Γ. ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ
Ενα, δύο, τρία πολλά Βιετνάμ είναι η ιστορική φράση του Τσε Γκεβάρα το 1966, λίγο πριν εγκαταλείψει τα κυβερνητικά μέγαρα της Αβάνας, για να αναζητήσει την απόλυτη ένοπλη επαναστατική ρήξη στα βουνά της Βολιβίας, όπου δεν υπήρξε ποτέ δεύτερο Βιετνάμ αλλά μόνο η εκτέλεσή του μετά την αιχμαλωσία του από τις κυβερνητικές δυνάμεις.
Ενα, δύο τρία πολλά Αφγανιστάν σίγουρα θα αναφωνούσε από τη βίλα του κοντά στο Ισλαμαμπάντ αν ζούσε σήμερα και ο Οσάμα Μπιν Λάντεν βλέποντας τις δραματικές εξελίξεις στη Συρία εδώ και δύο χρόνια, αλλά κυρίως στο Ιράκ τις τελευταίες εβδομάδες και σε μικρότερο βαθμό στον Λίβανο.
Οπως ο Κάρτερ και ο σύμβουλός του Μπερεζίνσκι έστησαν στο Πακιστάν του δικτάτορα Ζία Ουλ Χακ μετά τη σοβιετική εισβολή στο Αφγανιστάν το 1979 την ακραία ισλαμική ένοπλη δράση που από τους Μουτζαχεντίν πέρασε στους Ταλιμπάν, με τους τελευταίους να γίνονται εργαλείο της Αλ Κάιντα, έτσι η πολιτική των ΗΠΑ μέχρι και πρόσφατα στη Μέση Ανατολή έστρωσε το χαλί για να δημιουργηθεί ένα δεύτερο Αφγανιστάν στην καρδιά της Μέσης Ανατολής.
Οπως πολύ εύστοχα σημειώνουν οι International New York Times σε πρωτοσέλιδο δημοσίευμά τους, 81 οι Σουνίτες του Ιράκ βρίσκονται στο δίλημμα ή να υπαγούν ως μειονότητα στην σιιτική κυβέρνηση και καθεστώς της Βαγδάτης ή να στηρίξουν τη μόνη μορφή ένοπλης δράσης εναντίωσης στον υποβιβασμό τους σε πολίτες δεύτερης κατηγορίας, που δεν είναι άλλος από την Αλ Κάιντα.
Αν χειραφετηθούν οι Σουνίτες του Ιράκ μαζί με τους ομόδοξούς τους στη Συρία -που είναι η πλεονότητα του πληθυσμού της χώρας- μπορεί να δημιουργηθεί ένα de facto ή de jure νέο κρατικό μόρφωμα όπου θα κυριαρχούν ακραίοι σουνίτες φονταμενταλιστές.
Ολα αυτά, επειδή για δεκαετίες οι ΗΠΑ θεωρούσαν τον εθνικιστικό κοσμικό αυταρχικό ριζοσπαστισμό του Σαντάμ στη Βαγδάτη και των Ασαντ πατρός και υιού στη Δαμασκό ως επικίνδυνες εναντιώσεις στην προσπάθεια επιβολής μιας περιφερειακής PAX AMERICANA.
Τα μπααθικά καθεστώτα του Ιράκ και της Συρίας ήταν κυρίως μειονοτικά καθεστώτα, των Σουνιτών το πρώτο στη Βαγδάτη και των Αλαουιτών το δεύτερο στη Δαμασκό. Παρά τον αυταρχισμό τους και την κατασταλτική τους ωμότητα, είχαν μια εγγενή ασφαλή για τη Δύση οροθέτηση, καθώς μπορούσαν να αναζητήσουν σταθερότητα και εσωτερική συναίνεση- νομιμοποίηση μόνον μέσα από τον σαφή διαχωρισμό θρησκείας και πολιτικής.
