31/5/15

Τσίπρας στη Λε Μοντ: Η Ελλάδα στο επίκεντρο σύγκρουσης δύο εκ διαμέτρου αντίθετων στρατηγικών

Τσίπρας στη Λε Μοντ: Η Ελλάδα στο επίκεντρο σύγκρουσης δύο εκ διαμέτρου αντίθετων στρατηγικών
Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας (Κ) περιμένει για την συνάντησή του με τον υπουργό Εξωτερικών της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν, στο μέγαρο Μαξίμου στην Αθήνα.

“Η μη επίτευξη συμφωνίας, μέχρι στιγμής, δεν οφείλεται σε μια υποτιθέμενη άτεγκτη, αδιάλλακτη και ακατανόητη στάση της Ελλάδας. Αλλά στην επιμονή ορισμένων θεσμικών παραγόντων να καταθέτουν προτάσεις παράλογες και να δείχνουν παντελή αδιαφορία τόσο στην πρόσφατη δημοκρατική επιλογή του ελληνικού λαού, όσο και στη δημόσια παραδοχή και των τριών θεσμών ότι θα υπάρξει η αναγκαία ευελιξία, ώστε να γίνει σεβαστή η λαϊκή ετυμηγορία”, τονίζει ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας σε άρθρο του στη γαλλική εφημερίδα «Λε Μοντ».

Ο κ. Τσίπρας επισημαίνει ότι το ζήτημα της Ελλάδας δεν αφορά αποκλειστικά την Ελλάδα, αλλά αποτελεί το επίκεντρο της σύγκρουσης δύο εκ διαμέτρου αντίθετων στρατηγικών για το μέλλον της ευρωπαϊκής ενοποίησης.

«Η πρώτη στρατηγική», τονίζει, «επιδιώκει την εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ενοποίησης σε ένα πλαίσιο ισότητας και αλληλεγγύης μεταξύ των λαών και των πολιτών της. Οι υπέρμαχοι αυτής της στρατηγικής ξεκινούν από το δεδομένο ότι δεν είναι δυνατόν να ζητείται από την νέα ελληνική κυβέρνηση να κάνει τα ίδια με την προηγούμενη –η οποία, δεν πρέπει να ξεχνάμε, απέτυχε παταγωδώς. Και ξεκινούν από αυτό το δεδομένο, γιατί διαφορετικά θα έπρεπε να καταργήσουμε τις εκλογές σε όσες χώρες βρίσκονται σε πρόγραμμα. Να αποδεχτούμε, δηλαδή, να διορίζονται οι υπουργοί και οι πρωθυπουργοί από τους θεσμούς και οι πολίτες να αποστερούνται από το δικαίωμα του εκλέγειν μέχρι την ολοκλήρωση του προγράμματος.

Καταλαβαίνουν ότι κάτι τέτοιο σημαίνει την ολοκληρωτική κατάργηση της δημοκρατίας στην Ευρώπη, το τέλος κάθε προσχήματος και την αρχή μιας διάσπασης και ενός απαράδεκτου διχασμού της Ενωμένης Ευρώπης. Σημαίνει εν τέλει την αρχή για την δημιουργία ενός τεχνοκρατικού τερατουργήματος, που θα οδηγήσει σε μια Ευρώπη εντελώς ξένη προς τις ιδρυτικές της αξίες.

Η δεύτερη στρατηγική επιδιώκει ακριβώς αυτό: Τη διάσπαση και τον διχασμό της Ευρωζώνης και συνακόλουθα της Ε.Ε.

Πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση είναι η δημιουργία μιας Ευρωζώνης δύο ταχυτήτων, όπου ο σκληρός πυρήνας θα θέτει σκληρούς κανόνες λιτότητας και προσαρμογής και θα διορίζει έναν Υπερυπουργό Οικονομικών της Ευρωζώνης με απεριόριστη εξουσία, με τη δυνατότητα δηλαδή να απορρίπτει ακόμη και προϋπολογισμούς κυρίαρχων κρατών που δεν ευθυγραμμίζονται με τα δόγματα του ακραίου νεοφιλελευθερισμού.

Για όσες χώρες δε αρνούνται να υποκύψουν στην νέα εξουσία η λύση θα είναι απλή: Σκληρή τιμωρία. Υποχρεωτική λιτότητα. Και, ακόμη περισσότερο, περιορισμοί στην κίνηση κεφαλαίων, πειθαρχικές κυρώσεις, πρόστιμα, ακόμη και παράλληλο νόμισμα. Έτσι οικοδομείται η νέα ευρωπαϊκή εξουσία με πρώτο θύμα την Ελλάδα η οποία στο μυαλό αρκετών αποτελεί χρυσή ευκαιρία παραδειγματισμού για όλους τους υποψήφιους απείθαρχους.

