Του
Σάββα Καλεντερίδη
Οι σχέσεις Οθωμανών-Εβραίων καθώς και οι
σχέσεις Τουρκίας-Ισραήλ είναι ένα ιστορικό και γεωπολιτικό θέμα που δεν έχει
αναλυθεί επαρκώς στην Ελλάδα, παρότι αυτό το τεράστιο ζήτημα καθόρισε την τύχη
του Ελληνισμού της Ανατολής αλλά και τις ελληνοτουρκικές σχέσεις από το 1923
μέχρι σήμερα.
Κατά την άποψή μας, ο λόγος που δεν έχει γίνει
επιστημονική και πολιτική ανάλυση των σχέσεων αυτών, σχετίζεται με τις
«παγίδες» στις οποίες είναι δυνατόν να πέσει ένας ερευνητής ή αναλυτής, αφού
από τη μια πλευρά υπάρχουν
στερεότυπα και προκαταλήψεις σε ό,τι αφορά τις σχέσεις Ελλήνων-Εβραίων στη
διάρκεια της ιστορίας και από την άλλη υπάρχει η «δαμόκλειος σπάθη» ενός
πανίσχυρου δικτύου στρατευμένων κονδυλοφόρων και οικονομικών, πολιτικών και
άλλων παραγόντων, που είναι έτοιμη να επιπέσει επί της κεφαλής οποιουδήποτε
αγγίξει θέματα που ενοχλούν τον παγκόσμιο εβραϊσμό και ό,τι αυτός εκφράζει.
Με την ελπίδα ότι θα ξεφύγουμε από αυτές τις
συμπληγάδες πέτρες χωρίς καν να αφήσουμε πίσω την …ουρά μας, θα επιχειρήσουμε
μια μακροσκοπική προσέγγιση των σχέσεων Οθωμανίας-Τουρκίας από την μια πλευρά
και εβραϊσμού-Ισραήλ από την άλλη, για να καταλήξουμε στον σημερινό δυσεπίλυτο
γρίφο.
Από τη μελέτη κατά το δυνατόν αντικειμενικών πηγών, φαίνεται ότι οι Εβραίοι της Ανατολής, η παρουσία των οποίων ανάγεται στον 4ο αι. π.Χ., είδαν την παρουσία των Οθωμανών στη Μικρά Ασία ως έναν παράγοντα που θα τους βοηθούσε να αντιμετωπίσουν από καλύτερη θέση τους Βυζαντινούς και γενικά τον χριστιανικό παράγοντα. Γι’ αυτό καταγράφεται υποστήριξη των Εβραίων στις επιχειρήσεις των Οθωμανών εναντίον της Προύσσας και της Κωνσταντινούπολης.
Από την πλευρά τους οι Οθωμανοί, βλέποντας στο πρόσωπο των Εβραίων έναν σύμμαχο, που τους καλύπτει και το τεράστιο οικονομικό και πνευματικό έλλειμμα που είχαν έναντι των χριστιανών, είδαν με καλό μάτι την εγκατάσταση στις οθωμανικές κτήσεις των διωκόμενων Εβραίων από διάφορες χώρες της Ευρώπης. Αποκορύφωμα αυτής της πολιτικής στάσης της Υψηλής Πύλης, ήταν η βοήθεια που παρείχε το 1492 ο σουλτάνος Μπαγιαζίντ στους Εβραίους της Ισπανίας να μεταφερθούν δια θαλάσσης και να εγκατασταθούν στις οθωμανοκρατούμενες πλέον πόλεις Κωνσταντινούπολη, Αδριανούπολη, Θεσσαλονίκη, Σμύρνη, Μαγνησία, Προύσσα, Καλλίπολη, Αμάσεια, Πάτρα, Λάρισσα, Μοναστήρι και αλλού.
