Επικοινωνιακό τρικ Σαμαρά – Βενιζέλου η αποπομπή του Θεοχάρη

 

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ

Ο γενικός γραμματέας Εσόδων, Χάρης Θεοχάρης, είχε την τύχη του πρώην γραμματέα του υπουργικού συμβουλίου, Τάκη Μπαλτάκου: έπρεπε να θυσιαστεί μόνο και μόνο για να συνεχιστεί να εφαρμόζεται η ίδια πολιτική (μένοντας να αποδειχθεί κατά πόσο η καρατόμηση των γραμματέων αποτελεί προπομπό και για την κυβέρνηση του Σαμαρά). Κι όπως η αποπομπή του αντικομμουνιστή  Μπαλτάκου δεν σήμανε την αναίρεση του ακροδεξιού χαρακτήρα της εφαρμοζόμενης πολιτικής, έτσι κι η ατιμωτική εκδίωξη του Χάρη Θεοχάρη δεν σημαίνει ότι μπαίνει έστω ένα φρένο στην φοροκλοπή και την επίθεση στα εισοδήματα.

Την πολιτική αυτή γραμμή έρχεται να την εγγυηθεί η ίδια η θέση του γενικού γραμματέα εσόδων, που δημιουργήθηκε κατ’ απαίτηση των δανειστών και στη βάση των όσων προβλέπει το πλαίσιο της νέας οικονομικής διακυβέρνησης και θα καλυφθεί εντός 10 ημερών. Δεν την εγγυάται το πρόσωπο, που σε κάθε περίπτωση παραμένει αναλώσιμο και κυρίως μισητό, πληρώντας όλα τα προσόντα για να λειτουργεί σαν αποδιοπομπαίος τράγος. Ο αντιδημοκρατικός χαρακτήρας της αποστολής του Θεοχάρη εξασφαλίζεται εξ αιτίας της λεγόμενης ανεξαρτησίας που απολαμβάνει και των βασικών χαρακτηριστικών της θέσης που προβλέπει τεχνοκράτη και μη εκλεγμένο πολιτικό πρόσωπο, παρότι η θέση είναι πολιτική: Τα δημόσια έσοδα εξασφαλίζει και την εφαρμογή της οικονομικής πολιτικής εξυπηρετεί. Θέτοντας όμως ως όρο να μην προέρχεται από την επετηρίδα του υπουργείου Οικονομικών κι ούτε να επιλέγεται από την κυβέρνηση, όπως συμβαίνει με άλλους γενικούς γραμματείς υπουργείων, το μήνυμα που στέλνεται είναι ότι η συγκέντρωση των εσόδων υπερβαίνει πολιτικές αντιπαλότητες, αποτελώντας όχι μόνο κοινό σκοπό αλλά κι ανώτερη, ως προς την σημασία της, επιδίωξη. Έτσι συγκαλύπτεται και θωρακίζεται με τον καλύτερο τρόπο η ταξική φορολογική πολιτική που θα φορολογεί ακόμη και γιαπιά από τον επόμενο μήνα οπότε ξεκινά η είσπραξη του Ενιαίου Φόρου Ιδιοκτησίας Ακινήτων (ΕΝΦΙΑ), την ίδια ώρα που εξακολουθεί να κάνει τα στραβά μάτια στον έλεγχο των υπεράκτιων εταιρειών του Κρανιδίου, καθυστερώντας προκλητικά τον φορολογικό τους έλεγχο… Μάλιστα δεν είδαμε την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, που έσπευσε να εκφράσει την ανησυχία της για την αποπομπή του Θεοχάρη, ή την πολιτική ηγεσία του υπουργείου να εκφράζουν την δυσαρέσκειά τους για την χαρακτηριστική κωλυσιεργία που παρατηρείται στο άνοιγμα των βιβλίων των συγκεκριμένων εταιρειών, που και μόνο η λειτουργία τους έπρεπε να αποτελεί φορολογικό παράπτωμα και τεκμήριο ενοχής για τον φορολογούμενο. Το σκάνδαλο μάλιστα είναι πως αγνοείται ακόμη και κατά πόσο οι 34 υπεράκτιες εταιρείες (από ένα σύνολο 315 που βρίσκονται στο μικροσκόπιο των ελεγκτικών αρχών σε ένα ευρύτερο σύνολο 6.575 υπεράκτιων εταιρειών εκμετάλλευσης ακινήτων στο σύνολο της επικράτειας) έχουν καταβάλλει τα πρόστιμα των 40 εκ. ευρώ που τους έχουν επιβληθεί. Αν επομένως ο Θεοχάρης έπρεπε να κριθεί από τον έλεγχο των υπεράκτιων το συμπέρασμα θα ήταν να διωχθεί ως ανεπαρκής και να τιμωρηθεί μάλιστα. Το γεγονός ότι αποχωρεί περίπου σαν ήρωας με βάση τις αντιδράσεις των πιστωτών (και με τις δάφνες μάλιστα της Τρόικας στην οποία είχε υπαχθεί, παρακάμπτοντας τις ελληνικές αρχές, προς μεγάλο τους εκνευρισμό πολύ συχνά) αποκαλύπτει ότι η φορολογική πολιτική που προκρίνει την απόκρυψη του πλούτου εκ μέρους της ολιγαρχίας είναι μια άνωθεν επιβαλλόμενη πολιτική, ή η άλλη, η σκοτεινή όψη της συνεχούς φοροληστείας για τους πολλούς.

