Του ΤΑΚΗ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ
Στην Ουκρανία, η Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε) που διαχειρίζεται τη Νέα Διεθνή Τάξη, η οποία θεμελιώνεται, στο οικονομικό επίπεδο, στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και, στο πολιτικό, στις κατά τόπους Κοινοβουλευτικές Χούντες, οι οποίες αποτελούν μια παρωδία αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας» (ενώ και η ίδια είναι παρωδία της πραγματικής άμεσης δημοκρατίας) επέτυχε, μέσα σε λίγους μήνες, το τέλειο πραξικόπημα.
Δηλαδή, όπως φαίνεται τη στιγμή που γράφονται οι γραμμές αυτές, την προσεχή αλλαγή καθεστώτος με τη μέθοδο της ψευδο-«επανάστασης» που τελειοποίησε στην Αραβική «Ανοιξη». Ετσι, μέσα στις πρώτες δύο δεκαετίες από τότε που δημιουργήθηκε η άτυπη αυτή Υ/Ε, μια σειρά καθεστώτων που αντιστέκονταν στην ενσωμάτωσή τους στη ΝΔΤ έχουν ήδη ανατραπεί (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Λιβύη) ή είναι υπό ανατροπή (Ουκρανία, Συρία), ενώ παρόμοιες διαδικασίες έχουν ξεκινήσει στη Βενεζουέλα και άλλα πραγματικά αντιστεκόμενα καθεστώτα όπως η Βολιβία -σε αντίθεση με τα καθεστώτα της εκφυλισμένης Αριστεράς (Βραζιλία, Αργεντινή κ.λπ.) που είναι ήδη ενσωματωμένα στη ΝΔΤ, με κυβερνήσεις τύπου ΣΥΡΙΖΑ.
Σήμερα έγινε φανερό ότι δεν απαιτούνται πια τα παλιά στρατιωτικά πραξικοπήματα που αποκάλυπταν την πραγματική φύση των δυτικών καθεστώτων και εδικαίωναν τις παλιές ριζοσπαστικές θεωρίες ότι η αστική «δημοκρατία» δεν είναι παρά ένα επικάλυμμα που, όταν το αστικό καθεστώς κινδυνεύει, δεν έχει κανένα πρόβλημα να το παραμερίσει για ένα χρονικό διάστημα μέχρι να συντρίψει το λαϊκό κίνημα για πολλές δεκαετίες (τελευταίο παράδειγμα αυτό της Χιλής). Για πρώτη φορά στην Ιστορία, οι ελίτ έχουν σφετεριστεί ακόμη και την ίδια την έννοια και τη μέθοδο της επανάστασης για την επιτυχία των δικών τους σκοπών. Με δεδομένο τον καθολικό πια έλεγχο της πληροφόρησης από την Υ/Ε και τις ντόπιες ελίτ που παίζουν ρόλο νομάρχη της, αλλά και τον ρόλο της σημερινής «Αριστεράς», η οποία, ενώ στο παρελθόν έπαιζε ένα απομυθοποιητικό ρόλο των συστημικών ΜΜΕ, σήμερα κατά κανόνα είναι και αυτή ενσωματωμένη στη ΝΔΤ και απλώς παρουσιάζει ταυτόσημες αναλύσεις με αυτές των ελίτ (χρωματισμένες με ροζ, κόκκινο, μαύρο κ.λπ., ανάλογα με την ιδεολογική κατεύθυνσή της), το αποτέλεσμα είναι μια γενικευμένη σύγχυση, όπως ακριβώς επιδιώκει και η Υ/Ε για να κάνει άνετα τη «δουλειά» της.