Μάλιστα είναι χαρακτηριστική η φράση του Μπαγιαζίντ, ο οποίος, αναφερόμενος στο διάταγμα του βασιλιά της Ισπανίας με το οποίο οι Εβραίοι ήταν υποχρεωμένοι ή να ασπαστούν τον Ρωμαιοκαθολικισμό ή να φύγουν από την Ισπανία, φέρεται να είπε:
Από τη μελέτη κατά το δυνατόν αντικειμενικών πηγών, φαίνεται ότι οι Εβραίοι της Ανατολής, η παρουσία των οποίων ανάγεται στον 4ο αι. π.Χ., είδαν την παρουσία των Οθωμανών στη Μικρά Ασία ως έναν παράγοντα που θα τους βοηθούσε να αντιμετωπίσουν από καλύτερη θέση τους Βυζαντινούς και γενικά τον χριστιανικό παράγοντα. Γι’ αυτό καταγράφεται υποστήριξη των Εβραίων στις επιχειρήσεις των Οθωμανών εναντίον της Προύσσας και της Κωνσταντινούπολης.
Από την πλευρά τους οι Οθωμανοί, βλέποντας στο πρόσωπο των Εβραίων έναν σύμμαχο, που τους καλύπτει και το τεράστιο οικονομικό και πνευματικό έλλειμμα που είχαν έναντι των χριστιανών, είδαν με καλό μάτι την εγκατάσταση στις οθωμανικές κτήσεις των διωκόμενων Εβραίων από διάφορες χώρες της Ευρώπης. Αποκορύφωμα αυτής της πολιτικής στάσης της Υψηλής Πύλης, ήταν η βοήθεια που παρείχε το 1492 ο σουλτάνος Μπαγιαζίντ στους Εβραίους της Ισπανίας να μεταφερθούν δια θαλάσσης και να εγκατασταθούν στις οθωμανοκρατούμενες πλέον πόλεις Κωνσταντινούπολη, Αδριανούπολη, Θεσσαλονίκη, Σμύρνη, Μαγνησία, Προύσσα, Καλλίπολη, Αμάσεια, Πάτρα, Λάρισσα, Μοναστήρι και αλλού.
Μάλιστα είναι χαρακτηριστική η φράση του Μπαγιαζίντ, ο οποίος, αναφερόμενος στο διάταγμα του βασιλιά της Ισπανίας με το οποίο οι Εβραίοι ήταν υποχρεωμένοι ή να ασπαστούν τον Ρωμαιοκαθολικισμό ή να φύγουν από την Ισπανία, φέρεται να είπε:
«Αυτόν
τον Βασιλιά πώς μπορείτε να τον αποκαλείτε έξυπνο και λογικό Φερδινάρδο, όταν
κάνει φτωχή τη δική του χώρα και τη δική μας πλούσια;»
Έκτοτε ο εβραϊκός παράγοντας αποτελεί συστατικό στοιχείο της οικονομικής αλλά και της πνευματικής ανάπτυξης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ενώ είναι καθοριστικός και ο ρόλος τους -κυρίως των σαμπαταϊστών της Θεσσαλονίκης (ντονμέ)- στην εκδήλωση του κινήματος των Νεοτούρκων, αλλά και στο κεμαλικό κατεστημένο που διοίκησε την Τουρκία από το 1923 μέχρι την εμφάνιση του Ερντογάν. Να σημειώσουμε ότι καθοριστικό ρόλο στη διοίκηση της κεμαλικής Τουρκίας έπαιξαν και οι λεγόμενοι «λευκοί Τούρκοι», όρος ο οποίος καλύπτει κυρίως εκείνους που -ανεξαρτήτως καταγωγής- απέκτησαν τεράστια περιουσία, ιδιοποιούμενοι τις περιουσίες των Χριστιανών που είτε έπεσαν θύματα της Γενοκτονίας, από το 1914 μέχρι το 1923, είτε έχασαν τις περιουσίες τους εξ αιτίας της πολιτικής της εθνοκάθαρσης που εφαρμόζεται από το 1923 μέχρι σήμερα.
Όλα τα παραπάνω έπαιξαν τεράστιο ρόλο στην ίδρυση του κράτους του Ισραήλ αλλά και στην ανάπτυξη των σχέσεων Τουρκίας-Ισραήλ, οι οποίες έχουν βαθιές ρίζες και μπορούν να χαρακτηριστούν στρατηγικές, τουλάχιστον μέχρι την αλλαγή πολιτικής που άρχισε να εφαρμόζει ο Ερντογάν τα τελευταία χρόνια.