Το πιο παράδοξο είναι ότι τα μειονοτικά καθεστώτα στο Ιράκ και στη Συρία ήταν δημιουργήματα της βρετανικής διοίκησης στη Βαγδάτη και της γαλλικής στη Δαμασκό την περίοδο του Μεσοπολέμου. Στο μεν Ιράκ οι ισορροπίες καταστράφηκαν από την αμερικανική εισβολή του 2003 και παρ' ολίγον το ίδιο να συμβεί και στη Συρία.
Μπροστά μας βρίσκεται η πρόκληση της Διεθνούς Διάσκεψης για τη Συρία, στις 22 Ιανουαρίου, που έχει ως στόχο την επεξεργασία και εφαρμογή συμβιβαστικής λύσης, με σημείο αναφοράς τον σχηματισμό μεταβατικής κυβέρνησης στη Δαμασκό, που θα διενεργήσει μετά από μια μεταβατική περίοδο εκλογές.
Τα παραπάνω μάλλον παραπέμπουν στα κείμενα αυτόματης γραφής των σουρεαλιστών παρά στη σκληρή πραγματικότητα. Σκληρή πραγματικότητα είναι η διαπίστωση ότι σήμερα πέραν του φόβου που προκάλεσε την αλλαγή στάσης των ΗΠΑ απέναντι στη Συρία και στο Ιράν δεν υπάρχει ούτε η βούληση, ούτε η δυνατότητα να συνθλιβούν στρατιωτικά οι ακραίοι σουνίτες φονταμενταλιστές που από τα υψίπεδα του Αφγανιστάν πλησιάζουν τα θερμά ύδατα της Μεσογείου.
Ιστορικό παράδοξο
Το πιο παράδοξο είναι ότι τα μειονοτικά καθεστώτα στο Ιράκ και στη Συρία ήταν δημιουργήματα της βρετανικής διοίκησης στη Βαγ-δάτη και της γαλλικής στη Δαμασκό την περίοδο του Μεσοπολέμου. Στο μεν Ιράκ οι ισορροπίες καταστράφηκαν από την αμερικανική εισβολή του 2003 και παρ' ολίγον το ίδιο να συμβεί και στη Συρία.
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=27689&subid=2&pubid=113198926
Ενα, δύο, τρία πολλά Βιετνάμ είναι η ιστορική φράση του Τσε Γκεβάρα το 1966, λίγο πριν εγκαταλείψει τα κυβερνητικά μέγαρα της Αβάνας, για να αναζητήσει την απόλυτη ένοπλη επαναστατική ρήξη στα βουνά της Βολιβίας, όπου δεν υπήρξε ποτέ δεύτερο Βιετνάμ αλλά μόνο η εκτέλεσή του μετά την αιχμαλωσία του από τις κυβερνητικές δυνάμεις.Ενα, δύο τρία πολλά Αφγανιστάν σίγουρα θα αναφωνούσε από τη βίλα του κοντά στο Ισλαμαμπάντ αν ζούσε σήμερα και ο Οσάμα Μπιν Λάντεν βλέποντας τις δραματικές εξελίξεις στη Συρία εδώ και δύο χρόνια, αλλά κυρίως στο Ιράκ τις τελευταίες εβδομάδες και σε μικρότερο βαθμό στον Λίβανο.
Οπως ο Κάρτερ και ο σύμβουλός του Μπερεζίνσκι έστησαν στο Πακιστάν του δικτάτορα Ζία Ουλ Χακ μετά τη σοβιετική εισβολή στο Αφγανιστάν το 1979 την ακραία ισλαμική ένοπλη δράση που από τους Μουτζαχεντίν πέρασε στους Ταλιμπάν, με τους τελευταίους να γίνονται εργαλείο της Αλ Κάιντα, έτσι η πολιτική των ΗΠΑ μέχρι και πρόσφατα στη Μέση Ανατολή έστρωσε το χαλί για να δημιουργηθεί ένα δεύτερο Αφγανιστάν στην καρδιά της Μέσης Ανατολής.
