Η ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΚΗ «ΣΥΜΦΩΝΙΑ» ΜΕΤΑΞΥ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΣΤΩΝ

Γράφει η Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη*

Ακόμη και οι σκληρότεροι πολέμιοι του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι υποχρεωμένοι, τώρα, να παραδεχτούν ότι ο Πρωθυπουργός  επιδόθηκε σε ατέρμονες και εξαντλητικές διαπραγματεύσεις, προκειμένου να καταλήξει σε συμφωνία, ώστε  η Ελλάδα να παραμείνει εντός του  ευρώ. Και φαίνεται ότι, αφού πέρασε δια πυρός και σιδήρου, ξαφνικά, και ω του θαύματος άνοιξαν οι ουρανοί, οι «εταίροι» αγκάλιασαν τον άνθρωπό μας, που ως τότε ήταν «αποδιοπομπαίος τράγος», και ξανάρχισαν τα φιλάκια και  τα «χαριτωμένα» αστειάκια για γραβάτες κλπ.

Παρότι έχω μεγάλο πειρασμό να χαρακτηρίσω θεσμούς και εταίρους, που παρεπιδημούν στην, πολλαπλώς, προδομένη Ευρώπη ως ένα  απέραντο «τρελοκομείο», και να ηρεμήσω αναμασώντας  τη φράση της εφημερίδας Le Monde,  εδώ και δυό περίπου χρόνια, ότι  «την Ευρώπη διοικούν παιδαρέλια (=des gamins)»,  τελικά, θα κάνω μια προσπάθεια ερμηνείας των πραγματικά τραγικών συμβάντων, για την Ελλάδα,  αναφορικά:

1. Με τη Γερμανοκρατούμενη Ευρώπη. Εξυπακούεται ότι αρκεί να επιχειρήσω μια πρώτη διερεύνηση των λόγων για τους οποίους υποχώρησε την τελευταία στιγμή  η Γερμανία, εφόσον οι αντιδράσεις των ιθυνόντων της  λοιπής Ευρώπης δεν είναι παρά υποπροϊόντα  αυτών της μητρόπολης. Πιστεύω, λοιπόν, ότι δεν είναι τόσο η αμφιλεγόμενη άλλωστε σύγκρουση ανάμεσα στον Γερμανό ΥΠΟΙΚ και στη Γερμανίδα καγκελάριο που  μετρά, για την ελληνική περίπτωση, αλλά κάποια άλλη παρεμφερής. Από τη μία δηλαδή, πλευρά πίεσε πολύ την όλη διαδικασία της διαπραγμάτευσης η ανάγκη διατήρησης της Ελλάδας, με νύχια και δόντια εντός της Ευρωζώνης, και τούτο  για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι, καθαρά, οικονομικός, καθώς σύμφωνα με σχετικές εκτιμήσεις, η Γερμανία θα εξακολουθήσει να είναι ο μεγάλος κερδισμένος του ευρώ και στο μέλλον, εξασφαλίζοντας,  από το 2013 ως το 2023 κέρδη ύψους  περίπου  1,2 τρισεκατομμυρίων ευρώ, και συνεπώς δεν θα έπρεπε να διακινδυνεύσει το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα. Ο δεύτερος έχει, πιθανότατα,  σχέση με την υστεροφημία της κας Μέρκελ, που σε καμιά περίπτωση θα επιθυμούσε να «εκραγεί» η Ευρωζώνη στα χέρια της. Βεβαιότατα, η  ανησυχία αυτή της κας Μέρκελ αποτελεί, ταυτόχρονα,  αδιάσειστη μαρτυρία για το ότι η εγκατάλειψη της Ευρωζώνης από την κατατρεγμένη Ελλάδα θα την οδηγούσε πιθανότατα σε διάλυση, παρά τα αφ’ υψηλού   αντίθετα σχόλια των ιθυνόντων της Ευρώπης. Αλλά, από την άλλη πλευρά, η τόσο παραμορφωμένη πραγματικότητα της Ελλάδας, που  συστηματικά εμφανίζεται να «πίνει το αίμα των Γερμανών», ενόσω φυσικά συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, έχει δημιουργήσει μίσος και αντιδράσεις εντός του κόμματος της κας Μέρκελ, και όχι μόνο, έτσι που  τα μέλη της απειλούν να μην ψηφίσουν τη  συνέχιση της δήθεν βοήθειας προς την Ελλάδα. Τελικά, αν κρίνουμε από την στροφή των 90^Ο σήμερα το βράδυ, στη συμπεριφορά των «εταίρων μας», φαίνεται ότι επικράτησε η άποψη της ανάγκης διατήρησης της Ελλάδας στην Ευρωζώνη. Να παρατηρήσω, ωστόσο, την ύπαρξη σοβαρού κινδύνου μεταστροφής αυτής της τάσης στο προσεχές μέλλον, και της επικράτησης της δεύτερης άποψης, αν (που είναι και το πιθανότερο) ενταθούν οι αντιδράσεις εναντίον της Ελλάδας που δήθεν  « διάγει βίον πολυτελή  σε βάρος  των Γερμανών και όχι μόνο». Η επισήμανση αυτή μπορεί να σημαίνει το πολύ βραχυβιο, και συνεπώς  τελικά την έλλειψη οποιασδήποτε   δικαιολογίας για την  αποδοχή της εμβάθυνσης της ελληνικής εξαθλίωσης,  για χάρη  της επίτευξης αυτής της απάνθρωπης  συμφωνίας.