Να υπογραμμίσουμε ότι η αλλαγή αυτή, κομβικά σημεία της οποίας ήταν το “one minute” του Νταβός και το όλο ζήτημα του πλοίου Μαβί Μαρμαρά, παρά την αποδοχή από την κυβέρνηση Ερντογάν του ραντάρ της αντιπυραυλικής ασπίδα στο Κιουρετζίκ της Μαλάτειας, το οποίο ενισχύει την προστασία του Ισραήλ απέναντι σε μουσουλμανικούς πυραύλους, έχει επηρεάσει και τις σχέσεις Τουρκίας-ΗΠΑ.
Ενώ το όλο θέμα και ιδιαίτερα η στάση του Τούρκου πρωθυπουργού απασχολούσε ήδη τους αναλυτές σε διεθνές επίπεδο, έρχονται τώρα οι δηλώσεις Ερντογάν για γενοκτονία που διαπράττει το Ισραήλ στη Γάζα αλλά και σύγκρισή του ακόμα και με τον ίδιο τον Χίτλερ, που προβληματίζει τον εβραϊκό παράγοντα σε τέτοιο βαθμό, που έφθασε η Αμερικανοεβραϊκή Επιτροπή (American Jewish Committee, AJC), με επιστολή του προέδρου της Jack Rosen της 23 Ιουλίου, να ζητά την επιστροφή του «Μεταλλείου Θάρρους και Ανδρείας», με το οποίο είχε τιμήσει τον Ερντογάν το 2004!
Επαναλαμβάνουμε ότι το θέμα των σχέσεων της Τουρκίας με τον εβραϊκό παράγοντα και ειδικά με το κράτος του Ισραήλ έχει τεράστιο βάθος και δεν επιτρέπει την εξαγωγή εύκολων συμπερασμάτων. Και ακριβώς γι’ αυτό αξίζει της προσοχής όλων μας!!!
Έκτοτε ο εβραϊκός παράγοντας αποτελεί συστατικό στοιχείο της οικονομικής αλλά και της πνευματικής ανάπτυξης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ενώ είναι καθοριστικός και ο ρόλος τους -κυρίως των σαμπαταϊστών της Θεσσαλονίκης (ντονμέ)- στην εκδήλωση του κινήματος των Νεοτούρκων, αλλά και στο κεμαλικό κατεστημένο που διοίκησε την Τουρκία από το 1923 μέχρι την εμφάνιση του Ερντογάν. Να σημειώσουμε ότι καθοριστικό ρόλο στη διοίκηση της κεμαλικής Τουρκίας έπαιξαν και οι λεγόμενοι «λευκοί Τούρκοι», όρος ο οποίος καλύπτει κυρίως εκείνους που -ανεξαρτήτως καταγωγής- απέκτησαν τεράστια περιουσία, ιδιοποιούμενοι τις περιουσίες των Χριστιανών που είτε έπεσαν θύματα της Γενοκτονίας, από το 1914 μέχρι το 1923, είτε έχασαν τις περιουσίες τους εξ αιτίας της πολιτικής της εθνοκάθαρσης που εφαρμόζεται από το 1923 μέχρι σήμερα.
Όλα τα παραπάνω έπαιξαν τεράστιο ρόλο στην ίδρυση του κράτους του Ισραήλ αλλά και στην ανάπτυξη των σχέσεων Τουρκίας-Ισραήλ, οι οποίες έχουν βαθιές ρίζες και μπορούν να χαρακτηριστούν στρατηγικές, τουλάχιστον μέχρι την αλλαγή πολιτικής που άρχισε να εφαρμόζει ο Ερντογάν τα τελευταία χρόνια.
