Ἀπό τά δικαιώματα τοῦ ἀνθρώπου στά δικαιώματα τοῦ ζώου

" Ἄνθρωπος ἐν τιμῆ ὤν οὐ συνῆκε, παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καί ὡμοιώθη αὐτοῖς ...", καί ἀκόμη χειρότερα.

του Νέστορα Νικηφορίδη

Γιά να προσέξουμε λίγο καλλίτερα στο δημοσίευμα των ΝΕΩΝ της Πέμπτης 27 Φεβρουαρίου 2014  τί δήλωσε η κυρία Πιπιλή αναφερόμενη στον κ. Βαλλιανάτο: «Είναι ντροπή, διότι μιλάτε με έναν άνθρωπο (αναφέρεται στον εαυτό της) που δίνει αγώνα για τα δικαιώματα όλων των ανθρώπων και των ομοφυλοφίλων - είμαι η μοναδική στη Ν.Δ. που έχω ταχθεί υπέρ του συμφώνου συμβίωσης - και υποστηρίζω τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων, είτε είναι αδύναμος είτε γυναίκα είτε κακοποιημένος άνδρας είτε ζώο», ανέφερε η κυρία Πιπιλή (τα μπόλντ και οι υπογραμμίσεις είναι δικές μας).

Δηλαδή είπε, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι στις σεξουαλικές διαστροφές που ήδη υποστηρίζει, περιλαμβάνονται καί τα ζώα, ... προφανώς στις σεξουαλικές επιλογές τους για σχέσεις τους με... ανθρώπους!

Η διεύρυνση αυτή της ...κατηγορίας των ομοφυλοφίλων (!) από την κυρία Πιπιλή, είναι επιεικώς απαράδεκτη. Πρώτον, διότι εξομοιώνει προς τα άλογα ζώα, ανθρώπους που έχουν μεν να αντιμετωπίσουν ένα σοβαρό πρόβλημα διαστροφής των σωματικών λειτουργιών τους, προερχόμενο από πνευματική ασθένεια στο ηγεμονικό και στο θυμικό της ψυχής, και από ψυχική νοσηρότητα στο επιθυμητικό της ψυχής, αλλά πάντως ανθρώπους με δυνατότητα προσευχής στον Θεό και άρα μετανοίας ενώπιόν Του. Δεύτερον διότι δείχνει αντικειμενικά (ακόμη και αν αποδόθηκαν λάθος οι δηλώσεις της κυρίας Πιπιλή), ότι το επόμενο –πιστεύουμε σχεδιασμένο, αν και όχι αναγκαίο - βήμα καταπτώσεως του ανθρώπου, μετά την αποδοχή της ομοφυλοφιλίας ως "φυσιολογικής", είναι η αποδοχή του "φυσιολογικού χαρακτήρα" της σχέσεως ανθρώπων με ζώα, τα δικαιώματα των οποίων ορισμένοι ετοιμάζονται να τα υπερασπισθούν απέναντι στους "σκληρούς" και "ομοφοβικούς" ανθρώπους...

Παρά το ότι μιά τέτοια εξέλιξη θα αποκρουσθεί φυσικά μετά βδελυγμίας, πιθανώς ακόμη και από ομοφυλόφιλους, η νέα παγκόσμια τάξη, έχει ανάγκη και από αυτό το βήμα, για να επιτύχει τον πλήρη εξευτελισμό του ανθρώπου: Διότι, ο άνθρωπος ως "άτομο",

α) από άνθρωπος-συνάνθρωπος στην βάση της Δημοκρατίας αλλά και στο μέσον της Δημιουργίας, μετατρέπεται σε άτομο-"Θεός" "των ανθρωπίνων δικαιωμάτων" εντός της Ρεπουμπλίκ, και στη συνέχεια,

β) το άτομο-"Θεός" αυτό, μεταβάλλεται σε άτομο-σκουπίδι κάτω από την Νέα Τυραννία  των χάπεννικγκς στα ΜΜΕ και στην βία της πλατείας.

Δηλαδή, εν τέλει καταλήγει ο άνθρωπος να είναι ένα ευτελές αντικείμενο του πολιτεύματος της απρόσωπης εξουσίας, που εγκαθιδρύεται στο όνομα των "δικαιωμάτων" του απροσώπου και κατευθυνόμενου πλήθους της πλατείας. Περί αυτού πρόκειται.

(Γι' αυτό, ειρήσθω εν παρόδω, οι ναζιστές της πλατείας του Κιέβου είναι αυτοί που επικράτησαν πλήρως στην δυτική Ουκρανία, και αυτό θα φανεί ανεξάρτητα από εκλογικά αποτελέσματα - και το ίδιο ακραίο αποτέλεσμα θα συμβαίνει όπου επικρατούν παρόμοια κινήματα πλατείας: Ο ναζισμός και ο αυταρχισμός  εν μέσω αναρχίας-ανομίας, εκτός και αν επέμβει ο στρατός, όπως συνέβη εγκαίρως στην Αίγυπτο, όπως δεν είναι δυνατόν άμεσα να συμβεί στην Τουρκία, και όπως είναι αμφίβολο το αν και πώς θα γίνει στην Ουκρανία).

