31/5/15

Η αριθμητική των τουρκικών εκλογών και ο “Κήπος του Αλλάχ”

Η αριθμητική των τουρκικών εκλογών και ο “Κήπος του Αλλάχ”
Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ
Στις 7 Ιουνίου διεξάγονται βουλευτικές εκλογές στην Τουρκία. Ίσως να είναι οι πιo σημαντικές εκλογές στην χώρα μετά από αυτές του 1950. Με τις εκλογές του 1950 τερματίστηκε ο μονοκομματισμός της Κεμαλικής περιόδου και άρχισε η περίοδος του πολυκομματισμού. Το 1950 το Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα, που ιδρύθηκε από τον Κεμάλ το 1923 και που κυβερνούσε μονοκομματικά μέχρι τότε (και αργότερα με ηγέτη τον Ισμέτ Ινονού από το 1938 αφότου πέθανε ο Κεμάλ), έχασε από το συντηρητικό-θρησκευτικό Δημοκρατικό Κόμμα του Αντάν Μεντερές που είχε ιδρυθεί το 1946.

Ας υπομνηστεί εδώ πως η λειτουργία “πολυκομματισμού” στην Τουρκία υπήρξε “απαίτηση/εισήγηση” της Ουάσινγκτον η οποία για ιδεολογικούς λόγους ήθελε ως συμμάχους της, μεταπολεμικά , μόνο “δημοκρατικά” και “πλουραλιστικά” καθεστώτα. Οι πρώτες “δημοκρατικές” εκλογές έγιναν το 1946 αλλά κερδήθηκαν με τη μέθοδο της “βίας και νοθείας” από τους Κεμαλιστές.

Εάν με τις εκλογές του 2015 κυριαρχήσει το κόμμα του Έρντογάν, πιστεύεται πως οι θεσμοί του πολυκομματισμού και της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας θα υποστούν ισχυρό και ίσως ανεπανόρθωτο πλήγμα, αφού ο Έρντογάν έχει πρόθεση να εγκαθιδρύσει “προεδρικό” σύστημα διακυβέρνησης που θα “περιθωριοποιεί” τους προαναφερθέντες θεσμούς. Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα υπάρξει η απόλυτη ειρωνεία: επάνοδος στο “μονοκομματισμό” ή, επί το ορθότερον, στην κυριαρχία του “χαρισματικού” ηγέτη, θρησκευτικού όμως, όπως τους παλιούς καλούς καιρούς της Οθωμανικής Χαλιφείας.

Για να γίνει πλήρως κατανοητό πως το ισλαμιστικό κόμμα του Ερντογάν προσλαμβάνει την “αποστολή” του για τη δημιουργία της “Νέας Τουρκίας”, εξαιρετικά διαφωτιστική είναι η ορολογία που χρησιμοποιείται και η επανερμηνεία που προσδίδεται σε ιστορικά γεγονότα. Για παράδειγμα η ιστορική -όντως- νίκη του ισλαμικού Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP) το 2002, εναντίον του κοσμικού καθεστώτος των Κεμαλιστών, αναφέρεται πλέον ως η “Επανάσταση του 2002″ με την οποία η αναμενόμενη νίκη (ίνσαλλαχ) θα ολοκληρωθεί. Αποτέλεσμα αυτού θα είναι να διεξαχθεί με επιτυχία ο “Τελευταίος Πόλεμος της Ανεξαρτησίας”. Η Ισλαμική Τουρκία, πλέον, θα είναι σε θέση να ανταποκρίνεται αυτόνομα σε κάθε πρόκληση ενάντια στη χώρα και το Ισλάμ, του οποίου θα γίνει και πάλιν η ηγέτιδα και η προστάτιδα δύναμη!

