανίδη ή των μεταπατερικών, όπως αυτοσυστήνονται, θεολόγων.

    Ειδικότερα, αυτό το "η διαφοροποίησις τών τριών προσώπων συνίσταται εις τόν τρόπον υπάρξεως αυτών", και δη το "διαφοροποίηση", εμπίπτει στη διερεύνηση της θείας Ουσίας, η οποία ερμηνεύεται υπαρξιακά.

    Αν το δούμε φιλοσοφικά και βαθύτερα θεολογικά, όταν ο άνθρωπος αποφαίνεται διερευνητικά για το "Είναι", ουσιαστικά καταγίνεται με το "υπάρχειν ως". Τίποτα όμως δεν μπορεί να κάνει γι΄ αυτό καθ΄ εαυτό το Είναι. Ας αρκεσθούμε, λοιπόν, στην αλληλοπεριχώρηση των θείων Υπάρξεων αφήνοντας παράμερα το τι σημαίνει και τι συμβαίνει (στα θεία Πρόσωπα) με αυτή.

    Σημειώνω ότι γράφω αυτά, μη γνωρίζοντας αν η θεολογία του π. Ρωμανίδη έχει αντιταχθεί σαφώς με τον παρεισφρύσαντα όρο : "τρόπος ύπαρξης". Κάτι που διαφαίνεται στο : "Τά κοινά δέν έχουν αιτίαν ή τρόπον υπάρξεώς τους από τον Πατέρα " κλπ. Ελπίζω, δε, να γίνει αντιληπτό ότι ενδεχόμενη παρεξήγηση δική μου των γραπτών (εδώ) του π. Ρωμανίδη δεν οφείλεται σε μένα. Υπάρχουν κενά στο άρθρο και η συμπλήρωσή τους από τον σχολιαστή (εμένα) υπόκειται σε ακούσια, οπωσδήποτε, υπερβολή ή ακόμη και αδικαιολόγητη παρέμβαση.

    Σωστά επομένως απαντά ο Αγγελικούδης γράφοντας : "... εκτός τού ότι δέν έχουμε καμμία απολύτως γνώση τής ουσίας και γενήσεως και εκπορέυσεως , οτιδήποτε αναφέρεται από τούς Πατέρες γιά να παρηγορήσουν την νόησή μας, γιά αιτία, ειπώθηκε γιά να εικονιστεί πώς είναι ο Θεός, η μονάδα και η τριάδα, δέν ειπώθηκε θεολογικά".

    Τη ζημία την έχει κάνει οπωσδήποτε η πολυπραγμοσύνη των, σε πολλά θέματα, ορθοτομούντων και βάζοντας σε τάξη κάποια πράγματα. Αλλά όταν ανάγουν τον "τρόπο ύπαρξης" στο Είναι, στη θεία Ουσία, τότε όλα πάνε χαμένα. Τα τρία Πρόσωπα της Αγίας Τριάδος δεν αποτελούν "τρόπο υπάρξεως". Αποτελούν αυτό τούτο το Είναι. Πέραν αυτού, ο ανθρώπινος λόγος οφείλει να καταπαύει και να μην φλυαρεί στοχαζόμενος, έστω, θεολογικά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Πέμπτη, 14 Φεβρουαρίου 2013

    Ο ΡΩΜΑΝΙΔΗΣ ΤΟΥ ΙΕΡΟΘΕΟΥ ΒΛΑΧΟΥ

    Στο περιοδικό «ΘΕΟΛΟΓΙΑ», στο τεύχος 3 του 2011, υπάρχει μία συνοπτική έκθεση του Ιερόθεου Βλάχου, της Ορθοδόξου διδασκαλίας του Ρωμανίδη.

