ΝΙΚΟΣ ΒΑΤΟΠΟΥΛΟΣ
Πιο υβριδική τέχνη δεν μπορώ να φανταστώ από την τέχνη του ψηφιδωτού, αυτή που υπηρετεί αλλά και απογειώνει η Ολγα Γουλανδρή.
Στην έκθεσή της (Gallery Genesis, Χάρητος 35, έως 1/2) προσήλθα ομολογώ ολίγον αδαής για το σύγχρονο ψηφιδωτό, αλλά έκανα το εξής: κάθισα μπροστά σε κάθε έργο για λίγα λεπτά, προσπαθώντας να κατανοήσω την ψηφοθέτηση, τη σύνθεση, τη γεωμετρία, τον λόγο και το πνεύμα πίσω από την ύλη, τον αέρα μέσα από το στέρεο και σκληρό υλικό. Επειτα από λίγο βρέθηκα να ακολουθώ και να παρασύρομαι από μία αφήγηση, τη δύναμη της οποίας δεν μπορούσα να υποψιαστώ.
Η Ολγα Γουλανδρή έχει επιτύχει κάτι σπουδαίο. Εχει πάρει τα νήματα μιας αρχαίας τέχνης (όλη η Ελλάδα, η Μεσόγειος είναι γεμάτες ψηφιδωτά -λέει- γνωστά ή άγνωστα), έχει μελετήσει τον βυζαντινό τρόπο, έχει κατανοήσει τη λαϊκή ψηφοθέτηση, και έχει αφοσιωθεί στο σύγχρονο, «αστικό» ψηφιδωτό με τέτοια ζέση και αυταπάρνηση που το έχει κάνει από μόνο του να λάμπει και να φέγγει αυτόφωτο. Τα έργα της είναι όλα διαφορετικά, το καθένα σαν μια ίριδα ματιού, ξέχωρο, με άλλες ανάσες, άλλη κάτοψη «αιμοφόρων αγγείων».
Με ενθουσίασε να έχω την Ολγα Γουλανδρή ξεναγό και να μου εξηγεί το πώς και το γιατί. Σκεφτόμουν την επένδυση χρόνου, ψηφίδα, ψηφίδα, γυαλί, πέτρες, μάρμαρο, κονίαμα, ένα μωσαϊκό ροής, σωμάτων, σκιών, κύκλοι χρόνου, ένα απέραντο «νεκροταφείο» υπολειμμάτων ζωής, ό,τι ξέβρασε η θάλασσα, ό,τι άφησε η τύρβη, σαν ίχνος, σαν αποτύπωμα, σαν απρόσμενη ομορφιά μέσα σε ωκεανούς ομοιομορφίας. Η ένθεση μιας τιρκουάζ ψηφίδας, ενός πορτοκαλί στίγματος, μιας ροζ πέτρας, μέσα στα υπόλευκα και τα καστανόμαυρα, και στα κίτρινα, τα κόκκινα και τα γαλάζια, δημιουργεί εκρήξεις αισθήσεων, λάμψεις, κατανόηση του μέρους μέσα από το όλον. Είναι μία βάπτιση.
Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.
- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.