Έφθασε ο κόμπος στο χτένι. Μέχρι το τέλος του τρέχοντος έτους πρέπει να ληφθούν οριστικές αποφάσεις που θα κρίνουν επί της ουσίας το άμεσο μέλλον της οικονομικής πορείας της Ελλάδος. Τα σενάρια είναι λίγα και συνδεδεμένα με τις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις, οι οποίες χαρακτηρίζονται από το όλο και μεγαλύτερο άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ του προηγούμενου στις δημοσκοπήσεις ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ.
Μέχρι πριν λίγους μήνες ο κυβερνητικός συνασπισμός αμφισβητούσε την ύπαρξη χρηματοδοτικού κενού για τη διετία 2015-2016, σήμερα όμως, έχοντας αναγνωρίσει την ύπαρξη χρηματοδοτικού κενού, προσπαθεί με μια γλώσσα ευέλικτης δημιουργικής λογιστικής να πείσει ότι μπορούν να μαζευτούν τα αναγκαία ποσά χωρίς η Ελλάς να είναι υποχρεωμένη να δανειστεί εκ νέου και να υποστεί την τιμωρία ενός αυστηρού μνημονίου, το οποίο θα την απομάκρυνε άμεσα από την εξουσία. Όπως ο μέσος Έλληνας φορολογούμενος προσπαθεί καθημερινά με αγωνία να τετραγωνίσει τον κύκλο, έτσι τώρα η κυβέρνηση προσπαθεί να κρατηθεί στην εξουσία προγραμματίζοντας κινήσεις, που θα της επιτρέψουν ακροβασίες μεταξύ εξασφάλισης χρημάτων, απαλλαγής από το μνημόνιο και επανάκτησης χαμένου εδάφους στην ψηφοθηρική μάχη.
Από όλες τις δημοσκοπήσεις βγαίνει το σίγουρο συμπέρασμα, ότι η πλειονότητα των Ελλήνων δεν εμπιστεύεται τα φερόμενα σε όλες τις δημοσκοπήσεις ως πρώτα δυο κόμματα. Αυτό που κυβερνάει σήμερα βοηθούμενο από το απομεινάρι του πρώην ΠΑΣΟΚ έχει αποτύχει παταγωδώς και αυτό που φαίνεται ότι θα πρωτεύσει στις επόμενες εκλογές ελάχιστους δείχνει να έχει πείσει ότι μπορεί να τα καταφέρει. Και τα δύο κόμματα αποδέχονται τους ευρωπαϊκούς όρους παιχνιδιού, δηλ. αποδέχονται να κινούνται στο καθορισμένο πλαίσιο της Ευρ. Ένωσης και πιο συγκεκριμένα στο πιο στενό ακόμη πλαίσιο της ευρωζώνης. Κάποιοι πιο ρηξικέλευθοι εξωκοινοβουλευτικοί που μίλαγαν για καταφυγή στη δραχμή εισέπραξαν από τους ψηφοφόρους τεράστια απόρριψη στις πρόσφατες ευρωεκλογές.
Βάση στην πολιτική του κυβερνητικού συνασπισμού αποτελεί η δυνατότητα να στραφεί η Ελλάς στις αμαρτωλές «αγορές» και να δανειστεί με υποφερτά επιτόκια, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ αναφερόμενος στο διαγραφόμενο κυβερνητικό του μέλλον φλερτάρει αρκετά με την ιδέα να μη διστάσει να προχωρήσει σε στάση πληρωμών, αν οι διαπραγματεύσεις που διαλαλεί ότι θα πραγματοποιήσει δεν ευοδωθούν. Το τι μπορεί να ακολουθήσει μετά την ενδεχόμενη στάση πληρωμών, προφανώς δεν είναι σε θέση να περιγράψει στο εκλογικό κοινό ο ΣΥΡΙΖΑ διότι, δικαιολογημένα, του είναι άγνωστο.
Η πρακτική δυνατότητα που φαίνεται ότι δεν εξετάζεται ούτε από τον κυβερνητικό συνασπισμό ούτε από τον υποψήφιο να κυβερνήσει ΣΥΡΙΖΑ είναι η λύση της άτοκης αυτοχρηματοδότησης της ελληνικής οικονομίας με χρήματα που θα παραχθούν με τη δημιουργία της ευρωδραχμής, ενός εθνικού νομίσματος που θα κυκλοφορεί για περιορισμένη χρονική διάρκεια μόνο στο εσωτερικό της Ελλάδος, παράλληλα με το ευρώ και με ισοτιμία προς αυτό, με αυστηρή σχέση, 1 προς 1.