    Καλύτερα να μήν υπήρχε βεβαίως, διότι αν είναι πραγματικά αυτά που αναφέρονται στην θεολογία του, τότε θα πρέπει να λάβουμε τα μέτρα μας και με τον λόγο τού μακαριστού Ρωμανίδη, τον οποίο έχουμε αποδεχθεί πλήρως, σαν το αντίπαλο δέος του Ζηζιούλα και σαν την Φωνή των Πατέρων.
    Μαθητής του Φλωρόφσκι, όπως και ο Ζηζιούλας, έφερε πάνω του την βαρειά κληρονομιά των Ρώσων θεολογούντων της διασποράς. Θεωρείται ο Θεολόγος των ακτίστων ενεργειών και ταυτίστηκε με τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, χωρίς λόγο όπως θα δούμε! Αυτοί οι δύο μαθητές δίχασαν την σύγχρονη ελληνική θεολογία και συνεχίζουν να την συσκοτίζουν. Ο Ζηζιούλας, κατήργησε την θεολογία των ακτίστων ενεργειών του Ρωμανίδη και νομίζει πώς θεολογεί την αλήθεια. Ο Ρωμανίδης όμως ανέδειξε τις άκτιστες ενέργειες σάν την ουσία της Ορθοδόξου δογματικής και έφτασε και αυτός σε τραγικά λάθη. Και όπως ο Ζηζιούλας είναι σήμερα ο προφήτης των μορφωμένων θεολόγων, των διδακτορίσκων, ο Ρωμανίδης είναι των απλών φονταμενταλιστών. Σ’αυτό έπαιξαν ρόλο οι δύο μαθητές του Ρωμανίδη, ο Ιερόθεος Βλάχος και ο Μεταλληνός. Διότι εκτός της δογματικής απερισκεψίας του μακαριστού, απέκρυψαν και το αβυσσαλέο μίσος του εναντίον των Ελλήνων.
    Βασισμένος στην Θεολογία της καθάρσεως-φωτισμού και Θεώσεως, στον υπότιτλο της Φιλοκαλίας, πολέμησε την Θεολογία του προσώπου, ιδιαιτέρως μέσω των οργανωσιακών, οι οποίοι βρήκαν ένα θεμέλιο για να αντιμετωπίσουν τον Γιανναρά, τον μεγάλο τους αντίπαλο. Ο Ορθόδοξος Τύπος, για αρκετά χρόνια, είχε μετατραπεί σε ένα σκοτεινό άντρο συκοφαντίας, με τις πλάτες του Ρωμανίδη και των ακολούθων του.
    Ο Ρωμανίδης λοιπόν δίδαξε την ύπαρξη μίας θεοποιού άκτιστης ενέργειας. Απλά, χωρίς Χριστό, χωρίς την οικονομία της Σωτηρίας. Σχεδόν χωρίς Εκκλησία, διότι οι θεωμένοι του δέν ήταν ακριβώς οι Άγιοι μας.
    Εάν αυτή η θεοποιός άκτιστη ενέργεια, η θέωση, υπάρχει σαν κοινή ενέργεια της Αγίας Τριάδος, τότε γιατί ενσαρκώθηκε ο Κύριος; Εάν οι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης, μετείχαν ήδη όλων των δωρεών των Αγίων της Εκκλησίας, τότε τί λόγο έχει η ύπαρξις της Θεοτόκου; Δέν καταντούν τα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος απλές γέφυρες, που επιτρέπουν την διέλευση και απόκτηση αυτής της ακτίστου ενέργειας απο τον άνθρωπο; Υποστάσεις οι οποίες επιτρέπουν απλώς την διέλευση μέσω αυτών των ακτίστων ενεργειών;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Βεβαίως το έργο του Ρωμανίδη έχει τεράστια Ιστορική αξία και σημασία, διότι μας φώτισε την κατάλληλη στιγμή, τις τεράστιες διαφορές της Εκκλησίας μας από τον Παπισμό και τον προτεσταντισμό. Αλλά ο σπόρος του δέν φύτρωσε. Χάθηκε στις επαρχιώτικες διαμάχες της Ελληνικής Θεολογίας, και εξόπλισε χέρια που έπρεπε να μείνουν άδεια. Δέν κατόρθωσε να προστατέψει την κληρονομιά του. Οδήγησε την Θεολογία του στα άκρα και η υπερβολή οδηγεί πάντοτε στο αντίθετό της.
    Ας δούμε μία πτυχή αυτής της καταστροφικής υπερβολής όπως την περιγράφει ο Ιερόθεος Βλάχος στήν σ. 45 του περιοδικού: «Οι προφήτες στην π.Διαθήκη ήταν ναοί του Αγίου Πνεύματος, γιατί μέσα τους ενεργούσε η προσευχή, είχαν αδιάλειπτη νοερά προσευχή και αυτό ήταν απόδειξη ότι το σώμα τους ήταν ναός του Αγίου πνεύματος και μέσα στον χώρο της πνευματικής καρδιάς γινόταν αδιάλειπτη λατρεία».
    Απόλυτη καταστροφή της Οικονομίας της σωτηρίας. Απόλυτος βιασμός της Θεολογίας των Πατέρων. Η κατάργηση τού Κυρίου. Όποιος ενδιαφέρεται αληθινά, μπορεί να μελετήσει την επιστολή πρός Σεραπίωνα του Μεγάλου Αθανασίου, όπου διδάσκεται η διάκριση των πνευμάτων. Μερετάκης, Έργα, τ.4, πρός Σεραπίωνα επιστολή Α.
    Οι υποτιθέμενοι μαθητές του, περίμεναν την Θεολογία του στην αντίθετη όχθη και την χρησιμοποίησαν για προσωπικούς λόγους, και την μείωσαν τυποποιώντας την εμπειρία της Αγιότητος. Όπως η σχολαστική δογματική με την οποία συγκρούστηκε, τυποποίησε την αλήθεια της Σωτηρίας μας, τον Κύριο, και μας άφησε ανάπηρους.
    Εάν κάποτε παρουσιαστεί στην Εκκλησία κατάλληλο έδαφος, ίσως ο σπόρος του καρπίσει, αφήνοντας στην άκρη τις υπερβολές.

