13/8/14

Η Ελλάδα μεταξύ σφύρας και άκμονος (2)

Σάββας Καλεντερίδης
Στο άρθρο μας της Παρασκευής αναφερθήκαμε στο δυσεπίλυτο πρόβλημα της διαχείρισης του γεωπολιτικού θησαυρού που συνιστά ο ελληνικός χώρος, μια διαχείριση που σε επίπεδο σχεδιασμού και κυρίως εφαρμογής ανήκει παραδοσιακά στο υπουργείο Εξωτερικών.

Στο προηγούμενο σημείωμά μας καταλήξαμε ότι ο γεωπολιτικός προσανατολισμός της Ελλάδος προς τη Δύση, ιδιαίτερα μετά την είσοδο της χώρας μας στο ΝΑΤΟ, περιόρισε δραματικά το πεδίο ανεξάρτητης και πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής, ενώ, όσον αφορά τα ελληνοτουρκικά, η Ελλάδα ήταν ο μεγάλος χαμένος, αφού η Τουρκία λόγω θέσης και μεγέθους ήταν πιο χρήσιμη για τις ΗΠΑ στο μεγάλο ζητούμενο της Δύσης (έως το 1990), που ήταν η αντιμετώπιση της κομμουνιστικής απειλής.

Ενα θέμα που αξίζει ιδιαίτερης μελέτης και προσοχής είναι πώς διαχειρίστηκε συγκριτικά με την Αγκυρα η Αθήνα -και εννοούμε τις κυβερνήσεις ως σύνολο αλλά και το υπουργείο Εξωτερικών- τη σχέση της Ελλάδας με το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ.

Τραγική στιγμή για τα συμφέροντα της χώρας μας και για τον έλεγχο του Αιγαίου αποτελεί η απόφαση της κυβέρνησης Εθνικής Ενότητος, το 1974, να αποχωρήσει από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, με τη δικαιολογία ότι «το ΝΑΤΟ αποδείχθηκε ανίκανο να παρεμποδίσει την Τουρκία από την εξαπόλυση νέας βάρβαρης και απρόκλητης επίθεσης κατά της Κύπρου… Το ΝΑΤΟ δεν έχει επομένως λόγο ύπαρξης και δεν μπορεί να εκπληρώσει τον σκοπό για τον οποίο συνεστήθη, αφού δεν μπορεί να αποτρέψει τον πόλεμο μεταξύ δύο μελών του».

Τι ακολούθησε είναι γνωστό. Εως το 1974 ο επιχειρησιακός χώρος του Αιγαίου ήταν με τον ΝΑΤΟϊκό νόμο υπό τον έλεγχο της Ελλάδας και με την έξοδό μας από το στρατιωτικό σκέλος της Ατλαντικής Συμμαχίας άρχισε το γαϊτανάκι των τουρκικών διεκδικήσεων, που έφτασε ως τις βόλτες των τουρκικών αεροπλάνων και των φρεγατών στη Μύκονο και τη Ραφήνα.

Η επάνοδός μας στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ δεν έλυσε τα προβλήματα στο Αιγαίο, αφού μπήκαμε με τους όρους που επέβαλε η Τουρκία, οι κυβερνήσεις της οποίας αποδείχτηκαν σκληροί διαπραγματευτές στις συνομιλίες τους με τις κυβερνήσεις των ΗΠΑ, εν αντιθέσει με τις αντίστοιχες ελληνικές.

Και τώρα εισερχόμεθα στην καρδιά του προβλήματος. Ενώ το Σύμφωνο της Βαρσοβίας και η Σοβιετική Ενωση κατέρρευσαν και ο ελληνικός χώρος αποδείχτηκε και αποδεικνύεται μέρα με τη μέρα πολύ πιο σημαντικής γεωπολιτικής αξίας από αυτόν της Τουρκίας, οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν κατόρθωσαν να ανατρέψουν τον αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και στις σχέσεις με την Ουάσινγκτον, με αποτέλεσμα οι επιθετικές βλέψεις της Τουρκίας να συνεχίζονται στο Αιγαίο και στη Θράκη, όπως επίσης συνεχίζεται η κατοχή της Κύπρου.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα της αδυναμίας αυτής της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής είναι το ζήτημα των Πομάκων της Θράκης, τους οποίους δεχτήκαμε να τουρκοποιήσουμε, αποδεχόμενοι τη ΝΑΤΟϊκή άποψη ότι οι σλαβόφωνοι αυτοί πληθυσμοί ήταν δυνατόν να αποτελέσουν θύλακο επιρροής από τις Βουλγαρία - Ρωσία, σε μια περιοχή που είχε ιδιαίτερη σημασία για το ΝΑΤΟ, αφού οι οικισμοί των Πομάκων σχεδόν αγγίζουν το Θρακικό Πέλαγος.

Σε τι συνίσταται η αδυναμία;

Η κομμουνιστική απειλή έχει παρέλθει από το 1990, όμως η πολιτική τουρκοποίησης των Πομάκων συνεχίζεται έως σήμερα, με τη συνενοχή του ελληνικού κράτους.