Να υπογραμμίσουμε ότι η αλλαγή αυτή, κομβικά σημεία της οποίας ήταν το “one minute” του Νταβός και το όλο ζήτημα του πλοίου Μαβί Μαρμαρά, παρά την αποδοχή από την κυβέρνηση Ερντογάν του ραντάρ της αντιπυραυλικής ασπίδα στο Κιουρετζίκ της Μαλάτειας, το οποίο ενισχύει την προστασία του Ισραήλ απέναντι σε μουσουλμανικούς πυραύλους, έχει επηρεάσει και τις σχέσεις Τουρκίας-ΗΠΑ.
Ενώ το όλο θέμα και ιδιαίτερα η στάση του Τούρκου πρωθυπουργού απασχολούσε ήδη τους αναλυτές σε διεθνές επίπεδο, έρχονται τώρα οι δηλώσεις Ερντογάν για γενοκτονία που διαπράττει το Ισραήλ στη Γάζα αλλά και σύγκρισή του ακόμα και με τον ίδιο τον Χίτλερ, που προβληματίζει τον εβραϊκό παράγοντα σε τέτοιο βαθμό, που έφθασε η Αμερικανοεβραϊκή Επιτροπή (American Jewish Committee, AJC), με επιστολή του προέδρου της Jack Rosen της 23 Ιουλίου, να ζητά την επιστροφή του «Μεταλλείου Θάρρους και Ανδρείας», με το οποίο είχε τιμήσει τον Ερντογάν το 2004!
Επαναλαμβάνουμε ότι το θέμα των σχέσεων της Τουρκίας με τον εβραϊκό παράγοντα και ειδικά με το κράτος του Ισραήλ έχει τεράστιο βάθος και δεν επιτρέπει την εξαγωγή εύκολων συμπερασμάτων. Και ακριβώς γι’ αυτό αξίζει της προσοχής όλων μας!!!
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "κυριακάτικη δημοκρατία"
Μπράβο κε Καλεντερίδη. η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Εσείς που έχετε πρόσβαση σε ΜΜΕ ας αρχίσετε να γράφετε και εμείς από κοντά,
ΑπάντησηΔιαγραφήΒέβαια η Ιερή Αγελάδα που δεν μπορούμε να ακουμπήσουμε του Σιωνισμού, να πειράξουμε αν θέλετε, είναι ο Κομμουνισμός. Πως συνδέονται λοιπόν μιας και το θίξατε η federation,
οι Νεότουρκοι, με την ίδρυση Κομμουνιστικού κόμματος Ελλάδος από τους Εβραίους Αβραάμ Μπεναρόγια και Βεντούρα παραγκονίζοντας το σοσιαλιστικό κόμμα του Γεώργιου Σκληρού;
Σημαντική βέβαια στη συζήτηση είναι η τοποθέτηση του αντιπροοδευτικού σε άλλο νήμα
http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2014/07/blog-post_0.html
ότι "όλοι οι Εβραίοι δεν είναι Σιωνιστές αλλά όλοι οι Σιωνιστές είναι Εβραίοι"
Οπωσδήποτε είναι πολύ σημαντικό να αναλύεται συνεχώς στην Ελλάδα αυτή η σχέση, γιατί είναι μια δυναμική σχέση, η οποία επηρεάζει τη χώρα μας και το έθνος μας ενδιαφέρει γένει. Η αλλαγή στάσης της κυβέρνησης Ερντογαν ήταν προσχεδιασμενη και ουσιαστικά καταγράφεται στο βιβλίο του Νταβουτογλου, ο οποίος έγραφε πως η υπάρχουσα τότε σχέση μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ ευνοεί το Ισραήλ, αλλά όχι μόνο δεν απέφερε κανένα κέρδος στην Τουρκία, αλλά μάλλον την κρατούσε και πίσω. Αυτή τη στιγμή η σχέση των δυο χωρών βρίσκεται σε κρίση, αλλά δεν έχει επέλθει η ρήξη εκείνη, που θα καταστήσει την κατάσταση μη αναστρέψιμη. Η γνώμη μου είναι πως οι στρατηγικές σχέσεις των δυο χωρών θα αλλάξουν αμετάκλητα εφόσον ιδρυθουν τα κράτη του Κουρδιστάν και της Παλαιστίνης. Αυτά τα δυο γεγονότα θα καταστήσουν τα δυο κράτη ξεκάθαρους ανταγωνιστές και για αυτό ίσως να εξηγείται και η πρόθεση του Ισραήλ να ξεμπερδέψει με τη χαμας τώρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Τουρκία δεν μπορεί να τα έχει όλα. Έχει κάνει τις επιλογές της στα χρόνια του Ερντογάν και έχει πολλαπλά προβλήματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο σπουδαιότερο απ'όλα είναι το Κουρδικό που πλέον έχει περάσει σε άλλη φάση και οι εξελίξεις είναι πλέον "στον αυτόματο".