    Το ευχόμαστε
    Αμέθυστος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. amethystos είπε...
    Αγαπητέ κ. Ἀγγελίδη, μέ τήν ευκαιρία τής ανακηρύξεως τόσων νέων Αγίων είναι η καλύτερη στιγμή νά συζητήσουμε ανοιχτά αυτό τό τόσο δυσάρεστο θέμα.
    Παρακαλώ μήν τό θεωρήσετε παιχνίδι αλλά θά ήταν πολύ σημαντικό νά μάς εκφράζατε τί έχετε συναντήσει στήν θεολογία τού Ρωμανίδη γύρω από αυτό τό θέμα. Διότι αυτό πού αναφέραμε είναι κοινός τόπος γιά τήν θεολογία τού Ρωμανίδη. Όλη του η θεολογία στηρίζεται στό γνωστό τρίπτυχο κάθαρση-φωτισμός-θέωση, πού είναι καί ο υπότιτλος τής συλλογής τής Φιλοκαλίας. Ο Ιερόθεος Βλάχος είναι ο καλύτερος διαφημιστής τής θεοποιού ακτίστου ενέργειας.
    Άν έχετε τήν καλοσύνη νά μάς πείτε εν συντομία τί καταλάβατε πώς εννοεί ο Ρωνμανίδης γιά τήν Αγιότητα καί τήν ένωση μέ τόν Κύριο πού είναι η Σωτηρία μας, θά μπορέσουμε να συνεχίσουμε τήν κουβέντα μας.
    Η θεολογία τών ακτίστων ενεργειών ανήκει στόν Γρηγόριο Παλαμά καί υπάρχουν τά κείμενά του.
    Φιλικά .
    1/12/13 1:12 π.μ.