Στο καλάθι της όποιας ελληνικής κυβέρνησης πρέπει να βρίσκεται μια σύνθεση δυνατοτήτων, που να περιλαμβάνει παραμονή στο ευρώ, περίοδο χάριτος μέχρι το 2020 όσον αφορά την εξόφληση του εξωτερικού δημόσιου χρέους, επιμήκυνση εξόφλησης του, χαμηλά επιτόκια, έξοδο στις αγορές για μικρά συμπληρωματικά κατά περίπτωση ποσά με έκδοση εξάμηνων εντόκων γραμματίων του Δημοσίου, έκδοση ομολόγων επίσης για απαραίτητα συμπληρωματικά κατά περίπτωση ποσά και κυκλοφορία μέχρι το 2020 εντός της Ελλάδος του παράλληλου εθνικού νομίσματος προς αντιμετώπιση της έλλειψης κεφαλαίων κίνησης που είναι απαραίτητα για την αναπτυξιακή ώθηση της ελληνικής οικονομίας προς την κατεύθυνση αύξησης της ελληνικής παραγωγής προς εξασφάλιση συναλλάγματος από την αύξηση των εξαγωγών και την υποκατάσταση των εισαγωγών. Η δημιουργία και η κυκλοφορία στην Ελλάδα του παράλληλου εθνικού νομίσματος, της ευρωδραχμής, θα πρέπει να αποφασισθεί με ή εν ανάγκη χωρίς τη σύμφωνη γνώμη των εταίρων μας στην ευρωζώνη αντί της στάσης πληρωμών. Η κυκλοφορία της ευρωδραχμής θα πρέπει να έχει υποχρεωτικά σταθερή ισοτιμία 1 προς 1 και υποχρεωτική συναλλακτική ισχύ, δηλαδή να υποχρεούται ο καθένας που ζει και συναλλάσσεται εντός της Ελλάδος να το αποδέχεται. Την ποσότητα κυκλοφορίας του παράλληλου εθνικού νομίσματος θα πρέπει να ρυθμίζει το ελληνικό υπουργείο Οικονομικών αυξομειώνοντάς την ανάλογα με τις τρέχουσες ανάγκες.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο όχι μόνο θα μπορεί να εξασφαλίζεται χρηματοδότηση για αναπτυξιακές πρωτοβουλίες (π.χ. θα χρηματοδοτούν παραγωγικές βιομηχανικές επενδύσεις που θα δημιουργούν θέσεις εργασίας καταπολεμώντας την υφιστάμενη ανεργία, διευρύνοντας τη φορολογική βάση και ανακόπτοντας τη μεταναστευτική ροή Ελλήνων προς το εξωτερικό), αλλά θα είναι δυνατόν να αποδεσμεύονται από την ελληνική οικονομία και ποσά σε ευρώ για την εξόφληση του εξωτερικού δημόσιου χρέους, κάτι που θα εξυπηρετεί και τα συμφέροντα των δανειστών, επιχείρημα που πρέπει να χρησιμοποιηθεί για να αποσπαστεί η σύμφωνη γνώμη τους για τη δημιουργία και την κυκλοφορία της ευρωδραχμής στην Ελλάδα.
Έμμεσα, η δημιουργία και η παράλληλη με το ευρώ κυκλοφορία της ευρωδραχμής θα συνιστά ουσιαστικά μια άτοκη χρηματοδότηση, με ένα προσωρινό εθνικό νόμισμα, που θα μπορεί να καλύψει το χρηματοδοτικό κενό, το οποίο απειλεί να παρατείνει το μαρτύριο της ελληνικής οικονομίας και των Ελλήνων.