Στις εκλογές της 7ης Ιουνίου, λοιπόν, είτε είσαι “πατριώτης” και ψηφίζεις το κυβερνών κόμμα και ολοκληρώνεις, έτσι, την “Επανάσταση”, ή είσαι “προδότης” και δεν το ψηφίζεις. Εν ολοίγοις είτε είσαι “πιστός” ή είσαι “άπιστος”. Τί λένε όμως οι αριθμοί; Όλοι ανεξαίρετα που παρακολουθούν τις εκλογές συμφωνούν πως ο αριθμός 10 αποτελεί το κλειδί για την είσοδο ή μη του Ερντογάν στον επίγειο, “Κήπο του Αλλάχ”. Το χουντικό Σύνταγμα του 1982, που συνεχίζει να διέπει το καθεστώς των εκλογών και όχι μόνο, θέτει το 10% της εθνικής ψήφου ως όριο (πλαφόν) για την κομματική εκπροσώπηση στην Εθνοσυνέλευση.

Ηταν ένα μέτρο που στόχευε ευθέως την οργανωμένη εκπροσώπηση των Κούρδων, υπό οιονδήποτε πολιτικό πρόσχημα και όνομα. Το ισλαμικό κόμμα του Ερντογάν χρειάζεται 367 από τις 550 έδρες για να “ολοκληρώσει” την “Επανάσταση του 2002″. Χρειάζεται τα δύο τρίτα των βουλευτικών ψήφων για τις απαιτούμενες τροποποιήσεις του Συντάγματος του 1982 ώστε το καθεστώς από κοινοβουλευτικό να γίνει προεδρικό. Εάν το νεόκοπο ( ιδρύθηκε το 2013) κουρδικό κόμμα του Σελαχατίν Ντεμιρτάς, το “Λαϊκό Δημοκρατικό Κόμμα “(HDP), ξεπεράσει το όριο του 10% θα εξασφαλίσει μεταξύ 55-70 έδρες. Τουλάχιστον 20 από αυτές θα κερδιθούν από το κυβερνών κόμμα που σήμερα διαθέτει πλειοψηφία 312 εδρών. Από μόνες τους οι έδρες αυτές αφαιρούν το ζητούμενο του Ερντογάν. Αθροιζόμενες όλες οι έδρες των Κούρδων και με τις έδρες των δύο άλλων αντιπολιτευόμενων κομμάτων, δηλαδή του κεμαλικού Ρεμπουπλικανικού Λαϊκού Κόμματος και του ακροδεξιού Κόμματος Εθνικιστικής Δράσης (MHP), αποκλείουν από το AKP του Ερντογάν την κάθε δυνατότητα εξασφάλισης του μαγικού αριθμού των 367 εδρών. Πιθανότατα να παιχτεί και αυτή ακόμη η πλειοψηφία του. Θα ξεπεράσει το HDP το πλαφόν του 10%; Είναι το ερώτημα που απασχολεί τους πάντες. Δύο περίπου βδομάδες πριν τις εκλογές διέρρευσαν στον διεθνή τύπο δημοσκοπήσεις της τουρκικής εταιρίας δημοσκοπήσεων “Κοnda”, που έδειχναν το κυβερνών κόμμα σε φθίνουσα πορεία ενώ αντιθέτως τα αντίπαλα σε άνοδο.

Συγκεκριμένα το AKP καταγράφθηκε με 42.3, το CHP με 26.6, το MHP με 16.4 και το HDP με 10.3. Κάποιες άλλες πιο πρόσφατες δημοσκοπήσεις δίδουν παρόμοια αποτελέσματα, αλλά δείχνουν τάσεις πτώσης του κυβερνώντος κόμματος. Αν πάρουμε για παράδειγμα το πρόσφατο “στραπάτσο” των δημοσκοπήσεων στις εκλογές στην Βρετανία, η αξιοπιστία των δημοσκοπήσεων γενικά δεν εμπνέει εμπιστοσύνη. Εάν όμως λάβουμε υπόψη την ακραία -λεκτική και μη- επιθετικότητα, συμπεριλαμβανομένης και της χρήσης βίας (μέσα Μαίου καταγράφηκαν πάνω από 120 επεισόδια βίας εναντίον του HDP από ισλαμιστές) κατά του HDP από την ιεραρχία και τα μέλη του AKP, τότε κάτι προφανώς δεν πάει καλά και με τις εκτιμήσεις του AKP.