2. Με την Ελλάδα. Η συμφωνία, αν και επιτεύχθηκε με τις γνωστές δυσκολίες, και αν και, στιγμιαία, θα πρέπει να ικανοποίησε τους 7 στους 10 συμπολίτες μας, που εμφανίστηκαν  πρόθυμοι να παραχωρήσουν τα πάντα για μια συμφωνία, ότι και αν ήταν  αυτή η συμφωνία, φθάνει να μην ήταν ρήξη,  είναι δυστυχώς βέβαιο ότι πολύ σύντομα θα απογοητευτούν και, πιθανότατα,  θα εξαγριωθούν. Αλλά, ακριβώς  εναντίον τίνος; Διότι, θεωρώ  βέβαιο, ότι ο κ. Τσίπρας δεν θα ήταν πρόθυμος να υποχωρήσει με τόσο άτακτο τρόπο πίσω από το σύνολο των κόκκινων γραμμών του, αν 7 στους 10  συμπατριώτες του, δεν του είχαν ουσιαστικά και εκ των προτέρων αφαιρέσει κάθε δυνατότητα διαπραγμάτευσης. Διότι, αυτή είναι η  πικρή αλήθεια. Η ελληνική αντιπροσωπεία δεν είχε περιθώρια διαπραγμάτευσης, από τη στιγμή που η λέξη «ρήξη» ήταν χωρίς περιεχόμενο.  Η αδυναμία  αυτή ήταν εμφανέστατη στους «εταίρους», για αυτό και μας ταπείνωσαν στο έπακρο, αλλά κυρίως για αυτό μας υποχρέωσαν να πληρώσουμε με όσο αίμα  απέμεινε στην Ελλάδα, αυτήν την οιονεί συμφωνία, αρπάζοντας στην τελευταία φάση αυτού του εθνικού δράματος  και τη μοναδική υποχώρηση που είχαν κάνει από την αρχή, δηλαδή τη μείωση του πρωτογενούς πλεονάσματος. Ωστόσο, τουλάχιστον, για  το πρωτογενές πλεόνασμα δεν χρειάζονται δάκρυα, εφόσον, εκτός και αν συμβεί κάποιο θαύμα, δεν πρόκειται να υπάρξει πρωτογενές πλεόνασμα, αλλά αντιθέτως, καθαρότατο, και μάλιστα χωρίς τη συνδρομή δημιουργικής λογιστικής, πρωτογενές έλλειμμα. Τα μέτρα της καταστρεπτικής αυτής συμφωνίας είναι βαρύτατα υφεσιακά και, αφού ισοπεδώσουν και τη μοναδική ελληνική δραστηριότητα που είχε κατορθώσει να παραμείνει όρθια, δηλαδή τον τουρισμό, στη συνέχεια  θα δώσουν τη χαριστική βολή στην αιμορραγούσα ελληνική οικονομία. ΚΡΙΜΑ, να τελειώσει τόσο γρήγορα και τόσο άδοξα η πρώτη ευρωπαϊκή σοσιαλιστική Κυβέρνηση. ΚΡΙΜΑ, να κατορθώσουν τόσο εύκολα οι ιθύνοντες της Ευρώπης να «απαλλαγούν» από τη μοναδική αριστερή ευρωπαϊκή Κυβέρνηση. ΚΡΙΜΑ στην Ελλάδα, που θάβει και την τελευταία ελπίδα, όχι μόνον  ανάκαμψής της, αλλά και επιβίωσής της. ΚΡΙΜΑ στους δικούς μας που δεν τόλμησαν να αντισταθούν και να διαφυλάξουν ως κόρη οφθαλμού τις «κόκκινες γραμμές».
   

*Πρ. Πρύτανης και Καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας

Ιππότης της Λεγεώνας της Τιμής

πηγή