    [http://amethystosbooks.blogspot.gr/2013/02/blog-post_5080.html]

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Κυριακή, 22 Ιανουαρίου 2012

    π. Ιωάννης Ρωμανίδης: 1. Τι είναι ο νους του ανθρώπου (Πατερική Θεολογία)
    πηγή : ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ

    Αγ. Ελεούσα, Κλεισούρα Αιτωλοακαρνανίας

    Η θεραπεία της ψυχής του ανθρώπου είναι η κύρια μέριμνα της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Η Εκκλησία πάντοτε θεράπευε τον χώρο της ψυχής. Είχε διαπιστώσει, από την Εβραϊκή παράδοσι και από τον ίδιο τον Χριστό και τους Αποστόλους ότι στον χώρο της φυσικής καρδιάς λειτουργεί κάτι, που οι Πατέρες ωνόμασαν «νουν».

    Πήρανε δηλαδή τον παραδοσιακόν «νουν», που σημαίνει διάνοια και λόγος, και κάνανε μία διαφοροποίησι. Ωνόμασαν νουν αυτήν την νοερά ενέργεια, η οποία λειτουργεί στην καρδιά του υγιούς ψυχικά ανθρώπου. Δεν γνωρίζομε πότε έγινε αυτή η διαφοροποίησις, διότι συμβαίνει επίσης μερικοί Πατέρες να ονομάζουν με την ίδια λέξι, νουν, και την λογική, αλλά και την νοερά ενέργεια, όταν αυτή κατεβαίνη και λειτουργή στον χώρο της καρδιάς

    Οπότε εξ αυτής της απόψεως η νοερά ενέργεια είναι μία και μόνη ενέργεια της ψυχής, η οποία στον μεν εγκέφαλο λειτουργεί ως λογική, η ίδια όμως λειτουργεί συγχρόνως και στην καρδιά ως νους. Δηλαδή το ίδιο όργανο, ο νους, προσεύχεται αδιάλειπτα στην καρδιά, σε όσους εννοείται έχουν αδειάλειπτη καρδιακή προσευχή, και συγχρόνως σκέπτεται π.χ. μαθηματικά προβλήματα και ο,τιδήποτε άλλο, στον εγκέφαλο.

    Πρέπει να πούμε ότι αυτό που ο Απόστολος Παύλος ονομάζει νουν ταυτίζεται με αυτό που οι Πατέρες ονομάζουν διάνοια. Είναι μια διαφορά στην ορολογία. Όταν ο Απόστολος Παύλος λέγη «προσεύξομαι τω πνεύματι»(A'Κορ. 14, 5), εννοεί αυτό που λένε οι Πατέρες «προσεύξομαι τω νοΐ». Και, όταν λέγη «προσεύξομαι τω νοΐ», εννοεί «προσεύξομαι τη διανοία». Το όνομα «νους» των Πατέρων δεν είναι ο «νους» του αποστόλου Παύλου, αλλά είναι το πνεύμα του αποστόλου Παύλου. Όταν λέγη προσεύξομαι τω νοΐ, προσεύξομαι τω πνεύματι ή ψαλλώ τω νοΐ, ψαλλώ τω πνεύματι, και όταν λέγη το Πνεύμα του Θεού συμμαρτυρεί τω πνεύματι ημών, με την λέξη πνεύμα εννοεί αυτό που λένε οι Πατέρες νουν. Και με την λέξη νους εννοεί την διάνοια, την λογική.