Το πρόβλημα, όμως, που δεν φαίνεται να λαμβάνει υπόψη της η δεύτερη αυτή στρατηγική είναι το υψηλό ρίσκο που επωμίζεται και τους τεράστιους κινδύνους που εγκυμονεί. Διότι όχι μόνο διακινδυνεύει να αποτελέσει την αρχή του τέλους για το εγχείρημα της ενωμένης Ευρώπης, μετατρέποντας την ευρωζώνη από νομισματική ένωση σε ζώνη συναλλαγματικών ισοτιμιών, αλλά επίσης πυροδοτεί και μια διαδικασία οικονομικής και πολιτικής αβεβαιότητας που είναι πολύ πιθανό να μετασχηματίσει πλήρως τις οικονομικές και πολιτικές ισορροπίες σε ολόκληρη τη Δύση.

Η Ευρώπη, λοιπόν, βρίσκεται σε σταυροδρόμι. Μετά από τις σοβαρές παραχωρήσεις της ελληνικής κυβέρνησης η απόφαση είναι στα χέρια όχι των θεσμών που άλλωστε -με εξαίρεση την Ευρωπαϊκή Επιτροπή- δεν εκλέγονται και δεν λογοδοτούν στους λαούς, αλλά στα χέρια των ηγετών της Ευρώπης.

Ποια στρατηγική θα επικρατήσει; Εκείνη του ρεαλισμού για μια Ευρώπη της αλληλεγγύης, της ισότητας και της δημοκρατίας ή η στρατηγική της ρήξης και της διχοτόμησης;

Αν κάποιοι, πάντως, νομίζουν ή, θέλουν να πιστεύουν, ότι η απόφαση αυτή αφορά αποκλειστικά και μόνο την Ελλάδα διαπράττουν μεγάλος λάθος. Θα τους πρότεινα απλώς να ξαναδιαβάσουν το αριστούργημα του Χέμινγουεϊ: “Για ποιον χτυπά η καμπάνα;”».

πηγή ΑΠΕ-ΜΠΕ, Παρίσι

2 σχόλια:

  1. "Ο κ. Τσίπρας επισημαίνει ότι το ζήτημα της Ελλάδας δεν αφορά αποκλειστικά την Ελλάδα, αλλά αποτελεί το επίκεντρο της σύγκρουσης δύο εκ διαμέτρου αντίθετων στρατηγικών για το μέλλον της ευρωπαϊκής ενοποίησης."
    Ναι ετσι ακριβως ειναι το θεμα. Απο την μια ΟΛΟΙ οι Ευρωπαιοι και απο την αλλη οι ΣυριζΑνελ. Συγγνωμη, ξεχασα και τον Τουσσεν !!! Αν ο Τσιπρας νομιζει οτι τα αλλα παιδακια δεν τον παιζουν, παρ'ολου του οτι εχει την καλυτερη ιδεα για παιχνιδι, μπορει καλιστα να παρει το κουβαδακι του και να παει να παιξει σε αλλη αλανα. Τα υπολοιπα περι Χεμινγουει δεν αξιζει τον κοπο ουτε να τα αναφερουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ΑΥΤΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ Ο ΜΙΚΡΟΣ, Ο ΜΕΓΑΣ! – «ΔΕΥΤΕ ΠΡΟΣ ΜΕ ΠΑΝΤΕΣ ΟΙ ΚΟΠΙΩΝΤΕΣ ΚΑΙ ΠΕΦΟΡΤΙΣΜΕΝΟΙ....»
    Ἄς ὑποθέσουμε ὅτι Ρωσία καί Κίνα, ἀποφασίζουν, κάπως παράλογα, νά μήν διακινδυνεύσῃ ἡ ἀνθρωπότητα μία καταστροφική τελική σύγκρουση, καί ἔγκαιρα, χάριν τοῦ ὑπέρτερου αὐτοῦ καλοῦ, λένε στή ἡγεσία τῶν ΗΠΑ, ἔλα νά συζητήσουμε ἔτσι ὥστε, χάριν τοῦ καλοῦ ὅλης τῆς ἀνθρωπότητας, πῶς θά γίνει νά ἐπικρατήση ἡ βούλησή σου παγκοσμίως, ἀκόμη καί μέσα στό ἐσωτερικό μας. Τί ἀκριβῶς θά πρέπει νά κάνουμε:
    α) Ἰδιωτικοποιήσεις τῶν μεγάλων ἐπιχειρήσεών μας; Μά εἶναι ἤδη νομικῶς ἰδιωτικές. Νά φύγῃ λοιπόν ἀπό τήν διαχείρισή τους τό κράτος μας καί κάθε δημόσιο συμφέρον μας;
    β) Νά ἐφαρμόσουμε πολιτκές οἰκονομικῆς λιτότητας, ὑπερφορολογήσεως τῆς μεσαίας τάξεως, καί περαιτέρω εὐκολιῶν στίς ἀπολύσεις τῶν ἐργαζομένων ἀπό τίς διοικήσεις τῶν ἐπιχειρήσεων;
    γ) Νά ἐξοντώσουμε καί μέρος τοῦ πληθυσμοῦ μας γιά χάρη τῆς γενικῆς οἰκονομικῆς ὀρθότητας καί ἀναπτύξεως στό μέλλον, ὁπότε ὅσοι ἐπιζήσουν θά εἶναι κατά τι εὐτυχέστεροι καί μέ λίγο μεγαλύτερο εἰσόδημα;
    δ) Νά κάνουμε μεταρρυθμίσεις ἔτσι πού νά εἰσέρχονται οἱ ξένες ἐπιχειρήσεις εὐκολώτερα, ἀκόμη καί νά ἐκμεταλλεύονται ὅλον τόν δημόσιο πλοῦτο τῆς χώρας μας;
    ε) Νά δεχθοῦμε μόνο μικρά ψίχουλα ἀπό ὅλα αὐτά, ὡς ἀνταμοιβή γιά τόν λαό μας;
    στ) Νά δεχθοῦμε τήν ἀτζέντα τροποποιημένων τροφίμων σέ ὅλα;
    ζ) Νά καταργήσουμε κάθε ἐμπόδιο στίς ἐπενδύσεις ἀκόμη καί τίς κρατικές μας ὑπηρεσίες πού ἀσχολοῦνται μέ θέματα διασφαλίσεως τῆς δημοσίας ὑγείας;
    η) Νά μειώσουμε τόν σχετικά μεγάλο δημόσιο τομέα μας, μέχρις ἐξαφανίσεως, γιά «νά μειωθῆ τό κράτος» πάση θυσία;
    θ) Νά εἰσαγάγουμε, στό ὄνομα τοῦ ελευθέρου ἐμπορίου περισσότερες ἐκπομπές διαβρώσεως καί ἀνηθικότητας στά ΜΜΕ, τίς παρά φύσιν σεξουαλικές καί οἰκονομικές σχέσεις, γιά νά δεχθῆ ὁ λαός μας ὅλα αὐτά τά μέτρα;
    ι) Νά καταργήσουμε κάθε ἄλλη θρησκεία χωρίζοντάς την ἀπό τόν δημόσιο χῶρο, καί νά ἀναγνωρίσουμε ὡς μόνη θρησκεία τήν «Οἰκονομική Λιτότητα μέ Οἰκονομική Ἀποτελεσματικότητα» σήμερα, γιά νά ἔλθει ἡ οἰκονομική άνάπτυξη μακροπρόθεσμα ἤ ὁ κουμουνισμός στό μέλλον ;
    ια) Νά εἰσαγάγουμε μέτρα παρακολουθήσεως τῶν πάντων, συμβατά μέ αὐτά τῶν ὑπηρεσιῶν τῶν ΗΠΑ, καί πρῶτα ἀπό ὅλα τίς κάρτες-ταυτότητες ὥστε νά ἐλέγχεται τό χρῆμα καί οἱ κινήσεις ὅλων;
    ιβ) Νά ὀργανώσουμε ἀπό κοινοῦ τήν καθολική καταστολή τῶν μαζῶν, τῶν κοινοτήτων καί τῶν προσώπων, τότο προληπτικά ὅσο καί κατασταλτικά μέ τέλειο τρόπο;
    ιγ) Καί ἀπό ὅλα αὐτά μήπως θά εἶναι καλλίτερα, νά συμφωνήσουμε προσεκτικά καί τεχνοκρατικά, ἕνα μνημόνιο μέ τό ὄνομα συμφωνία, ὥστε νά κάνουμε τά μισά σήμερα, καί τά ἄλλα ἀργότερα καί σταδιακά, γιά νά μείνουμε στήν ἐξουσία τῆς χώρας μας χωρίς νά ἀνατραποῦμε;
    Βέβαια, ὅλα αὐτά τά ἀπίθανα, θά μποροῦσε νά ἔχουν ὡς κίνητρο ὄχι τήν ἀποφυγή ἑνός παγκοσμίου ὁλοκαυτώματος, ἤ μιᾶς διαρκοῦς γεωστρατηγικῆς ἀντιπαραθέσεως μέ καταστροφικές ἀπώλειες, ἀλλά τήν στερέωση ἑνός κοινοῦ νομίσματος! - πού θά ἐπέτρεπε π.χ. τήν καλλίτερη ἐξέλιξη τῶν δεικτῶν τῆς παγκόσμιας οἰκονομικῆς ἀναπτύξεως σήμερα, γιά τήν καλλιτέρευση τῆς ζωῆς ὅλων πολύ ἀργότερα ἤ καί ποτέ.
    Τότε, κατάπληκτοι θά βλέπαμε, ὅτι ἡ διαπραγμάτευση μεταξύ Ἑλλάδος καί «θεσμῶν», εἶναι μία μικρογραφία τοῦ τί προγραμματίζεται νά συμβῆ ἀργά ἤ γρήγορα, μέ οἱαδήποτε προσχήματα καί λόγω διαβρώσεως τῶν ἡγεσιῶν μεγάλων χωρῶν, σέ πολύ μεγαλύτερη κλίμακα.
    Γι' αὐτό, ἄν ἡ Ἑλλάδα ἀντισταθῆ ἐπιτυχῶς, ἀνατρέπεται, ἴσως καί ὁριστικά, ὁ μεγάλος σχεδιασμός. Τέτοιο βάρος, ἡ Ἑλλάδα δέν μπορεῖ νά τό σηκώσῃ μόνη της. Μπορεῖ ὅμως.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.