Οπως πολύ εύστοχα σημειώνουν οι International New York Times σε πρωτοσέλιδο δημοσίευμά τους, 81 οι Σουνίτες του Ιράκ βρίσκονται στο δίλημμα ή να υπαγούν ως μειονότητα στην σιιτική κυβέρνηση και καθεστώς της Βαγδάτης ή να στηρίξουν τη μόνη μορφή ένοπλης δράσης εναντίωσης στον υποβιβασμό τους σε πολίτες δεύτερης κατηγορίας, που δεν είναι άλλος από την Αλ Κάιντα.
Αν χειραφετηθούν οι Σουνίτες του Ιράκ μαζί με τους ομόδοξούς τους στη Συρία -που είναι η πλεονότητα του πληθυσμού της χώρας- μπορεί να δημιουργηθεί ένα de facto ή de jure νέο κρατικό μόρφωμα όπου θα κυριαρχούν ακραίοι σουνίτες φονταμενταλιστές.
Ολα αυτά, επειδή για δεκαετίες οι ΗΠΑ θεωρούσαν τον εθνικιστικό κοσμικό αυταρχικό ριζοσπαστισμό του Σαντάμ στη Βαγδάτη και των Ασαντ πατρός και υιού στη Δαμασκό ως επικίνδυνες εναντιώσεις στην προσπάθεια επιβολής μιας περιφερειακής PAX AMERICANA.
Τα μπααθικά καθεστώτα του Ιράκ και της Συρίας ήταν κυρίως μειονοτικά καθεστώτα, των Σουνιτών το πρώτο στη Βαγδάτη και των Αλαουιτών το δεύτερο στη Δαμασκό. Παρά τον αυταρχισμό τους και την κατασταλτική τους ωμότητα, είχαν μια εγγενή ασφαλή για τη Δύση οροθέτηση, καθώς μπορούσαν να αναζητήσουν σταθερότητα και εσωτερική συναίνεση- νομιμοποίηση μόνον μέσα από τον σαφή διαχωρισμό θρησκείας και πολιτικής.
Το πιο παράδοξο είναι ότι τα μειονοτικά καθεστώτα στο Ιράκ και στη Συρία ήταν δημιουργήματα της βρετανικής διοίκησης στη Βαγδάτη και της γαλλικής στη Δαμασκό την περίοδο του Μεσοπολέμου. Στο μεν Ιράκ οι ισορροπίες καταστράφηκαν από την αμερικανική εισβολή του 2003 και παρ' ολίγον το ίδιο να συμβεί και στη Συρία.
Μπροστά μας βρίσκεται η πρόκληση της Διεθνούς Διάσκεψης για τη Συρία, στις 22 Ιανουαρίου, που έχει ως στόχο την επεξεργασία και εφαρμογή συμβιβαστικής λύσης, με σημείο αναφοράς τον σχηματισμό μεταβατικής κυβέρνησης στη Δαμασκό, που θα διενεργήσει μετά από μια μεταβατική περίοδο εκλογές.
Τα παραπάνω μάλλον παραπέμπουν στα κείμενα αυτόματης γραφής των σουρεαλιστών παρά στη σκληρή πραγματικότητα. Σκληρή πραγματικότητα είναι η διαπίστωση ότι σήμερα πέραν του φόβου που προκάλεσε την αλλαγή στάσης των ΗΠΑ απέναντι στη Συρία και στο Ιράν δεν υπάρχει ούτε η βούληση, ούτε η δυνατότητα να συνθλιβούν στρατιωτικά οι ακραίοι σουνίτες φονταμενταλιστές που από τα υψίπεδα του Αφγανιστάν πλησιάζουν τα θερμά ύδατα της Μεσογείου.
Ιστορικό παράδοξο
Το πιο παράδοξο είναι ότι τα μειονοτικά καθεστώτα στο Ιράκ και στη Συρία ήταν δημιουργήματα της βρετανικής διοίκησης στη Βαγ-δάτη και της γαλλικής στη Δαμασκό την περίοδο του Μεσοπολέμου. Στο μεν Ιράκ οι ισορροπίες καταστράφηκαν από την αμερικανική εισβολή του 2003 και παρ' ολίγον το ίδιο να συμβεί και στη Συρία.
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=27689&subid=2&pubid=113198926
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.
- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.