    Στην έκφρασί του «το Πνεύμα του Θεού συμμαρτυρεί τω πνεύματι ημών»(Ρωμ. 8, 16), μιλάει για δύο πνεύματα: Για το Πνεύμα του Θεού και για το ανθρώπινο πνεύμα. Αυτό το ανθρώπινο πνεύμα κατά κάποια παράξενη εξέλιξι εμφανίζεται αργότερα στην εποχή του αγίου Μακαρίου του Αιγυπτίου να ονομάζεται νους , και μόνο τα ονόματα λόγος και διάνοια να παραμένουν και να αναφέρωνται στην λογική του ανθρώπου. Έτσι ταυτίσθηκε ο «νους» με το «πνεύμα», δηλαδή με την «καρδιά». Διότι ο χώρος του πνεύματος του ανθρώπου είναι η καρδιά, κατά τον Απόστολο Παύλο(1).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Έτσι η λογική λατρεία γίνεται για τον απόστολο Παύλο με τον νουν (δηλαδή με την διάνοια, την λογική), ενώ η νοερά ευχή γίνεται με το πνεύμα και είναι η πνευματική ευχή, δηλαδή η καρδιακή προσευχή(2). Έτσι εκείνο, που λέγει ο Απόστολος Παύλος, «αλλ’ εν εκκλησία θέλω πέντε λόγους δια του νοός μου λαλήσαι, ίνα και άλλους κατηχήσω, ή μυρίους λόγους εν γλώσση»(Α΄ Κορ. 14, 19) σημαίνει ότι προτιμούσε να πη πέντε λέξεις, πέντε λόγια δηλαδή, για να κατηχήση τους άλλους· παρά να προσεύχεται νοερώς. Αυτό, που λέγει εδώ ο Απόστολος Παύλος, ερμηνεύεται από μερικούς μοναχούς ότι μίλησε ο Απόστολος για την ευχή του Ιησού, δηλαδή για το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», που αποτελείται από πέντε λέξεις. Αλλά εδώ ο Απόστολος Παύλος μιλάει για λόγια με τα οποία κατηχούσε τους άλλους(3). Διότι πώς μπορεί να γίνη κατήχησις με νοερά προσευχή, αφού η νοερά προσευχή είναι εσωτερική προσευχή του ανθρώπου και οι άλλοι γύρω του δεν ακούνε τίποτε; Η κατήχησις όμως γίνεται με λογική διδασκαλία και λογική λατρεία. Διδάσκουμε και μιλούμε μέσω της λογικής, που είναι η συνήθης επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων(4).

    Επικοινωνία όμως έχουν μεταξύ τους και όσοι έχουν νοερά ευχή μέσα στην καρδιά τους. Μπορούν δηλαδή να καθίσουν μαζί και ο ένας να επικοινωνή με τον άλλον νοερώς, χωρίς να μιλάνε. Να υπάρχη δηλαδή μεταξύ τους πνευματική επικοινωνία. Αυτό φυσικά συμβαίνει σ’ αυτούς και εκ του μακρόθεν. Και αυτοί επίσης έχουν το διορατικό και προορατικό χάρισμα. Με το διορατικό ανιχνεύουν τα αμαρτήματα κάθε ανθρώπου, καθώς και τις σκέψεις τους, ενώ με το προορατικό βλέπουν και μιλάνε για πράγματα, πράξεις και γεγονότα μέλλοντα. Πράγματι υπάρχουν τέτοιοι χαρισματούχοι άνθρωποι και, αν πάτε να εξομολογηθήτε σ’ αυτούς, ξέρουν όλα όσα έχετε κάνει στην ζωή σας, πριν ανοίξετε το στόμα σας για να τους τα πήτε.
    ------------------------------------------
    (1): Που σημαίνει, ότι το Πνεύμα του Θεού μιλάει στο δικό μας πνεύμα, ο Θεός, δηλαδή, μιλάει μέσα στην καρδιά μας δια της χάριτος του Αγίου Πνεύματος. Βλ. Φιλοκαλία, τόμος Δ’, έκδοσις Το Περιβόλι της Παναγίας, 1987, σ. 281. Εδώ ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, στον β’ λόγο του Υπέρ των ιερώς ησυχαζόντων, αναφέρει ότι η «καρδιά» είναι ο ηγεμόνας όλης της υπάρξεως· εκεί είναι ο νους και όλοι οι λογισμοί της ψυχής. Εδώ ο άγιος Γρηγόριος με τον όρον καρδιά δεν εννοεί την φυσική καρδιά, αλλά την βαθεία καρδία, ενώ με τον όρο νους δεν εννοεί την διάνοια, αλλά την ενέργεια της καρδιάς, την νοερά ενέργεια, η οποία πηγάζει από την ουσία του νου, δηλ. την καρδιά. Οι όροι καρδιά και νους ως ουσία ταυτίζονται. Γι’ αυτό προσθέτει ο άγιος Γρηγόριος: Ο νους είναι το ενδότατο σώμα του σώματος, δηλαδή η καρδιά (ό.π., σ. 282). Με αυτούς ταυτίζεται και ο όρος πνεύμα.
    (2): Βλ. Μητρ. Ιεροθέου (Βλάχου), Το Πρόσωπο στην Ορθόδοξη Παράδοση, έκδοσις Μονής Γενεθλίου της Θεοτόκου, Λεβάδεια, 1994, σ. 24, όπου αναφέρονται τα εξής: Ο άνθρωπος έχει δύο γνωστικά κέντρα. Το ένα είναι ο νους, που είναι το κατάλληλο όργανο για να δεχθή την αποκάλυψη του Θεού, η οποία στην συνέχεια διατυπώνεται με την λογική, και το άλλο είναι η λογική, που γνωρίζει τον αισθητό κόσμο που μας περιβάλλει.
    (3): Βλ. Φιλοκαλία, Γ’,έκδοσις Αστέρος,1976,σ. 42, § 29,και σ. 352, πθ’.
    (4): Βλ. Φιλοκαλία, Γ’, έκδοσις Αστέρος, 1976, σ. 352, πθ’