Παραδοσιακά στις τουρκικές βουλευτικές εκλογές οι Κούρδοι αθροίζουν 6-7% σε πανεθνικό επίπεδο. Εκλέγονται είτε ως μέλη κομμάτων είτε με την ατομική τους ιδιότητα. Μετά την ατομική εκλογή τους οι Κούρδοι, ως βουλευτές, συνασπίζονται σε κόμματα. Σήμερα το HDP διαθέτει 27 βουλευτές. Τη μορφή του ως HDP απέκτησε μετά από διαβουλεύσεις με τον αναγνωρισμένο Κούρδο, και φυλακισμένο από τους Τούρκους, ηγέτη Οτζαλάν, ο οποίος αποφάσισε να “πολιτικοποιήσει” τον αγώνα των Κούρδων και να ανοίξει “διάλογο” με την Τουρκική κυβέρνηση. Το γεγονός πως σήμερα υπάρχουν δημοσκοπήσεις που δίδουν στους Κούρδους πάνω από το όριο οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στις ηγετικές ικανότητες του νεαρού (43 ετών) αρχηγού του HDP, του Ντεμιρτάς που ανέλαβε την ηγεσία τον περασμένο Ιούνιο.

Ο Κούρδος ηγέτης αντιπαρατέθηκε, με την προσωπική του ιδιότητα, με τον Ερντογάν στις προεδρικές εκλογές του 2014 και ηττήθηκε, μαζί με άλλους, κατά κράτος. Κατέγραψε ωστόσο ένα ποσοστό σε πανεθνικό επίπεδο λίγο κάτω από το 10% (9.77). Το ποσοστό αυτό προέκυψε και από μη Κούρδους ψηφοφόρους οι οποίοι, για ευνόητους λόγους, έριχναν “αρνητικό” ψήφο κατά του Ερντογάν ή κατά της δικής τους ανεπαρκούς ηγεσίας. Πολλά έχουν συμβεί από τότε. Και έχει μεσολαβήσει και η ηρωική κουρδική αντίσταση στο Κομπανί της Συρίας, μαζί με την επαίσχυντη στάση του Ερντογάν στο ζήτημα αυτό.

Πολλοί πιστεύουν πως ο κατακερματισμένος κουρδικός ψήφος τούτη τη φορά θα δοθεί στον Κούρδο ηγέτη. Ίσως και αρκετοί κεμαλιστές-κοσμικοί Τούρκοι ψηφοφόροι να προτιμήσουν να ψηφίσουν το HDP ώστε να σαμποτάρουν, έτσι, τα σχέδια του Ερντογάν να ακυρώσει την κληρονομιά του Κεμάλ και να μετατρέψει την Τουρκία σε μια ακόμη παραπαίουσα, πολιτικά, Ισλαμιστική χώρα. Ταυτόχρονα όμως οι Κούρδοι, υπό την ηγεσία του Ντεμιρτάς, παίρνουν ένα πολύ μεγάλο ρίσκο. Τα παίζουν όλα για όλα. Διεκδικούν τις εκλογές ως κόμμα και όχι ως άτομα. Αν ξεπεράσουν το όριο θα θριαμβεύσουν και θα ανασχέσουν τον Ερντογάν. Θα γίνουν παίκτες και διαμορφωτές του πολιτικού συστήματος της Τουρκίας, γεγονός που θα έχει και σημαντικές περιφερειακές ίσως και παγκόσμιες συνέπειες.

Αν όμως αποτύχουν θα χάσουν και τα αυγά και τα πασχάλια. Λόγω του εκλογικού συστήματος όλες σχεδόν οι έδρες που θα κέρδιζαν θα πάνε στο πρώτο κόμμα, στο κόμμα των ισλαμιστών του Ερντογάν. Και δυστυχώς, απόρροια αυτού θα είναι. ένας Ερντογάν να στρογγυλοκάθεται για τα καλά στον “Κήπο του Αλλάχ”! Ένας Ερντογάν Χαλίφης, ή οπως λαϊκά τον αποκαλούν, ο “Μεγάλος Μάστρος” (Buyuk Usta).

mignatiou.com

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.