Το Ισραήλ όσο υπάρχει η συγκεκριμένη Ισλαμική ηγεσία στη Τουρκία εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να έχει στρατηγικές σχέσεις συμμαχίας μαζί της. Θα ήταν σαν να αυτοκτονούσε το ίδιο.
Η λογική επιλογή είναι να στραφεί σε άλλες χώρες που έχουν κοινά συμφέροντα.
Οι Τούρκοι δείχνουν το πραγματικό τους εαυτό όταν αισθάνονται ισχυροί. Με το ΑΚP η εξωτερική τους πολιτική είναι πολύ πιο υπονομευτική και καθαρά επιθετική.
Οι σχέσεις των Τούρκων με τους Εβραίους και στο παρελθόν αλλά κυρίως στο σύγχρονο τουρκικό κράτος(μετά το 1922) τους βοήθησε σε πολλούς τομείς όπως σωστά αναφέρει το άρθρο. Η σχέση τους στο παρελθόν ήταν αμοιβαία επωφελής φυσικά αλλά οι Εβραίοι και να μην υπήρχε Τουρκία θα υπήρχε κάτι άλλο στη θέση της. Συνηθισμένοι στους ελιγμούς.
Η μη ταύτιση των συμφερόντων τους μας συμφέρει για οικονομικούς και στρατιωτικούς λόγους.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να έχουμε από καλές μέχρι και πολύ καλές-φιλικές σχέσεις με όλους τους Άραβες.
Απ' όλους τους τοπικούς παίκτες οι πιο σημαντικοί για τα συμφέροντα της πατρίδας μας είναι το Ισραήλ και η Αίγυπτος. Δυο χώρες κλειδιά για την αντιμετώπιση της τουρκικής πολιτικής σε πολλαπλά επίπεδα.
Η Κύπρος δεν πρέπει να αναφέρεται ξεχωριστά διότι όποιος χτυπάει την Κύπρο είναι σαν να χτυπάει την Ελλάδα.
Η Τουρκία είναι παγιδευμένη μέσα στην εξωτερική πολιτική της. Αυτό μας συμφέρει πάρα πολύ ειδικά στη φάση που βρισκόμαστε ως χώρα. Πρέπει να προσέξουμε πάρα πολύ διότι ιστορικά έχει αποδειχθεί ότι έχουμε..την "ικανότητα" να αυτοκαταστρεφόμαστε.
Πρέπει να καταλάβουμε σε αυτό το τόπο δύο βασικά πράγματα:
1) Δεν υπάρχει φιλία μεταξύ κρατών παρά μόνο κοινά συμφέροντα.
2) Μία σωστή συμμαχία μεταξύ δύο ή παραπάνω παικτών προϋποθέτει σοβαρότητα απ'όλους τους παίκτες και ισχύ.
Η ΙΣΧΥΣ είναι το βασικό για να σε υπολογίζουν όλοι.
Όταν έχεις μια τουλάχιστον αξιόλογη ισχύ που τη χρησιμοποιείς σταθεροποιητικά είναι κάτι ιδιαίτερα πολύτιμο και για να μην υπάρχουν επικίνδυνες συσπειρώσεις εναντίον σου αλλά και για να σε βλέπει θετικά αυτός που έχει μεγαλύτερη ισχύ από εσένα(και κάποια ή πολλά κοινά συμφέροντα).