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. ΣΧΟΛΙΟ : Η λογική λοιπόν έξω τρέφεται καί εξωστρέφεται. Είναι μιά ενέργεια λογική η οποία ζεί "έξω". Τί έκανε λοιπόν ο Αυγουστίνος; Αυτή τήν ίδια ενέργεια, λόγω τής ιδιοσυγκρασιακής του καταστάσεως, τήν έστρεψε πρός τά μέσα.
    Συνεχίζει νά τρέφεται από έξω, αλλά δέν αποδίδει, δέν επιστρέφει έξω αυτά πού επεξεργάστηκε μέ τήν λογική, μέ τήν γνώμη. Κατακρατεί καί κλέβει τόν πλούτο τών αισθητηρίων, επεξεργάζεται κριτικά τήν αίσθησή των, καί συσσωρεύοντας τό πλούτο αυτόν, δημιουργεί τό υποκείμενο. Αυτή είναι η εσωτερικότης πού ανακάλυψε ο Αυγουστίνος καί προσπαθούν νά μάς τήν πουλήσουν σάν νέο άνθρωπο.
    Όπως δήλωσε ρητά ο Αυγουστίνος, στήν εσωτερικότητα τού υποκειμένου δέν είναι δυνατόν νά συναντηθεί ο Θεός.
    Σήμερα ονομάζεται καί εσωστρέφεια. Τό μόνο πού συναντά η εσωστρέφεια είναι ο πόθος τής γνώσεως (τού καλού καί τού κακού). Σήμερα, προσθέτοντας τήν κατηγορία τής κοινωνίας στό ήδη υπάρχον, στό ήδη δημιουργημένο υποκείμενο, λαμβάνουμε ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ. Είναι ο γνωστός σέ όλους μας εγω-κεντρισμός. Ο εσωτερικός κόσμος.
    Ο μεγαλύτερος εχθρός τού προσώπου, είναι ο Νούς, η νοερή ενέργεια τής καρδίας, η οποία έχει εγγεγραμμένο τόν Νόμο. Ο εσωτερικός άνθρωπος. Ο Νόμος μάς προστατεύει από τήν ειδωλολατρεία, διότι στό κέντρο του διατηρεί ανέπαφο τόν πόθο τού Κυρίου, τόν πόθο τής γνώσεως τού Θεού. Ο πρώτος νόμος είναι αυτός ο οποίος μάς αποκαλύπτει τόν θησαυρό ο οποίος προστατεύεται αφράστως στό κέντρο τού Νόμου καί ο οποίος εξαργυρώνεται μέ τήν ένωσή μας μέ τόν Κύριο. Εάν δέν τηρηθεί ο νόμος τότε η ενέργεια αντιστρέφεται, κατακαίγοντας τήν καρδιά από τόν πόθο νά ενωθούν όλοι μαζί της, γεννώντας τόν ψευδοπροφήτη, τόν πρόδρομο τού αντιχρίστου. Η αντιστροφή τήν οποία κληρονομούμε σάν ευκολία, επιτυγχάνεται διά τού φθόνου, τού φόνου (όπως τήν πέτυχε ο όφις) .
    Αμέθυστος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. 2 σχόλια:
    Ανώνυμος είπε...
    «Σήμερα, προσθέτοντας τήν κατηγορία τής κοινωνίας στό ήδη υπάρχον, στό ήδη δημιουργημένο υποκείμενο, λαμβάνουμε ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ. Είναι ο γνωστός σέ όλους μας εγω-κεντρισμός. Ο εσωτερικός κόσμος.»

