Γενοκτονίες: Ο ρόλος των θρησκειών στη διάπραξη γενοκτονιών

Γενοκτονίες: Ποιός ὁ ρόλος κάποιων θρησκειῶν, κατά τήν πίστη καί τήν πρακτική ἤ παράδοσή τους,  στήν διάπραξη γενοκτονίας. Νομικά, ἱστορικά καί κοινωνιολογικά δεδομένα καί ἀπόψεις.

τοῦ Νικολάου Σταυριανίδη, Ἐφέτου Διοικητικῶν Δικαστηρίων 

[Ἀπόδοση ὁμιλίας στήν Αθήνα, πού ἔγινε τόν Δεκέμβριο τοῦ 2013 σέ συνάντηση  ἐκπροσώπων τῶν Ποντιακῶν Σωματείων Νοτίου Ἑλλάδος καί ἐκπροσώπων ὀργανώσεων Ἀρμενίων καί Ἀσσυρίων πού δραστηριοποιοῦνται γιά τήν ἀναγνώριση τῆς γενοκτονίας ὑπό τῶν τούρκων, τῶν χριστιανικῶν πληθυσμῶν τῆς Μικρᾶς Ἀσίας - τέθηκαν μέσα σέ ἀγκύλες, ὁρισμένα κρίσιμα δεδομένα ἤ ἀπόψεις, πού δέν κατέστη δυνατόν νά λεχθοῦν στήν ὁμιλία, ἐλλείψει χρόνου]

Ὁ ὅρος γενοκτονία (genocide) εἰσήχθη ἀπό  ἕναν δικηγόρο πού ζοῦσε στίς Η.Π.Α. , Ἑβραῖο ἐκ Πολωνίας, τόν Raphael Lemkin (1900-1959), ὁ ὁποῖος ἤθελε νά περιγράψῃ μέ μία λέξη νομικῶς πρόσφορη, αὐτό που ὑπέστη ὁ ἑβραϊκός λαός ἐπί χιτλερικοῦ ναζισμοῦ. Ἀρχικά λοιπόν ἡ γενοκτονία, ὁρίσθηκε ἀπό τόν Raphael Lemkin, ὡς "ἕνα συντονισμένο σχέδιο πού ἀπαρτίζεται ἀπό διάφορες πράξεις καί ἔχει ὡς σκοπό τήν καταστροφή τῶν οὐσιαστικῶν θεμελίων τῆς ζωῆς ἐθνικῶν ὁμάδων, μέ τόν σκοπό τοῦ ἐκμηδενισμοῦ τῶν ἴδιων τῶν ὁμάδων αὐτῶν" ("a coordinated plan  of different actions aiming at the destruction of essential foundations of the life of national groups, with the aim of annihilating the groups themselves").

Μέ τήν Σύμβαση Προστασίας και τιμωρίας τοῦ ἐγκλήματος τῆς γενοκτονίας, (Ο.Η.Ε.  9 Δεκεμβρίου 1948), ὁρίσθηκε ἡ  γενοκτονία ὡς ἕνα διεθνές ἔγκλημα, τό ὁποῖο τά συμβαλλόμενα κράτη ἀνέλαβαν τήν ὑποχρέωση, νά τό ἐμποδίζουν καί νά τό τιμωροῦν. Σύμφωνα μέ τή Σύμβαση αὐτή:  Γενοκτονία σημαίνει κάποια ἤ κάποιες ἀπό τίς ἀκόλουθες πράξεις , ἐφ' ὅσον πράττονται μέ τόν σκοπό τῆς ὁλικῆς ἤ μερικῆς καταστροφῆς μιᾶς ἐθνικῆς, φυλετικῆς ἤ θρησκευτικῆς ὁμάδος: α) Δολοφονία μελῶν τῆς ὁμάδος, β) Πρόκληση σοβαρῆς σωματικῆς ἤ ψυχικῆς βλάβης σέ μέλη τῆς ὁμάδος, γ) Μετά προθέσεως δημιουργία σέ βάρος τῆς ὁμάδος συνθηκῶν ζωῆς, οἱ ὁποῖες ἔχουν ὑπολογισθῆ ἔτσι, ὥστε νά ἐπιφέρουν τήν φυσική καταστροφή της, ἐν ὅλῳ ἤ ἐν μέρει, δ) 'Επιβολή μέτρων πού ἔχουν ὡς σκοπό νά ἐμποδίσουν γεννήσεις ἐντός τῆς ἐν λόγῳ ὁμάδος, καί ε) Ἐξαναγκασμένη μεταφορά παιδιῶν τῆς ὁμάδας σέ ἄλλη ὁμάδα.