Οπως έγραψα ο Σιωνισμός είναι Πολιτική Θρησκεία. Με χριστιανική βιβλιογραφία μπορώ να αποδείξω την ίδρυση του Μωαμεθανισμού
ΑπάντησηΔιαγραφήαπό το Ταλμούδ (Ν. Βασιλειάδη, Ὀρθοδοξία, Ἰσλὰμ καὶ Πολιτισμὸς). Πάραυτα θα πάω σε μεταγενέστερες εποχές και στο κίνημα των Νεοτούρκων
Το κίνημα των Νεοτούρκων προώθησε τη ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ, αυτός ήταν και ο τίτλος της εφημερίδας που εξέδιδε ο Μπεναρόγια, ιδρυτής του ΚΚΕ.
Το κίνημα αυτό αποτελούταν από τους Ντονμέδες, δηλαδή τους ελισθαμισθέντες Εβραίους και μάλιστα οπαδούς της Καμπάλα .
Επικεφαλής ήταν ο Εβραίος καμπαλιστής Κεμάλ Ατατούρκ. Από τότε οι Νεότουρκοι και ως σήμερα παραμένοουν οι οπαδοί του κινήματος της ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ.
Είναι αυτοί που ργάζονται για την ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Τι είναι η ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ, διαχρονικά; Η ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ είναι η πνευματικότητα της ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ που οδηγεί στην παγκόσμια δικτατορία και την πανθρησκεία καταργώντας έθνη και θρησκείες
Πρέπει κάποια στιγμή να αναθεωρήσουμε τον τρόπο διαμόρφωσης της εξωτερικής μας πολιτικής. Πρέπει να φύγουμε από τα στενά όρια του συμμάχου και του εχθρού που παραδοσιακά διαμορφώνουν την εξωτερική μας πολιτική και να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε πιο ρεαλιστικά. Το Ισραήλ είναι ένα ζωντανό παράδειγμα. Η εξωτερική του πολιτική είναι ψυχρή, χωρίς συναισθηματισμούς. Δεν μπαίνει στην λογική του φίλος ή εχθρός αλλά μένει μόνο στο μακροχρόνιο συμφέρον του Ισραήλ και των πολιτών του ανά το κόσμο. Τα γεγονότα στην Ουκρανία και η στάση της Εβραϊκής κοινότητας έδειξε περίτρανα ότι το συμφέρον τους ξεπερνά τους συναισθηματισμούς τους. Το ότι πρόθυμα έδωσαν τις ευλογίες τους σε νεοναζιστές να αναλάβουν τα ινία της Ουκρανίας λέει πολλά και κρύβει ακόμη περισσότερα. Το ίδιο συμβαίνει και με την Τουρκία. Το συμφέρον υπερτερεί της εκάστοτε ρητορικής του Ερντογαν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒέβαια σαν Ελλάδα δεν πρέπει να πέσουμε στην παγίδα του δόγματος "ο εχθρός του εχθρού είναι φίλος" όσον αφορά τις σχέσεις μας με Τουρκία - Ισραήλ. Για να πάρουμε κάτι από το Ισραήλ πρέπει να προσφέρουμε κάτι που να θέλουν. Οι σχέσεις Ελλάδος Ισραήλ θα πρέπει να βασίζονται ΜΟΝΟ στο αμοιβαίο συμφέρον, ψυχρά και χωρίς συναισθηματισμούς.
It will never be a true alliance between Greece and Israel. One exists exists as the opposite of the other.
ΑπάντησηΔιαγραφήAs far as the relationship between Turkey and Israel, Jews have an incredible ability to use empires to promote their interests. Be it the British that gave them the land, the American who handed them the Federal Reserve and the world´s money, the German that is still financing Israel´s existance or the Turkish that extends Israel´s control in the region and makes it possible to punish old enemies as Torah dictates. Very soon Isreal will control the water for the whole Middle East and Mesopotamia and very few would consider Israel just and merciful...
Με το πέρας του ψυχρού πολέμου γεννήθηκε και η αναγκαιότητα για την εκπόνηση νέων στρατηγικών στο επίπεδο των Διεθνών σχέσεων. Καθημερινά υπάρχει πλήθος αποδείξεων που καταδεικνύει πως οι επαφές και οι σχέσεις μεταξύ κρατών στα όρια του διεθνούς πολιτικού συστήματος έχουν ξεπεράσει από καιρού το τεχνητό σημείο του καλού και κακού .