Για να επανέλθει το άτομο ως άνθρωπος-συνάνθρωπος στην βάση του πολιτεύματος, δηλαδή για να επανέλθει η Δημοκρατία, πρέπει να καταργηθεί οπωσδήποτε η δομή της "ανατέλουσας" τρομοκρατικής Νέας Τυραννίας - όχι όμως διά της Ρεπουμπλίκ, που αποδεικνύεται παντελώς ανίκανη να θεραπεύσει τα χειρότερά της (την Τυραννία διά των χάπεννινγκς και διά της βίας), και να μετακινηθεί προς την αληθινή Δημοκρατία, αλλά - διά της καταργήσεως της χειραγωγήσεως (των λόμπυ και της προπαγάνδας) που διενεργείται υπό κερδοφόρων εξουσιαστικών δομών κεφαλαιουχικών νομικών προσώπων, "ιδιωτικών" ή "δημοσίων.

Η πρόταξη του όντως πολιτικού έναντι του οικονομικού περνάει άρα μέσα από θεμελιώδεις (συνταγματικές) νομικές ρυθμίσεις ελέγχου ή περιορισμού ή και καταργήσεως τέτοιων δομών, ρυθμίσεις δίκαιες και με ορθό λόγο, με αληθινό σεβασμό των ανθρώπων και της φύσεως των πραγμάτων στην ιερότητά τους, άρα και με αληθινή θεοσέβεια, με σχετική ελευθερία των αρμοδίων ώστε οι αποφάσεις να είναι αποτέλεσμα και δικής τους κρίσεως και δικαιοκρισίας, άρα με μετριασμό της "τεχνοκρατικότητας" των πολιτικών λύσεων και των νομικών κανόνων, με γενικές ρυθμίσεις και με σχετική ελευθερία εξατομικεύσεως στην εφαρμογή, που πρέπει να τελεί υπό ουσιαστικό δικαστικό έλεγχο ορίων και κατευθύνσεων (Ius est ars boni et aequi,  ήτοι δίκαιον είναι η τέχνη του κατά περίπτωση ίσου-πρέποντος και της αγαθωσύνης-επιεικείας).

 Όπως, αντίστροφα,  η καταστροφή του πολιτικού από το οικονομικό, περνάει (ήδη) μέσα από νομικές ρυθμίσεις καταστροφής της κοινωνίας, δηλαδή διεθνείς ή οικονομιστικές ή κοινωνιστικές ρυθμίσεις με δυναμική ανομίας, που δεν σέβονται ούτε τον Θεό, ούτε τους ανθρώπους, ούτε την ιερότητα της φύσεως των πραγμάτων (πραγμάτων που πρέπει να μπούν σε μία νέα, ανίερη, τάξη). Τούτο, σε πρώτη φάση με πρόσχημα την προστασία ολοένα και πιό απίθανων ιδεών ή "μειονοτήτων" όπως οι προαναφερθείσες.

Η επόμενη φάση μάλλον περιλαμβάνει, όπως διαφαίνεται ... από τα Μνημόνια και τα έτοιμα νομοσχέδια του ΔΝΤ ή των Γερμανών , "τεχνοκρατικές" λεπτομερείς όσο και δυσνόητες ρυθμίσεις καθώς και εφαρμοστικές αυτών προκρούστειες διαταγές τύπου ναζισμού.

Τελικά ο άνθρωπος που πρέπει να μήν είναι "θρησκόληπτος", "δεισιδαίμων", "φανατικός", "εθνικιστής", "πατριδοκάπηλος", "ομοφοβικός", "ζωοφοβικός", που πρέπει να σκέφτεται και να μιλάει και να συμπεριφέρεται σε θέματα θρησκείας, έθνους, πατρίδας, διανθρωπίνων σχέσεων, σχέσεων του ανθρώπου με τα ζώα και την Δημιουργία ("το περιβάλλον"), ακόμη και (έρχεται) ως προς την διατροφή, μόνο με τον τρόπο που ορίζουν ποινικοί νόμοι ότι πρέπει να σκέφτεται και να μιλάει και να συμπεριφέρεται, είναι ο τέλειος δούλος. Ο δούλος, ο ελεγχόμενος εν τέλει από τον καχύποπτο, περίεργα ευγενικό, όσο και άγνωστο... "κύριο" (ή "κυρία") της διπλανής πόρτας.

Ψηφίζοντάς τον δε, και για ελέῳ ΜΜΕ δήμαρχο, θα απαλλαγεί από όλες αυτές τις έντεχνα καλλιεργημένες "φοβίες" του, οπότε και θα "απελευθερωθεί", περίπου όπως το μονοξείδιο του άνθρακος από μία καύση, μία ταυτότητα  γνήσια "ευαισθητοποιημένου πολίτη", ψυχικώς απολύτως ίδιου με τους άλλους "ευαισθητοποιημένους πολίτες", αν και με ατομικά διαφορετικές  σκοτεινές ή πλουμιστές προτιμήσεις. 

"Αἰδώς Ἀργεῖοι!", ή όπως λέει σήμερα ο λαός μας, " Ὡς ἐδῶ, καί μή παρέκει!".