Όπως και σε προηγούμενο άρθρο του υπογράφοντος έχει υπογραμμιστεί, η κυκλοφορία ενός παράλληλου προσωρινού εθνικού νομίσματος θα πρέπει να εξηγηθεί στον κόσμο ποίο σκοπό καλείται να εξυπηρετήσει και γιατί θα είναι χρήσιμη με θετικά αναπτυξιακά αποτελέσματα (δηλ. αύξηση της ρευστότητας στην αγορά με καλύτερες δυνατότητες εξεύρεσης κεφαλαίου κίνησης και με αυξητική επίδραση στις θέσεις εργασίας). Ο κόσμος θα διευκολυνθεί διότι απλά θα κυκλοφορεί περισσότερο χρήμα στη χώρα. Η κυβέρνηση θα μπορεί να καταβάλλει στο παράλληλο εθνικό νόμισμα που θα εκδώσει όσα χρωστά σήμερα σε ιδιώτες (αν ελάμβανε δανεικά ευρώ θα πλήρωνε και τόκους) και να διευκολύνει έτσι τη ροή του στην αγορά προκειμένου αυτοί που θα το λάβουν να το χρησιμοποιήσουν για κάλυψη δικών τους αναγκών, αποκλειστικά εντός της χώρας, προβαίνοντας σε αγορές προϊόντων, πληρωμή μισθών κ.λ.
Καλείται εκ νέου η κυβέρνηση να λάβει μια θετική πρωτοβουλία και να επιλέξει αυτό του συμφέρει την Ελλάδα.
*Γεώργιος Ε. Δουδούμης
Οικονομολόγος – Μέλος του Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών
gdoudoumis@yahoo.com
το αρθρο ειναι πολυ καλο . αλλα δεν λαμβανει υποψην ενα παραγοντα τον πολιτικο . μπορει κανεις να μας εγγυηθει οτι οι ξενοι δε θα χρησιμοποιησουν την νεα δραχμη ετσι ωστε να συμφερει αυτους κ οχι εμας ?μεχρι στιγμης κατα κυριο λογο αυτοι αποφασιζουν . υπο αλλες συνθηκες ενα νεο νομισμα θα ηταν καλη λυση αν κ θα ειχε τα αρνητικα του
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν μπορείς να ενώσεις οικονομίες διαφορετικής δυναμικότητας σε κοινό νόμισμα μόνο με την πολιτική θέληση. Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι σαν να βάζεις μερσεντές με πχ 200 χλμ/ώρα να τρέξει δίπλα σε φίατ που τρέχει πχ με 140 χιλιόμετρα/ώρα και παραδίπλα το πόνυ με 90 χλμ/ώρα.
Ή θα τρέξουν όλοι με ταχύτητα 100-120 χλμ/ώρα ή κάποια στιγμή θα πάρουν άλλους δρόμους.
Οι αριθμοί προηγούνται της πολιτικής θέλησης όταν θέλεις να δημιουργήσεις κοινό νόμισμα.
Αυτό είναι πολιτική ευθύνης ενώ το αντίθετο είναι η πραγματική ανευθυνότητα, ο πραγματικός λαϊκισμός και Εθνικισμός. Ανευθυνότητα για όλες τις κυβερνήσεις των χωρών που προχώρησαν, λαϊκισμός για τα πιο αδύναμα κράτη με μια δήθεν "ισχυρή" οικονομία, μια πλαστή ευημερία και εθνικισμός για τα ισχυρότερα διότι ξέρουν ότι το κάνουν για να εκμεταλλευτούν αργότερα.
Στο σημείο που βρισκόμαστε οποιαδήποτε λύση θα έχει αρνητικά.
Μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν.
Το πρόβλημα(όχι μόνο της Ελλάδας) έπρεπε να αντιμετωπιστεί με αποφασιστική πολιτική παρέμβαση από την αρχή αλλά ποτέ δεν είναι αργά:
1) Εφόσον θέλουμε ευρώ, αυτό να γίνει ελαφρώς πιο αδύναμο νόμισμα.
2) Μεταρρυθμίσεις και μείωση σπατάλης σε όλες τις χώρες.
3) Ευρωπαϊκό ταμείο για όσες χώρες έχουν πρόβλημα. Τα χρήματα αποκλειστικά για επιχειρήσεις.
Όταν κλείνουν επιχειρήσεις έχεις αποτύχει. Υπονομεύεις την όλη προσπάθεια ότι άλλα μέτρα κι αν πάρεις. Όσο περνάει ο χρόνος και το ποσοστό αυξάνεται με αυστηρή φορολόγηση αυτό αποδίδει προσωρινά ενώ επιχειρήσεις κλείνουν και περισσότεροι άνθρωποι μένουν άνεργοι, διαλύονται σταδιακά τα πάντα και η προσπάθεια επανεκκίνησης είναι χειρότερη.
4) Στο πρόβλημα των χρεών.