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι διεθνείς σχέσεις πλέον απαιτούν υψηλά επίπεδα ρεαλισμού ο οποίος μέσα από την πρακτική εφαρμογή του να παράγει εκείνα τα αποτελέσματα που θα ικανοποιούν στο μέγιστο δυνατό βαθμό τα μόνιμα εθνικά συμφέροντα
Πράγματι το Εβραϊκό στοιχείο προσέφερε τα μέγιστα στην σταθεροποίηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας όσο και στην διαμόρφωση και εγκαθίδρυση του επιτόκου της του συγχρόνου τουρκικού κράτους. Πράγματι και η σταθεροποίηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και η εγκαθίδρυση της επέβαλλε την απώλεια ισχύος άλλων εθνοτήτων και άλλων θρησκευτικών μειονοτήτων το ιδιο συνέβη και με την Τουρκία.
Η Μνήμη είναι χρέος , αποτελεί η ιστορική της δε μορφή την πλέον ασφαλή πυξίδα την ατραπό στην πορεία προς την εκπλήρωση της ιστορικής αποστολής του Ελληνισμού.Όμως η μνήμη και μόνο της δεν μπορεί δεν πρέπει επουδενί να αποτελεί το μόνον παράγοντα που θα οριζει και θα καθορίζει την διαμόρφωση της εξωτερικής πολιτικής μιας χώρας.
Όπως μας έχει κατατεθεί για να ασκήσει μια χώρα σοβαρή εξωτερική πολιτική θα πρέπει να έχει επιτύχει το μέγιστο της κοινωνικής συναίνεσης της κοινωνικής συνοχής της οι δε ελίτ που διαθέτει σε όλα τα επίπεδα να έχουν ξεπεράσει την διάσταση της κλίκας και να έχουν καταστεί κοινωνικές ομάδες και να έχουν αρθεί στο ύψος των περιστάσεων με την εθνική τους συνείδηση να υποτάσσει το όποιο άλλον μερικόν στο εθνικόν, στο συνολικό.Οι συναισθηματισμοί έχουν θέση λοιπόν μονο στην οικοδόμηση της εθνικής συνείδησης
Από την άλλη χρειαζόμαστε συμμάχους και ως χώρα και ως Έθνος .Στην προσπάθεια οικοδόμησης συμμαχιών χρειάζεται να πράξουμε ότι πράττουν τα σοβαρά Έθνη-κράτη απέναντι μας, την πλήρη ακτινογράφηση τους σε επίπεδο κοινωνίας. Την διδαχή μας επίσης μέσα απο την απόλυτη γνώση των στρατηγικών τους δογμάτων.Δεν διαθέτει η Ελλάδα και το Ελληνικό Έθνος την πολυτέλεια να κινείται υιοθετώντας λογικές φιλο- και αντι- . Δεν είναι δυνατόν να κινούμαστε με τρόπο βερμπαλιστικό ανάμεσα στα ιδεολογικά σχήματα της Ψωροκώσταινα και σε αυτό του προγονοπληκτικού μεγαλείου.
Χρειάζεται να οικοδομηθεί μια νέα Μεγάλη ιδέα στην βάση του ισχυρού κράτους-ισχυρού έθνους - εθνικής στρατηγικής και εθνικού σχεδίου με κύριο γνώμονα τον Δημοκρατικό Πατριωτισμό.Αν πάλι δεν πείθουν τους όποιους απιστους Θωμάδες τα όσα οι πλείστοι καταθέσαμε στο ανωτέρω σημείωμα του αρθρογράφου ας ρίξουν μια ματιά στο τρόπο με τον οποίο Ισραηλινοί και Εβραίοι προσεγγίζουν το κουρδικό στοιχείο στο Ιράκ και το Κουρδικό Εθνος με το οποίο για μια ακόμη φορά θα αναφέρω πως μας συνδέει κοινή μοίρα.