Αποτέλεσμα μάλιστα της απροθυμίας των φορολογικών αρχών να επιβάλλουν ακόμη και την εφαρμογή του νόμου στον πλούτο είναι η υστέρηση που καταγράφεται στα φορολογικά έσοδα, δεδομένης της εξάντλησης της φοροδοτικής ικανότητας εργαζομένων, συνταξιούχων και μικρομεσαίων. Ως απόρροια, στα 62 δις. ευρώ ληξιπρόθεσμων οφειλών προς το δημόσιο, μόνο το πρώτο τετράμηνο του έτους προστέθηκαν 4,3 δις. επιπλέον. Ο αριθμός μάλιστα των φορολογουμένων που αδυνατούν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους στην εφορία φτάνει τα 2,5 εκ. άτομα. Με άλλα λόγια ο 1 στους 3 οικονομικά ενεργούς πολίτες έχει γονατίσει! Η (οριακή μεν αλλά σαφής) αύξηση των ληξιπρόθεσμων οφειλών του Δημοσίου προς ιδιώτες τον Απρίλιο, με βάση πρόσφατα στοιχεία της Γενικής Γραμματείας Εσόδων, που έφτασαν τα 4,76 δις. ευρώ (από 4,72 τον Μάρτιο) είναι καθαρό σύμπτωμα της εισπρακτικής αποτυχίας της φορολογικής γραμμής που ακολουθείται: φορολογική αφαίμαξη για τους πολλούς που δεν έχουν και ασυλία για τους λίγους που έχουν… Το έγκλημα ολοκληρώνεται όταν η κυβέρνηση στη συνέχει μεταφέρει την ασφυξία στα νοσοκομεία, τους ΟΤΑ και τα ασφαλιστικά ταμεία, για να μπορούν οι πιστωτές να πληρώνονται στην ώρα τους.

Το ότι η οικονομική πολιτική μένει ανεπηρέαστη από την εκπαραθύρωση του Θεοχάρη (στον οποίο πριν καν κάνει γνωστή την παραίτησή του είχε χρεωθεί όλη η αναλγησία της φορολογικής πολιτικής Σαμαρά – Βενιζέλου από την υποχρέωση των φορολογουμένων, ανεξαρτήτως ηλικίας, να έχουν ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, μέχρι τον εμπαιγμό των καθαριστριών) φαίνεται πεντακάθαρα από τις εξελίξεις σε δύο, χαρακτηριστικά μέτωπα που συγκεντρώνουν όλο το ενδιαφέρον: Την υλοποίηση των απαιτήσεων της Τρόικας για την εκταμίευση της δόσης και τις ιδιωτικοποιήσεις.


Επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων και μείωση συντάξεων υπογραμμίζουν την συνέχιση της οικονομικής πολιτικής