Τελευταίο παράδειγμα της αδυναμίας διαχείρισης της σχέσης της χώρας μας με το ΝΑΤΟ αλλά και με την ίδια την Ε.Ε. αποτελεί το ζήτημα των κυρώσεων απέναντι στη Ρωσία.

Η χώρα μας θα υποστεί σοβαρό οικονομικό πλήγμα από τις κυρώσεις αυτές. Ηδη αυτό γίνεται αισθητό στον τομέα του τουρισμού, όπου οι απώλειες μπορεί να φτάσουν και το μισό δισεκατομμύριο ευρώ, ενώ οι επιπτώσεις στον τομέα της εξαγωγής αγροτικών προϊόντων θα είναι καταστροφικές για τον ήδη διαλυμένο αγροτικό τομέα της χώρας μας.

Αν λάβει υπ’ όψιν του κανείς ότι όλα αυτά συμβαίνουν τη στιγμή που η Ελλάδα κάνει προσπάθειες να ορθοποδήσει από μια καταστροφή που διαλύει την ελληνική κοινωνία τα τελευταία πέντε χρόνια, θα περίμενε από την ελληνική κυβέρνηση και το ΥΠ.ΕΞ. να κάνουν τα πάντα για να περιοριστούν οι αρνητικές συνέπειες από τις κυρώσεις της Ε.Ε.

Αν μελετήσει κανείς τις ενέργειες που έκανε η Ελλάδα, όπως καταγράφονται στην επίσημη ιστοσελίδα του ΥΠ.ΕΞ., θα διαπιστώσει ότι οι όποιες ενέργειες γίνονται προς τη ρωσική πλευρά!

Για να αντιληφθούμε την πηγή των προβλημάτων και το ελληνικό πολιτικό έλλειμμα, αρκεί να λάβουμε υπ’ όψιν ότι ο πρωθυπουργός της Φινλανδίας Αλεξάντερ Στουμπ για το ίδιο θέμα δήλωσε: «Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι, εάν οι κυρώσεις πλήξουν δυσανάλογα τη Φινλανδία, θα επιδιώξουμε τη στήριξη των Ευρωπαίων εταίρων μας».
Οι αναγνώστες μας μπορούν να κάνουν τη σύγκριση.

Σάββας Καλεντερίδης
δημοκρατία της Κυριακής

3 σχόλια:

  1. Δεν υπάρχουν γενικώς κυβερνήσεις και Ελληνικό ΥΠΕΞ.

    Υπάρχουν συγκεκριμένα ονόματα πρακτόρων των Αμερικάνων και των Εγγλέζων, που γονυπετείς από το βάρος των αργυρίων της προδοσίας τους, υπογράφουν και παπαγαλίζουν τις εντολές των ξένων αφεντικών τους, που έχουν μεριμνήσει βεβαίως βεβαίως να τους αναδείξουν ώς "πολιτικούς ηγέτες".

    Αυτούς τους απατεώνες, οφείλουμε συγκεκριμένα με ονοματεπώνυμο και φωτογραφία, να κράζουμε καθημερινά ώς μία φυσική αντίσταση στην προδοτική τους παρουσία.

    Σαμαράς και Βενιζέλος είναι τα επίκαιρα μιάσματα, που θέλουν αποκαθήλωση με στοιχεία.

    Αν συνεχίζουμε με τα χαλαρά τύπου ο κ. Πρωθυπουργός και ο κ. Υπουργός Εξωτερικών, τότε καλά κρασιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η ανικανότητα των ελληνικών πολιτικών προϊσταμένων είναι το πρόβλημα, γιατί εδώ που τα λέμε αν ήμασταν και στο αντίπερα στρατόπεδο τα πράγματα δεν θα ήταν καλύτερα.

    Μπορεί να μην είχαμε ούτε αυτούς, αλλά τις συνήθεις μαριονέτες που έβαζαν οι σοβιετικοί στις χώρες επιρροής τους.

    Τώρα σε ότι αφορά την Θράκη, τα πράγματα όντως είναι χάλια. Αφού πήραν θάρρος και κάναν και διαδήλωση υπερ της Γάζας οι τουρκόφρονες (με επιτυχία θα έλεγα), μπορούμε να περιμένουμε και άλλα.

    Ο Θεός να βάλει το χέρι του, γιατί δυστυχώς η διάβρωση έχει προχωρήσει σε πολύ ανησυχητικό βαθμό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Η Γέννηση του Ελληνικού κράτους αποτέλεσε απόρροια της εξισορρόπησης σοβαρών γεωπολιτικών και γεωστρατηγικών δυναμικών. Απο την γέννηση του Ελληνικού κράτους απουσίαζε η Ελληνική αστική τάξη τάξη η οποία και δεν διέθετε εθνική συνείδηση.