Τόν ἀνωτέρω ὁρισμό, υἱοθετοῦν ἡ Διεθνής Σύμβαση τῆς Ρώμης για τό καταστατικό τοῦ Διεθνοῦς Ποινικοῦ Δικαστηρίου (καθώς καί ἀντίστοιχες  Διεθεῖς Συμβάσεις, σχετικά μέ τά διεθνῆ ποινικά δικαστήρια γιά τήν Γιουγκοσλαβία καί γιά τήν Ρουάντα).

Τόσο ὁ ὅρος γενοκτονία ὅσο καί ὁ ὅρος ὁλοκαύτωμα εἶναι θρησκευτικοί ὅροι. Διότι καί ὁ ὅρος ὁλοκαύτωμα εἶναι ψαλμικός ὅρος καί ἀναφέρεται στά ὁλοκαυτώματα δηλαδή στίς θυσίες ὑπό τῶν Ἑβραίων πρός τόν Θεό τῆς Παλιαᾶς Διαθήκης,  ἀλλά καί ἡ Ἑλληνική λέξη γένος, ὅταν λέμε γενοκτονία, ἐμπεριέχει τήν ὀρθόδοξη χριστιανική πίστη τοῦ Ἑλληνικοῦ ἔθνους (τοῦ Ἑλληνόφωνου, ἤ μέ Ἑλληνική συνείδηση, τμήματος τῶν Ρωμηῶν), ἤ ὅπως δύναται νά λεχθῆ καί ἀλλιῶς, ὁ ὅρος γενοκτονία ἀναφέρεται στήν ὁλική ἤ μερική ἐξολόθευση ἡμῶν ὡς Ἑλλήνων καί ὡς ὀρθοδόξων χριστιανῶν - ἀνεξαρτήτως τοῦ τό εἰς ποῖο ἀπό τά δύο αὐτά χαρακτηριστικά στόχευε ὁ ἐχθρός ἑκάστοτε. 

Ἀλλά καί ἀπό τήν πλευρά τῶν θυτῶν, ὑπάρχει τό θρησκευτικό στοιχεῖο καί μάλιστα ἀρρωστημένη θρησκευτικότητα: Τό θέλημα τοῦ μεσσία Φῦρερ, ἐκτελοῦν ὡς θέλημα Θεοῦ οἱ ναζί, τυφλά δέ καί ἀσυζητητί, καθ'ὅτι Γερμανοί. Ἐνῶ οἱ τοῦρκοι ἀφηνιάζουν μέ σαρκικά πάθη μέχρι τήν ἡδονή σέ φόνους, μέ τό πού τούς δίνει τό ἐλεύθερο ἀντί τοῦ Ἀλλάχ ὁ Κεμάλ καί οἱ ἰμάμηδες πού συμπορεύονται μέ αὐτόν.  

Πρώτη στήν ἱστορία γενοκτονία, μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι εἶναι ἡ δολοφονία ἀπό τόν Κάϊν τοῦ Ἄβελ, δηλαδή τοῦ ἑνός τετάρτου τῆς τότε ἀνθρωπότητος, μέ κίνητρο τήν ζήλια γιά τό ὅτι ὁ Θεός ἐδέχετο τήν ἁγνή θυσιαστική προσφορά τοῦ Ἄβελ (τό καλλίτερο ζῶο) καί ὄχι τήν ἐλαττωματική σέ θυσιαστικότητα προσφορά τοῦ Κάϊν (ἄλλο ζῶο του).