    Καμία σχέση δεν έχει αυτό που γράφεις εδώ με το πρόσωπο του Γιανναρά.

    Ο Γιανναράς γράφει.
    «το πρωταρχικό νοηματικό περιεχόμενο της λέξης
    αποκλείει να ερμηνεύσουμε το πρόσωπο ως ατομικότητα καθαυτή ..»

    «Ο άνθρωπος ...υπάρχει ως πρόσωπο, μονάχα σε σχέση και μάλιστα σε σχέση αγαπητική.»

    Το πρόσωπο του Γθανναρά είναι σχέση, δεν είναι ατομικότητα ή εγωϊσμός .

    Στην πατερική θεολογία, συμπληρώνει ο Γιανναράς, το πρόσωπο προηγείται της ουσίας .

    Η παπική εκκλησία καταργώντας την προτεραιότητα του προσώπου οδηγηθήκανε στο φιλιόκβε , στην αποθέωση της ουσίας .

    Κ.Λ
    22/1/12 1:43 μ.μ.
    amethystos είπε...
    Φίλε Κ.Λ. καλό απόγευμα. Σ'ευχαριστούμε γιά τίς διευκρινήσεις στήν ανάρτησή μας.
    Αγαπητική σχέση ακριβώς είναι η σημασία τής κοινωνίας. Διότι επικαλούμαστε τήν κοινωνία τού Αγίου Πνεύματος καί τό Άγιο Πνεύμα στήν δυτική Αυγουστίνειο παράδοση δέν υπάρχει καθεαυτό, είναι η αγάπη τού Πατρός πρός τόν Υϊό καί τού Υϊού πρός τόν Πατέρα.
    Πρώτος ο Αυγουστίνος ονόμασε τά πρόσωπα σχέσεις, διότι απέρριψε τόν όρο Υπόσταση λόγω τής απολυτότητός του.
    Οι Πατέρες τής δικής μας παραδόσεως διδάσκουν ότι οι σχέσεις είναι τά ονόματα τών προσώπων, ο τρόπος μέ τόν οποίον μπορούμε νά τά προσλάβουμε, πώς έχουν μεταξύ τους, όχι πώς είναι.
    Ο Γιανναράς ακολουθώντας τόν Ακινάτη καί τόν Αυγουστίνο ταυτίζει τόν Θεό μέ τό Είναι καί τό Είναι μέ τήν θέληση.
    Οι σχέσεις σημαίνουν ονόματα, όχι Είναι. Καί γιαυτό μάς προειδοποιούν νά μήν προσθέσουμε καί άλλους συγγενικούς μας όρους στήν Άγία Τριάδα, όπως έκανε ο Μπουλγκάκοφ, ο οποίος πρόσθεσε τήν Θεία-Σοφία.
    Ο Γιανναράς νομίζει πώς ξεπερνά τήν ουσία, βάζοντας στήν θέση της τήν θέληση. Κάι πέφτει στόν ανθρωπομορφισμό, ο δύστυχος, από υπερβολική εξυπνάδα.
    Ο Γιανναράς αγνοεί παντελώς καί ολοκληρωτικώς τούς Πατέρες τής Εκκλησίας. Όπως καί ο Ζηζιούλας, γνωρίζει μόνον τά αποσπάσματα πού συναντά στίς δυτικές πραγματείες, ο θλιβερός.
    Στή Πατερική θεολογία δέν προηγείται κάτι έναντι κάποιου άλλου, διότι τότε θά είχαμε ΠΡΩΤΕΙΟ.
    Η παπική εκκλησία κατήργησε ΤΑ ΚΟΙΝΑ ΚΑΙ ΤΑ ΑΚΟΙΝΩΝΗΤΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ.
    22/1/12 3:57 μ.μ.