Ας δούμε όμως συνοπτικά, όσο επιτρέπει ο χώρος, πώς στήθηκε το τέλειο πραξικόπημα της Υ/Ε στην Ουκρανία. Τον περασμένο Νοέμβρη, όπως μάθαμε από τα ΜΜΕ της Υ/Ε, ξεκίνησε μια υποτίθεται αυθόρμητη ειρηνική «επανάσταση», όταν ο νόμιμα εκλεγμένος πρόεδρος της χώρας Γιανουκόβιτς, ένας διεφθαρμένος επαγγελματίας πολιτικός της μετα-σοβιετικής γενιάς που εξέφραζε όμως περισσότερο το ρωσόφιλο ανατολικό τμήμα της χώρας, σε αντίθεση με τους Τιμοσένκο και Γιούσενκο που εξέφραζαν το παραδοσιακά δυτικόφιλο τμήμα της Ουκρανίας, αρνήθηκε να υπογράψει τη συμφωνία σύνδεσης της χώρας με την Ε.Ε. Και αυτό, όχι τόσο γιατί αγωνιούσε ότι σε παραμονές χρεοκοπίας της Ουκρανίας αυτό θα οδηγούσε τα λαϊκά στρώματα σε ανάλογη οικονομική καταστροφή με την ελληνική, αλλά κυρίως γιατί ήξερε ότι αυτό θα ήταν ο πολιτικός του τάφος.
Ομως η Υ/Ε ήταν απόλυτα προετοιμασμένη γι' αυτό το ενδεχόμενο, ξέροντας την αντίδραση της ρωσικής ελίτ, η οποία δεν είναι μεν αντικαπιταλιστική, αλλά και δεν αντιδρά απλώς σαν εναλλακτικός ιμπεριαλισμός, όπως υποστηρίζουν απηρχαιωμένες «μαρξιστικές» αναλύσεις. Η ρωσική ελίτ υπό τον Πούτιν εκφράζει συγχρόνως ένα πελώριο εθνικιστικό κίνημα που ενώνει από εθνικιστές και ορθόδοξους μέχρι πραγματικούς κομμουνιστές και ελευθεριακούς, σε ένα άτυπο παλλαϊκό μέτωπο κατά της παγκοσμιοποίησης. Φυσικά η ρωσική ελίτ δεν συμμερίζεται τους στόχους του μετώπου αυτού στον βαθμό που απαιτούν πλήρη ρήξη με τη ΝΔΤ, γιατί ο πραγματικός στόχος της είναι να κατακτήσει ισότιμη θέση μέσα στην Υ/Ε με τα άλλα μέλη της, ενώ βέβαια η Υ/Ε, από την εποχή του Γέλτσιν, είχε σχεδιάσει για τη Ρωσία το ρόλο ενός υποτελούς μέλους, σε σχέση εξάρτησης και όχι αλληλεξάρτησης.
Ετσι, μια οργανωμένη, και χρηματοδοτούμενη από την Υ/Ε, «πρωτοπορία» μερικών εκατοντάδων αρχικά ανθρώπων, στους οποίους πρωτοστατούσαν πραγματικοί νεοναζιστές, με πραγματικά τάγματα εφόδου και όπλα, κατέβηκε στους δρόμους, στην αρχή ειρηνικά, όπως ακριβώς συνέβη στην αρχή και στη Συρία, πλαισιώνοντας όμως σταδιακά όλο και περισσότερους, αστούς κυρίως, δυτικόφιλους Ουκρανούς. Οπως είναι άλλωστε γνωστό η Ουκρανία έγινε ενιαίο κράτος, πρώτη φορά στην Ιστορία της, μόλις το 1939, με το δυτικό γεωγραφικά τμήμα της να έχει παραδοσιακές και πολιτιστικές σχέσεις με τη Δύση, ενώ το ανατολικό με τη Ρωσία. Οταν κατόπιν η ρωσική ελίτ πρόσφερε ένα γενναιόδωρο πρόγραμμα βοήθειας που θα απομάκρυνε τον κίνδυνο ελληνικής καταστροφής, χωρίς απώλεια της κυριαρχίας της χώρας, ο Γιανουκόβιτς φυσικά το δέχθηκε αμέσως.