Γενικά λοιπόν μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι τό κίνητρο γιά τήν γενοκτονία τήν δίδει ἡ ἀσέβεια πρός τόν ἀληθινό Θεό, διότι ἄλλως ὁ ἄνθρωπος ἀρκεῖται στήν λεία τοῦ πολέμου καί τό πολύ στήν ὑποδούλωση τοῦ ἀντιπάλου λαοῦ ἤ μέρους αὐτοῦ. Ἡ πέραν τῶν ἀναγκῶν ἑνός πολέμου, φυσική ἐξόντωσις τοῦ ἄλλου λαοῦ, ἐν ὅλῳ ἤ ἐν μέρει,  ἐμπεριέχει κατ'  ἀρχήν ἰδιαίτερο μίσος καί φθόνο, "θρησκευτικοῦ" χαρακτῆρος, πέραν τῶν στόχων τοῦ πολέμου.

Καί ἐρχόμεθα στό θέμα τοῦ τί εἶναι θρησκεία".  Στήν ἀρχαιότητα, "θρησκεία", ἤ στά ρωμαϊκά "religio", ἦταν ὁ δεσμός τῶν ἀνθρώπων ὡς κοινωνίας μιᾶς ἤ περισσοτέρων πόλεων, μέ τούς θεούς. Ἡ βασική διάκριση ἦταν μεταξύ εὐσεβείας και ἀσεβείας. Σχεδόν ὅλοι ἐφοβοῦντο ἤ ἐσέβοντο τούς θεούς. Πολλοί λίγοι ἔδειχναν ἀσέβεια ἤ ὕβρη, πρός τούς θεούς. Ὅλοι ἐστρέφοντο πρός τους θεούς τους ἤ πρός τόν Θεό. Ὁ ἀθεϊσμός δέν ἦταν ἁπλῶς ἄγνωστος, ἦταν  ἀδιανόητος.

 Ὁ ἀθεϊσμός ἐμφανίζεται ἀργότερα. Γεννᾶται ἀπό τό μίσος ὁρισμένων άνθρώπων κατά τοῦ σταυρωθέντος καί ἀναστάντος Χριστοῦ. Συνιστᾶ στήν χειρότερη μορφή του, ὄχι ἁπλῆ ἀμφιβολία, ἀλλά μανιακή ἔμπρακτη ἄρνηση τῆς εὐσεβείας πρός τόν ἀληθινό Θεό, τόν Θεό τῆς Ὀρθοδοξίας, τόσο τῆς Παλαιᾶς ὅσο καί τῆς Καινῆς Διαθήκης. Προξενεῖ ὡς ἐκ τούτου γενοκτονίες χριστιανῶν καί δή ὀρθοδόξων. Ὅπως ἀκριβῶς ἄλλωστε καί οἱ μορφές τῆς ἀσεβείας πού κρύβονται μέσα σέ λεγόμενες θρησκεῖες.

Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ἀπό τούς πλέον ἐγκρίτους στό θέμα, ὅπως ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, καί ὁ Ἅγιος Εἰρηναῖος τῆς Λυών, συγκαταλέγουν μεταξύ τῶν αἱρέσεων αὐτά πού σήμερα ἀποκαλοῦμε θρησκεῖες. Ἀκόμη καί τά φιλοσοφικά ρεύματα, μετά Χριστόν, ὡς ἀνθρώπινες θρησκευτικές προσπάθειες στερούμενες τῆς θείας ἀποκαλύψεως τῶν θείων ἀληθειῶν, θεωροῦνται φυσικά ὡς πλανεμένες πίστεις μέ πρακτικές καί τελετές βδελυκτές στόν Ἅγιο καί Ἀληθινό Τριαδικό Θεό, καί  χαρακτηρίζονται καί ἀντικρούονται στίς ρίζες τους, ὡς αἱρέσεις.  