    [http://amethystosbooks.blogspot.gr/2012/01/1_22.html]

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Κύριοι
    Μόνο θεολογία βλέπετε στο κείμενο αυτό του Ρωμανίδη;
    Γιατί εγώ βλέπω μια γεωπολιτική πρόταση για την Ελλάδα της απόλυτα τυχαίας, εξωτερικής πολιτικής;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Ο καθένας δικαιούται να βλέπη ό,τι τον συμφέρει.Συμφωνούμε.Ο Ρωμανίδης,όμως,είναι πολύ αμφίβολο εάν υπήρξε θεολόγος με τη γνήσια ερμηνεία του σπουδαίου αυτού όρου.Τα ανωτέρω έχουν παρατεθή από την αναφορά-πρόκληση ενός γιούζερ μόνον και μόνον περί Ρωμανίδη.Οι θεολόγοι δεν κάνουν γεωπολιτικές προτάσεις.Δεν είναι το αντικείμενό των αυτό.Η ερώτησή σας είναι μια εντελώς πρόχειρη,επιφανειακή παρατήρηση,ειλημμένη από ένα νεορθόδοξο κείμενο(της ανάρτησης αυτής)που δεν απηχεί παρά βυζαντινισμό,κλισέ,μανιχα'ι'σμό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Ο Κύριος 'βρίσκεται εκτός ι(Ι)στορίας και/του ανθρώπου.Δεν αποτελεί όχημα οικειοποίησης μιας ιησουιτικού τύπου βούλησης προς τα εμπρός ούτε (και) αφορμή για Σ.Δ.Ι.Τ.(κατά το -νοσηρό- θέλημά σας -και- πάλι..).Δε γίνεται πραγματεύσιμος εκεί όπου εμπίπτει η πτώση,το προπατορικό αμάρτημα.Η αγωνία σας αυτή(η παρερμηνεία/της παρερμηνείας)είναι ολόκληρη 'δική σας.Τα μελετάτε αυτά,εδώ,ή ('μάθατε -και εσείς..- να) προχειρολογείτε και (να) αποφαίνεσθε εκ του ασφαλούς και από του προχείρου;Θεολόγοι υπήρξαν και υπάρχουν μόνον τρεις,τρεις και μόνον τρεις κατά την/'στην π(Π)αράδοση,π(Π)αράδοσή μας(εξίσωση εδώ -και- με τους Τρεις Ιεράρχες -Προστάτες των Γραμμάτων και της Παιδείας του Ανθρώπου/ανθρώπου-)(αλλά)και Άγιοι μύριοι και κατά χιλιάδες,με το Ρωμανίδη,εν τέλει,ένα σπουδαίο θεολογούντα(,)καθηγητή α λ λ ά θεολογούντα(,)καθηγητή,ακαδημα'ι'κό(και μόνον..).

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.