Η συνΥπαρξη πολλών και αντίθετων μεταξύ τους ιδεολογικών τάσεων σ’ ένα κόμμα, μπορεί να μην προκαλεί αναταράξεις όταν το κόμμα αυτό βρίσκεται στην εξουσία, ιδίως όταν τα στελέχη του ενδιαφέρονται πιο πολύ για τα υπουργικά αξιώματα παρά για την συνέπεια προς τις ιδεολογικές τους αρχές.
Έτσι συνέβαινε και με την ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, στα δυόμιση χρόνια που συγκυβέρνησε με το ΠΑΣΟΚ. Συλλήβδην ακροδεξιοί, μετριοπαθείς δεξιοί, λαϊκιστές κλπ., συνέπλευσαν σ’ ένα ανομοιογενές συνονθύλευμα.
Τώρα, όμως, που η συγκολλητική ουσία της εξουσίας χάθηκε, έχουν πάθει κρίση ιδεολογικού προσανατολισμού, την οποία δεν μπορούν φυσικά να συγκαλύψουν οι παρωχημένες, στυλ δεκαετίας του ’80, ανακοινώσεις του εκπροσώπου τύπου κ. Καραγκούνη. Οι εποχές άλλαξαν, και η διχαστική ρητορική όπου ο αντίπαλος εκλαμβάνεται ως εχθρός και ό,τι κάνει η κυβέρνηση είναι εκ προοιμίου καταδικαστέο, είναι ιστορικά ξεπερασμένος τρόπος αντιπολίτευσης.
Και παλαιότερα η Δεξιά εμπεριείχε πολλές και διαφορετικές ιδεολογικές τάσεις, ήδη από την δεκαετία του ’50. Ακροδεξιά στοιχεία συνυπήρχαν με μετριοπαθείς δεξιούς και προσχωρήσαντες κεντρώους στο ίδιο κόμμα και στις ίδιες κυβερνήσεις. Αλλά, τότε υπήρχαν αφ’ ενός μεν αρχηγοί κοινά αποδεκτοί με τεράστιο προσωπικό κύρος, όπως ο στρατάρχης Αλέξανδρος Παπάγος, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος. Αφ’ ετέρου η Δεξιά κυβερνούσε, και η διακυβέρνηση προσδίδει αναγκαστικά ταυτότητα, αυτήν του καθεστώτος.
Σήμερα αυτά δεν υπάρχουν. Η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ του Σαμαρά είναι ένα συρρικνωμένο κόμμα εκτός εξουσίας, σε τροχιά εξάλειψης, χωρίς κοινά αποδεκτή ηγεσία. Σπαράσσεται δε από αθεράπευτες αντιθέσεις μεταξύ ακροδεξιών, μετριοπαθών δεξιών, ακόμα και αριστερογενών στελεχών.
Αλλά το βασικό πρόβλημα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι κάτι ακόμα σοβαρότερο: την επίσημα διακεκηρυγμένη, αποτυπωμένη στο καταστατικό της, ιδεολογική της ταυτότητα, η ΝΔ την υπονόμευσε και την ακύρωσε μόνη της, με την διακυβέρνηση που άσκησε την διετία που πέρασε.
Ο «Ριζοσπαστικός Φιλελευθερισμός», που ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έθεσε ως ιδεολογικό της πρόσωπο στο Συνέδριο της Χαλκιδικής το 1979, σήμαινε τον προσανατολισμό σε μία ευρωπαϊκού τύπου οικονομία της αγοράς, με ταυτόχρονη άσκηση κοινωνικής πολιτικής.
Στα χρόνια του Μνημονίου, όμως, η κυβέρνηση Σαμαρά αρνήθηκε πεισματικά να προβεί στις μεταρρυθμίσεις που θα εγκαθιστούσαν ένα σύγχρονο, ευρωπαϊκού χαρακτήρα οικονομικό σύστημα. Διότι θα έπρεπε έτσι να απεμπολήσει τις πελατειακές, κρατικιστικές δομές, από τις οποίες αντλούσε την κομματική της επιρροή.
Το δε κοινωνικό στοιχείο του Ριζοσπαστικού Φιλελευθερισμού εξαϋλώθηκε στην ασύλληπτη καταστροφή των κοινωνικών δομών, την αποδόμηση της ευρείας μεσαίας τάξης, την εκπτώχευση του πληθυσμού, την ανθρωπιστική κρίση που ενέσκηψε στην χώρα με το Μνημόνιο. Για ποιόν Ριζοσπαστικό Φιλελευθερισμό να μιλάμε τώρα.
Επομένως, τώρα πού θα στηρίζεται η ΝΔ για να ασκήσει αντιπολίτευση; Στερείται το δικαίωμα «διά να ομιλεί», που έλεγε και ο μακαρίτης Κουτσόγιωργας. Η μόνη περίπτωση η χώρα να αποκτήσει ξανά ένα σοβαρό κεντροδεξιό κόμμα και μία αξιόπιστη αντιπολίτευση, είναι στον χώρο που άλλοτε κάλυπτε η ΝΔ να γίνει μία εκ του μηδενός ανασυγκρότηση με εντελώς νέα πρόσωπα.
kontranews
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.
- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.