Ἡ πίστη τοῦ Μωάμεθ ἀπολυτοποιούμενη, ὁ λεγόμενος σήμερα μουσουλμανισμός, θεωρεῖται ἀπό τόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Δαμασκηνό ὡς αἵρεση.

Ἀντίθετα πρός τήν Ὀρθοδοξία, πολλές αἱρέσεις ἤ θρησκεῖες, εἶναι δυνατόν καί θεωρητικῶς, καί πρακτικῶς, νά ἐκτραποῦν σέ μαζικές δολοφονίες ἤ γενοκτονίες. Δέν διαπράττουν ὅμως τέτοια πράγματα ὅλες. Γι'  αὐτό καί προστατεύεται ἡ θρησκευτική ἐλευθερία τῶν ὀπαδῶν τους, και κατ' ἀρχήν καί τῶν ἰδίων.

Γενοκτονία μέ τήν πιό πάνω νομική ἔννοια διαπράττει ἐκείνη ἡ αἵρεση ἤ θρησκεία πού γίνεται καταστροφική. Καί γίνεται, ὅπως στήν περίπτωση τοῦ μουσουλμανισμοῦ ὅπως τόν ζήσαμε σέ διάφορες χρονικές στιγμές ἤ περιοχές, ὑπό τήν τουρκοκρατία, ἀλλά κυρίως ἀπό τό 1914 μέχρι τό 1924 σέ ὅλην τήν Μικρά Ἀσια.

Νά σημειώσουμε ὅτι ἡ ἄρνηση τῆς γενοκτονίας ἀπό αὐτόν πού τήν διέπραξε, συνιστᾶ ὄχι μόνο συνέχισή της θεωρητικά, ἀλλά καί προετοιμασία νέων σφαγῶν. Γι' αὐτό καί ἡ συγνώμη από τούς τούρκους, θά εἶναι ὄχι μόνο λυτρωτική γι' αὐτούς, ἀλλά καί θά ἀποτρέψει ἐπανάλειψη τῶν ἰδίων ἐγκλημάτων σέ βάρος μας.

Εἰδικά γιά τόν μουσουλμανισμό, πρέπει νά σημειώσουμε ὅτι σύμφωνα μέ τόν "ἀχτιναμέ" τοῦ ἰδίου τοῦ Μωάμεθ πρέπει να γίνεται σεβαστή καί ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί ἡ ἱεραρχία της καί οἱ ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες ὡς κτίρια, καί γενικά οἱ εὐσεβεῖς χριστιανοί, αὐτοί πού ζοῦν ἀσκητικά. Ὁ ἀχτιναμές, εἶναι πιό ἔγκυρος καί ἀπό τό κοράνι, τό ὁποῖο σχεδόν σίγουρα κυκλοφόρησε πολύ μετά ἀπό τόν θάνατο τοῦ Μωάμεθ. Διότι, ὁ "ἀχτιναμές" φέρει δακτυλικό ἀποτύπωμα τοῦ Μωάμεθ καί ὑπογραφές πολλῶν μαρτύρων, εἶχε δοθεῖ δέ ἀπό τόν ἴδιο, σέ ἀντιπροσωπεία μοναχῶν πού τόν ἐπισκέφθηκαν ἀπό τήν Ἱερά Μονή Ἁγίας Αἰκατερίνης τοῦ Σινᾶ, καί τοῦ ζήτησαν μία ἔγγραφη διαβεβαίωση ὅτι δέν  θά τούς βλάψει ἄν καταλάβει τήν περιοχή.