Μέχρι τη συνάντηση των ηγετών Ε.Ε. και Γιανουκόβιτς στο Βίλνιους στο τέλος Νοέμβρη, οπότε η ευρω-ελίτ αποφάσισε γενική επίθεση βλέποντας ότι το καθεστώς Γιανούκοβιτς δεν συμμορφωνόταν, οι διαδηλώσεις ήταν ακόμη βασικά ειρηνικές. Τότε, όμως, η νεοναζιστική ένοπλη πρωτοπορία πλαισίωσε μεγάλο συλλαλητήριο, όπου η ίδια επιδόθηκε σε επιθέσεις με μπουλντόζες, μολότοφ και παρόμοια «ειρηνικά μέσα» κατά κυβερνητικών κτηρίων. Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ε.Ε. (και στις ΗΠΑ φυσικά) η κατάληξη θα ήταν βέβαια σωροί νεκρών διαδηλωτών και πιθανότατα επιβολή κατάστασης ανάγκης. Ο Γιανουκόβιτς όμως, μη θέλοντας να κόψει τις γέφυρες με την Υ/Ε, δεν έκανε τίποτα από αυτά. Η μεγάλη «καταστολή» επομένως που ισχυρίζεται η εκφυλισμένη «Αριστερά» (βλ. άρθρο Κ.Σ., «Ε», 19/2/2014) είναι άλλος ένας μύθος μιας «Αριστεράς» που υποστήριξε κάθε στημένη «εξέγερση» της Υ/Ε από τη λιβυκή μέχρι την ουκρανική.
Η πολιτική αυτή συνεχών υποχωρήσεων του Γιανουκόβιτς συνεχίστηκε μέχρι χθες, όταν η οργανωμένη πρωτοπορία, πιθανώς με τη συμμετοχή και ξένων πρακτόρων «ελεύθερων σκοπευτών» (ακριβώς όπως στη Συρία), προέβη σε αιματοκύλισμα για να δοθεί η αφορμή για τη σημερινή διαγραφόμενη παράδοση του καθεστώτος στην Ε.Ε., που θα συντελεστεί με τις εκλογές σε λίγους μήνες, στο σημερινό κλίμα τρομοκρατίας, και την... πανηγυρική επανεκλογή της Τιμοσένκο...
Πηγή
Δηλαδή, όπως φαίνεται τη στιγμή που γράφονται οι γραμμές αυτές, την προσεχή αλλαγή καθεστώτος με τη μέθοδο της ψευδο-«επανάστασης» που τελειοποίησε στην Αραβική «Ανοιξη». Ετσι, μέσα στις πρώτες δύο δεκαετίες από τότε που δημιουργήθηκε η άτυπη αυτή Υ/Ε, μια σειρά καθεστώτων που αντιστέκονταν στην ενσωμάτωσή τους στη ΝΔΤ έχουν ήδη ανατραπεί (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Λιβύη) ή είναι υπό ανατροπή (Ουκρανία, Συρία), ενώ παρόμοιες διαδικασίες έχουν ξεκινήσει στη Βενεζουέλα και άλλα πραγματικά αντιστεκόμενα καθεστώτα όπως η Βολιβία -σε αντίθεση με τα καθεστώτα της εκφυλισμένης Αριστεράς (Βραζιλία, Αργεντινή κ.λπ.) που είναι ήδη ενσωματωμένα στη ΝΔΤ, με κυβερνήσεις τύπου ΣΥΡΙΖΑ.
Σήμερα έγινε φανερό ότι δεν απαιτούνται πια τα παλιά στρατιωτικά πραξικοπήματα που αποκάλυπταν την πραγματική φύση των δυτικών καθεστώτων και εδικαίωναν τις παλιές ριζοσπαστικές θεωρίες ότι η αστική «δημοκρατία» δεν είναι παρά ένα επικάλυμμα που, όταν το αστικό καθεστώς κινδυνεύει, δεν έχει κανένα πρόβλημα να το παραμερίσει για ένα χρονικό διάστημα μέχρι να συντρίψει το λαϊκό κίνημα για πολλές δεκαετίες (τελευταίο παράδειγμα αυτό της Χιλής). Για πρώτη φορά στην Ιστορία, οι ελίτ έχουν σφετεριστεί ακόμη και την ίδια την έννοια και τη μέθοδο της επανάστασης για την επιτυχία των δικών τους σκοπών. Με δεδομένο τον καθολικό πια έλεγχο της πληροφόρησης από την Υ/Ε και τις ντόπιες ελίτ που παίζουν ρόλο νομάρχη της, αλλά και τον ρόλο της σημερινής «Αριστεράς», η οποία, ενώ στο παρελθόν έπαιζε ένα απομυθοποιητικό ρόλο των συστημικών ΜΜΕ, σήμερα κατά κανόνα είναι και αυτή ενσωματωμένη στη ΝΔΤ και απλώς παρουσιάζει ταυτόσημες αναλύσεις με αυτές των ελίτ (χρωματισμένες με ροζ, κόκκινο, μαύρο κ.λπ., ανάλογα με την ιδεολογική κατεύθυνσή της), το αποτέλεσμα είναι μια γενικευμένη σύγχυση, όπως ακριβώς επιδιώκει και η Υ/Ε για να κάνει άνετα τη «δουλειά» της.