Το ΤΑΙΠΕΔ, που λειτουργεί εξ ίσου ανεξέλεγκτα με την γενική γραμματεία Εσόδων αποτελώντας καρκίνωμα που πρέπει να ξεριζωθεί, επιταχύνει τις διαδικασίες για το ξεπούλημα των δύο μεγάλων λιμανιών της χώρας (Πειραιά και Θεσσαλονίκης) και 55 ακινήτων (από ένα σύνολο 80.000 ακινήτων που έχει στα κατάστιχά του), μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται συγκροτήματα Ξενία, το χιονοδρομικό κέντρο του Παρνασσού (που βρίθει παρανομιών) και νεοκλασικά στην Πλάκα και το Πασαλιμάνι. Η εμμονή κυβέρνησης και πιστωτών στην προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων, με τα έσοδά τους να πηγαίνουν αποκλειστικά και μόνο στην εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους δηλαδή στην Γερμανία, εξηγείται αν δούμε την θετική συμβολή των νυν και πρώην ΔΕΚΟ συνολικά στην οικονομία. Νερό στο όνομά τους έπρεπε να πίνουν οι νεοφιλελεύθεροι, αντί να τους ρίχνουν την πέτρα του αναθέματος! Φαίνεται ανάγλυφα από μια πρόχειρη ματιά στα αποτελέσματα του πρώτου τριμήνου των 203 εισηγμένων εταιρειών. Οι 5 πιο κερδοφόρες εταιρείες είναι οι εξής: Εθνική, ΔΕΗ, Jumbo, ΟΤΕ και ΟΠΑΠ. Δηλαδή, οι 4 από τις 5 είτε σώθηκαν με λεφτά των φορολογουμένων (Εθνική), είτε είναι δημόσιες (ΔΕΗ) είτε ήταν δημόσιες στο πρόσφατο παρελθόν (ΟΤΕ, ΟΠΑΠ). Ακόμη μάλιστα κι οι κλάδοι της ιδιωτικής οικονομίας που ξεχώρισαν (ακίνητα με προεξάρχουσες εταιρείες την EurobankPropertiesκαι την LamdaDevelopment ή κατασκευές) το χαρακτηριστικό τους είναι πως πρόκειται για κρατικοδίαιτους κλάδους, που ζουν στραγγίζοντας τα δημόσια ταμεία… Εν είδει παρενθέσεως μπορούμε να φανταστούμε πόσο ακόμη ποιο βίαιη θα είναι η κρίση του ελληνικού καπιταλισμού την επόμενη φορά, όταν ακόμη κι αυτές οι δημόσιες ή ημι-δημόσιες επιχειρήσεις θα έχουν παραδοθεί ολοσχερώς στον ιδιωτικό τομέα και δεν θα μπορούν να λειτουργήσουν εξισορροπητικά, περιορίζοντας τις ζημιές και μετριάζοντας την καταστροφική κίνηση του οικονομικού κύκλου, αποτελώντας μια οδό ασφαλούς διαφυγής όπως συμβαίνει σήμερα που καλούνται να σώσουν τον ελληνικό καπιταλισμό. Η επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων, κατόπιν απαίτησης της κυβέρνησης και της Τρόικας δείχνει ότι καμία επιβράδυνση δεν επίκειται στην βιαιότητα εφαρμογής της αντιλαϊκής πολιτικής κι ας πληθαίνουν οι ενδείξεις ότι ο Σαμαράς προετοιμάζεται για εκλογές ακόμη και τον Σεπτέμβριο, λόγω της παραλυτικής κατάστασης που έχει διαμορφωθεί στην κυβέρνηση.

Το ίδιο συμπέρασμα υπογραμμίζει κι η ευκολία με την οποία η κυβέρνηση φέρεται πρόθυμη να νομοθετήσει και να εφαρμόσει ό,τι απαιτείται για να καταβληθούν κανονικά οι δόσεις: από την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ και περαιτέρω μέτρα απελευθέρωσης επαγγελμάτων, με τους φαρμακοποιούς να βρίσκονται πάλι στην πρώτη γραμμή της επίθεσης, μέχρι μείωση των συντάξεων. Η πρόωρη διάλυση της Βουλής, που παρέχει στην κυβέρνηση την ευκολία να ελέγχει την σύνθεση της κοινοβουλευτικής της ομάδας αποκλείοντας την συμμετοχή όσων αντιδρούν, προμηνύεται ένα καυτό καλοκαίρι με τον ένα αντιλαϊκό νόμο να ψηφίζεται μετά τον άλλο. Πολύ πιο βαριά όμως στις πλάτες των φορολογουμένων δεν θα πέσουν τα νέα μέτρα (με εξαίρεση προφανώς αυτά του νέου Μνημονίου που θα συνοδεύσουν το νέο δάνειο το οποίο προανήγγειλαν Σόιμπλε και Ντέιζελμπλουμ) αλλά τα παλιά που θα αρχίσουν να εφαρμόζονται από τις επόμενες κιόλας εβδομάδες, κατ’ εφαρμογή των όσων έχουν ήδη ψηφιστεί από το 2010. Ξεχωρίζει το ψαλίδισμα των επικουρικών συντάξεων όχι τόσο λόγω του ύψους της μείωσης (10 ευρώ κατά μέσο όρο στη μέση επικουρική που ανέρχεται σε 200 ευρώ ή 5,2%), αλλά επειδή θα είναι το βάπτισμα του πυρός για την λεγόμενη «ρήτρα μηδενικού ελλείμματος», που προβλέπει την αναπροσαρμογή των συντάξεων κάθε εξάμηνο στην βάση των εσόδων του ταμείου. Ξεχάστε επομένως έκτακτες επιχορηγήσεις από τον κρατικό προϋπολογισμό για να καλυφθούν οι τρύπες των ταμείων, ξεχάστε τα ελλείμματα των ταμείων, ξεχάστε εν τέλει κι εκείνες τις συντάξεις, κύριες κι επικουρικές, που εξασφάλιζαν μέχρι πρόσφατα ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης στην τρίτη ηλικία.

Φαίνεται επομένως ότι η αποπομπή του Θεοχάρη από τη γενική γραμματεία Εσόδων δεν ήταν παρά ένα επικοινωνιακό τρικ, προς άγρα εντυπώσεων, που δεν προαναγγέλλει καμιά στροφή στην οικονομική πολιτική Σαμαρά – Βενιζέλου.

Πηγή