Ἡ γνησιότητα τοῦ "ἀχτιναμέ", εὐνοεῖ φυσικά τήν ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἔναντι τῶν ἄλλων χριστιανικῶν ὁμολογιῶν, καί, πιστεύω γι' αὐτό, ἡ γνησιότητά του ἀμφισβητήθηκε ἀπό δυτικούς μελετητές.  Ἀλλά τοῦτο, μέ βάση τήν γλῶσσα στήν ἀραβική, πού ἔχει ἐκφράσεις καί λέξεις μεταγενέστερες τοῦ 7^ου αἰῶνος. Ὡστόσο, αὐτό εἶναι φυσικό γιά σωζόμενο μεταγενέστερο ἀντίγραφο πού ἔπρεπε νά εἶναι κατανοητό γιά νά ἐπιτελῆ τήν λειτουργία του: τήν προστασία τῆς Μονῆς αὐτῆς, καί ἄλλων μοναστηριῶν ἀργότερα, ἀπό σφαγές καί ἀκρότητες τῶν μουσουλμάνων κατακτητῶν.

 [ Σημείωση: Ὁ ἀχτινεμές, ὡς περιεχόμενο, ἀνταποκρίνεται στήν ζωή τοῦ Μωάμεθ, ὅσο ἔστω τήν γνωρίζουμε, περισσότερο καί ἀπό τό κοράνιο. Διότι ἡ πίστη τοῦ Μωάμεθ εἶναι αὐτή πού ἀπηχεῖται στόν κύριο χρησμό τῆς Σίβυλλας (τόν ἀναφέρει ἐν ἐκτάσει ὁ Ἅγιος Θεόφιλος Ἀντιοχείας, Β μ.Χ αἰών), πυξίδα για τούς εἰδωλολατρικούς λαούς ἀπό τήν ἀρχαιότητα, σέ ὅλη τήν Ἀνατολική Μεσόγειο ἀλλά καί δυτικότερα. Ὁ χρησμός αὐτός ἐδόθη ἀπό τόν ἕνα Θεό, σέ μία πυθία περίφημη σέ ὅλη τήν ἀρχαιότητα, ἤδη ἀρκετούς πρό Χριστοῦ αἰῶνες, κανείς ὅμως δέν γνωρίζει  πότε καί ποῦ ἔζησε, διότι σύντομα ὅπως φαίνεται ξεφύτρωσαν καί ἄλλες πυθίες μέ τό ἴδιο ὄνομα, ἐδῶ καί κεῖ, καί μέ διαφορετικούς χρησμούς. Μέ τόν προαναφερθέντα λοιπόν  χρησμό, προτρέπονται οἱ ἄνθρωποι ἀπό τόν ἕνα Θεό, νά παύσουν νά λατρεύουν μέ δεισιδαιμονίες καί πλάνες, καί οὐσιαστικῶς προλέγεται ἀλλά μέ ἐκφράσεις αἰνιγματικές γιά ἕναν μή ὀρθόδοξο χριστιανό (τάχα ποιητικές)  ἡ Ὀρθόδοξη χριστιανική πίστη καί λατρεία. Θά μποροῦσε κανείς νά πεῖ ὅτι ὁ χρησμός αὐτός εἶναι ἡ βάση τῆς πίστεως τοῦ Μωάμεθ; Μά φυσικά, ἀφοῦ τά βιβλία πού μπέρδευαν τούς γνήσιους χρησμούς τῆς πρώτης καί γνωστῆς Σίβυλλας, μέ εἰδωλολατρικούς ἤ δυσνοήτους χρησμούς ἄλλων συνωνόματών της πυθιῶν τῆς ἀρχαιότητας, κυκλοφόρησαν στήν Ἀλεξάνδρεια καί γενικά στόν πολιτισμένο κόσμο τῆς ἐποχῆς, ἐνῶ ἡ παράδοση γιά τό τί εἶπε ἡ πρώτη Σίβυλλα, εἶναι πιθανότατο νά ἔχῃ διατηρηθῆ χωρίς τέτοιες προσμίξεις στήν μακρινή Ἀραβία, μέ τόν παλαιό τρόπο τῆς σχετικά πολιτισμένης ὅλης περιοχῆς , τόν προφορικό ποητικό λόγο, ὡς λόγια σοφίας ἀπό παλαιά.  Τό θέμα χρειάζεται περισσότερη ἔρευνα ἀπό ἱστορικούς ἀλλά δικούς μας, συνειδητούς ὀρθοδόξους χριστιανούς, διότι καί στήν δύση καί στόν σημερινό ἀκραιφνῆ μουσουλμανισμό, ὑπάρχουν  ἰσχυρά κίνητα γιά ψευδῆ πορίσματα. Εἶναι πάντως καί αὐτός ἕνας παραπάνω λόγος ὑπέρ τοῦ συπεράσματος, ὅτι ὁ ἀχτιναμές ἀποδίδει πιό πιστά τήν πίστη τοῦ Μωάμεθ ἀπό ὅ,τι τό κοράνιο] .