4α) Διαγραφή ενός ποσοστού του χρέους που χρωστάνε ευρωπαϊκές χώρες μεταξύ τους.
4β) Ρήτρα ανάπτυξης για το υπόλοιπο χρέος για κάθε κράτος της ΕΕ που χρωστάει σε άλλο κράτος της ΕΕ.
4γ) Μείωση των επιτοκίων. Ευρωπαϊκή χώρα που έχει δανείσει σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα να ορίζει επιτόκιο μέχρι 40% παραπάνω του επιτοκίου που δανείζεται η ίδια.
Τα Ευρωπαϊκά κράτη πρέπει να βοηθήσουν πραγματικά το ένα το άλλο κι αυτό δεν είναι μόνο για την περίπτωση της Ελλάδας.
Η αλήθεια στην Ευρώπη είναι ότι όλοι μιλάνε για ενωμένη Ευρώπη αλλά με όρους του παρελθόντος(?) εξυπηρετώντας μόνο τις εθνικές τους πολιτικές.
Παρά τα λάθη οργάνωσης και σπατάλης οι χώρες που έχουν οικονομικό πρόβλημα στην Ευρώπη δεν ευθύνονται μόνο αυτές επειδή ήταν οι πιο αδύναμες.
Ζούμε έναν οικονομικό Εθνικισμό ορισμένων κρατών που θέλουν να οδηγήσουν την Ευρώπη σαν να ανήκει μόνο σε αυτούς το...μαγαζί.
Αυτοί που το παίζουν προοδευτικοί στην Ευρώπη είναι το χειρότερο είδος εθνικιστή.
Με τις πολιτικές τους ενισχύουν τα άκρα και όσο πιο ακραίες θα είναι οι μελλοντικές κυβερνήσεις τόσο δυσκολότερη η συνεννόηση.
Έχουν δύο επιλογές ως Ευρωπαίοι πολιτικοί:
α) Να μείνουμε ενωμένοι σε ένωση κρατών με πραγματική αλληλεγγύη, με βάση το γενικότερο ευρωπαϊκό συμφέρον και αργότερα όταν ωριμάσουν οι συνθήκες και το θελήσουν οι λαοί να πάμε σε ομοσπονδιακό κράτος. Αυτό απαιτεί χρόνο και κάποιοι βιάζονται και με άσχημο τρόπο μάλιστα διότι η δράση προκαλεί πάντα αντίδραση.
2) Να συνεχιστεί η εφαρμογή αυτής της πολιτικής και να εμφανιστούν όχι απλώς σημαντικές αλλά πολύ ισχυρές εθνικιστικές τάσεις διαλύοντας την ΟΝΕ (ίσως και την ΕΕ) και να επιστρέψουμε σε εθνικά νομίσματα. Αυτό θα είναι δύσκολο για όλους.
Για άλλους πιο πολύ και για άλλους λιγότερο.
Πάντως αυτοί που θα έχουν το ισχυρότερο νόμισμα και πλέον τη φορολογία των προϊόντων τους δεν θα απολαμβάνουν τα θετικά του ευρώ. Διότι με ένα ισχυρό νόμισμα συγκεκριμένες χώρες είναι που ωφελούνται περισσότερο.
Νομίζω ότι η ιδέα αυτή προσπαθεί να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα. Ή εθνικό νόμισμα [απόλυτα ελεγχόμενο από σένα] θα έχεις ή το κοινό. Δύο παράλληλα νομίσματα τα οποία δεν θα ελέγχονται κεντρικά (Ευρώ στην ΕΚΤ και ευρωδραχμή στην Ελλάδα] θα λειτουργούν ανταγωνιστικά και θα υπάρξουν μάλλον πληθωριστικά φαινόμενα. Η ΕΕ δεν θα το δεχτεί, παρά μόνο αν ελέγχεται από εκεί και το δεύτερο νόμισμα, οπότε η ισοτιμία θα ρυθμίζεται εις βάρος της δραχμής με αποτέλεσμα να υπάρξει ταχύτατη εσωτερική υποτίμηση (ίσως κάποιοι να θέλουν τέτοια εξέλιξη). Σε κάθε περίπτωση, ή με τον αστυφύλαξ ή με το χωροφύλαξ θα είμαστε. Μέσες λύσεις σε περίοδο κρίσεις δεν υπάρχουν.
ΑπάντησηΔιαγραφή