Ας δούμε όμως συνοπτικά, όσο επιτρέπει ο χώρος, πώς στήθηκε το τέλειο πραξικόπημα της Υ/Ε στην Ουκρανία. Τον περασμένο Νοέμβρη, όπως μάθαμε από τα ΜΜΕ της Υ/Ε, ξεκίνησε μια υποτίθεται αυθόρμητη ειρηνική «επανάσταση», όταν ο νόμιμα εκλεγμένος πρόεδρος της χώρας Γιανουκόβιτς, ένας διεφθαρμένος επαγγελματίας πολιτικός της μετα-σοβιετικής γενιάς που εξέφραζε όμως περισσότερο το ρωσόφιλο ανατολικό τμήμα της χώρας, σε αντίθεση με τους Τιμοσένκο και Γιούσενκο που εξέφραζαν το παραδοσιακά δυτικόφιλο τμήμα της Ουκρανίας, αρνήθηκε να υπογράψει τη συμφωνία σύνδεσης της χώρας με την Ε.Ε. Και αυτό, όχι τόσο γιατί αγωνιούσε ότι σε παραμονές χρεοκοπίας της Ουκρανίας αυτό θα οδηγούσε τα λαϊκά στρώματα σε ανάλογη οικονομική καταστροφή με την ελληνική, αλλά κυρίως γιατί ήξερε ότι αυτό θα ήταν ο πολιτικός του τάφος.
Ομως η Υ/Ε ήταν απόλυτα προετοιμασμένη γι' αυτό το ενδεχόμενο, ξέροντας την αντίδραση της ρωσικής ελίτ, η οποία δεν είναι μεν αντικαπιταλιστική, αλλά και δεν αντιδρά απλώς σαν εναλλακτικός ιμπεριαλισμός, όπως υποστηρίζουν απηρχαιωμένες «μαρξιστικές» αναλύσεις. Η ρωσική ελίτ υπό τον Πούτιν εκφράζει συγχρόνως ένα πελώριο εθνικιστικό κίνημα που ενώνει από εθνικιστές και ορθόδοξους μέχρι πραγματικούς κομμουνιστές και ελευθεριακούς, σε ένα άτυπο παλλαϊκό μέτωπο κατά της παγκοσμιοποίησης. Φυσικά η ρωσική ελίτ δεν συμμερίζεται τους στόχους του μετώπου αυτού στον βαθμό που απαιτούν πλήρη ρήξη με τη ΝΔΤ, γιατί ο πραγματικός στόχος της είναι να κατακτήσει ισότιμη θέση μέσα στην Υ/Ε με τα άλλα μέλη της, ενώ βέβαια η Υ/Ε, από την εποχή του Γέλτσιν, είχε σχεδιάσει για τη Ρωσία το ρόλο ενός υποτελούς μέλους, σε σχέση εξάρτησης και όχι αλληλεξάρτησης.