Ἡ γνησιότητα δέ, τοῦ "ἀχτιναμέ" τοῦ Μωάμεθ, εἶναι πρόδηλη καί προκύπτει ἀπό ἕνα ἁπλό γεγονός: Ἡ Ἱερά Μονή τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης του Σινᾶ, εὑρισκόμενη σέ περιοχή πού λίγο ἀργότερα κατακτήθηκε ἀπό τούς μουσουλμάνους Ἄραβες, (ἐνῶ μᾶλλον ἀκόμη γραπτό κοράνιο δέν ὑπῆρχε), ἐνῶ ζοῦσαν ἀκόμη μάρτυρες πού ὑπέγραψαν τόν ἀχτιναμέ, δέν καταστράφηκε οὔτε οἱ μοναχοί της σκοτώθηκαν, ὅπως ἔγινε σέ ὅλα τά ἄλλα μοναστήρια πού κατελήφθησαν κατά τούς ἴδιους χρόνους τότε.

Οἱ Τοῦρκοι τώρα. Ὁ αὐτοκράτορας τῆς Ἀνατολικῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας Μαυρίκιος, τέλος 6^ου μ.Χ. αἰῶνος, μᾶς πληροφορεῖ ὅτι οἱ τοῦρκοι (ἐμφανισθέντες ἤδη τότε στήν περιοχή - ἀπό τήν πλευρά τῆς Περσίας; ἤ ἀπό αὐτήν τοῦ Καυκάσου; δέν λέγεται στήν Anthologie de la Strategie, ἔκδ. Robert Laffont, Paris), πολεμᾶνε ἀλλιώτικα ἀπό τούς ἄλλους  λαούς : Μόλις ὑπογράψουν συνθήκη εἰρήνης, κυττάζουν πῶς θά τήν καταπατήσουν γιά νά διεκδικήσουν ἤ γιά νά ἁρπάξουν καί ἄλλα. Καί ὅταν ἐπιτίθενται, δέν σταματοῦν τήν ἐπίθεση οὔτε ἔξω ἀπό τά σύνορα, οὔτε ἐξω ἀπό τά τείχη τοῦ ἀντιπάλου, ὅπως κάνουν ὅλοι οἱ ἄλλοι λαοί. Οἱ τοῦρκοι ἐπιμένουν μέ πολιορκία καί δέν βιάζονται. Περιμένουν να ἐξαντληθοῦν τά ἐφόδια. Στεροῦν τό πόσιμο νερό. Και δέν κάνουν ἐπίθεση. Ἐπί μέρες ἤ ἑβδομάδες ἤ μῆνες...Ὅσο χρειασθῆ. Περιμένουν δέ, ὄχι "μέχρι νά ὡριμάσει  τό φροῦτο", ἀλλά ὥσπου νά χαλαρώσῃ ἤ νά ἐξαντληθῆ τό "θήραμα".