    Παράλληλα αυτό που ονομάζουμε αστική τάξη ή ελίτ στην πραγματικότητα ήταν κλίκες ανθρώπων που αντλούσαν την ισχύ τους απο τον ρόλο τους ως ενδιάμεσου μεταξύ των Ξένων Δυνάμεων και Ελληνικής Κοινωνίας. Ο Υποτακτικός αυτός ρόλος τους προσέδωσε στον Ελληνικό καπιταλισμό την καχεκτικότητα η οποία και σήμερα είναι διάχυτη πάνω του. Τα δε πολιτικά Κόμματα που δημιουργήθησαν ήταν ιδεολογικά και πολιτικά συγκεντρωμένα στις βουλές του μητροπολιτικού τους κέντρου που όλως τυχαίως ήταν εκτός Ελλάδας πάντα.

    Η τύχη των δε εντεταλμένη υπηρεσία προδιαγεγραμμένη μετα το πέρας της αποστολής αποσύρονται με τιμές ανάλογες της προσφοράς τους.Εξαίρεση αποτέλεσαν ο Ελευθέριος Βενιζέλος ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Γεώργιος Παπανδρέου. Δυστυχώς για τους γνωστούς λόγους η ιδεολογία της Ψωροκώσταινας και όσοι την υπηρετούσαν κα εξυπηρετούσαν κατέπνιξε την προσπάθεια εκσυγχρονισμού της Ελλάδας.

    Ο μύθος του αντικομουνισμού αποτελεί προέκταση της ιδεολογίας αυτής και ενσωματωμένο δομικό στοιχείο της υποταγής στο φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης.


    Παρόλα αυτά ευθαρσώς πρέπει να τονιστεί πως η Ελλάδα έκαμε σοβαρά ανοίγματα απέναντι στην Ρωσία και σε ζοφερούς καιρούς. Ανταπόκριση δεν υπήρξε και αν κάποιοι ανασύρουν τον Κριμαϊκό πόλεμο ως άλλοθι ας διδαχθούν απο τον εναγκαλισμό της Ρωσίας με την Γερμανία από το 1922 και ένθεν και απο την εμπλοκή της Ρωσίας στον Ελληνικό Εμφύλιο ως άλλοθι στα όσα λάβαιναν χώρα στην Ανατολική Ευρώπη ως ευγνωμοσύνη στην Ελλάδα για τα όσα της προσέφερε στον β παγκόσμιο πόλεμο. Φυσικά η Ρωσική στήριξη εκδηλώθηκε και στην υποκίνηση του μακεδονικού ζητήματος αλλά και την μετέπειτα στάση της στα τεκταινόμενα στην Κύπρο το 1974 αλλά και του 2012-2013.Φυσικά όταν τα ρωσικά συμφέροντα στην Κύπρο τέθηκαν σε κίνδυνο και αναφέρομαι στο 2004 όρθωσε το ανάστημα της η Ρωσική διπλωματία.Η Γερμανία δεν παράγει οπωροκηπευτικά προ ιόντα από όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω , ως επίσης και το Άνοιγμα στις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες δεν πρωτοστατεί η Ελλάδα ουτε αυτό εξυπηρετεί τα Ελληνικά συμφέροντα.Δεν θα σταθώ στο ύψος των ρωσικών κυρώσεων περισσότερο στέκομαι στην ηθική τους διάσταση ουδείς νοήμων νους δεν δύναται νατις θεωρήσει δίκαιες αντίθετα είναι πέρα για πέρα απαράδεκτες.

    Το να ανασύρεται ο Κώστας Καραμανλής ο πλέον ανύπαρκτος πολιτικός άντρας ω ςο ηγέτης και μάλιστα να του προσδίδονται και διπλωματικα ανοίγματα βαφτιζόμενα ως Εξωτερική πολιτική και δή αδέσμευτη αποτελεί ύβρι σε αυτούς που όρισαν τις αρχές της Εξωτερικής πολιτικής και τις αρχές των διεθνών σχέσεων. Σε ότι δε αφορά την Αλεπού της Ελληνικής Διπλωματίας θα ήθελα να ρωτήσω αν ισχύει το κάτωθι "; Ο κ. Καραμανλής δήλωσε στο CNN ότι, αν ήταν πρωθυπουργός, ο κ. Οτσαλάν δεν θα έφτανε στη χώρα μας. Και η πρόσκληση που είχαν υπογράψει οι συνεργάτες του και μεταξύ αυτών ο κ. Μολυβιάτης, που τον συνοδεύει μάλιστα στο υπερατλαντικό ταξίδι του; " . Ο ρόλος του σε πολλά ζητήματα υπήρξε κομβικής σημασίας για τα Ελληνικά συμφέροντα και αυτό πρέπει εμφατικά να καταγραφεί.

    Σε ότι αφορά τέλος τις εξελίξεις στην Αλβανία στο θέμα της ΑΟΖ και στο θέμα των βορειοηπειρωτών σοβαρές πολιτικές ενδοπαραταξιακές έριδες εντός της Ελληνικής δεξιάς ευθύνονται για την αρνητική έκβαση τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.