Ετσι, μια οργανωμένη, και χρηματοδοτούμενη από την Υ/Ε, «πρωτοπορία» μερικών εκατοντάδων αρχικά ανθρώπων, στους οποίους πρωτοστατούσαν πραγματικοί νεοναζιστές, με πραγματικά τάγματα εφόδου και όπλα, κατέβηκε στους δρόμους, στην αρχή ειρηνικά, όπως ακριβώς συνέβη στην αρχή και στη Συρία, πλαισιώνοντας όμως σταδιακά όλο και περισσότερους, αστούς κυρίως, δυτικόφιλους Ουκρανούς. Οπως είναι άλλωστε γνωστό η Ουκρανία έγινε ενιαίο κράτος, πρώτη φορά στην Ιστορία της, μόλις το 1939, με το δυτικό γεωγραφικά τμήμα της να έχει παραδοσιακές και πολιτιστικές σχέσεις με τη Δύση, ενώ το ανατολικό με τη Ρωσία. Οταν κατόπιν η ρωσική ελίτ πρόσφερε ένα γενναιόδωρο πρόγραμμα βοήθειας που θα απομάκρυνε τον κίνδυνο ελληνικής καταστροφής, χωρίς απώλεια της κυριαρχίας της χώρας, ο Γιανουκόβιτς φυσικά το δέχθηκε αμέσως.
Μέχρι τη συνάντηση των ηγετών Ε.Ε. και Γιανουκόβιτς στο Βίλνιους στο τέλος Νοέμβρη, οπότε η ευρω-ελίτ αποφάσισε γενική επίθεση βλέποντας ότι το καθεστώς Γιανούκοβιτς δεν συμμορφωνόταν, οι διαδηλώσεις ήταν ακόμη βασικά ειρηνικές. Τότε, όμως, η νεοναζιστική ένοπλη πρωτοπορία πλαισίωσε μεγάλο συλλαλητήριο, όπου η ίδια επιδόθηκε σε επιθέσεις με μπουλντόζες, μολότοφ και παρόμοια «ειρηνικά μέσα» κατά κυβερνητικών κτηρίων. Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ε.Ε. (και στις ΗΠΑ φυσικά) η κατάληξη θα ήταν βέβαια σωροί νεκρών διαδηλωτών και πιθανότατα επιβολή κατάστασης ανάγκης. Ο Γιανουκόβιτς όμως, μη θέλοντας να κόψει τις γέφυρες με την Υ/Ε, δεν έκανε τίποτα από αυτά. Η μεγάλη «καταστολή» επομένως που ισχυρίζεται η εκφυλισμένη «Αριστερά» (βλ. άρθρο Κ.Σ., «Ε», 19/2/2014) είναι άλλος ένας μύθος μιας «Αριστεράς» που υποστήριξε κάθε στημένη «εξέγερση» της Υ/Ε από τη λιβυκή μέχρι την ουκρανική.
Η πολιτική αυτή συνεχών υποχωρήσεων του Γιανουκόβιτς συνεχίστηκε μέχρι χθες, όταν η οργανωμένη πρωτοπορία, πιθανώς με τη συμμετοχή και ξένων πρακτόρων «ελεύθερων σκοπευτών» (ακριβώς όπως στη Συρία), προέβη σε αιματοκύλισμα για να δοθεί η αφορμή για τη σημερινή διαγραφόμενη παράδοση του καθεστώτος στην Ε.Ε., που θα συντελεστεί με τις εκλογές σε λίγους μήνες, στο σημερινό κλίμα τρομοκρατίας, και την... πανηγυρική επανεκλογή της Τιμοσένκο...
Πηγή
Προς Άγκελα και λοιπούς κολαούζους της.
ΑπάντησηΔιαγραφή1ον Ο Πούτιν ΔΕΝ είναι Γέλτσιν για να κάνεις ότι και στην Γιουγκοσλαβία.