Μοιάζει ἡ τακτική τους δηλαδή, θά λέγαμε,  μέ τόν κυνηγό  πού κυνηγάει ζῶα, ὅπως λαγούς ἤ ἀλεποῦδες. Καί μποροῦμε νά καταλάβουμε, ὅτι ὅταν στίς ἐπιθέσεις κατά τῆς Ρόδου ἤ τῆς Κρήτης, ἔφερναν πρώτους-πρώτους τούς γενίτσαρους, γιά νά κάνουν ἐπιθέσεις στά τείχη, τούς ἔβλεπαν ὡς ἀναλώσιμο "κρέας": Δέν ἀνῆκαν στήν σάρκα τους, στήν φυλή τους καί ἦσαν οἱ πρῶτοι ἀναλώσιμοι.

Καταλαβαίνει κανείς τό βαθύ πρόβλημα συνενοήσεως καί εἰρηνικῆς συνυπάρξεως, πόσο μᾶλλον "φιλίας", ὅταν λαός μέ τέτοια ἰδιοσυγκρασία, ἀσπάζεται τόν μουσουλμανισμό καί υἱοθετεῖ παράδοση πονηρῶν στρατηγμάτων ἀπό τούς ἄραβες, στά ὁποῖα περιλαμβάνονται ἀκόμη καί στρατηγήματα τοῦ...Θεοῦ! Σέ αὐτά, ὁ Ἀλλάχ ἐξαπατᾶ τόν σατανᾶ, γιατί εἶναι πιό πονηρός ὁ Ἀλλάχ ἀπό αὐτόν, ἀλλά ξεγελᾶ καί τούς ἀνθρώπους, γιά νά τούς κάνει νά κάνουν αὐτά πού θέλει "Ἐκεῖνος", ἀλλά νά τά κάνουν μόνοι τους, πέφτοντας στήν παγίδα ὅσων ἐκεῖνος, ὁ Ἀλλάχ, τούς ἄφισε νά νομίζουν...(βλ. Rene Khawam, Le Livre des Ruses, Phepus Libretto, Paris 1976). Ὅταν ἡ πονηρία τέτοιων στρατηγημάτων μεταφέρεται στίς σχέσεις μέ τούς ἀλλοδόξους,  ἡ θρασύδειλη ἐνέδρα, ἡ δολοφονία καί ἡ σφαγή μέ δόλο, ἐνδύονται τόν θρησκευτικό μανδύα τῆς ... "εὐσέβειας". Ἡ γενοκτονία ἤ ἡ συνέχιση σφαγῶν καί ἐθνικῶν ἐκκαθαρίσεων, γίνεται πλέον θέμα προσευχῶν "στόν Ἀλλάχ" καί εὐνοϊκῶν συνθηκῶν.

 Τό πρότυπο τό δικό μας, γιά τίς σχέσεις Κράτους καί Ἐκκλησίας-θρησκειῶν, ἔχει ὡς βάση ὄχι τήν κοινωνιολογική ἔννοια τῆς θρησκείας, ὡς "πακέτου" που περιλαμβάνει ἡγεσία, ὀπαδούς, δόγματα καί πρακτικές καί πού πρέπει νά θεωρεῖται ἴσο μέ τά ἄλλα ὅμοια "πακέτα"- θρησκεῖες σέ μία πολυπολιτισμική καί πολυθρησκευτική κοινωνία (μοντέλο ἰδίως τῶν Η.Π.Α. μέχρι σήμερα), οὔτε τήν μαχητικά ἀντίθεη, καί γιά λόγους τακτικῆς ἠπίως ἄθεη, "λαϊσιτέ" (μοντέλο κυρίως Γαλλίας), ἀλλά  - τήν διάκριση μεταξύ ἀφ' ἑνός μέν τῆς εὐσεβείας, πού ταυτίζεται μέ ὅλη τήν ὀρθόδοξη χριστιανική παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καί σέβεται νομικῶς τήν ὅποια, ἔστω πλανεμένη, εὐσέβεια θρησκειῶν ἤ αἱρέσεων καί τῶν ὀπαδῶν τους, ἀφ' ἐτέρου δέ τῆς ἀσεβείας.