@ GeorgeTS Ptol
ΑπάντησηΔιαγραφή” Πρέπει κάποια στιγμή να αναθεωρήσουμε…”
Το τι πρέπει το ξέρουμε όλοι. Το ΠΟΙΟΣ θα το κάνει δεν ξέρει κανείς.
” Το Ισραήλ είναι ένα ζωντανό παράδειγμα. Η εξωτερική του πολιτική είναι ψυχρή, χωρίς συναισθηματισμούς. Δεν μπαίνει στην λογική του φίλος ή εχθρός αλλά μένει μόνο στο μακροχρόνιο συμφέρον του Ισραήλ και των πολιτών του ανά τον κόσμο”.
Αυτό δεν κάνουν όλα τα κράτη του κόσμου, εκτός από την Ελλάδα;
Όχι και δυσεπίλυτος γρίφος. Μην το κουράζουμε. Η Τουρκία που κυβερνάται απο Ντονμέδες και το Ισραήλ ήταν, είναι και θα είναι στενοί στρατηγηκοί εταίροι. Ο Ερντογάν απλά προσωρινά τους θολώνει τα νερά. Μπορεί και να παίζει και διπλό ταμπλό. Όπως και να έχει γρίφος πάντως δεν είναι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒρε Λυκάωνα, τα καθάρισες όλα σε τρεις γραμμές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑναρωτιέμαι γιατί καθόμαστε και μελετάμε μέρες ολόκληρες για να γράψουμε ένα άρθρο, αφού είναι τόσο απλό.
Για συνέχισε...
@ skal
ΑπάντησηΔιαγραφήΒλέπεις ότι εμείς, οι γέροι, δεν μπορούμε να προσαρμοστούμε στην ταχεία εκμάθηση των νέων παιδιών;
Τι τις θέλεις τι μελέτες; Ξεπερασμένα πράγματα. Ψεκάστε-σκουπίστε-τελειώστε! :)
Φίλε Nativist είμαι πολύ μεγάλος ηλικιακά, πιθανότατα μεγαλύτερος και από εσένα. Εκτός αν το σχόλιο σου αναφέρεται σε άλλους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘέλω να εκφράσω την πλήρη συμφωνία μου με το σχόλιο του Ακρίτα
ΑπάντησηΔιαγραφήΜην είσαι και τόσο σίγουρος ότι το ξέρουμε Nativist. Όσο για το ποιος, θα το μάθουμε σύντομα αλλά όχι πριν να είναι πολύ αργά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα διαφωνήσω στο ότι όλα τα κράτη πράττουν αυτό που κάνει το Ισραήλ. Το Ισραήλ δεν διστάζει να εναντιωθεί στις ΗΠΑ όποτε τα συμφέροντά τους το υπαγορεύουν. Πες μου μία άλλη χώρα που ανοικτά αψήφισε τις εντολές των ΗΠΑ. Γαλλία? Γερμανία? Αγγλία? Όλοι ευθυγραμμίζονται με τις προσταγές των ΗΠΑ. Κι όμως ο πιο στενός τους σύμμαχος το Ισραήλ δεν το κάνει. Κοιτάζει το συμφέρον του, το συμφέρον των πολιτών του.
>Μην είσαι και τόσο σίγουρος ότι το ξέρουμε Nativist. Όσο για το ποιος, θα το μάθουμε σύντομα αλλά όχι πριν να είναι πολύ αργά<
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό που εννοώ είναι ότι, λίγο-πολύ, το πρέπον, το πρακτέον, έχει αναλυθεί ξανά και ξανά. Ποιος θα το κάνει δεν ξέρουμε και, κατά τα φαινόμενα, ούτε εσύ, διότι δεν καταλαβαίνω την σιβυλλική σου απάντηση.
Συμφωνώ μ' αυτό που γράφεις σχετικά με το Ισραήλ, είναι πιο ανεξάρτητο από άλλους, αλλά το συμφέρον τους κοιτάζουν όλοι, χωρίς συναισθηματισμούς, που δεν χωράνε στην εξωτερική πολιτική.
Σωστή η παρατήρησή σου, εν πάση περιπτώσει.