2ον Το Βερολίνο είναι (αν είναι… ) 2 λεπτά απόσταση από το Καλλίνιγραντ. Αν με εννοείς τι εννοώ…
3ον Βιάζεσαι να (αυτό) ανακηρυχθείς Ευρωπαϊκή (Γερμανική) πολιτικοστρατιωτικοοικονομική δύναμη. Και όποιος βιάζεται σκοντάφτει…
4ον Αν νομίζεις ότι στην «μετωπική» σου με την Ρωσία του Πούτιν έχεις «αμερικανικούς» αερόσακους και δεν φοβάσαι τίποτε , τότε … σου προτείνω να αγοράσεις και μερικές κουβέρτες (κινέζικες ;) για αρχή…
5ον και τελευταίο , δεν νομίζω να μην κατάλαβες ότι το επόμενο στάδιο είναι η ανάμιξη – ανάδειξη των Ρωσικών συμφερόντων στην Βαλκανική. Άλλωστε ο Πούτιν στο είπε…
Φιλικά πάντα…
Μεγάλος αναλυτής ο Φωτόπουλος ! Αυτή τη στιγμή ίσως ζούμε μία προσπάθεια να γραφεί το τέλος της ιστορίας.Υπάρχει ένα στρατόπεδο που θέλει να λήξει την ιστορία παγκοσμίως για να δημιουργήσει το παγκόσμιο χωριό με κοινοτάρχη ποιον αλήθεια ? (ΗΠΑ) και ένα που δεν θέλει(Ρωσία κυρίως και περιφερειακές δυνάμεις Ιράν,Κίνα με τις οποίες απλώς συνεργάζεται χωρίς να ταυτίζονται ίσα ίσα θα έλεγα βλέπω την τελευταία περίοδο επιφυλακτικότητα).Στον πόλεμο αυτό δεν υπάρχουν ιδεές,θρησκείες,κράτη ! Ο ίδιος άνθρωπος αν είναι υπέρ μας είναι καλός αν είναι κατά μας είναι κακός.Ουκρανοί εθνικοσοσιαλιστές,Ουαχαμπίτες σουνίτες στη Συρία αν πολεμούν για μας είναι καλοί.Εθνικοσοσιαλιστές στην Ελλάδα και φανατικοί στο Αφγανιστάν είναι κακοί.Η Ρωσία παίζει ύπουλα το παιχνίδι.Σε καθεστώτα που δεν την προσέγγισαν βλέπε Λιβύη δεν επεμβαίνει και βοηθά την ανατροπή τους , σε άλλα όπως Συρία και Ουκρανία βοηθά με το στανιό παραδειγματίζοντας και τους ηγέτες τους που πήγαν κάπως να φύγουν από το μαντρί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤεχνιέντως οι Αμερικανοί αφήνουν και περιφερειακές δυνάμεις όπως Τουρκία και ΣΑραβία να βάζουν πολυπλοκότητα στο σύστημα την οποία μέσω αναδράσεως και θεωρίας χάους εκμεταλλεύονται(δηλαδή αν μία ατζέντα δεν μπορεί να τη φέρει εις πέρας μία χώρα μόνο ,τη φέρνουν σε διαφορετικά σημεία πολλές μαζί).Φυσικά όταν βλέπε Μόρσι ξεφεύγει το πράγμα επεμβαίνει το μαγικό χέρι.
Με άλλα λόγια αυτή τη στιγμή υπάρχουν μόνο υπερεθνικοί στρατηγικοί στόχοι και τίποτα άλλο.Ούτε εθνικός στόχος ούτε ιδεολογικός.Παρόμοια περίοδο στην ιστορία δεν έχουμε ξαναζήσει.
ΥΓ : Εντύπωση προκαλεί το είδος των επαναστάσεων σε αραβική άνοιξη και Ουκρανία.Προσειδιάζουν στην γαλλική και μπολσεβικική και όχι στις σύγχρονες επαναστάσεις.Με μία διαφορά σε όλες δεν είχαμε γενίκευση των αντιμέτρων του καθεστώτος.Δεν επενέβη ο Στρατός σε καμία χώρα.Πάντως όλες δείχνουν σημάδια του ίδιου κατασκευαστή.
ΥΓ2: Η χρήση ατόμων που δεν έχουν σχέση με την εποχή τους ψυχοκοινωνικά ουαχαμπίτες ,εθνικοσοσιαλιστές γίνεται ακριβώς διότι ο σύγχρονος πολίτης δεν είναι ικανός να θέσει τη ζωή του εις κίνδυνο τόσο εύκολα χωρίς ενδελεχή ανάλυση.Ο άνθρωπος πλέον είναι λογικός και όχι θυμικός ενώ γνωρίζει και ιστορικά το αποτέλεσμα αρκετών επαναστάσεων.