Μέ τό δικό μας πρότυπο, ἀποκλείονται ἐντελῶς οἱ γενοκτονίες.

 Ἀντίθετα, στό μοντέλο τῆς ἄθεης καί πράγματι ἀντίθεης λαϊσιτέ, ἡ κλίνη του προκρούστη ἐνδέχεται καί μάλιστα, θά ἔλεγα ὅτι, ἔξω ἀπό τά φῶτα δημοσιότητος  τῆς δυτικῆς Εὐρώπης, τείνει, νά χρησιμοποιηθῆ. Ἔτσι ἔγινε π.χ. στήν κουμουνιστική Ἀλβανία κατά τῶν Ἑλλήνων ὡς Ἐλλήνων καί κατά τῶν χριστιανῶν ὡς χριστιανῶν, καί δή τῶν ὀρθοδόξων. Ἀντίστοιχα ἔγιναν, καί σε πολλές ἄλλες κουμουνιστικές χῶρες.

Το μοντέλο τῶν Η.Π.Α. βάζει στό περιθώριο τῆς  main stream society, τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὅπως καί κάθε σχεδόν ὀρθοδοξία. [ Ἦταν συμβατό μέ ἐμᾶς καί τό πρότυπό μας, παλαιότερα. Ἀλλά τό πολυθρησκευτικό πρότυπο ἄλαξε πυρῆνα καί στοχεύει στήν καταστροφή κάθε μόνιμης ἐθνικῆς ἤ βαθύτερης θρησκευτικῆς ἤ ἔμπρακτης κοινωνικῆς ταυτότητας, καί τοῦτο κατά τη γνώμη μου ὀφείλεται πραγματικά στό ὅτι οἱ Η.Π.Α. περί τό 1993 ἀνέλαβαν τήν ἐπίσημη διεθνῆ ὑποστήριξη τῆς Σαηεντόλοτζυ, ἀναγνωρίζοντάς την καί ὡς θρησκεία. Αὐτή, ὡς ὀργάνωση δέν εἶναι θρησκεία, χαρακτηρίζεται, νομίζω εὔστοχα, ὡς καταστροφική λατρεία ἤ ὁλοκληρωτική αἵρεση ὡς πρός τήν πίστη καί τήν ζωή τῶν ὀπαδῶν της, ἐνῶ ἔχει χαρακτηρισθῆ στό παρελθόν, καθόλου ἀπώτερο, ὡς ὀργάνωση οἰκονομικοῦ ἐγκλήματος, ἀλλά τό θέμα εἶναι τεράστιο, διότι στήν Ἑλλάδα διενεργοῦσε παρακολουθήσεις, ἐνῶ στήν Γερμανία παρακολουθεῖται ἀπό εἰκοσαετίας περίπου, ἀπό τήν Ὑπηρεσία Προστασίας τοῦ Γερμανικοῦ Συντάγματος ] . Βλέπουμε λοιπόν στήν στάση τῶν Η.Π.Α., στήν Συρία καί ἀλλοῦ, ὅτι δέν ὑπάρχει κατά βάθος κάν ἀνοχή γιά τήν Ὀρθοδοξία καί τούς ὀρθοδόξους χριστιανούς. Θά δοῦμε, ἤ καί θά ὑποστοῦμε, λοιπόν γενοκτονίες μέ βάση ἰδέες διεθνοῦς συμπεριφορᾶς ἤ καί ἐσωτερικοῦ δικαίου πού ἐμπνέει τό πρότυπο αὐτό [πόσο μᾶλλον, πού οἱ Η.Π.Α.  ἔχουν υἱοθετήσει οὐσιαστικῶς στήν πράξη, ὡς "θρησκεία τοῦ κράτους",  τόν ἐπιστημονικοφανῆ σατανισμό τῆς Σαηεντόλοτζυ, πού μποροστά του ὠχριᾶ κάθε "ρεαλιστικός" ἀμοραλισμός στίς πολιτικές, οἰκονομικές καί κοινωνικές ἐπιλογές].